Ζει ο βασιλιάς McAlexandro’s;

Το blog βρέθηκε πρόσφατα σε μυστική αποστολή στην εξωτική εξοχή της Λευκωσίας, προς αναζήτηση νέων εμπειριών και διεύρυνση οριζόντων. Βέβαια οι βιαστές του καλού γούστου καραδοκούν παντού και όπως συμβαίνει με κάθε βιασμό, έτσι και στην περίπτωσή μας, αν δεν μπορείς να αντισταθείς, χαλαρώνεις και τον απολαμβάνεις, συνοδεία ενός cheeseburger…

Το μνημείο-ωδή προς το μέγα στρατηλάτη, δεσπόζει σε περίοπτη θέση επί της οδού Γιάννου Κρανιδιώτη στα όμορφα Λατσιά της Λευκωσίας. Ο άγνωστος καλλιτέχνης φιλοτέχνησε την προτομή του μεγάλου στρατηλάτη-εκπολιτιστή των αγρίων της Ασίας, επάνω σε γύψο. Άγνωστο γιατί, ο Αλέξανδρος ο Μέγας από το λαιμό και κάτω μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε τσιμέντο. Μία προσπάθεια εξήγησης ήταν ότι ο Μεγαλέξανδρος ήταν ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς πριν τη βυζαντινή μετενσάρκωσή του. Το έργο πλαισιώνει μία ασπίδα με τον ήλιο της Βεργίνας επάνω σε δύο αναποδογυρισμένους κίονες ντούμπλφας (με το ιωνικό κιονόκρανο σε ρόλο βάσης της ασπίδας και το δωρικό να στηρίζει τον κίονα) και δύο επίσης αναποδογυρισμένα κιονόκρανα: ένα δωρικό και ένα ιωνικό, γύψινα κι αυτά. Φυσικά, Μεγαλέξανδρος χωρίς Ήλιο της Βεργίνας και Μακεδονική Σάρισα δεν γίνεται, οπότε, νά ‘σου και τέσσερις σάρισες σε ρόλο ιστού σημαίας: μία για τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία για τη σημαία της Κύπρου, μία για τη σημαία του Δήμου Λατσιών και μία για την πανταχού παρούσα-πάει-με-όλα Γαλανόλευκη.

Αποφασίσαμε να πλησιάσουμε το μνημείο, γνωρίζοντας ενστικτωδώς πως υπήρχε περίπτωση να το μετανοιώσουμε οικτρά, για ένα close-up.

Η χρήση πορώδους γύψου ως υλικού για την κατασκευή του μνημείου, ήταν μία ατυχέστατη επιλογή, δεδομένης και της παρατεταμένης ανομβρίας, η βρωμιά, το χώμα και τα καυσαέρια είχαν δημιουργήσει ένα καταπληκτικό eyeliner effect τύπου Κίμωνα Κουλούρη, αλλά και ωραιώτατες ανταύγειες στην πλούσια κώμη του μακεδόνα βασιλέα.

Ειδωμένο από τα αριστερά, το σύμπλεγμα πλαισιούται από την πινακίδα εξόδου του McDrive και το πρατήριο των “Υποδημάτων Αφροδίτη” (γιατί η ομορφιά ξεκινά από το πόδι).

Ειδωμένο από τα δεξιά, το μνημείο εξωραΐζεται από τη διακριτική πινακίδα παρακείμενου εστιατορίου με παιδότοπο, στον οποίο μάλιστα ελάμβανε χώρα και πάρτυ γενεθλίων (ελπίζω όχι DriveThru).

Αποφασίσαμε να μπούμε ακόμα περισσότερο στο feeling και να πάρουμε μία “γεύση” από το πάρτυ κι ό,τι ήθελε προκύψει. Παραγγείλαμε τα γνωστά junk food. Παραδόξως, από τον  παιδότοπο έλειπε ο γνωστός κλόουν-σήμα κατατεθέν, αλλά τι να τον κάνεις όταν δίπλα ακριβώς έχεις τέτοια μεγαλεία με εκπαιδευτικό χαρακτήρα;

Μην πιστεύοντας ότι υπήρχε τίποτα σουρρεαλιστικότερο από το να φάμε το McMenu μας συντροφιά με το μέγα στρατηλάτη (εκτός κι αν πηγαίναμε στην Πουγουδουμού, όπου συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα, αλλά αυτή μας έπεφτε μακριά) καθήσαμε έξω. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν συμβεί: Από ένα χωματόδρομο ξεπρόβαλαν πέντε 13χρονοι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ που φώναζαν εν χoρώ ακατάληπτα γηπεδικά συνθήματα, κρατώντας μία μεγάλη ελληνική σημαία επάνω σε κοντάρι με σταυρό. Οι νεαροί κάθισαν σε ένα από τα τραπέζια, συνεχίζοντας να εκστομίζουν τα διάφορα γηπεδικά και ρατσιστικά συνθήματα την ώρα που έτρωγαν τα cheeseburgers τους, ενώ την ίδια στιγμή, οι αλλοδαποί υπάλληλοι του εστιατορίου ετοίμαζαν τα τραπεζάκια για το επόμενο πάρτυ.

Ενώ σουρούπωνε κι αφού είχαμε φάει και την τελευταία πατάτα μας, αποφασίσαμε να αφήσουμε τα εξωτικά Λατσιά, ευχαριστώντας την τύχη μας, που είχαμε γίνει κοινωνοί του νεοκυπριακού πολιτισμού, που σέβεται την αισθητική του λιτού και του απέριττου ενώ τιμά την ιστορία της γειτονικής του χώρας. Το σύνολο φάνταζε ανυπέρβλητο από το πάρκινγκ της απέναντι πολυκατοικίας.