Μονοήμερη “αρπαχτή” στην Αιώνια Πόλη

Είναι πολύ συγκινητικό που επιστρέφω και πάλι με άλλη μία ανάρτηση, ειδικά όταν μαθαίνω πώς πέρασε την Κυριακή του ο φίλος Γιωρίκας. Όπως ήταν αναμενόμενο, είχα καταφέρει να “τσιμπήσω” τρία πολύ φθηνά εισιτήρια με την Olympic Air για την Αιώνια Πόλη έναντι ενός απίστευτα εξευτελιστικού ποσού (το δικό μου κόστισε μόνο €48). Το ταξίδι θα ξεκινούσε με την πρωινή πτήση ΟΑ233 στις 08:50 και η επιστροφή θα γινόταν με την ΟΑ240 στις 19:30. Κανείς βέβαια δε μας είχε προετοιμάσει για όσα επρόκειτο να συμβούν.

Πρώτη στραβή: Έχω παρατηρήσει ότι από τότε που βγήκαν τα αναθεματισμένα ηλεκτρονικά εισιτήρια έχω γίνει πολύ αμελής επιβάτης. Σήμερα για παράδειγμα ξέχασα: και το e-ticket receipt και το διαβατήριο αλλά και την προεκτυπωμένη κάρτα επιβίβασης που είχα βγάλει από το γραφείο. Θυμήθηκα όμως να πάρω: δύο πιστωτικές κάρτες, μία χρεωστική, ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό χεριών, τρία πακέτα χαρτομάντηλα, €50 σε κέρματα του €1 και δύο κινητά καθώς και τις κάρτες μέλους στο Club Carrefour και ΑΒ Βασιλόπουλος. Στοίχημα ότι όταν έστελναν την Καρχιλάκη στο Ιράκ, αυτή έπαιρνε λιγότερα πράγματα μαζί της. Ευτυχώς, η ταυτότητα υποκατέστησε το διαβατήριο και οι υπάλληλοι της Olympic Air φρόντισαν να με εφοδιάσουν με την απόδειξη του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου και με μία νέα κάρτα επιβίβασης.  Συνάντηση με το ζευγάρι των φίλων μου (την κοπέλα τη γνώρισα εκείνη τη στιγμή αλλά ήταν σα να την είχα γνωρίσει πριν γνωρίσω το συνοδό της). Αφού τηρήσαμε πιστά το αεροπορικό τελετουργικό που μας θέλει να νοιώσουμε όσο γίνεται πιο άβολα μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο (άνοιγμα τσάντας, επίδειξη της μικρής σακούλας με τα υγρά -αντισηπτικό χεριών, liposan κλπ- ακολούθως λύσιμο ζώνης και περπάτημα με το παντελόνι έτοιμο να πέσει μέσα από τον ανιχνευτή μεταλλικών αντικειμένων) μπήκαμε επιτέλους στο SX-OAG, ένα από τα Airbus A319 της Olympic Air, που πήρε “δεύτερο χέρι” από τη γερμανική εκμισθώτρια αεροσκαφών Hamburg International.

Η πτήση ήταν αυτό που οι αγγλοσάξωνες αποκαλούν uneventful. Χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις, αναταράξεις και διάφορα τέτοια. Το service ήταν πολύ μίνιμαλ, αλλά εγώ κατευχαριστήθηκα το γεγονός ότι είχα ολόκληρη την εξάδα θέσεων δική μου (και το πολυπόθητο privacy για να περάσω μια χαρά). Το πρωινό αποδείκνυε περίτρανα τη σχέση της νέας OA με την εταιρεία Vivartia.

Το αεροδρόμιο Fiumicino είναι ένας καλός λόγος να εκτιμήσεις το αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος” και η μετάβαση με τραίνο στο κέντρο είναι ένας εξ ίσου καλός λόγος για να εκτιμήσεις τον “Προαστιακό Σιδηρόδρομο” του ΟΣΕ. Παντού προφανής μία προχειρότητα και ανοργανωσιά, κάτι για το οποίο μας δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσουμε στη νιοστή, κατά τις επόμενες ώρες.

Η Ρώμη είναι μία κούκλα. Ξεκινήσαμε από το Trastevere και μπήκαμε σε ένα ελεεινό τραμ για να βγούμε κεντρικά. Περπατήσαμε ολόκληρο το υπόλοιπο της μέρας, παρά το ότι έπεφτε ψιλόβροχο, περνώντας από όλα τα κλασσικά αξιοθέατα-tourist traps της Αιώνιας Πόλης. Μάταια επέμενα να πάμε να ακούσουμε την λειτουργία του Πάπα στο Βατικανό. Το ότι δεν πήγαμε στον Πάπα να μας ευλογήσει, το πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά στο τέλος (συγκρατήστε τη λεπτομέρεια).

 Μία από τις πολλές πλατείες

(λυπάμαι αλλά έχασα τη μπάλα)

 Piazza Navona

 Πάνθεον

 Ο εντυπωσιακός θόλος του Πανθέου

 Fontana di Trevi

 Fontana di Trevi

Κολοσσαίο

Μικρό διάλειμμα και επιστρέφω σύντομα με το underground φινάλε της υπερπαραγωγής (τύφλα νά ‘χει η Τσινετσιτά).

TRASH ME! (Cyprus Edition)

Στο τελευταίο ταξίδι μου στην Κύπρο, ήρθα αντιμέτωπος με σουρρεαλιστικές εικαστικές παρεμβάσεις-δρώμενα-αφορμές για προβληματισμό και γόνιμες σκέψεις…

Ξεκινάμε με την πρώτη…

Η φωτογραφία έρχεται να δώσει νέα τροφή στις διάφορες θεωρίες της συνομωσίας ότι ο Αδόλφος δεν αυτοκτόνησε αλλά ότι ζει ή τουλάχιστον ζούσε, είχε οικογένεια και είχε στήσει τη δική του μικρή οικογενειακή επιχείρηση, αφού πρώτα είχε βγάλει το χρυσό των Ναζί από τη Γερμανία, μέσω της υπεράκτιας εταιρίας του στην Κύπρο (του ξέφυγε ο Θησαυρός του Πριάμου) –όλα αυτά εικάζεται ότι είχαν συμβεί, όταν τουλάχιστον δημιουργήθηκε η εν λόγω πινακίδα. Οι εξαψήφιοι τηλεφωνικοί αριθμοί –προφανώς- αποδεικνύουν ότι η πινακίδα δημιουργήθηκε πριν τεθεί σε εφαρμογή το ΤΕΣΑ (Τελικό Ενιαίο Σχέδιο Αριθμοδότησης) από την ΑΤΗΚ (άρα μιλάμε για πριν το 2001), εκτός κι αν στην Πάφο άργησαν να φτάσουν τα νέα.
Άνω Πάφος


Μένουμε στην Άνω Πάφο, όπου κάποιο κατάστημα θεώρησε προσόν να αναφέρει ότι “η αγγλική ομιλείται καλά”, προφανώς όχι από τα προς πώληση σε αυτό σουβενίρ, ασχέτως αν η επωνυμία είναι γραμμένη σε άπταιστα ελληνικά. Δικό σας:


Συνεχίζουμε την περιδιάβασή μας στο Χρυσοπράσινο Φύλλο και κατευθυνόμεθα προς στη μαγευτική Λευκωσία. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς;

Εδώ έχουμε το πασίγνωστο μαγαζί HAVANA (το οποίο προφανώς ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της πρωτεύουσας της Κούβας. Αν και με αέρα καραϊβικής, το πιο πιθανό είναι ότι το κατάστημα εργοδοτεί εκπάγλου καλλονής ανατολικοευρωπαϊκής προέλευσης καλλιτέχνιδες (στην καλύτερη περίπτωση) ή ασιάτισσες που ήρθαν με όνειρα και κατέληξαν στην κονσομασιόν. Βέβαια, η Κύπρος φημίζεται για την ηλιοφάνειά της, γι’ αυτό και ο ιδιοκτήτης φρόντισε να τοποθετήσει και τέντα για τις περιπτώσεις της ολοήμερης λειτουργίας της PUB. Τότε ήταν που και έγινε και το φοβερό rebranding της επιχειρήσεως από HAVANA σε XAVANA. Εξαιρετικά ασήμαντη η λεπτομέρεια πως στα ισπανικά το “H” είναι άηχο…
Hasta la victoria siempre! κι από μένα…

Παρακάτω έχουμε άλλο ένα λαμπρό δείγμα της σχέσης των κατοίκων της Λευκωσίας με την ισπανική γλώσσα και πολιτισμό:

Σε πείσμα όλων όσων υποστηρίζουν ότι οι Κύπριοι διακατέχονται από ξενοφοβικά συναισθήματα, έρχεται η παραπάνω εικόνα για να τους διαψεύσει πανηγυρικά. Βέβαια, το νόημα κάπου χωλαίνει στην πορεία, αφ’ ενός γιατί “me gustas” πάει να πει “μου αρέσεις” και το “metanastes” προφανώς πρόκειται για τη φραγκολεβαντίνικη εκδοχή του ελληνικού “μετανάστες”, το οποίο –προφανώς- ο καλλιτέχνης δεν έγραψε ως “emigrantes”, είτε γιατί δεν θα το καταλάβαιναν οι άλλοι ελληνόφωνοι περίοικοι, είτε γιατί απλά δεν μπορούσε να περάσει από το Σολώνειο Βιβλιοπωλείο (υπάρχει ακόμα;) να αγοράσει το ανάλογο ελληνοισπανικό, ισπανοελληνικό λεξικό. Βέβαια, και το λεξικό να είχε πάρει, θα έπρεπε να είχε κάνει και κάποια μαθήματα ισπανικού συντακτικού και γραμματικής (συμφωνία αριθμών ρήματος και αντικειμένου). Ίσως το λεξικό να βρίσκεται και στα σκουπίδια που πλαισιώνουν το δρώμενο. Λεπτομέρειες…


Συνεχίζουμε με κάτι light, πριν φτάσουμε στην κορυφή (ή πιάσουμε πάτο)…

Το πράγμα μιλάει από μόνο του: αθκιασερός
Το παν είναι να έχεις αυτογνωσία σε αυτή τη ζωή.


Και πάμε στο καλύτερο απ’ όλα:

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στην πλαϊνή πλευρά του Παρθεναγωγείου Φανερωμένης. Ειλικρινά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και αν θα πρέπει να κλαίω ή να τραβάω τα μαλλιά μου: Σημειολογικά μιλώντας (μαύρα γράμματα), έχουμε ένα πολύ γνώριμο σλόγκαν που στοιχειώνει την κυπριακή ιστορία, επιχειρώντας να της προσδώσει αναδρομικά το χαρακτηριστικό της ελληνικότητας και μπλα… μπλα… μπλα… Η ελληνικότητα της Κύπρου βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τη γνώση ελληνικών του γράφοντος με μαύρο σπρέι, ο οποίος –από άποψη; από καθαρή βλακεία; από εθνική ανάταση;- έκρινε σκόπιμο να χρησιμοποιήσει greeklish για να υποστηρίξει το ακριβώς αντίθετο!
Στον αντίποδα τώρα, έχουμε την παρέμβαση ενός ηθικού μηδενιστή, ο οποίος το μόνο κοινό που είχε με τον προηγούμενο ήταν η παντελής έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων ορθογραφίας (με “ΩΜΕΓΑ” γράφεται ζώον!).
Πάντως εγώ δε συμφωνώ με καμία από τις δύο απόψεις.

Και πάλι στην Κύπρο…

Πρέπει να είναι η τεσσαρακοστή όγδοη φορά που επισκέπτομαι το Νησί της Αφροδίτης. Η ευκαιρία δόθηκε με τα ανεκτίμητης αξίας (€1) νέα εισιτήρια της ΟΑ. Το πρόγραμμα ήταν φορτωμένο: άλλα περίμενα, άλλα είχαμε προγραμματήσει και άλλα έγιναν στο τέλος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα mini re-union με δύο αγαπητές φίλες (τη μία είχα να τη δω 9 χρόνια), έναν καθηγητή από τη Σχολή, κι ένα road trip σε places less travelled.
Εν ολίγοις, το πρόγραμμα του Σαββάτου περιελάμβανε μία επίσκεψη στο καταπληκτικό Χαμάμ Ομεριέ, στην Πλατεία Τυλληρίας και συνεχίσαμε προς την πανέμορφη συνοικία της Φανερωμένης



Ο δρόμος μας έβγαλε στο οδόφραγμα της Οδού Λήδρας, απ’ όπου και περάσαμε στην κατεχόμενη Εντός των Τειχών Λευκωσία.

Πρώτη στάση μας –και πάλι- το Μεγάλο Χάνι (Büyük Han)…



συνεχίσαμε προς την Αγία Σοφία των Αυγουστίνων (νυν Σελιμιγιέ Τζαμίι)


… περπατήσαμε στη Zahra Sokak της Συνοικίας Arabahmet…


…από τον προμαχώνα Mula, βλέποντας προς την οδό Μάρκου Δράκου και το Ledra Palace,  “επιστρέψαμε” και πάλι στη θλιβερή και σκληρή πραγματικότητα της διχοτόμησης της Κύπρου…



Το βράδυ είπαμε να τιμήσουμε τον υπέρτατο “Ζανέττο”, την αγαπημένη λευκωσιάτικη ταβέρνα…

και κλείσαμε τη μέρα με ένα παγωμένο Octavio Paz στην Οκτάνα.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για την Πάφο, κάνοντας την καθιερωμένη στάση μας στο γνωστό tourist trap της “Πέτρας του Ρωμιού”…

… και συνεχίσαμε προς την Πάνω Πάφο και την τουρκοκυπριακή συνοικία…




Με εξαίρεση το φρούριό της, η Κάτω Πάφος μας άφησε παγερά αδιάφορους: γεμάτη κόσμο και τουριστικά καταστήματα. Βέβαια γίναμε μάρτυρες και ενός απίστευτα κιτς ξενοδοχείου…

Συνεχίσαμε προς το μαγευτικό φθινοπωρινό Τρόοδος. Αφού περάσαμε από τις Πλάτρες και την Πλατεία Τροόδους, καταλήξαμε στην Κακοπετριά, όπου συνοδεία μίας ΚΕΟ, δοκιμάσαμε τις καταπληκτικές πέστροφες στο εστιατόριο του Λινου.

Τελευταία στάση μας η Λεμεσός, για απογευματινό καφέ στο Καστράκι και στο upmarket μπιστρό του συγκροτήματος Harob Tree.

Φτάσαμε στο νέο αεροδρόμιο της Λάρνακας μιάμιση ώρα περίπου πριν από την πτήση μας με την Olympic Air. Το αεροδρόμιο μετρούσε μόλις τρεις μέρες λειτουργίας: τεράστιο, πανέμορφο, πολιτισμένο, με ευγενικό προσωπικό, τεράστια καταστήματα και διακόσμηση με “ζεστά” χρώματα.





Η νέα Olympic Air δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Πέρα από τη σαφέστατη θετική εξέλιξη της ανανέωσης του στόλου, την ώθηση που έδωσε στον ανταγωνισμό με τις νέες προσφορές και το νεανικό προσωπικό, με απογοήτευσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι τα πληρώματα δεν ήταν εξυπηρετικά και φιλικά επειδή έτσι ένοιωθαν, αλλά επειδή έτσι ήταν υποχρεωμένα να δείχνουν. Για κάποιον που έχει ευκαιρίες να ταξιδεύει σχετικά συχνά και με πολλές και διαφορετικές εταιρείες, το γεγονός ότι τα πληρώματα ήταν “στημένα” ήταν παραπάνω από φανερό. Μου έδωσε την εντύπωση ότι η Olympic Air προσπαθεί να μιμηθεί την ανταγωνίστρια Aegean, ίσως επειδή και η ίδια η προϊσταμένη πληρωμάτων, καθώς και κάποια από τα “κορίτσια” είναι “μεταγραφή” από την Aegean. Κάκιστη εντύπωση και το γεγονός ότι κανένας από το cockpit δεν ήταν παρών κατά την αποβίβαση των επιβατών, για να αποχαιρετήσει -γιατί όχι- και να ακούσει και ένα “ευχαριστώ” από έναν ικανοποιημένο –κατά τ’ άλλα- επιβάτη. Déja vu και φασόν καταστάσεις δηλαδή. Θα τους δώσω κι άλλες ευκαιρίες για να βεβαιωθώ ότι δεν έπεσα στην περίπτωση.

Long Weekend στο Çeşme

Υποδοχή μπουτίκ ξενοδοχείου στο Alaçatı, μιλάμε για πραγματικό Κέρβερο...

Το Σεπτέμβρη που μας πέρασε έκανα το καλύτερο long weekend της χρονιάς. Μετά από πρόσκληση δύο πολύ αγαπητών φίλων (κάποια στιγμή πρέπει να σας γράψω και πώς τους γνώρισα) αποφάσισα να επισκεφθώ ένα από τα ομορφότερα τουριστικά θέρετρα της Τουρκίας.

Το δρομολόγιο από τη Χίο, το εκτελούν -αν δεν κάνω λάθος- τέσσερα πλοία. Έτσι, έχουμε τρία τουρκικά: τα Ertürk 1, Ertürk 2 και Chios και ένα ελληνικό, το Σαν Νίκολας. Το ένα χειρότερο από το άλλο. Τα Ertürk επιτρέπουν on-line booking, το Chios είναι το πιο μεγάλο από όλα (τύπου "παντόφλα") και το Σαν Νίκολας επιπλέει επειδή ο Άγιος κάνει το θαύμα του.

Το υπερσύγχρονο -λέμε τώρα- Ertürk II, ένα από τα τέσσερα "ποντοπόρα" που σε κάνουν να εκτιμήσεις τα cult πλεούμενα τύπου Ρομίλντα και Δημητρούλα

Το Çeşme, του οποίου η ελληνική ονομασία ήταν Κρήνη, είναι μία μικρή όμορφη παραλιακή πόλη. Εντυπωσιακή αίσθηση τάξης και καθαριότητας, άριστη σήμανση των δρόμων, φαρδιές λεωφόροι και ευγενικοί κάτοικοι. Οι τοπικές αρχές φαίνεται πως εκμεταλλεύτηκαν τους ισχυρούς ανέμους που πνέουν συνήθως, και το Çeşme ηλεκτροδοτείται με ρεύμα που παράγεται από τις ανεμογεννήτριες του Alaçatı.

Το κάστρο του Çeşme

Στην περιοχή υπάρχουν ορισμένα καταπληκτικά ξενοδοχεία. Προσωπικά, επέλεξα το Radisson Blu Çeşme Resort & Spa, ίσως το καλύτερο ξενοδοχείο της περιοχής, όπου με €120 είχα ένα καταπληκτικό Superior δωμάτιο. Αναπόφευκτη η σύγκριση με το τι προϊόν θα μπορούσες να έχεις με τα ίδια λεφτά σε ένα τουριστικό νησί στην Ελλάδα.

Εντυπωσιακή -και άχρηστη- λεπτομέρεια, το ότι από το δωρεάν Wi-Fi του ξενοδοχείου, προσέφερε πρόσβαση σε διάφορα site, απαγορευμένα στην Τουρκία, όπως το YouTube. Όχι πως χρειαστήκαμε το internet.

H θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου

Στα Αλάτσατα (Alaçatı)

Παλιό ελληνικό σπίτι στα Αλάτσατα (Alaçatı)

Siga - Siga, όπως λέμε: Yavaş - Yavaş

Ελληνικό εστιατόριο στο Alaçatı

Ίσως το καλύτερο απ' όλα ήταν οι ίδιοι οι φίλοι μου, οι οποίοι φρόντισαν, ώστε το ταξίδι να μείνει αξέχαστο από κάθε άποψη. Ίσως ακούγεται κοινότυπο, αλλά τελικά δεν είχε τόσο σημασία το πού βρισκόμουν, όσο το ότι είχα μαζί δύο εξαιρετικούς και αυθόρμητους ανθρώπους. Και ήταν λίγες μέρες αργότερα, όταν ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα, όταν εκείνοι ξεκινούσαν το δικό τους ταξίδι: Ελλάδα, Ιταλία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία, Ελβετία και Γαλλία πάνω σε μία μηχανή. Έπρεπε να τους πιάσουν τα κρύα του Οκτωβρίου για να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να συνεχίσουν για Κρήτη, Θήρα, Νάξο και Πάρο (και μετά νομίζω ότι κάνω ταξιδιωτικές υπερπαραγωγές)...

Οι περιπέτειες στη Γείτονα συνεχίζονται...

Ελληνικό σπίτι στο Alaçatı

Renkli Rüyalar Oteli

ή όπως θα λέγαμε "Το Ξενοδοχείο των Πολύχρωμων Ονείρων"

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΗΜΙΣΕΛΗΝΟΥ:
Αναζητείται η κυρία του βίντεο (και η φίλη της) για να μου φτιάξουν κι εμένα το αυτοκίνητο (και τη ζωή).

Προς το παρόν μου έχει κολλήσει το ρεφραίν του τραγουδιού (μάλλον γιατί επαναλαμβάνεται πεντακόσιες φορές στο τέλος).

Επιστρέφω σύντομα. Μέχρι τότε να είστε όλοι και όλες καλά, όπου κι αν βρίσκεστε κι ό,τι κι αν κάνετε.

Εις την Πόλιν (2009 Series)

Από το δωμάτιο του The Marmara İstanbul

Φέτος τα πράγματα δε μου ήρθαν όπως ακριβώς τα περίμενα: συνήθως προετοιμάζω τις φθινοπωρινές διακοπές μου ένα δεκάμηνο πριν. Έτσι είχα κάνει και φέτος. Αυτόν το Σεπτέμβρη κανονικά θα ήμουν στις όμορφες στέππες της εξωτικής Χώρας του Γαλάζιου Ουρανού (a.k.a. Μογγολία). Δυστυχώς, άλλες οι δικές μου βουλές και άλλες οι βουλές της Αεροφλότ, η οποία φρόντισε δεόντως να μου κάνει άνω-κάτω το πρόγραμμα και να με φέρει στα όριά μου, αναφορικά με την κατάρτιση του προγράμματος. Αν σε όλα αυτά βάλεις και την κούραση και το ζόρι που τράβηξα, δεν είναι να απορείς γιατί δε σχεδίασα τίποτα για φέτος.

Ευτυχώς ο φετινός Δεκαπενταύγουστος μου έδωσε την ευκαιρία ενός 48ωρου διαλείμματος. Ας είναι καλά και η Ολυμπιακή, η οποία τώρα στα τελευταία της, με ενημέρωσε ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα μίλια μου, πριν αυτα λήξουν στις 30 Σεπτεμβρίου. Με τα μίλια που είχα, οι μόνες επιλογές ήταν: Τίρανα, Βελιγράδι, Σόφια, Βουκουρέστι και Κωνσταντινούπολη. Με τέτοιες επιλογές, δεν είναι να απορείς γιατί δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη στην επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως προορισμού...

Φυσικά συνέβησαν διάφορα απρόοπτα, για τα οποία ενημερώθηκα λίγες μέρες πριν το ταξίδι, αλλά δεν είναι της παρούσης. Αν επικεντρωθώ στα του ταξιδιού, τότε αυτό που μου έμεινε είναι οι παρακάτω φωτογραφίες και βίντεο, από αυτό που -εγώ τουλάχιστον- θεωρώ σαν μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου.

Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου

Το πρωινό του Σαββάτου το πέρασα με μία βόλτα στην İstiklâl Caddesi, στο Karaköy, τη Γέφυρα του Γαλατά,έψαξα να βρώ τον ήλιο το Eminönü, το Sultanahmet και το Kabataş, απ' όπου ανέβηκα και πάλι στην Πλατεία Taksim με το νέο τελεφερίκ (finiküler). H Κωνσταντινούπολη έχει ένα ενοποιημένο δίκτυο Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και έχει εισαγάγει το έξυπνο ηλεκτρονικό εισιτήριο (AKBİL) σε όλα τα μέσα εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια. Με την ειδική συσκευή AKBİL, προπληρώνεις τις μετακινήσεις σου και κάθε φορά που μπαίνεις σε κάποιο μέσο (μετρό, τραμ, λεωφορείο, τελεφερίκ, metrobus, πλοίο, tünel ή προαστιακό) το σύστημα αφαιρεί αυτόματα τις μονάδες από το Akbil. Εξαιρετικά χρήσιμο αλλά αρκετά δύσκολο να το αποκτήσεις, μια και πρέπει να συνεννοηθείς με υπαλλήλους που δε μιλούν αγγλικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πλην της διαλέκτου του χωριού τους.

Παίζοντας κρυφτό με τον ήλιο στο Γενί Τζαμί του Eminönü

Η συνοικία του Karaköy

Κυριακή πρωί αποφάσισα να αφήσω το ξενοδοχείο και να κάνω τη μίνι κρουαζιέρα του Βοσπόρου. Κατέβηκα και πάλι μέχρι το Eminönü, αγόρασα το εισιτήριο για το δημόσιο πλοίο της İDO και μπήκα από τους πρώτους, για να πιάσω θέση έξω. Πενήντα λεπτά μετά το ταλαιπωρημένο AYDIN GÜLER (ναυπηγήσεως 1983) άφηνε το Ιστορικό Κέντρο και έβγαινε από τον Κεράτιο Κόλπο (Haliç) με τελικό προορισμό το Anadolu Kavağı στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας.

Αφήσαμε δίπλα μας την Αγία Σοφία και το ανάκτορo του Top Kapı.

Συνεχίσαμε προς Beşiktaş

Περάσαμε κάτω από την (Πρώτη) Γέφυρα του Βοσπόρου (Boğaziçi Köprüsü)

Κάναμε Ferry Spotting

Και μετά από τρεις ώρες, επιστρέψαμε στο Γαλατά.