To ονειρικό TALLINN!

Στις γειτονιές της Toompea

Χωρίς αμφοβολία, το Ταλλίν είναι το αποτελεί μία από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης. Η προέκταση της Λεωφόρου Narva, όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας, θα σας βγάλει στην οδό Vana Viru, το δρόμο που περνάει από τη μεγαλύτερη είσοδο της παλιάς πόλης. Από κει και πέρα, κλείστε τον ταξιδιωτικό οδηγό και χαθείτε στα πλακόστρωτα του μεσαιωνικού Ταλλίν. Το ταξίδι στο χρόνο έχει ήδη αρχίσει!

H Vana Viru


Πρώτη στάση σας, λογικά θα είναι η Raekoja Plats, η Πλατεία του Δημαρχείου, όπου και θα δείτε αυτό το υπέροχο κτίριο που περισσότερο θυμίζει εκκλησία παρά δημαρχείο. Η πλατεία είναι γεμάτη από πολλά υπέροχα καφέ και εστιατόρια, αλλά εμείς θα σας λέγαμε να επιλέξετε κάτι πιο μακρυά. Raekoja Plats

Το Δημαρχείο του Ταλλίν. Στην κορυφή του πύργου βρίσκεται ο ανεμοδείκτης του Vana Toome (του γέρο-Θωμά)

Από εκεί και πέρα, οι ανηφορικοί δρόμοι θα σας βγάλουν στο λόφο Toompea, όπου βρίσκεται ο ρωσικός καθεδρικός του Αλεξάντρ Νιέφσκυ, ένα εξαιρετικό δείγμα ρωσικής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής. Ακριβώς απέναντι από τον καθεδρικό θα δείτε το κτίριο του Κοινοβουλίου, στο σημείο που οι Δανοί έκτισαν το 1219, το φρούριο και στάθηκε η αιτία να αποκτήσει η πόλη το σημερινό της όνομα, μια και Taani Linn σημαίνει Φρούριο των Δανών. Ήδη από τον 9ο αιώνα υπήρχαν ίχνη οχυρώσεων από τους φιννο-ουγγρικούς πληθυσμούς που είχαν εγκατασταθεί εκεί. Ας μην ξεχνάμε ότι η καταγωγή των εσθονών είναι φινο-ουγγρική και όχι βαλτο-σλαβική, πράγμα που σημαίνει ότι εθνολογικά έχουν πιο πολλά κοινα με τους φινλανδούς, παρά με τους σλαβους, τους Λιθουανούς και τους Λεττονούς, που τους περιβάλλουν.

Ο Ορθόδοξος Καθεδρικός του Αλέξανδρου Νιέφσκυ

Οι προμαχώνες της Toompea, προσφέρουν θέα προς τo λιμάνι και τη θάλασσα (δυτικά και βόρεια) και τη νέα πόλη του Ταλλίνν στα ανατολικά. Και φυσικά, αν η μηχανή σας έχει ευρυγώνιο ή υποστηρίζει πανοραμικές λήψεις, μην ξεχάσετε να ενεργοποιήετε τη σχετική λειτουργία.

Άποψη της παλιάς πόλης από τους προμαχώνες της Toompea

Προσωπικά, θεωρώ ότι το Ταλλίν είναι πολύ πιο όμορφο απ' ό,τι φαίνεται στις φωτογραφίες διάφορων τουριστικών οδηγών και διαφημιστικού υλικού. Με εντυπωσίασε το ότι ο κόσμος ήταν χαμογελαστός και πρόθυμος να βοηθήσει κάτι το οποίο δυστυχώς δεν έχω ακούσει για άλλες πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Πράγα.

Για δείπνο, θα σας προτείναμε το Vanaema Juures (Το Σπίτι της Γιαγιάς), όπου η αξιαγάπητη Αννελί θα σας προτείνει διάφορα υπέροχα παραδοσιακά πιάτα. Το τεράστιο τηγάνι με το αυγό "μάτι" στην είσοδο είναι το σήμα κατατεθέν του καταστήματος και εκτέλεί χρέη πινακίδας. Ο χώρος είναι ένα ατμοσφαιρικό υπόγειο-κελλάρι διακοσμημένο με διάφορα παλιά αντικείμενα από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, όπως ένα ρολόι και ένα ξύλινο ραδιόφωνο. Εγώ πήρα ένα μοσχαρίσιο φιλέτο με λαχανικά και σάλτσα μήλου και δαμάσκηνα. Ήταν πραγματικά απολαυστικό, όπως καταπληκτική ήταν και η διάσημη εσθονική μπύρα Saku. (Διεύθυνση: Rataskaevu tänav 12, συνιστάται κράτηση, καθ' ότι ο χώρος είναι ιδιαίτερα περιορισμένος.)

Ως προς τη διαμονή σας, θα σας προτείναμε να το τολμήσετε και να μείνετε σε κάποιο από τα πολυτελή ξενοδοχεία της μεσαιωνικής πόλης και όχι στη νέα πόλη, όπου μείναμε εμείς. Ενδεικτικά σας προτείνουμε το Three Sisters το οποίο είναι αρκετά ακριβό, σε σχέση με άλλα ανάλογα ξενοδοχεία που μπορείτε να βρείτε γύρω στα €80 τη νύχτα. Ενδεικτικά, το Reval Hotel Central 4* που μείναμε εμείς, χρέωνε τη διανυκτέρευση στα €60, και βρισκόταν πέντε λεπτά με τα πόδια από τη Vana Viru.

Αν το πρόγραμμά μας δεν ήταν τόσο φορτωμένο, πιστεύω ότι δύο μέρες ακόμα θα ήταν απαραίτητες για να εξερευνήσετε ολόκληρο το Ταλλίν, με τα ιδιαίτερα μουσεία του, όπως το Μουσείο της Κατοχής (και για όποιον δεν κατάλαβε, αναφέρεται στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης), μία μονοήμερη εκδρομή με την Estonian Air Regional στο Kuressaare, την μεγαλύτερη πόλη του μεγαλύτερου νησιού της χώρας, Saaremaa. Επίσης, με δύο μέρες παραπάνω, μπορείτε να δείτε το Τάρτου και το Πάρνου, τις δύο ιστορικές πόλεις της Εσθονίας, η πρώτη γνωστή για το πανεπιστήμιό της, η δεύτερη για τα θέρετρά της. Μπορείτε να συμπεριλάβετε το Ταλλίν ως τελευταίο σταθμό στα πλαίσια μιας ευρύτερης εκδρομής σας σε Λεττονία, Λιθουανία και Εσθονία. Φιλική συμβουλή, να αποφύγετε να το επισκεφθείτε σαββατοκύριακα, λόγω των ορδών Φινλανδών που το κατακλύζουν σε αναζήτηση φθηνού αλκοόλ.

Χωρίς άλλα σχόλια...

Κι επειδή το Ταλλίν είναι γνωστό και από την πολύ γνωστή εσθονική ταινία “Σκοτάδι στο Ταλλίν” (Tallinn pimeduses), παρακάτω θα βρείτε και λίγες εικόνες από το ατμοσφαιρικό, νυχτερινό Ταλλίν.

ESTONIAN AIR: η απόλυτη εσθονή!

Σήμερα το μενού έχει τριπ ρηπόρτ. Οι περισσότεροι θα το βρείτε βαρετό, αλλά εγώ αγάπησα την Estonian Air και τα υπέροχα πληρώματά της!

Για μένα, η Estonian Air (στα εσθονικά τη γράφουν και τη λένε Estonian Airi) αποτελούσε μία εταιρεία-απωθημένο, το ίδιο και η Εσθονία. Από το 1994 άκουγα για τις ομορφιές του μεσαιωνικού Ταλλίν. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε κάπου 14 χρόνια αργότερα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, δημοσιεύσεις για την Εσθονία με τραβούσαν σα μαγνήτης. Κάθε φορά που έβλεπα και άκουγα τη γειτόνισσα μου, τη Γιουλιάνα να μιλάει στους δικούς της, στα εσθονικά, ένοιωθα ένα κατιτίς, μια ταραχή, μια ανατριχίλα. Για μένα ήταν μία γλώσσα που με τρελλαινε... Πολλοί θεωρούν τα ρώσικα ή τα γαλλικα σέξυ. Εμένα, αφήστε με να πιστεύω ότι τα εσθονικά ήταν η γλώσσα που θα με έκανε να σαλτάρω. Προσπάθησα να μάθω, αλλά επειδή η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, το πρότζεκτ έμεινε πίσω...Βέβαια, και η Estonian είχε κάνει κάποιες επιλογές τις οποίες εγώ θεωρώ τραγικές: κατ' αρχάς πούλησε τα απαυγάσματα της σοβιετικής αεροδιαστημικής Τουπόλεφ 134 και πήρε Μπόινγκ 737.



Μέρσυ, δηλαδή! "Είσαι εντελώς ασυγχώρητη, και κάποια μέρα θα το μάθω να το λέω και να το γράφω στα εσθονικά και θα έρθω να σου το ξαναπώ". Μετά τακίμιασε με τους σκανδιναβούς και πλάκα θα 'χει να τη δούμε και regional member της Αστροσυμμαχίας (Star Alliance). Ας είναι! Τσεκάραμε το πρώτο κουπόνι του τελευταίου μας χάρτινου εισιτηρίου. Η Estonian Air, δεν είχε και δεν έχει γραφεία στην Ελλάδα μας, αλλά υπήρχε τρόπος να εκδώσω τα εισιτήρια. Ας είναι καλά η πλατφόρμα της Hahn Air! Κι έτσι, με μόλις €104 τελική, είχαμε στα χέρια μας το μετ' επιστροφής εισιτήριο από το Όσλο για το Ταλλίν.

Η επιβίβαση ξεκίνησε στην ώρα της, λίγα λεπτά μετά τις 19:00. Το υπέροχα βαμμένο 737-300 της OV μας προκαλούσε μπούμε. Υποδοχή από ένα υπέροχο πλήρωμα, σε μία τυπική καμπίνα. Η θέση 12F ειχε επιλεγεί μέσω του συστήματος κρατήσεων. Τα σχόλια πιστεύω ότι περιττεύουν.

Αλλά και οι υπόλοιπες θέσεις δεν είχαν άσχημο seat pitch, έτσι τουλάχιστον πίστευα, μέχρι που έριξα μια ματιά στο τελευταίο φύλλο του in-flight περιοδικού της Estonian. Ανάλογα με το πού καθόσουν είχες και ανάλογο seat pitch, τουλάχιστον στα 737-500 τους. Πρέπει να ήμουν μακράν ο τυχερότερος επιβάτης. Σχετική σελίδα ΕΔΩ

Καλωσόρισμα από τον captain, ο οποίος είχε το απίστευτο όνομα Γιούρι Γκαγκάριν! “Δεν υπάρχει αυτό που ακούω”, σκέφτηκα, αλλά μετά παραδέχθηκα ότι αν δεν υπήρχε Κ1 τότε την είχαμε βάψει. Η δε πληθωρική και σχετικά ηλικιωμένη ηγουμένη, άρχισε τα καλωσορίσματα, ενώ ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος, βρισκόταν το καταπληκτικό προσωπάκι που θα δείτε κάτω δεξιά στην παρακάτω εικόνα από το in-flight περιοδικό, το οποίο φυλάω να κάνει παρέα με το τεύχος του Suluk της Air Greenland. Πρόκειται για την τελευταία κοπέλα στα δεξιά. Με ένα τέτοιο πλήρωμα ήταν δυνατόν να μην αγαπήσω αυτήν την πτήση;

Σχετική εικόνα της ΘΕΑΣ και χρήσιμα τηλέφωνα ΕΔΩ!

Απογείωση στην ώρα μας και κατεύθυνση προς ανατολικά. Το φεγγάρι είχε ήδη βγει και η θέα από το παράθυρο έκανε την πτήση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα... Τί να πρωτοθαυμάσεις: την θεά της καμπίνας ή τη θέα έξω;

Εδώ βλέπεις και το βίντεο

Η Estonian δεν προσφέρει πλέον δωρεάν γεύματα στους επιβάτες της οικονομικής. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθεί και μοιράζει εφημερίδες και προσφέρει διάφορα σνακ επί πληρωμή. Αποφάσισα να αγοράσω ένα στρούντελ σπανακιού (σαν σπανακόπιτα σφολιάτα με μπεσαμέλ και τυρί ήταν) μαζί με χυμό ρόδι (μάρκα 4U), ο οποίος είχε φτάσει στο galley από το εξωτικό Αζερμπαϊτζάν. Όλα αυτά έναντι €4. Τυπική πτήση με 737 (μην περιμένετε κάτι το φοβερό) πέρα από το απίστευτα θορυβώδες τρίξιμο κατά το φρενάρισμα της προσγείωσης στο Ülemiste του Ταλλίν. Αποβίβαση στη νέα πτέρυγα του αεροσταθμού, του οποίου η διαμόρφωση έχει γίνει σε ένα εντελώς σκανδιναβικό στύλ: απλά, λιτά και λειτουργικά. Αφού άλλάξαμε €100 και πήραμε 1360 κορώνες, αποφασίσαμε να μην πάρουμε το λεωφορείο αλλά να μπούμε σε ένα ταξί και να πάμε στο Reval Hotel Central λίγα μέτρα πριν την είσοδο της μεσαιωνικής πόλης. Κι εκεί που περιμέναμε σίγουρο rip-off από έναν ταξιτζή πρώην “σοβιετίας”, ο εντιμότατος Αλεξάντρ μας χρέωσε ό,τι ακριβώς έγραφε το ταξίμετρο: κάτι λιγότερο από €8. Σπασίμπα Αλεξάντρ!

Και τώρα, η ώρα της κρίσης:

Λοιπόν, μεγάλε: εγώ ρωτάω, εσύ απαντάς:Πρώτη φορά με Estonian, πως σου φάνηκε;

Μα καλά, δε διάβασες;

Και το σπανακοστρούντελ;

Μια χαρά ήταν. Λίγο μικρό αλλά νοστιμότατο.


Δηλαδή σ' άρεσε;

Όλα με προδιέθεταν θετικότατα. Υπέροχη θέση, φιλικό πλήρωμα, Κ1 με όνομα βαρύ σαν ιστορία, εσθονικάααααα... αν πετούσα και με το Ty-134... θα ήταν η απόλυτη πτήση. Υπάρχει τρόπος, ακόμα και από το τίποτα, να βγάλεις ένα αεροπορικό μπιζουδάκι! Χίλιες φορές "no frills" Σκανδιναβικές πτήσεις, παρά "πολιτισμένες" Βαλκανικές!

Δώσε βαθμό και πες μας κάτι εσθονικό:

4/5... Armastame Estonian Airi! (Αγαπάμε Estonian Air!)

BONUS:

Ο Mart Lubi, chief pilot στα 737, είναι μάλλον το αγαπημένο παιδί της Estonian. Toν περασμένο Μάιο, μας πληροφορούσε ότι το site της εταιρείας θα ήταν για λίγες μέρες κλειστό λόγω μετάβασης από το Sabre στο Amadeus, σηματοδοτώντας παράλληλα το πέρασμα στην εποχή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και των νέων τεχνολογιών. Η εταιρεία του ήταν από τις τελευταίες ευρωπαϊκές αεροπορικές που υλοποίησαν το ηλεκτρονικό εισιτήριο.

Κι ο Mart Lubi, συνεχίζει να ανακοινώνει ευχάριστα νέα, αυτή τη φορά τη συμμετοχή των παιδιών στο SAS EuroBonus! Τυχεροί οι πολύτεκνοι Εσθονοί!Αν έχεις παιδιά και θες να τα κάνεις μέλη στο SAS EuroBonus, βλέπεις την εικόνα ΕΔΩ!

Αυτά για σήμερα... σε αφήνω τώρα γιατί στη ΝΕΤ θα δείξει την εκπομπή της Μάγιας Τσόκλη από τη ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ... ελπίζω ότι κατάλαβες γιατί καίγομαι να τη δω...

Πώς πέρασα στο Όσλο...

Όσλο, το λιμάνι

ΟΚ, ό,τι και να πεις, δίκιο θα έχεις. Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν διάφορα (και καλά και κακά) με αποτέλεσμα το μπλογκ να έχει μείνει αρκετά πίσω. Στο προηγούμενο επεισόδιο σου είχα αναφέρει ότι θα πήγαινα στη Νορβηγία και την Εσθονία. Θέλοντας να γιορτάσω με κάποιο τρόπο το χαρμόσυνο γεγονός της εξόφλησης της πιστωτικής μου κάρτας από τα έξοδα του ταξιδιού (ως γνωστόν, η Νορβηγία είναι η ακριβότερη χώρα του κόσμου), αποφάσισα να αφιερώσω λίγο χρόνο στο ταξίδι-υπερπαραγωγή του περασμένου Σεπτέμβρη. Κατά χίλια ευρώ φτωχότερος λοιπόν, ανασύρω τις μνήμες μου, κάνω κι ένα copy-paste από τα σχετικά κείμενά μου από ένα αεροπορικό φόρουμ, στο οποίο δραστηριοποιούμαι, δένω τη ζώνη ασφαλείας και το υπερθέαμα (ο Θεός να το κάνει) ξεκινά...

Akerhus Slottet

Αυτό το Όσλο, μας έκατσε λίγο στο λαιμό. Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Όσλο δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να φανταστείς όταν έχεις ακούσει τόσα πολλά για την ευημερία στη Νορβηγία. Λίγο παρακμιακός, με ασιατικό και αφρικανικό αέρα, θα έλεγα. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Comfort Hotel Boersparken, σε μία ήσυχη γειτονιά, κοντά στο σταθμό και απέναντι από το Χρηματιστήριο. Με €100, τη νύχτα που δώσαμε, ήμασταν πέρα ως πέρα ικανοποιημένοι. Φαντάσου πόσο παραπάνω κόστιζαν τα άλλα... Αρκετά αξιοπρεπές και με ένα καταπληκτικό, πλούσιο πρωινό, σε μία -κατά τ’ άλλα- αδιάφορη αίθουσα. Τα κρεββάτια ήταν υπέροχα μαλακά και η διακόσμηση ήταν η επιτομή του σκανδιναβικού ντηζάιν.Η απογευματινή μας βόλτα είχε ξεκινήσει. Βασικά, είδαμε μία υπέροχη δύση από το φρούριο του Akershus, το οποίο αποτελεί ακόμα στρατιωτική μονάδα. Στην απένταντι ακριβώς πλευρά βρίσκεται το Aker Brygge, μία περιοχή εμπορικών καταστημάτων και εστιατορίων, κατά μήκος της προκυμαίας, ενώ ακριβώς πίσω βρίσκονταν νεόδμητες, καλόγουστες πολυκατοικίες με τεράστια παράθυρα, από τα οποία μπορούσες να θαυμάσεις το υπέροχο σκανδιναβικό στυλ των εσωτερικών χώρων.

Σούρουπο στο λιμάνι του Όσλο






Καταπληκτικές πολυκατοικίες κοντά στο Aker Brygge

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο φθινοπωρινό Όσλο. Τα Βασιλικά Ανάκτορα ήταν η ατραξιόν-παρωδία. Κτισμένα σε ένα ύψωμα, προσφέρουν εντυπωσιακή θέα στους γαλαζοαίματους, αλλά πραγματικά τα θεωρώ απίστευτα βαρετά. Φοβερή λεπτομέρεια, η τεράστια τριγωνική αλάνα με αμμοχάλικο, μπροστά από το ανάκτορο που με λίγη φαντασία θα μπορούσε να αποτελέσει και γήπεδο μπητς-βόλλεϊ, μάντρα οικοδομικών υλικών, νορβηγική ψαραγορά ή τέλος πάντων κάτι σαφώς πιο χρήσιμο από το να περπατάς εκεί και μετά να πατάς με την άμμο στα παπούτσια πάνω στα πανάκριβα χαλιά της Μεγαλειοτάτης. Δεν της έφτανε που ο Διάδοχος πήρε για νύφη μια εξώλης και προώλης, με έτοιμο παιδί, θα έχει να βάζει και την ηλεκτρική σκούπα κάθε μέρα για να μαζεύει την άμμο. Δράμα! ή ακόμα καλύτερα Drama Queen!

Το Όσλο είναι πανάκριβο, όπως πανάκριβη είναι τελικά ολόκληρη η Νορβηγία, με μία εξαίρεση τα νησιά του Αρχιπελάγους Σβάλμπαρντ, λόγω του ιδιαίτερου καθεστώτος φοροελαφρύνσεων. Ομολογώ ότι ο φίλος μου ο Χρήστος, με είχε προειδοποιήσει ότι το Όσλο ήταν ένα μεγάλο χωριό, και ειλικρινά, το βρήκα σαν μία πόλη χωρίς κάποιο ιδιαίτερο χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη wikipedia και το Lonely Planet, ετυμολογικά, το όνομα σημαίνει "Λιβάδι κάτω απο το φαράγγι" (κάτι σαν την ελληνική Κάτω Τραχανοπλαγιά) Στην ολοήμερη βόλτα μας στην πόλη, συνειδητοποίησα ότι μία μέρα είναι αρκετή για να το γνωρίσεις. Έχοντας επισκεφθεί όλες τις σκανδιναβικές πρωτεύουσες, πλην του Ελσίνκι και του Μαρίεχαμν των νησιών Αχβενανμάα (μα πώς μου ξέφυγαν τα Νησιά Αχβενανμάα; Να σημειωθεί στα πρακτικά για περαιτέρω ταξιδιωτική έρευνα), το κατατάσσω τελευταίο από τις «μεγάλες» σκανδιναβικές πρωτεύουσες. Το σταλινικής αισθητικής δημαρχείο ήταν μία οχληρία για το αισθητήριο της όρασης, και το συντριβάνι δεν έσωζε την κατάσταση.

To άθλιο Δημαρχείο (κι ένας παραπάνω λόγος να πέσεις στα ναρκωτικά).







Η Όπερα

Η Όπερα αποτελούσε ένα φοβερό και τολμηρό αρχιτεκτονικό επίτευγμα, με ανεμπόδιστη θέα προς την πρωτεύουσα και την υπέροχη σκανδιναβική φύση που κυριολεκτικά την περικλείει. Κι αν μάθαμε κάτι σε αυτό το ταξίδι, ήταν ότι στη Νορβηγία, η φύση ήταν ο αδιαφιλονίκητος νικητής, που έκλεβε την παράσταση, ίσως γιατί εκεί τη σέβονται περισσότερο απ’ ό,τι εμείς εδώ στα Νότια. Αλλά για να είμαστε και δίκαιοι, οι Νορβηγοί έχουν κι αυτοί πολύ λερωμένη τη φωλιά τους... θυμηθείτε τη φαλαινοθηρία και το ότι επιτρέπουν ακόμα το κυνήγι της φώκιας, παρά την παγκόσμια κατακραυγή.Βέβαια, είχαμε και την ευκαιρία για λίγο spotting στο λιμάνι... το LN-CAI ήταν εκεί με livery νορβηγικού 11888!

Τις Κυριακές, μπορείτε να παρακολουθήσετε ΔΩΡΕΑΝ μία από τις παραστάσεις Όπερας. Το ουρλιαχτό θέλει την ώρα του, αλλά εμείς είχαμε άλλα σχέδια: Αν βρεθείτε στο Όσλο, μην παραλείψετε την επίσκεψη στην Εθνική Πινακοθήκη (Nasjonalgalleriet) και ιδιαίτερα στην αίθουσα με τα έργα του Έντβαρντ Μούνκ και τη διάσημη «Κραυγή». Απλά ανυπέρβλητος!Οι ώρες πέρασαν και μετά το γεύμα μας, πήραμε την άγουσα για το σιδηροδρομικό σταθμό, αυτή τη φορά με το κανονικό τραίνο, το οποίο κάνει το διπλάσιο χρόνο μεν από το πανάκριβο Flytoget, κοστίζει μόλις €11 δε... Μας κυνηγούσε κανείς; Δε νομίζω! Είχαμε αρκετό χρόνο για να πάμε στο Gardermoen και να τσεκάρουμε για την πρώτη πτήση μας με μία εταιρεία-φετίχ και απωθημένο, τουλάχιστον για μένα: ESTONIAN AIR, ερχόμαστε!

Οκτώ Μέρες - Οκτώ Πτήσεις!

Το kangerlussuaq.blogspot.com ετοιμάζει βαλίτσα, έκοψε τα εισιτήριά του, έκλεισε τις θέσεις του και αναχωρεί για το Σκανδιναβικό Βορρά, τον Αρκτικό Κύκλο και τη Βαλτική (όχι άλλο κάρβουνο!).

Το πρόγραμμα αναμένεται άκρως εξαντλητικό και ενδιαφέρον: Μπροστά μας έχουμε: οκτώ μέρες (τρεις διανυκτερεύσεις σε κρουαζιερόπολοιο) και οκτώ πτήσεις! Αν όλα πάνε καλά, θα είμαι και πάλι μαζί σας τη μεθεπόμενη εβδομάδα με νέες ιστορίες από τα νορβηγικά φιορδ, το Βόρειο Σέλας, το παραμυθένιο Ταλλίνν και ποιος ξέρει τι άλλο. Πάω στοίχημα ότι μετά από αυτό το ταξίδι θα χρειαστώ άλλη μία εβδομάδα διακοπές.

Πολλά φιλιά στο τριμελές κοινό μου. Τί; Είναι περισσότεροι; Από πότε; Α, καλά, συγγνώμη! "Οκταμελές" ήθελα να πω... Έχετε τα κινητά σας ανοικτά, όλο και κάποιο MMS μπορεί να έρθει...

Αμελί_727: κάνε κουράγιο, δε φταις εσύ που είναι στούρνοι οι μαθητές σου. Αν σου ζητήσουν να τους συνοδέψεις και σε καμιά "πενταήμερη" να προσέχεις και να πάρεις κανένα αμπέχωνο μαζί! Είναι λίγο διαφορετικά από τις σχολικές πενταήμερες!

Χέλγκα: ελπίζω να τα βρήκες όλα καλά εκεί που πήγες και να μην έπεσες σε καμιά παρανοϊκή συγκάτοικο.

Μάργα: σε όποιο μεγάλο νησί κι αν είσαι (Κρήτη ή Κύπρο), να περνάς καλά

Γιωρίκα: άσε το τσεκούρι και το πριόνι, μόλις γυρίσω έχουμε σεμινάρια ηλεκτροσυγκόλλησης!

Τζέρρυ, Κάπταιντζάμπο και Γιώργο: γράψτε κι άλλα τριπ ρηπόρτς!

Δάφνη: Ελπίζω στο εξής να γράφω τακτικότερα.

LOVE CYPRUS... μικρές κυπριακές ιστορίες

Πηγαίνοντας προς το πρώην οδόφραγμα της οδού Λήδρας

Το πέρασμα της οδού Λήδρας

OK, το ξέρω, έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που πήγα στην Κύπρο, αλλά δε φαντάζεσαι τί έχω περάσει τον τελευταίο καιρό: ένα συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη (φοβερή ιστορία, να θυμηθώ να σου την πω κάποια μέρα), κάτι γκρουπ ινδονησίων και ταϊβανέζων που δε βρίσκουν θέση να πάνε στην πατρίδα τους, ένα γκρουπ με γριές για την Τήνο, ενώ παράλληλα νοιώθω ότι βρίσκομαι στο μπωλ ενός σουρρεαλιστικού πολυμίξερ της γραφειοκρατίας. Τέλος πάντων ας μη μιζεριάσω άλλο. Ας ξεκινήσουμε με τα του ταξιδιού. Βασικά αλλιώς το είχα σχεδιάσει, αλλιώς μου βγήκαν στην πορεία τα πράγματα. Το ταξίδι αυτό ήταν ένα ταξίδι πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Η βόλτα μου στην περιοχή της Ακροπολής της Λευκωσίας, με έφερε μπροστά στο παλιό φοιτητικό μου διαμέρισμα, όπου είδα πως οι ίδιες κουρτίνες που είχα τότε, φαίνονταν ακόμα από τα παράθυρα.

α) Δρώμενο Νο. 1: Οι Κυπριακές Αερογραμμές Την τελευταία φορά που είχα πετάξει με Κυπριακές Αερογραμμές, ήταν στις 5 Ιουλίου 2001. Έκτοτε πολλά άλλαξαν στον αεροπορικό κόσμο (θυμηθείτε την επινόηση νέων χρήσεων των αεροπλάνων και συγκεκριμένα τη δυνατότητα να κατεδαφίζουν πεντάγωνα και ουρανοξύστες). Επιπλέον, είχαμε τη σατανική επινόηση του επίναυλου καυσίμων, τη χρεωκοπία της Swissair, της Sabena και τις εκπτώσεις των παρεχόμενων αεροπορικών υπηρεσιών. Οι Κυπριακές Αερογραμμές εντάσσονται αρμονικότατα στην παραπάνω κατηγορία: ένα μισοπαγωμένο κρουασάν, με μία φέτα γκούντα και μια φέτα ζαμπόν, άτσαλα τοποθετημένες μέσα σε αυτό, ένα αεροπλάνο 19 ετών με το οποίο είχα πετάξει και στο παρελθόν, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα και ένα φρικιαστικό seat pitch.

Το σπίτι του Δραγουμάνου Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου

β) Δρώμενο Νο. 2: Το τρελλό λεωφορείο
Μετά από δεκαετίες η Λευκωσία αποκτά - επιτέλους- την πολυπόθητη λεωφορειακή σύνδεση με το Διεθνή Αερολιμένα Λάρνακας. Επιτέλους έχουμε μία εναλλακτική λύση από το να δίνουμε €45 για να πάμε στην πρωτεύουσα της Κύπρου. Βέβαια, τα πουλμανάκια είναι ολίγον τι τριτοκοσμικά αλλά με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 70 χλμ την ώρα, να ξέρετε ότι θα έχετε αρκετό χρόνο να θαυμάσετε την κατα-πληκτική διαδρομή, τις αμέτρητες πινακίδες του αυτοκινητοδρόμου που γράφουν "Λευκωσία" αλλά Λευκωσία να μη φαίνεται. Μην τολμήσετε να μετρήσετε τα αυτοκίνητα που σας προσπερνουν. Θα είναι πολλά, πάρα πολλά... Κόστος εμπειρίας: €5. Φίλοι μου που υπηρέτησαν στην ΕΛ.ΔΥ.Κ, θυμούνται τον ιδιοκτήτη της εταιρείας να τους παίρνει εξοδούχους από το στρατόπεδο και να τους κατεβάζει στη Λευκωσία.

Τώρα, αν σου πω ότι θα ήθελα σαν τρελός να φάω στο Domus, θα με πίστευες;

Δρώμενο Νο. 3 Δεκαπενταυγουστιάτικη Λευκωσία: μια hot πρωτεύουσα
Όταν λέμε "hot" ανφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στη θερμοκρασία. Από οποιαδήποτε άλλη πλευρά, η Λευκωσία είναι "not". Τα πάντα είναι απελπιστικά κλειστά: ο Ζανέττος, το Χαμάμ, η Λωξάντρα, το Domus. Η δεκαπενταυγουστιάτικη Λευκωσία έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της, οι οποίοι την άφησαν να ψήνεται στους 42 βαθμούς. Τις "Θερμοπύλες" φυλάνε οι χιλιάδες αφρικανοί και ασιάτες λαθρο-μετανάστες, οι "πεταχτούλες" ασιάτισσες της οδού Ρηγαίνης, οι Τουρκοκύπριοι, που περνούν το πέρασμα της οδού Λήδρας και φυσικά τα τίμια στρατευμένα νιάτα της Εθνικής Φρουράς.

Δεν παραλείπω και τους ψυχασθενείς μαζόχες τουρίστες (συμπεριλαμβάνομένου και εμού) οι οποίοι πήγαμε σε αυτήν πόλη καλοκαιριάτικα για να απολαύσουμε ή να ανακαλύψουμε τα κρυφά μυστικά της...

Το μνημείο του Χοσέ Μαρτί
(και για όσους δεν κατάλαβαν, βρισκόμαστε στην Κύπρο και όχι την Κούβα!)

Δρώμενο Νο. 4
Ζήσε τη μιζέρια σου στα... Κατεχόμενα
Το πρωί της Κυριακής αποφάσισα να περάσω στην κατεχόμενη Λευκωσία, πριν πλακώσει ο πολύς κόσμος. Οι αγέλαστοι "αστυνομικοί" του Ψευδοκράτους, πέρασαν τα στοιχεία μου στον υπολογιστή τους και μου έδωσαν τη "βίζα". Έχω πάει αρκετές φορές στην Τουρκία, όπου τουλάχιστον στο αεροδρόμιο της Πόλης οι αστυνομικοί σου ανταπέδιδαν ένα Günaydın. Εδώ πάλι απλά ήταν κακότροποι και τουλάχιστον μίζεροι. Η παρακμή της κατεχόμενης Λευκωσίας μου προξένησε απίστευτη απογοήτευση. Συν το γεγονός ότι έβλεπες δεκάδες ένστολους στρατιώτες καθώς και εκατοντάδες εξοδούχους από τα οροπέδια της Ανατολίας, που έκαναν την εντός των τειχών πόλη να θυμίζει τουρκική επαρχία της Ανατολίας. Η επίσκεψη έγινε με γρήγορο βηματισμό, και δε διήρκεσε πάνω από 20 λεπτά...

Κατεχόμενη ΛευκωσίαΚοντά στην Πύλη της Πάφου

Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη (και τον υπάλληλο)

Η "παραλία" του Qoornooq στη Γροιλανδία: η μοναδική εικόνα από παραλία που έχω στη φωτοθήκη μου... Κάποιος να με στείλει διακοπές επειγόντως σε καμιά κανονική παραλία!

Το ξέρω πως έχω καιρό να γράψω μία ανάρτηση στο μπλογκ, δυσαρεστώντας έτσι το φανατικό πενταμελές κοινό μου (Ιλεάνα μου, μη μου πεις πως ακόμα με έχεις home page). Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι είναι μία εποχή που δεν προλαβαίνω να αφιερώσω χρόνο σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δουλειά, ούτε καν στον εαυτό μου. Αν εξαιρέσεις τα παραπάνω αλλά και το ότι έχω πάρει έξι κιλά από τότε που σταμάτησα να πηγαίνω στη διαιτολόγο (λόγω δουλειάς φυσικά, η Εμμανουέλλα είναι αστέρι), με το σύστημα κρατήσεων των ακτοπλοϊκών να μας κάνει το βίο αβίωτο, τις αεροπορικές εταιρείες να "απογειώνουν" τους ναύλους, τον κάθε ψυχασθενή να μου βγάζει το λάδι, αλλά και το ότι έχω δυο μήνες να βγω με τους φίλους μου, ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΥΠΕΡΟΧΑ όπως θα 'λεγαν και οι χαζογκόμενες απ' τις οποίες παίρνει συνέντευξη ο "Ρεπόρτερ Ιορδάνης"!

Σε μία κίνηση απελπισίας έκοψα ένα εισιτήριο για την Κύπρο... προφανώς επηρεασμένος από τη διαφημιστική καμπάνια του ΚΟΤ (Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού) ή το γεγονός ότι στο σπίτι πιάνουμε το ΡΙΚ καλύτερα απ' ό,τι το STAR. Ίσως να φταίει κι ο Τάκης που μου έριξε την ιδέα. Σε λίγες μέρες λοιπόν, πάω τριήμερο στην εξωτική Λευκωσία, η οποία δεκαπενταυγουστιάτικα θα πρέπει να ψήνεται-ξεροψήνεται στους 45 βαθμούς. Να δω την Ευγενία, που 'χουμε να τα πούμε από το 2001, να κάνω κι ένα χαμάμ στο Ömeriye , να περπατήσω τη Λήδρας, να φάω στου Ζαννέττου, να δω την παλιά μου γειτονιά και την κυρία Σούλλα, να περάσω για καφέ απ' την Οκτάνα και ποιος ξέρει τι άλλο... Κατεχόμενα δε με βλέπω να περνάω... είναι και η επέτειος της Εισβολής, άντε ίσως μία βόλτα στην κατεχόμενη εντός των τειχών Λευκωσία, γιατί κάποια πράγματα πρέπει να τα ζεις στο σύνολό τους κι όχι σε κομμάτια. Ίσως το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε και με τη ζωή μας... Ζήσε τη ζωή σου στο σύνολο και όχι χωρίς το πιο σημαντικό της στοιχείο: ΕΣΕΝΑ!

Καλές Διακοπές σε όλους σας και προσεκτικά!

Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΑΣ!

"Είστε σίγουρος πώς δεν κάνατε κάποιο λάθος;" με ρώτησε -για τρίτη φορά- από την άλλη άκρη της γραμμής ο πελάτης, που μόλις πριν από λίγη ώρα είχε αγοράσει τα εισιτήριά του για τις καλοκαιρινές διακοπές του στη Σκόπελο. "Σίγουρα, δεν υπάρχει λάθος. Ξέρετε, με την απελευθέρωση των τιμών στην ακτοπλοΐα, κάθε εταιρεία μπορεί να έχει τα δικά της ναυλολόγια" απάντησα εγώ προσπαθώντας -ως μη ώφειλα- να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Ο άνθρωπος είχε αγοράσει δύο εισιτήρια μετ' επιστροφής από τον Άγιο Κωνσταντίνο για τη Σκόπελο, σε οικονομική θέση για εκείνον και τη γυναίκα του και ένα εισιτήριο για τη μηχανή τους. Σύνολο αξίας εισιτηρίων: €271.20

Οι επιβάτες θα ταξίδευαν "κατάστρωμα" στο πρώτο σκέλος του ταξιδιού τους με ένα από τα γηραιότερα πλοία του Αιγαίου, το οποίο ξεκινά κάθε βδομάδα από τη Θεσσαλονίκη και καταλήγει στο Ηράκλειο, έχοντας κάνει "αρπαχτή" από τις Σποράδες, τις Κυκλάδες ίσως και από καμιά βραχονησίδα που θα τύχει να βρεθεί στη ρότα του. Στην επιστροφή θα έρχονταν "οικονομική θέση" με ένα νεώτερο οχηματαγωγό ταχύπλοο, με πολύ χάι-τεκ όνομα, το οποίο ανήκει στην ίδια εταιρεία, της οποίας ο πλοιοκτήτης είχε στους ναυτικούς κύκλους το προσωνύμιο "έμπορος παλαιοσιδήρων" και που βγαίνει και φωνάζει στα κανάλια κατηγορώτας ακόμα και τους ταξιδιωτικούς πράκτορες επειδή -κατ' αυτόν- ευθύνονται και αυτοί για τα ακριβά εισιτήρια, λόγω του ότι στα εισιτήρια περιλαμβάνεται και η προμήθειά τους, μαζί με τα υπόλοιπα "κερατιάτικα" υπέρ τρίτων. Ξεχναει μάλλον ότι τόσα χρόνια τα ταξιδιωτικά γραφεία ήταν αυτά που του γέμιζαν τα πλοία, μαζί με τις επιδοτήσεις που του γέμιζαν τα ταμεία... Τώρα βέβαια, ανακάλυψε κι αυτός το online booking...

Αντιλαμβάνομαι πως όταν παίρνεις ένα ταχύπλοο, είναι λογικό το να πληρώνεις κάτι παραπάνω για να φτάσεις στον προορισμό σου μια ώρα νωρίτερα. Στην περίπτωσή μας όμως, η εν λόγω εταιρεία έκανε το απίστευτο: ανέβασε τις τιμές του συμβατικού σε επίπεδα ταχυπλόου. Οι επιβάτες πλήρωσαν για το "κατάστρωμα" στο Άγιος Κωνσταντίνος-Σκόπελος €42,90 έκαστος, ενώ για τη μηχανή πλήρωσαν €46,00. Για την επιστροφή, πλήρωσαν για το αριθμημένο κάθισμα του ταχυπλόου €45,40 ενώ για τη μηχανή €48,60. Με άλλα λόγια, ο φθηνότερος τρόπος για να πάς στη Σκόπελο με το συμβατικό είναι €2,50 φθηνότερος από την οικονομικότερη θέση σε ταχύπλοο.



Νομίζω ότι έχετε καταλάβει ότι μιλάμε για την εταιρεία με τα υπέργηρα (πλην όμως αξιόπλοα -για το νηογνώμωνα- πλοία) με τα εξωτικά γυναικεία ονόματα, τα οποία όλοι σνομπάρουν, άλλα όλοι έχουν πάρει όταν δεν βρήκαν θέσεις με τα Μπλου Σταρ και τα Χάισπηντ και βρέθηκαν στην ανάγκη τους. Η άνοδος των τιμών είναι γενική σε όλα τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Αυτό όμως το οποίο συνέβη με την εν λόγω εταιρεία ήταν -για μένα- κάτι το εξωφρενικό. Συν τοις άλλοις, η ίδια εταιρεία, σε αντίθεση προς τους Γενικούς Όρους που αναγράφονται στην πίσω πλευρά των εισιτηρίων, δεν επιστρέφει το 50% του ναύλου, σε περίπτωση που ο επιβάτης επιθυμεί να ακυρώσει το εισιτήριο του εντός 4 ημερών από την ημερομηνία του ταξιδιού. Παρ' όλα αυτά, και για να είμαστε δίκαιοι, επιστρέφει το 100% αν κάνεις την ακύρωση πριν το 20ήμερο που προηγείται του ταξιδιού.


Καλές (και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ) διακοπές σε όλους σας!

TÓRSHAVN - Το Λιμάνι του θεού Θορ

Αυτό είναι το όμορφο Tórshavn (το προφέρεις "Τόρσαουν" και είναι ΟΚ), το Λιμάνι του θεού Θορ, στο νοτιότερο σημείο του Streymoy, της Νήσου των Ρευμάτων.

Το Tórshavn είναι μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. Υποδειγματικά καθαρή και περιποιημένη. Σχεδόν σε κάθε γωνιά υπάρχει κάποια εικαστική παρέμβαση: ένα βιτρώ, ένα συντριβάνι, ένα γλυπτό.



HAVNAR KIRKJA: η Εκκλησία του Λιμανιού (ο Καθεδρικός του Tórshavn)

Σε πολύ μικρή απόσταση από το κεντρο, μόλις πέντε λεπτά με τα πόδια, υπάρχει ένα πανέμορφο άλσος με λίμνες και ρυάκια. Πρόκειται για το Viðarlundin, τον πιο ευχάριστο και δημοφιλέστερο τόπο περιπάτου των ντόπιων, στον οποίο και βρίσκεται η μεγαλύτερη αίθουσα καλών τεχνών στα Νησιά.

Η συνοικία επάνω στη μικρή χερσόνησο του Tinganes αποτελεί το παλαιότερο τμήμα της πόλης. Εδώ βρίσκονται τα τυπικότερα ίσως δείγματα της τοπικής αρχιτεκτονικής, με τα μικρά πολύχρωμα σπίτια με τις στέγες από γρασίδι. Πολλά από αυτά είναι πλέον διοικητικά κτίρια. Η χερσόνησος χωρίζει στα δύο το λιμάνι, με τον επιβατικό και εμπορικό σταθμό στα βόρεια και τη μαρίνα στα δυτικά.

Στα βόρεια του λιμανιού, βρίσκεται το Οχυρό Skansin, που κτίστηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, πάνω σε ένα βράχο, για να προστατέψει το Tórshavn από τις επιθέσεις των πειρατών. Η θέα από το οχυρό προς το λιμάνι, τον Ατλαντικό και την πόλη είναι άκρως εντυπωσιακή. Επάνω στο οχυρό βρίσκεται και ένα κανόνι, το οποίο άφησαν οι Άγγλοι ως σουβενίρ από την κατοχή των Νησιών, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι καιρικές συνθήκες του Βορείου Ατλαντικού καθιστούν τον καιρό ιδιαίτερα ευμετάβλητο. Η ομίχλη και η βροχή έρχονται ξαφνικά και εξαφανίζονται το ίδιο ξαφνικά. Το ίδιο ισχύει και για τους ξαφνικές ισχυρές ανεμοθύελλες που μπορούν να σου καταστρέψουν την εκδρομή και να σε κλείσουν μέσα για μία ολόκληρη μέρα. Το Αεροδρόμιο του Vágar κλείνει πάρα πολύ συχνά λόγω των ισχυρών ανέμων, με αποτέλεσμα πολλές πτήσεις να εκτρέπονται προς Νορβηγία, μέχρι να μειωθεί η ένταση των ανέμων.

Επιγραμματικά, θα μπορούσα να πω ότι τα Νησιά είναι μία ιδιαίτερα πανέμορφη και ανεξερεύνητη γωνιά της Ευρώπης. Με καλή παρέα και ένα αυτοκίνητο, είναι σίγουρο ότι θα έχετε αξέχαστες εμπειρίες. Ελάτε προετοιμασμένοι για τα πάντα, μια και οι καιρικές συνθήκες, ακόμα και στην καρδιά του καλοκαιριού, ίσως σας βγάλουν εκτός προγράμματος.

BONUS ΕΝΘΕΤΟ!

Εδώ βλέπετε ποιοτική τηλεόραση από τα υπέροχα Νησιά Φερόε (ω, τι αριστούργημα Θεέ μου!). Η εκπομπή ονομάζεται: É Elski Förjar, η αργκό εκδοχή του "Αγαπώ τα Νησιά Φερόε" και αποτελεί σάτιρα της αντίληψης της τοπικής κοινωνίας για τον επαρχιωτισμό, τον τοπικισμό, την ομοφοβία, την παγκοσμιοποίηση. Μπορεί να μην είναι και τόσο εκδηλωτικοί, πιστεύω όμως ότι έχουν αρκετό χιούμορ και καταρρίπτουν το εμπόδιο της γλώσσας.

http://media.internet.fo/080425_2040.wmv

Και λίγο από την πτήση της επιστροφής:


Αυτάααααα. Τα λέμε και πάλι σύντομα

Η παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, στην αγαπημένη μου "αδελφούλα" Φαίη Ε., η οποία το Σάββατο που μας πέρασε ξεκίνησε μία νέα ζωή πλάι στον αγαπημένο της Ανέστη. Ίσως πρόκειται για την πιο γλυκιά, πιο όμορφη και πιο συγκινητική τελετή που έχω παρακολουθήσει. Εύχομαι και στους δύο το καλύτερο. Ας είναι η ζωή τους γεμάτη με χαρούμενες, συγκινητικές κι ευτυχισμένες στιγμές, όπως αυτές που μας χάρισαν το Σάββατο το βράδυ...

Άφιξη στο Tórshavn...

Το τιμημένο Hótel Tórshavn

Παρά το ότι έφτασα νύχτα, δε δυσκολεύτηκα να βρω το ξενοδοχείο μου. Δύο παραλιακοί δρόμοι, όλοι κι όλοι, οι οποίοι χωρίζονται από τη μικρή χερσόνησο του Tinganes. Πέντε λεπτά από την άφιξη στον τερματικό σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων, ήμουν στη συμπαθητική ρεσεψιόν του Hotel Tórshavn ***, το οποίο ανακαινίστηκε ριζικά πριν από ένα χρόνο και μετετράπη από μία μίζερη ναυτική εστία-πανσιόν σκανδιναβικού τύπου (Sjömandshjem) σε ένα trendy άχρωμο ξενοδοχείο, σαν αυτά που μπορείς να βρεις σε κάθε μικρή σκανδιναβική πόλη που έχει κάποια σχετική τουριστική κίνηση. Το ξενοδοχείο φαίνεται πως έχει πάρει στα σοβαρά ορισμένα πράγματα, με πρώτο και καλύτερο το ότι έχει απαγορέψει -δια ροπάλου- το κάπνισμα σε όλους ανεξαιρέτως τους κλειστούς χώρους του. Κάθε δωμάτιο έχει έναν αισθητήρα καπνού, συνδεδεμένο με την πυροσβεστική. Καταλαβαίνεις τι συμβαίνει αν τυχόν μπει ο διάολος μέσα σου; Σε αυτό που καταλαβαίνεις, σε παρακαλώ να προσθέσεις και ένα πρόστιμο των 2500 Κορωνών Δανίας. Δεν καπνίζω, δεν το δοκίμασα, δε με νοιάζει...

Έτσι και καπνίσεις εδώ μέσα, σε πήρε και σε σήκωσε!

Όλα κι όλα, πέρα από τη Sony Bravia του δωματίου, είχα και δωρεάν ασύρματο ίντερνετ (€148,00 η διανυκτέρευσις). Αυτό που δεν είχα πάρει, ήταν το notebook και στις ημέρες που ακολούθησαν, αυτό θα αποτελούσε τη μοναδική ψυχαγωγία μου. Κι αν εγώ είχα κάθε λόγο να χαίρομαι που είχα φτάσει εκεί που είχα φτάσει και είχα κάνει ασκήσεις επί χάρτου για το πού θα πήγαινα το επόμενο διήμερο, φαίνεται πως ο καιρός είχε άλλα σχέδια για μένα...

ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑ ΣΤΙΣ ΦΕΡΟΕΣ... (Παρτ 1)

Οι Νήσοι Φερόες ήταν ένα από τα μεγάλα ταξιδιωτικά μου απωθημένα... Δεκαοκτώ κουκκίδες γης, κάπου ανάμεσα στις ακτές της Νορβηγίας και την Ισλανδία, εκεί που ο Βόρειος Ατλαντικός συναντά τη Βόρειο Θάλασσα. Η απόφαση είχε ληφθεί από τον περασμένο Νοέμβριο, προκειμένου να κρατήσω το κόστος σχετικά χαμηλά. Βέβαια, δεν είχα λάβει σοβαρά υπ' όψιν ορισμένες μικρολεπτομέρειες, οι οποίες στην πορεία απεδείχθησαν σχεδόν καταστροφικές...

Η πρώτη μέρα ήταν ημέρα πτήσεων... Με την πρωινή πτήση της Swiss αναχώρησα από την Αθήνα στις 06:40 για να φτάσω στη Ζυρίχη στις 08:30 και να αναχωρήσω στις 10:40 για Κοπεγχάγη όπου και έφτασα στις 12:20. Ως εδώ όλα υπέροχα... Είχα άλλες 6 ώρες περίπου μέχρι την τρίτη πτήση της ημέρας, οπότε αποφάσισα να πεταχτώ μέχρι το πανέμορφο Malmö, στο οποίο φτάνει κανείς μέσα σε 20 λεπτά από το Αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης.

Ο καιρός ήταν υπέροχος στο Malmö. Τι καλύτερο λοιπόν από μια βόλτα στα πάρκα και στους δρόμους της πόλης. OK, το παραδέχομαι, οι παρακάτω φωτογραφίες το αδικούν το Malmö... Δεσμεύομαι για καλύτερες στη συνέχεια...

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΓΟΥΛΑ ΣΤΙΣ ΝΗΣΟΥΣ ΦΕΡΟΕΣ...

ΠΑΣΧΑ: Περίοδος Νηστείας και Περισυλλογής

...γιατί όχι και ξεκούρασης; Το τίμιο τούτο μπλογκ φεύγει για σύντομες διακοπές σε έναν ασυνήθιστο ταξιδιωτικό προορισμό και πάει να κάνει "αρπαχτή" στις επαρχίες του Βασιλείου της Δανιμαρκίας. Αν όλα πάνε καλά, θα είμαι μαζί σας και πάλι, λίγο πριν την πρωτομαγιά μαζί με όλα τα παραλειπόμενα, έκτροπα και παρατράγουδα από το promo tour μου στις Νήσους Φερόες! Ο σκοπός του ταξιδιού είναι και ιερός αφού -εκτός των άλλων- θέλω να προωθήσω την πρώτη δισκογραφική δουλειά της λαοφιλούς πρωτοεμφανιζόμενης καλλιτέχνιδος Άννας Γούλα...

Στις ημέρες που έρχονται, εύχομαι να περάσετε όσο γίνεται καλύτερα με τις οικογένειες και τους φίλους σας! Νά 'στε καλά όλοι!

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σήμερα αποφάσισα να μην αναρτήσω κάτι σχετικό με κάποιο ταξίδι μου. Έλαβα μία πρόσκληση για μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση-συζήτηση που γίνεται την ερχόμενη Παρασκευή, στα πλαίσια της παρουσίασης του βιβλίου "Ο Τουρκικός Στρατός" των Ahmet İnsel και Ali Bayramoğlu.

Οι εκδόσεις Βιβλιόραμα σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου "Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ Ένα πολιτικό κόμμα, μια κοινωνική τάξη", που επιμελήθηκαν επιστημονικά ο Αχμέτ Ινσέλ και Αλί Μπαϊράμογλου και κυκλοφορεί στα ελληνικά με επιμέλεια της Σίας Αναγνωστοπούλου και του Στρατή Μπουρνάζου (μετάφραση από τα τουρκικά: Κωνσταντίνα Ανδριανοπούλου, Αμαρυλλίς Λογοθέτη, Ιλεάνα Μορώνη).

Η εκδήλωση θα γίνει την Παρασκευή 11 Απριλίου, ώρα 19:00
στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20).

"Ο τουρκικός στρατός αποτελεί, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της Τουρκίας, έναν μεγάλο "γνωστό-άγνωστο". Παρά τον καθοριστικό ρόλο του σε πλήθος πεδίων (από την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική μέχρι την οικονομία και την εκπαίδευση), είναι ένας θεσμός για τον οποίο ελάχιστα γνωρίζουμε. Παρόλο που η σκιά του πέφτει βαριά στην κοινωνία, ο ίδιος ο στρατός παραμένει στο ημίφως. Η αφαίρεση αυτού του πέπλου, η μελέτη των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, συνιστά βασικό προαπαιτούμενο σε κάθε συζήτηση για τη γειτονική χώρα: ο στρατός, εξαιτίας της βαρύτητάς του, αναδεικνύεται σε προνομιακό πεδίο έρευνας συνολικά για την τουρκική κοινωνία του 20ού αιώνα. Ταυτόχρονα, αποτελεί κλειδί για την κατανόηση της σημερινής Τουρκίας, σε ένα τοπίο που συνθέτουν ανοιχτά ζητήματα όπως η ένταξη στην Ευρώπη, η διεύρυνση της δημοκρατίας, το Κουρδικό, η άνοδος του ισλαμισμού και του εθνικισμού. Στον τόμο αυτό, δεκατρείς από τους σημαντικότερους Τούρκους επιστήμονες και στοχαστές (ιστορικοί, οικονομολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες και αναλυτές) μελετούν σφαιρικά τον τουρκικό στρατό, εξετάζοντας όψεις όπως: η σχέση του με την πολιτική, τα κοινωνικά του ερείσματα, ο ρόλος του στην ανάπτυξη του τουρκικού καπιταλισμού, η θέση του στο εθνικό φαντασιακό και την κυρίαρχη ιδεολογία, η σημασία των πραξικοπημάτων, οι ιστορικές σχέσεις στρατού και τουρκικής Αριστεράς, ο νέος ρόλος του στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Συγκροτούν, έτσι, ένα σημαντικό σώμα στοιχείων, προτάσεων και ερμηνευτικών σχημάτων στην έρευνα για τον τουρκικό στρατό, και τον στρατό γενικότερα. Πέρα όμως από τη γνωστική συνεισφορά, αξίζει να επισημανθεί και η οπτική των συγγραφέων, η οπτική του ενεργού πολίτη. Μακριά από τα στερεότυπα, με κριτική ματιά, αποκαθηλώνουν τον τουρκικό στρατό από το βάθρο τού "υπεράνω κριτικής" θεσμού, υπηρετώντας ένα μορφωτικό και ταυτόχρονα απελευθερωτικό πρόταγμα. Λειτουργούν, λοιπόν, ως αποδέκτες αλλά κυρίως ως ηγήτορες μιας νέας εποχής για την Tουρκία, κατά την οποία η κοινωνία, με μικρά ακόμη και διστακτικά βήματα, αρχίζει να αναρωτιέται, να αναστοχάζεται ίσως την ιστορία της, και μαζί με αυτήν και την ιστορία του στρατού της. Για όλους τους παραπάνω λόγους, θεωρήσαμε ότι η έκδοση αυτού του βιβλίου στα ελληνικά είναι απαραίτητη..."

Στο αμαρτωλό Αμστελόδαμον...

Συνήθως, στο άκουσμα και μόνο της λέξης Άμστερνταμ το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν η γειτονιά με τις βιτρίνες. Η επιστροφή μας από το Πεκίνο στην Αθήνα γινόταν μέσω Άμστερνταμ και Βερολίνου, προκειμένου να μη μας κάτσει απότομα η επιστροφή στη μιζέρια της καθημερινότητας (μα τι αισιόδοξα που τα γράφω). Αν είσαι βέβαια Τούρκος, το άκουσμα και μόνο της πόλης έχει τόσο ξεκάθαρο νόημα όσο και το τι θέλει να πει η Βέρα Λάμπρου όταν λέει "Νινί". Και επειδή εδώ το μπλογκ έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, θα μάθεις και λίγα τουρκικά: "Αm ister adam" σημαίνει "Νινί(κατά Βέρα Λάμπρου) θέλει άντρα"

Φτάσαμε στο Άμστερνταμ απόγευμα Πέμπτης, έπειτα από δεκάμιση ώρες στριμωγμένοι σε ένα άθλιο 777 της China Southern. Φυσικά, επειδή είχαμε δώσει ένα σκασμό λεφτά για την ταξιδιωτική υπερπαραγωγή "Της Κορέας" και επειδή στην Ευρώπη τα ξενοδοχεία δεν είναι φθηνά, είπαμε να κάνουμε περικοπές στη διαμονή. Πρώτη ψυχρολουσία λοιπόν ήταν το ξενοδοχείο μας.

Ο Θεός να το κάνει ξενοδοχείο δηλαδή. Το Amstel Botel είναι ένα ποταμόπλοιο το οποίο είναι δεμένο στο IJ του Άμστερνταμ. Ξέραμε τι περίπου θα περιμέναμε, όχι όμως 100%. Μπαίνοντας, οι χώροι του ποταμοπλοίου μας φάνηκαν γνώριμοι (τουλάχιστον σε μένα). Σχεδόν αμέσως έκανα rewind στο αμαρτωλό παρελθόν μου, όταν την άνοιξη του 2004 είχα ξεκινήσει να πάω στα εξωτικά Αντικύθηρα με το ΡΟΜΙΛΝΤΑ, το πιο cult πλοίο της ελληνικής ακτοπλοΐας.

Κατεβαίνοντας στο κάτω deck (είπαμε, δεν είχαμε λεφτά για σουίτα) μία μυστηριώδης (να την πω;), γλυκιά (να την πω;), παράξενη (να την πω;) μυρωδιά από ένα αρωματικό είδος καιόμενου χόρτου διαχεόταν στο διάδρομο. Μπαίνοντας δε μέσα στην καμπίνα, συνειδητοποίησα ότι η Ρομίλντα ήταν κάτι το υπερλούξ μπροστά σε αυτό το κατάλυμα που είχαμε επιλέξει...

Η βόλτα στη γνωστή γειτονιά με τις βιτρίνες, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Μ' άρεσε όμως που κάθε δρομάκι είχε διαφορετικές κατηγορίες προσφερόμενων ειδών: ασιάτισσες, αφρικανές, ευρωπαίες, υπέρβαρες κλπ. Βέβαια, το πιο αστείο ήταν όταν θυμηθήκαμε το ρεπορτάζ που είχε κάνει ο Τάσος Δούσης για το Άμστερνταμ και είχε πάρει πλάνα από την εν λόγω γειτονιά, κάτι το οποίο απαγορεύεται και όποιος το κάνει συνήθως ακούει πάαααρα πολλά μπινελίκια. Επίσης δεν θα ξεχάσω τη συνέντευξη που είχε πάρει από ελληνίδα τρανσέξουαλ. Τι γελιο είχαμε ρίξει τότε! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γειτονιά είναι 100% τουριστική. Απόδειξη: τα γκρουπ γιαπωνέζων με τον ξεναγό. Όχι πως τα κορίτσια δεν είχαν δουλειά, αλλά είναι γεγονός ότι δεν πάς εκεί μόνο και μόνο από λύπηση για να μην έχεις τύψεις ότι θα βρεθούν άνεργες και ποιος ξέρει τι δουλειά θα έκαναν τότε... Πάντως, ορισμένες έχουν βρει τον τρόπο για να περνα η ώρα ευχάριστα. Μέχρι και PSP είδαμε να παίζει μία στη βιτρίνα...

Την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε για μία βόλτα στα κανάλια της πόλης. Σημείωση ότι το Amstel Botel μπορεί να είναι μία φθηνή και όχι και τόσο ποιοτική λύση, αλλά έχει υπέροχο μπουφέ πρωινού, που μας κράτησε χορτάτους μέχρι το απόγευμα. Από την Αγορά των Λουλουδιών έφερα ένα ολόκληρο φορτίο βολβούς για τουλίπες (τις οποίες και προβλέπω να μου τις καίει ο παγετός). Γενικά, το Άμστερνταμ είναι πανέμορφο και έχει υπέροχα μουσεία. Αν δεν έχετε πάει, αξίζει να το επισκεφθείτε. Σαν μοναδικά μειονεκτήματα θα έβρισκα μόνο την ακριβή διαμονή και τα σχετικά "τσιμπημένα" αεροπορικά εισιτήρια.

Το αεροδρόμιο Schiphol είναι πραγματικά τεράστιο και οι ουρές για τον έλεγχο ασφαλείας είναι μεγάλες (ελάτε αρκετά νωρίς). Το πιο όμορφο χαρακτηριστικό του εν λόγω αεροδρομίου είναι φυσικά το viewing terrace που έχει, προς τιμήν των ανά τον κόσμο planespotters. Και στο Schiphol μπορείς να δεις πολλά, πάρα πολλά...

Στο επόμενο: Δεν έχει επόμενο. Ως εδώ ήταν! Το επόμενο εκτός πατρίδος θα είναι τον Απρίλιο, οπότε και αναμένεται αναλυτικό τριπ ρηπόρτ. Μέχρι τότε, κάτι θα βρίσκω και θα ανεβάζω...