Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

ΑΚΡΑΤ(ει)Α

Ο σκοπός του ταξιδιού επετεύχθη και η επιχείρηση "Κάνε PR, Φάε, Πιές, Ξαναφάε, Κοιμήσου" στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Η διευρυμένη, πλέον, παρέα επιβιβάστηκε στο λεωφορείο της εταιρείας και πήρε το δύσκολο δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Γενικά, αν κάτι βαριέμαι αφόρητα μετά από κάθε ταξίδι μου, είναι το λεωφορείο από το λιμάνι/αεροδρόμιο μέχρι το σπίτι μου, πόσο μάλλον όταν το πλοίο έδεσε στην Πάτρα και το σπίτι βρισκόταν μία ώρα από τα γραφεία της εταιρείας στο κέντρο της Αθήνας.

Το ότι η συνέχεια θα ήταν επεισοδιακή, το "μυριστήκαμε" σχεδόν από την αρχή. Κατά την επιβίβαση στο λεωφορείο, μία παράξενη, πλην όμως πολύ γνώριμη, μυρωδιά αιωρείτο στον αέρα. Οι καλοπροαίρετοι την αποδώσαμε στο ότι δευτερόλεπτα πιο πριν είχε πάρει μπρος ο κλιματισμός. Οι λιγότερο καλοπροαίρετοι το απέδωσαν σε ατύχημα: "άνθρωποι είμαστε, λίγο το κουβάλημα της βαλίτσας, λίγο το υπέροχο φαγητό, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, δε θέλεις και πολύ να ζοριστείς..." Το θέμα ήταν ότι ενώ μπαίναμε στην Εθνική Οδό Κορίνθου-Πατρών, (που ο Θεός να την κάνει Εθνική Οδό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και θα περίμενε κανείς ότι η μυρωδιά θα εξαφανιζόταν, τουναντίον, αυτή γινόταν ολοένα και πιο έντονη. Είχαν αρχίσει να ακούγονται διάφορα σχόλια μέσα στο λεωφορείο από εκείνα που σε κάνουν να πιστεύεις το γνωστό και πολύ προβλέψιμο που νομίζεις ότι όλοι υποψιάζονται ότι το έκανες εσύ, ή ότι υπάρχει υπέρυθρη κάμερα που βλέπει αυτό που οι άλλοι μυρίζουν και σε ανάβει φωτεινή ένδειξη πάνω από το κεφάλι σου. "Λες να νομίζουν ότι το έκανα εγω; Α, κάτσε να αρχίσω κι εγώ να σχολιάζω"

Εγώ είχα βρει εφήμερο αντίδοτο στο ραδιόφωνο του κινητού μου, αφ' ενός για να απαλύνω το μαρτύριο του αισθητηρίου της όσφρησης, αφ' έτέρου για να μην ακούω τα διάφορα σχόλια που γίνονταν. Κάποια στιγμή μάλιστα είχα πιάσει και το σταθμό των Ευαγγελιστών-Πεντηκοστιανών που έπεζε κάτι φοβερά χιτ με ποπ ενορχήστρωση και στίχους του τύπου: "Τζήζους λάβζ γιου, αληλούυυυυυυυιααααααα, κοζ μάϊ χαρτ μπηλόνγκζ το μάϊ Λόρντ, αλληλούυυυυυυυιααααα", που ερμήνευε το cult σχήμα "Οι Λυτρωμένοι". Την ωραιότατη διαδρομή πλαισίωναν και οι τεράστιες κίτρινες φωσφοριζέ πινακίδες της Εθνικής Οδού, με τα κοινωνικά μηνύματα: Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ καθώς και το απόλυτο: "ΠΡΟΣΟΧΗ, ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ" Που σε προειδοποιεί λές και μπαίνεις στο Τρίγωνο των Βερμούδων και διανύεις τα τελευταία δύο χιλιόμετρα της ζωής σου. Ή, λες και στον υπόλοιπο δρόμο και με 200 χλμ. την ώρα να τρέχεις, αν πάθεις ατύχημα, δεν πρόκειται να πεθάνεις.

Κι εκει που είχα παραδοθεί στη νεο-χριστιανική νιρβάνα μου (αλληλούυυυυιααααα, Τζήζους λάβζ μι -μην ξεχνιόμαστε), νά 'σου και η ανακοίνωση από τα ηχεία που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα...

"Ναι με ακούτε; Λοιπόν, επειδή αντιμετωπίζουμε ένα τεχνικό πρόβλημα και δε θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι τα Mc Donalds, στην Κόρινθο, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε μία 20λεπτη στάση στο επόμενο βενζινάδικο, όπου θε μπορείτε να καπνίσετε, να πιείτε ένα καφέ ή να πάτε τουαλέτα"

"Θα μας έκανε σαμποτάζ στα φρένα η ΑΝΕΚ" συμπέρανα εγώ, ερμηνεύοντας κατά λέξη τα λεγόμενα του κρατούντος το μικρόφωνο και με χιουμοριστική διάθεση (ενδεχομένως από τις αναθυμιάσεις). Μια άλλη σκέψη μου ήταν το "Μα καλά, θα καπνίσουμε στο βενζινάδικο; Είναι σοβαρός ο άνθρωπος; Παρανάλωμα θα γίνουμε" αλλά ας πούμε ότι γι' αυτή τη σκέψη ευθύνεται μια ξανθιά τούφα που έχω στο κεφάλι μου από παιδί...

Όντως σταματήσαμε κάπου έξω από την Ακράτα (hint για τον τίτλο της ανάρτησης) όπου και υπάρχει ένας σούπερ ΣΕΑ που έχει ένα πολύ ωραίο εστιατόριο και ένα βενζινάδικο. Η αλήθεια είναι ότι το προσωπικό δε μας περίμενε (ήταν και Δευτέρα) απόδειξη ότι η τοστιέρα δεν είχε ζεσταθεί δεόντως για να ψήσει το κατα τ' άλλα νοστιμότατο σνάκ που πήρα (να πάρετε το σάντουιτς Capri και θα με θυμηθείτε).

Κάθησα λοιπόν έξω παρατηρώντας τον οδηγό που κάπνιζε στο πάρκινγκ. "Ρε παιδιά, γιατί δε διορθώνει το πρόβλημα ο οδηγός και καθόμαστε εδω;" ρώτησα...

"Μα δεν κατάλαβες τι συνέβη; Αϊντε, άιντεεεεεεε"

Τι είχε συμβεί; Ένας παππούς, δυο σειρές μπροστά δεν είχε αντέξει τις κακουχίες/συγκινήσεις/ανέσεις των τελευταίων ημερών και προφανώς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει (απ' τη χαρά του;) αυτά που κανονικά προορίζονταν για τη λεκάνη της τουαλέτας... (κοινώς: χέστηκε ο άνθρωπος). Η κόρη του στο απέναντι κάθισμα έκανε την "κινέζα" πως δεν έτρεχε τίποτα, ώσπου ένας συνάδελφος που εκτελούσε χρέη ξεναγού κατά την τρίωρη παραμονή στη Βενετία, πήρε την κατάσταση στα χέρια του, προτείνοντας την επείγουσα στάση στο ΣΕΑ έξω από την Ακράτα.

Παραμένει μυστήριο το θέαμα που αντίκρυσαν οι υπάλληλοι του ΣΕΑ στις τουαλέτες, όταν ο παππούς μπήκε στο πούλμαν με νέα ρούχα κι εμφανώς ανακουφισμένος και πήραμε το δρόμο για την Αθήνα. Τι τα θες, όλα για τον άνθρωπο είναι. Δουλίτσα να υπάρχει.