Της Κορέας (Ημέρα 3η)

Στο προηγούμενο επεισόδιο:
Ο Νικολάκης και ο Ανδρέας προσγειώνονται στο Πεκίνο και έχουν την πρώτη προ-ολυμπιακή εμπειρία: bimbo ξεναγός της συμφοράς, φαγητό της συμφοράς, ξεναγήσεις της συμφοράς, με αποκορύφωμα μία φοβερή παράσταση κινέζικης όπερας (και αυτή της συμφοράς), με θρησκευτικό όμως περιεχόμενο, αφού σου δίνει μία ιδέα τι εστί κόλαση. Σήμερα όμως η ημέρα αναμένεται άκρως επαναστατική: ο Νικολάκης και ο Ανδρέας πρόκειται να ταξιδέψουν από το Πεκίνο στην Πυονγκγιάνγκ, την πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας.

Και μετα, και μετά;
Μα τι πράγματα είναι αυτά; Μας ανάγκασαν να αναχωρήσουμε από το ξενοδοχείο μας από τις 08:30 τα χαράματα! Αν είναι δυνατόν να πρέπει να φύγουμε από το ξενοδοχείο μας τρισημιση ώρες πριν την πτήση για το αεροδρόμιο, λες και θα πάμε στην Κορέα οδικώς. Το κεφάλι μου ακόμα κουδουνίζε από την κραιπάλη και το τρελλό ξεφάντωμα της προηγούμενης νύχτας στην Όπερα και δε θυμάμαι και πολλά από τη διαδρομή πλην ελαχίστων λεπτομερειών τα οποία είχα καταγράψει σαν ζόμπι, με την κάμερα και είδα μετά: το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Πέντε αυτοκινητοδρόμους σαν την Αττική Οδό έχουν, και οι πέντε σαν την Κηφισού στο ύψος της Αχαρνών είναι! Μόνο που στο Πεκίνο είναι μόνιμα πηγμένες. Μέσα στο λήθαργο θυμάμαι το παρτσακλο να μιλάει όλη την ώρα, κάτι μας έλεγε ότι θα πάει εθελόντρια στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Ε, ρε γλέντια οι ξένοι!

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, συμπληρώνουμε τις τρεις φόρμες, και φτάνουμε στο επαναστατικό counter της εταιρείας Air Koryo. Περνάμε όλους τους ελέγχους και μπαίνουμε στο χώρο αναχωρήσεων όπου και κάναμε λίγο plane spotting. Η επιβίβαση στο αεροπλάνο της Air Koryo είναι ένα ταξίδι στο χρόνο. Το αεροσκάφος με το οποίο θα πηγαίναμε στη Βόρειο Κορέα ήταν ένα «υπερσύγχρονο» Ilyushin-62M, σοβιετικής κατασκευής του 1979, το νεότερο αεροπλάνο του στόλου της Εταιρείας της Εργατιάς, της Αγροτιάς και της Διανόησης και απαύγασμα της σοβιετικής αεροδιαστημικής. Η Air Koryo είναι μία από τις εταιρείες που ανήκουν στη Μαύρη Λίστα της Ε.Ε. και δεν επιτρέπεται όχι μόνο η προσγείωση αλλά ούτε και η πτήση πανω από τα εδάφη της Ε.Ε. Τόσο πολύ φθονούν αυτήν την εταιρειάρα οι δυτικοί καπιταλιστές... μαύρη να 'ναι η ώρα αυτού που συνέταξε τη λίστα! Πάντως η πτήση ήταν εντελώς γεμάτη με ξένους. Μας έκαναν πολύ σύντομη επίδειξη για τις ζώνες ασφαλείας και αυτό ήταν όλο. Συμπέρασμα: η εταιρεία είναι τόσο ασφαλής που δεν χρειάζεται να σου κάνουν επίδειξη των μέτρων ασφαλείας... Περιττό να πω ότι φάγαμε του σκασμού. Αν συνέβαινε το μοιραίο, τουλάχιστον θα πηγαίναμε χορτάτοι.

Τώρα αρχίζουν τα ωραίαααα: με το που φτάνουμε και περνάμε τους ελέγχους με πλησιάζει ένας Κορεάτης (σ.σ. το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο κόσμο) και με ρωτάει αν είμαι από την Ελλάδα. Για όσους απορούν πώς και μας ξεχώρισε από άλλους 160 επιβάτες, θα τους βοηθήσω λέγοντας μάλλον θα είχαν στα χέρια τους τις φωτογραφίες της βίζας μας. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να μας κατασχέσουν τα κινητά και να μας δώσουν μία απόδειξη. Το επόμενο ήταν να μας πάρουν τα διαβατήρια. Για όλα αυτά μας είχαν προειδοποιήσει, οπότε δε μας φάνηκαν παράξενα. Στη συνέχεια μας συνέστησε στο δεύτερο ξεναγό μας και τον οδηγό μας. Είμασταν δύο άτομα και είχαμε τρία άτομα για να μας προσέχουν!

Γενικά, κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας ρωτούσαν διάφορα πράγματα, υποτίθεται για να σπάσουν τον πάγο. Στην ουσία επαλήθευαν αυτά που είχαμε γράψει στις αιτήσεις της βίζας. Σιγά-σιγά μπαίναμε στην Πυονγκγιάνγκ, μία από τις πιο παράξενες πόλεις που έχω δει στη ζωή μου. Η πόλη είναι γεμάτη πάρκα και άλση. Όλοι οι δρόμοι ήταν απελπιστικά άδειοι. Μπορούσες να μετρήσεις τα αυτοκίνητα. Παρ’ όλα αυτά, τα τραμ, τα τρόλλεϋ και τα λεωφορεία πηγαινοέρχονταν διαρκώς.

Πρώτη στάση (πριν ακόμα πάμε στο ξενοδοχείο), το Τσίρκο της Πυονγκγιάνγκ. Φυσικά, δεν υπάρχει επιλογή να μην πάμε, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το Κόμμα ήξερε πολύ καλά τί έπρεπε να δούμε και έπρεπε να το κάνουμε. Το κτίριο είναι τσιμεντένιο και αρκετά εντυπωσιακό. Μπήκαμε από ξεχωριστή είσοδο στο χώρο αναμονής επισήμων και εν συνεχεία στο χώρο παραστάσεων, θαυμάζοντας στην πορεία τα καλογυαλισμένα μάρμαρα και τους κρυστάλλινους πολυελαίους. Μία διάχυτη μυρωδιά υγρασίας-μούχλας, σε συνδυασμό με τη ζωντανή ορχήστρα με το κλασικό ρεπερτόριο του τσίρκου έδιναν ένα παλιομοδίτικο αέρα στην παράσταση. Τι πολυκαιρισμένη γκλαμουριά, θεέ μου! Τα ακροβατικά περίτεχνα και αξιοθαύμαστα, από πολυβραβευμένες ομάδες ακροβατών με τις κλασικές φανταχτερές στολές, έντονο μακιγιάζ και βγαλμένα φρύδια (άνδρες και γυναίκες)... Τι σοσιαλιστικό υπερθέαμα!

Οι υπέροχοι ακροβάτες του Τσίρκου της Πυονγκγιάνγκ καθώς μας αποχαιρετούν


Μετά την παράσταση, σειρά είχε το check-in στο ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο Υanggakdo ήταν χτισμένο πάνω σε ένα νησί του ποταμού Taedong. Αρκετά εντυπωσιακό, με 47 ορόφους και 8 ασανσέρ. Το δωμάτιό μας βρισκόταν στον 43ο όροφο, με τους συνοδούς μας να μένουν στον 27ο. Όπως καταλάβατε, οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να βρίσκονται κοντά μας, πάντοτε προφασιζόμενοι ότι πρόκειται για την ασφάλειά μας. Το δωμάτιό μας ήταν σούπερ. Είχε υπέροχη απεριόριστη θέα της πόλης, με τις αμέτρητες εργατικές πολυκατοικίες και τα απίστευτης αισθητικής μνημεία. Κάτι που εύλογα σου δημιουργεί απορία είναι το ότι το ξενοδοχείο αυτό, το οποίο κτισθηκε από γαλλική εταιρεία, έχει 800-900 δωμάτια. Είναι δυνατόν να είναι όλα επιπλωμένα, όταν ο αριθμός των τουριστών δεν υπερβαίνει τα 5000 άτομα ετησίως; Άσε που φαινόταν απελπιστικά άδειο...

Αμέσως μετά το δείπνο κατεβήκαμε στο λόμπυ και πήγαμε στο στάδιο Rungnado, το μεγαλύτερο στάδιο της Ασίας, όπου και θα βλέπαμε τη μεγαλύτερη παράσταση στον κόσμο. Πρόκειται για το Arirang, ένα υπερθέαμα 100.000 συμμετεχόντων που έχει ως σκοπό να εξυμνήσει τη χώρα, να πλέξει το εγκώμιο στην ηγεσία, να υπερτονίσει τον πατριωτισμό, να προβάλει τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, την εκβιομηχάνιση της οικονομίας, να προπαγανδίσει την κρατική ιδεολογία και να ξεμπροστιάσει τη Δύση. Τα μέσα για την επίτευξη αυτών των στόχων ήταν οι χιλιάδες αθλητών, στρατιωτών, μαθητών και χορευτών στην πίστα και δεκάδων χιλιάδων παιδιών στις εξέδρες που δημιούργησαν ένα απίστευτο υπερθέαμα που προξενεί αναμφισβήτητα θαυμασμό ως προς το μέγεθος και μόνο του εγχειρήματος. Ήδη από τα πρώτα λεπτά φαίνεται ότι η υπόθεση κάπου χάνει και το όλο υπερθέαμα καταντά άλλοτε υπερβολικά σουρεαλιστικό, άλλοτε τραγελαφικό, κυρίως όμως κακόγουστο: τεράστιοι πυρσοί ανάβουν, αθλητές εκτοξεύονται στο κενό εκτελώντας απίστευτα ακροβατικά που κόβουν την ανάσα, σημαίες εμφανίζονται από το πουθενά, όπλα εμφανίζονται στο matrix ανάμεσα σε λουλούδια, γυναίκες στρατιωτικοί χορεύουν κρατώντας ανθοδέσμες, εκατοντάδες αθλητές κάνουν μαζική επίδειξη Τάε-Κβον-Ντο... ένας χαμός! Φυσικά η παράσταση ήταν και γεμάτη συμβολισμούς: η γέννηση του Προέδρου Κιμ Ιλ Σουνγκ, συμβολίστηκε με την εμφάνιση ενός αστεριού στο νυχτερινό ουρανό. Σας θυμίζει κάτι από τα θρησκευτικά; Ούτε ο Αρναούτογλου στις εκπομπές του δεν έχει τέτοια ποικιλία...

Το Στάδιο Rungnado, το μεγαλύτερο της Ασίας

Η "προθέρμανση" των μαθητών στην κερκίδα... πραγματικά αξέχαστο

(το βίντεο ανήκει σε άλλο χρήστη του youtube)

Απ' όλα είχε το υπερθέαμα: μέχρι και κατάφωτα χριστουγεννιάτικα δέντρα και συντριβάνια έβαλαν στη σκηνή...

Κατά τις 21:30 το επαναστατικό υπερθέαμα του Arirang έλαβε τέλος. Αν νομίζεις ότι τώρα αρχίζει η ξέφρενη διασκέδαση στην Πυονγκγιάνγκ, είσαι πολύ γελασμένος, σύντροφε αναγνώστη. 22:10 ήμασταν ήδη στο δωμάτιό μας για ύπνο. Η άλλη μας επιλογή για διασκέδαση ήταν να πάμε να παίξουμε πινγκ πονγκ στο υπόγειο του ξενοδοχείου. Αυτά σκεφτόμουν λοιπόν, καθώς άνοιγα την τηλεόραση στο κρατικό κανάλι, μήπως και δω τίποτα να περάσει η ώρα... Μιλάμε για μεγαλειώδεις υπερπαραγωγές...

Ωραιότατο επαναστατικό καραόκε (από το Γιουτιούμπ)

Και ένα πλούσιο σε διδαχές δελτίο ειδήσεων... (κι αυτό από το Γιουτιούμπ)

Της Κορέας (Ημέρα 2η)

Περίληψη προηγουμένου: Ο Ανδρέας και ο Νικολάκης είναι δύο πανέμορφοι Έλληνες νέοι με έντονα διαταραγμένο ψυχικό κόσμο, που θαυμάζουν βαθύτατα τη Μάγια Τσόκλη, απεχθάνονται να βλέπουν το «Μενουμε Ελλάδα» και παθαίνουν σπασμούς βλέποντας τις εκπομπές του Τάσου Δούση. Φέτος αποφάσισαν να ζήσουν του μύθο τους στην εξωτική και επαναστατική Βόρειο Κορέα. Η πρώτη ημέρα του ταξιδιού τους σημαδεύτηκε από δύο πτήσεις της συμφοράς με την Αεροφλότ και ένα τράνζιτ σε ένα από τα χειρότερα αεροδρόμια της Ευρασίας: το Sheremetyevo 2, της Μόσχας. Για να δούμε όμως τι τους επiφυλάσσει η μοίρα για τη δευτερη μέρα του ταξιδιού τους, όταν οι δύο λαμπροί, πλην όμως παράφρονες νέοι, έφταναν στο Πεκίνο.

Δε λέω, το Τέρμιναλ 2 του Διεθνούς Αεροδρομίου του Πεκίνου είναι πράγματι εντυπωσιακό. Το κακό είναι ότι για να πας να περάσεις έξω, θα πρέπει να συμπληρώσεις τρεις διαφορετικές φόρμες και να τις παραδώσεις σε τρεις διαφορετικές υπηρεσίες. Σε μία από αυτές, έχουν και θερμική κάμερα, για να δουν αν έχεις πυρετό (το φάντασμα της Νόσου των Πτηνών πλανάται ακόμα πάνω από την Ασία). Το ίδιο ισχύει και για την αναχώρηση. Κινέζικη γραφειοκρατία... τι το ψάχνεις;

Βγαίνοντας από τα τελωνεία, σχεδόν αμέσως εντοπίσαμε μια μικρή κινεζούλα που κρατούσε μια πινακίδα με τα ονόματά μας επάνω. Αφού μας καλωσόρισε μας πήγε μαζί με τον οδηγό στο αυτοκίνητό μας, σε ένα από τα υπόγεια πάρκινγκ του αεροδρομίου. Καθώς λοιπόν ξεκινήσαμε για το Πεκίνο, η μικρούλα μας άρχισε το ποίημά της, που φαίνεται πως είχε μάθει πολύ καλά, αγγλικά πάλι όχι...

«Είμαι η Σίρλεϋ (!) και θα είμαι η ξεναγός σας σε αυτήν την υπέροχη χώρα... μπλα, μπλα, μπλα... το Πεκίνο φημίζεται για πέντε πράγματα: την κουλτούρα του, τον εκσυγχρονισμό του.... μπλά, μπλα, μπλα.... το πέμπτο είναι η πάπια Πεκίνου. Πρίν ψήσουμε την πάπια την αλείφουμε με ένα μείγμα μυρωδικών... μπλά, μπλα, μπλα... οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι μία τεράστια ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο ότι η Κίνα είναι μια προοδευμένη χώρα... μπλα, μπλα, μπλά»

«Για στάσου ρε Σίρλεϋ, Κινέζα δεν είσαι; Πως και έχεις αγγλικό όνομα;» τόλμησε και ρώτησε ο Νικολάκης «Η δασκάλα των αγγλικών με αποκαλεί έτσι, και το κινέζικο όνομα μου είναι Λέι-Λέι.» μας απάντησε με μία φυσικότητα κι εμείς πολύ το χαρήκαμε.

Εκείνη την ημέρα είχαμε κάνει μια τεράστια μαλακία (το γράφω bold για να το θυμάμαι): είχαμε ζητήσει από τον πράκτορα να μας βάλει μία ολοήμερη ξενάγηση στο Πεκίνο, αμέσως μετά την άφιξή μας. Το αποτέλεσμα ήταν να μας τρέχουν στα διάφοτα αξιοθέατα σε μία κατάσταση αποσύνθεσης. Η Σίρλεϋ είχε αποστηθίσει ολόκληρα κατεβατά από ταξιδιωτικούς οδηγούς, προφανώς χωρίς να τα καταλαβαίνει. Θες και αποδείξεις; Κάθε φορά που τη ρωτούσες κάτι πολύ απλό, δεν σε καταλάβαινε και σου απαντούσε άλλα αντί άλλων. Για το Μάο Τσε Τούνγκ τη ρωτούσες, για την πάπια Πεκίνου σου απαντούσε και μάλιστα με ακατάσχετη φλυαρία. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω την έννοια του κινέζικου βασανιστηρίου. Αν αυτό δεν ήταν βασανιστήριο, τότε κάποιος μας έκανε πλάκα, στάνταρ...

Πρώτη στάση μας το Θερινό Ανάκτορο. Δε λέω, εντυπωσιακό ήταν, τεράστιο ήταν, γεμάτο τουρίστες ήταν, οι περισσότεροι Κινέζοι ήταν. Είδαμε κάτι ωραία κτίρια, έναν ναό στην κορυφή του λόφου (στην κατάστασή μου εστάθη αδύνατον να ανέβω εκεί πάνω) θαυμάσαμε την πολύχρωμη διακόσμηση, είδαμε κάτι κινέζους να φτύνουν και μας πήγαν και σε ένα εστιατόριο εντελώς -μα, εντελώς- tourist trap. Τι φάγαμε; Δεν ξέρω. Πάντως είχε και πιρούνια = μαγαζί για δυτικούς=μεγάλο φιάσκο...

Τεράστια (ανθρωποφάγα;) νούφαρα στις όχθες της λίμνης Κουνμίνγκ

Ο "Πύργος της Ευωδίας του Βούδα" (Θερινό Ανάκτορο)

Το "Μαρμάρινο Πλοίο" (τί άλλο θα δούμε σήμερα...)

Στη συνέχεια, η Σίρλεϋ μας παρακάλεσε να της κάνουμε μία μεγάλη χάρη και να πάμε μία επίσκεψη σε ένα «Μουσείο Μαργαριταριών» η οποία δεν συμπεριλαμβανόταν στο πρόγραμμα, γιατί θα ήθελε να δούμε ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα (κυρίως όμως να αγοράσουμε και τίποτα, μήπως και πάρει αυτή κι ο οδηγός καμιά προμήθεια). Εμείς -σαν καλοί μαλάκες- δεν αρνηθήκαμε και πήγαμε, παρά το ότι δεν είχαμε κοιμηθεί και ήμασταν σαν τα κοτόπουλα. Φτάνουμε λοιπόν στο μέρος, ένα κιτσάτο κατακόκκινο κτίριο, σαν παγόδα, όπου μας υποδέχεται μία «υπάλληλος» η οποία μας άνοιξε (σκότωσε) ένα στρείδι μπροστά μας, για να μας δείξει ότι είχε μέσα κάτι μαργαριτάρια. Έγω είχα αρχίσει «να τα παίρνω» διότι το κακόμοιρο το ζώο (μαλάκιο) δεν έφταιγε σε τίποτα, να πεθάνει έτσι άδοξα για μαλακίες... εν συνεχεία μας πήγαν στο «ζουμί» της υπόθεσης, ήτοι το κατάστημα. Δώστε προσοχή στον αποκαλυπτικότατο διάλογο που ακολουθεί:

”Where you from Sir?“

“Greece” απαντάμε εμείς,

«Greece, yes, Greece is in England» (καλή η προσπάθειά σου, κοντά έπεσες, ηλίθια).

Eμείς, καθώς προχωρούσαμε, είχαμε ήδη καταστρώσει και το σχέδιο απόδρασης από το κατάστημα: Σκεφτήκαμε (τώρα μιλάς σοβαρά;) να κάνουμε πως βλέπουμε, να πούμε ότι μας ενδιαφέρει κάτι, να ακούσουμε την τιμή και να φύγουμε. Το σχέδιο, ως σχέδιο είναι πολύ καλό: Βλέπεις, ρωτάς, δε σ’αρέσει, φεύγεις. Αμ δε, αυτό που ακολούθησε δεν το είχαμε υπολογίσει (λογικό). Βλέπει ο Νικόλας ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, συμφωνώ εγώ ότι είναι ενδιαφέρον, ρωτάμε τιμή, μας λένε €1780, λέμε «δεν ενδιαφερόμαστε» και πάμε να φύγουμε (σ.σ. είχαμε πάει με €500 ο καθένας, για 11 μέρες ταξιδιού, μια και τα περισσότερα είχαν προπληρωθεί). Το πόσο γρήγορα μαζεύτηκε γύρω μας ολόκληρο το προσωπικό του καταστήματος δε λέγεται! Αρχίζουν τα παζάρια και οι προσφορές... φτάσαμε στα €50 (θυμήσου ότι η αρχική τιμή ήταν €1780) και μας παρακαλούσαν να τα πάρουμε. Ευτυχώς είχαμε φτάσει κοντά στην πόρτα. Της ρίχνουμε μία προειδοποίηση της Σίρλεϋ να μην διανοηθεί να μας ξανακάνει τέτοια «πουτανιά» και φεύγουμε, έχοντας χάσει μια ώρα από το πρόγραμμά μας και εμένα να με ταλαιπωρεί το στομάχι και η κοιλιά μου.

Εγώ δεν αισθανόμουν και πολύ καλά (έμοιαζα σα να είχα πάρει "ληγμένα"), παρ’ όλα αυτά έκανα υπομονή, πολλή υπομονή! Επόμενη στάση μας ο ζωολογικός κήπος του Πεκίνου, όπου πηγαμε για να δούμε τα αρκουδάκια πάντα και μετά ακολούθησε η Πλατεία Τιεν Αν Μεν και η Απαγορευμένη Πόλη. Η ξενάγηση έγινε με γρήγορο βήμα. Η Απαγορευμένη Πόλη είναι σε φάση αναστήλωσης, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων (χαχαχα! άλλο ανέκδοτο), οπότε όλα σχεδόν τα εσωτερικά των κτιρίων είναι κλειστά για το κοινό. Το πώς κατάφερνα και παρέμενα όρθιος στα πόδια μου είναι κάτι που όσο το σκέφτομαι δε σταματώ να με θαυμάζω. Η Σίρλεϋ είχε αποστηθίσει τις σελίδες από έναν οδηγό για το Πεκίνο, και πειράχτηκε όταν ανοίξαμε το δικό μας για να δούμε κάτι και να ρωτήσουμε, θεωρώντας ότι της κάναμε τεστ.

"Πάω στοίχημα ότι ακόμα και οι αρκούδες μας πήραν χαμπάρι και μας δουλεύουν σήμερα..."

Απαγορευμένη Πόλη

Με τα πολλά (μιλάμε ότι το Πεκίνο αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα με την κίνηση), φτάσαμε και στο ξενοδοχείο μας, ένα ωραιότατο Sofitel για να τακτοποιηθούμε. Κι εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο «Κινέζος με αγγλικό -καλλιτεχνικό- όνομα». Όλοι οι υπάλληλοι είχαν καρτελάκι με ονόματα του τύπου: Thelma Chang, Dorothy Lee, George Wang, Ingrid Lu, Timothy Chung και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων κατάφερα πήγα στο μπάνιο και ηρέμησα λίγο και στο καπάκι ετοιμαστήκαμε για το boys’ night out.

Όταν λέμε boys' night out, μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό (μπαρότσαρκες, μπουρδελότσαρκες και άλλα τέτοια). Το πρόγραμμα είχε παραδοσιακό δείπνο και Όπερα του Πεκίνου. Πέφτουμε σε φοβερό traffic και φτάνουμε στο «παραδοσιακό» λέγε-με-tourist-trap εστιατόριο με την ψυχή στο στόμα. Μας σερβίρουν κάτι μαλακίες, τρώμε εμείς και ακολούθως περνάμε στην αίθουσα της όπερας.

"Εγώ την Όπερα δεν τη χάνω", είχα πει σε ανύποπτο χρόνο... πού να 'ξερα ότι θα έπεφτα στη χειρότερη εκδοχή Όπερας Πεκίνου, που θα μπορούσε να τύχει σε κάποιον;

Η Όπερα του Πεκίνου είναι μία παραδοσιακή παράσταση με κινέζικη μουσική. Ίσως να πρόκειται για κάτι το θεαματικό, αλλά το δικό μας ήταν μεγάλη παρακμή και έκανε μπαμ ότι ήταν τουριστικό σώου. Από πάνω είχε και matrix όπου περνούσε η μετάφραση, και -δόξα το Θεώ- κατάλαβα την υπόθεση και θα σου δώσω τη χαρά να μοιραστείς μαζί μου τη συγκίνηση, αγαπητέ αναγνώστη:

Στην πρώτη πράξη, ο αυτοκράτορας αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα γιατί δεν μπορεί να βρει έναν έμπιστο Μανδαρίνο. (Εδώ πάλι το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα, βρίσκεται σε αναζήτηση προέδρου). Η ορχηστρα να βαράει κάτι κλαπατσίμπαλα, ένας χαμός! (Εδώ πάλι βγαίνουν στην τηλεόραση ο Κακαουνάκης με τον Πάγκαλο και τσακώνονται -εκεί να δεις σαματά). Τελικά ο Κινέζος αυτοκράτορας βρήκε Μανδαρίνο (μένει να δούμε το ΠΑΣΟΚ τι θα βρει τελικά). «Τι τα θες; Ορισμένα πράγματα είναι διαχρονικά» σκέφτηκα...

Έρχεται και η δεύτερη πράξη για να με αποτελειώσει, όπου μία φτωχή πλην όμως τίμια κοπέλα, ας την πούμε Τσου-Λί (ίδια η Björk σε κινέζα) έχει άρρωστη τη μάνα της, τις έχει κακομεταχειριστεί (δηλαδή καρακαταπηδήξει) και τις δυο ένας κακός γαιοκτήμονας και τώρα πάει στην παραλία για να μαζέψει «θαλασσινά αγγούρια» (φυρί-φυρί το πας κοπέλα μου, ο νους σου στο "αγγούρι"). Και δωσ’ του να σε κοιτάει με ένα βλέμμα τίγκα στην παράνοια, και δώσ’ του να κάνει γύρους και να παίρνει σβούρες πάνω στη σκηνή, και δωσ’ του η ορχήστρα να βαράει τα κλαπατσίμπαλα, και δωσ’ του να στριγγλίζει αυτή. Έχεις δει το βίντεο κλιπ «Violently Happy» της Björk και ένα άλλο που είναι πάνω στην καρότσα μιας νταλίκας και χοροπηδάει; Κάπως έτσι ήταν. Κάτι Νορβηγοί δίπλα να έχουν κατουρηθεί στα γέλια, εγώ να προσπαθώ να τηρήσω τα προσχήματα. Ευτυχώς εκεί καναμε διάλειμμα και φύγαμε (λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης). Οι Νορβηγοί έμειναν. Βέβαια, κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν οι Νορβηγοί μετά την παράσταση... Ααααχ, για κάτι τέτοια θαυμάζω τους Σκανδιναβούς, ποια ΙΚΕΑ και μαλακίες...



Πάρε και λίγη όπερα από το γιουτιούμπ. Δώσε βάση στη στιχομυθία, αγαπητέ αναγνώστη. Ακόμα απορώ πώς άντεξε τόσα δευτερόλεπτα να βιντεοσκοπεί ο θεατής... Θαύμα!

Σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να δώσουμε εξηγήσεις και στη Σίρλεϋ, γιατί φύγαμε πριν ολοκληρωθεί η μεγαλειώδης παράσταση στο κινέζικο Μπροντγουέη:

Της είπαμε ότι δε μας άρεσε, αυτή μας είπε ότι ήμασταν άδικοι.

Τη ρωτήσαμε αν έχει ακούσει ποτέ για την Αΐντα ή την Τραβιάτα, αυτή μας είπε πως όχι.

Τη ρωτήσαμε αν έχει ακούσει για τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες, αυτή μας ξαναείπε πως όχι.

Κάπου εκεί καταλάβαμε πως δεν είχε νόημα να συνεχιστεί η συζήτηση...

Της Κορέας (Ημέρα 1η)

Ήτοι η απόλυτη καταστοφή! Για να φτάσεις σε αυτήν την τόσο ευλογημένη χώρα, αυτόν το σοσιαλιστικό παράδεισο που λέγεται Βόρειος Κορέα, πρέπει να πας πρώτα στο Πεκίνο, γιατί μόνο από εκεί αναχωρεί η Αεροπορική Εταιρεία της Εργατιάς, της Αγροτιάς και της Διανόησης (Air Koryo είναι το όνομά της) για την εξωτικότατη και επαναστατημένη Pyongyang.

Οι περισσότεροι (mainstream) επιβάτες επιλέγουν -συνήθως- κάποια ευρωπαϊκή εταιρεία, όπως είναι η Air France, η Lufthansa, η KLM, άντε στο τσακίρ κέφι να πας με μία Türk Hava Yolları, που είναι και της ελληνοτουρκικής φιλίας. Η άλλη λύση είναι να πάρεις μία εταιρεία της Μέσης ή Άπω Ανατολής, με την οποία πετάς μέσα στη χλίδα και την πολυτέλεια, όπως η Emirates ή η Thai. Εμείς όμως θέλαμε -τρομάρα μας- να το παίξουμε εναλλακτικοί, να πάμε με τη ρωσική Αεροφλότ και να γυρίσουμε με την China Southern. €729 για ένα υπερεισιτήριο: Αθήνα-Μόσχα-Πεκίνο-Άμστερνταμ-Βερολίνο. Θέλαμε, βλέπεις, να εξαγάγουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τις ανωτέρω εταιρείες. Λες και η ανθρωπότητα περίμενε εμάς για να μπει στα αεροπλάνα τους. Τέλος πάντων, ό,τι πληρώσαμε, αυτά πήραμε...

Aeroflot ήθελες; Aeroflot θα πάρεις σύντροφε, που έχει και επαναστατικό παρελθόν, έχει υπερσύγχρονο στόλο και ανήκει και στην αεροπορική συμμαχία Skyteam. Δε θα μπω σε ιδιαίτερες λεπτομέρειες για τη συγκεκριμένη πτήση, πλην του ότι οι ρωσίδες αεροσυνοδοί στη συγκεκριμένη πτήση ήταν αγέλαστες και άχαρες. Θα μου πείς ότι αυτό μπορεί να σου συμβεί παντού. Δεκτόν. Αυτό που δεν μπορεί να σου συμβεί όμως είναι να μην σε σέβονται και να κάνουν φασαρία, να χτυπάνε τις πόρτες των ντουλαπιών του galley και γενικότερα να νομίζεις ότι το πίσω τμήμα του -κατα τ' άλλα- υπέροχου Airbus 321 καταρρέει -κατεδαφίζεται. Δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά που νοιώθαμε καθώς αποβιβαζόμασταν...

Το υπέροχο γεύμα μας

Η θέα λίγο πριν την προσγείωση στο Sheremetyevo

Έφτασες στη Μόσχα ε; Μπράβο και συγχαρητήρια! Α, ναι και μην ξεχάσεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου για αυτά που θα δεις εκεί... To Sheremetyevo 2 απέχει πάαααααρα πολύ από αυτό που εμείς αποκαλούμε ευρωπαϊκό αεροδρόμιο. Κατ' αρχάς έπρεπε να περάσουμε το τράνζιτ. Αυτό ήταν και το ευκολότερο πράγμα που κάναμε. Μετά προσπαθήσαμε να βρούμε ένα μέρος να καθήσουμε... εις μάτην. Το Sheremetyevo 2 δεν έχει χώρο αναμονής με καθίσματα. Ο καπιταλισμός τους έκατσε απότομα -μάλλον- και αντ' αυτού θεώρησαν πιο σκόπιμο να γεμίσουν το χώρο αναχωρήσεων με καταστήματα, πολλά καταστήματα όμως (μέχρι και στις τουαλέτες θα ανοίξουν καταστήματα σε λίγο): τι Gucci, τι Hermes, τι Tommy Hilfiger είδαν τα μάτια μας, δε λέγεται. Καθίσματα πάντως δεν είδαν! Ταυτόχρονα αναχωρούσαν και κάτι πτήσεις για την εξωτική Ουλάν Μπατόρ και κάτι άλλα χωριά της Κεντρικής Ασίας. Τι πολιτισμός, θεέ μου! Πλάκα-πλάκα, οι Μογγόλοι είχαν κάνει την καλύτερη δουλειά: είχαν αράξει στα σκαλοπάτια που οδηγούν στον ημιόροφο και δεν φαινόταν να τους νοιάζει και πολύ. Κάποιοι άλλοι είχαν στρώσει και κουβέρτες και είχαν αράξει στον ημιόροφο. Εμείς πάλι αποφασίσαμε να ενδώσουμε στον εκβιασμό και να πάμε στο μοναδικό μέρος που είχε καρέκλες: τα εστιατόρια. Μη φανταστείτε τίποτα εστιατόρια της προκοπής: κάτι άθλια μπαρ ήταν. Μπήκαμε στο λιγότερο απεχθές και πληρώσαμε για δυο μπύρες και δυο σάντουιτς 28 ολόκληρα ευρω! Οι διπλανοί μας, κάτι Αρμένιοι, αφού έφαγαν άρχισαν να λένε στη σερβιτόρο ότι δεν είχαν λεφτά να πληρώσουν ολόκληρο το λογαριασμό και αυτή τους λυπήθηκε... Να μου το θυμηθείς, εμείς πληρώσαμε και τα δικά τους!

Το φωτεινό -λέμε τώρα- εσωτερικό του Sheremetyevo 2

Πανοραμική από το φωτεινό -λέμε τώρα- εσωτερικό του ίδιου τέρμιναλ

Θες κι άλλα: έφτασε η ώρα της επιβίβασης της πτήσης μας για Πεκίνο! Ένας χαμός: να φεύγουν ταυτόχρονα πτήσεις για τη μισή Ασία: Μπισκέκ (Κιργιζία), Τεχεράνη κλπ. Στον έλεγχο ασφαλείας να γίνεται της Σβετλάνας: παπούτσια βγάλαμε, ζώνες βγάλαμε, πορτοφόλια βγάλαμε, ρολόγια βγάλαμε, μισή ώρα κάναμε να ξαναντυθούμε. Θα μου πεις και πάλι: αυτά γίνονται παντού. Δεκτόν, στη Ρωσία είμαστε, μπορεί να βρεθεί κανένας Τσετσένος και να μας βάλει βόμβα.

Επιτέλους, μας καλούν για επιβίβαση! Τί καλά, θα καθήσουμε κάπου!


Και φτάνουμε στο καλύτερο, την πτήση για Πεκίνο. Το Boeing 767-300 της Aeroflot φαινόταν ΟΚ. Θα προτιμούσα βέβαια να ήταν ένα από εκείνα τα υπέροχα Ilyushin 96, αλλά οι Ρώσοι έβαλαν αμερικάνικο αεροπλάνο για να μας πάει στο Πεκίνο. Υπέροχο το αεροπλάνο, αδιάφορο το πλήρωμα, τι έλειπε; Α, ναι οι συνεπιβάτες μας. Τι τα θες; Το αεροπλάνο γέμισε Κινέζους, οι οποίοι ταξίδευαν σε γκρουπ. Σας έχει τύχει να συνταξιδέψετε μαζί τους; Κάτι σαν γκρουπ με ελληναράδες είναι αλλά στο πιο θορυβώδες, συν το ότι δεν τους καταλαβαίνεις. Ακολούθησαν τα κλασικά, το θηρίο απογειώθηκε και πήραμε το δρόμο για το προ-Ολυμπιακό Πεκίνο. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε... μας σέρβιραν και πάλι φαγητό, μάζεψαν τους δίσκους, τυλίχθηκα με την κουβέρτα (μαλακία που δεν την έκλεψα), έβαλα και το μαξιλάρι και περίμενα να χαμηλώσουν τα φώτα.... ΑΚΟΜΑ περιμένω. Όχι μόνο δε μας έδωσαν ωτοασπίδες και κάλυμμα για τα μάτια για να κοιμηθούμε, αλλά δε χαμήλωσαν και τα φώτα! Επί επτάμιση ώρες δεν έκλεισα μάτι. Το δε πλήρωμα, αμέσως αφ' ότου μάζεψαν τους δίσκους, εξαφανίστηκαν. Ψυχή δεν είδα όλη τη νύχτα. Με την ανατολή του ήλιου, κάπου πάνω από τη Μογγολία φάνηκε και ένας φροντιστής -ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος- ο οποίος σε μία φάση νιρβάνας περιφερόταν με ένα μπουκάλι νερό και σέρβιρε στους επιβάτες . Είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού, το να μπορείς να σερβίρεις νερό και να κοιμάσαι όρθιος!

Ανατολή πάνω από τη Μογγολία

Τι τα θες, με τα πολλά φτάσαμε στο Πεκίνο, αλλά αυτό έγινε την δεύτερη μέρα του ταξιδιού και εδώ είναι off-topic. Μέχρι τότε, υπομονή (όσοι είσαστε -τέλος πάντων-, αυτοί που με διαβάζετε :-)

*Ρωσικά δεν ξέρω πλην ελαχίστων λέξεων ή φράσεων όπως: "Σπασίμπα", "Χαρασό", "Ντρομπριγι Ντεν", "Κακ βας ντιλά", "Για βας λιουμπλιού" & "Για χατσιού μινιέτ" (το τελευταίο μην το πείτε σε ρωσίδα/ουκρανίδα/βουλγάρα/γενικά σε σλαβόφωνο που δε γνωρίζετε εκτός αν...).

...ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ

Είμαι βαθύτατα συγκινημένος που επιστρέφω στο σεβάσμιο τούτο blog, μετά από ένα τόσο "επαναστατικό" ταξίδι στην εξωτική Βόρειο Κορέα! Επίσης, πέρα από τη συγκίνηση μου έπεσε πάρα πολλή δουλειά, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σας γράψω περισσότερα αυτή τη στιγμή. Σας αφήνω -προς το παρόν- με μία φωτογραφία από το μνημείο στο Mansundae στην Pyongyang με την υπόσχεση να επιστρέψω σύντομα και "επαναστατικά".