Και πάλι στην Κύπρο…

Πρέπει να είναι η τεσσαρακοστή όγδοη φορά που επισκέπτομαι το Νησί της Αφροδίτης. Η ευκαιρία δόθηκε με τα ανεκτίμητης αξίας (€1) νέα εισιτήρια της ΟΑ. Το πρόγραμμα ήταν φορτωμένο: άλλα περίμενα, άλλα είχαμε προγραμματήσει και άλλα έγιναν στο τέλος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα mini re-union με δύο αγαπητές φίλες (τη μία είχα να τη δω 9 χρόνια), έναν καθηγητή από τη Σχολή, κι ένα road trip σε places less travelled.
Εν ολίγοις, το πρόγραμμα του Σαββάτου περιελάμβανε μία επίσκεψη στο καταπληκτικό Χαμάμ Ομεριέ, στην Πλατεία Τυλληρίας και συνεχίσαμε προς την πανέμορφη συνοικία της Φανερωμένης



Ο δρόμος μας έβγαλε στο οδόφραγμα της Οδού Λήδρας, απ’ όπου και περάσαμε στην κατεχόμενη Εντός των Τειχών Λευκωσία.

Πρώτη στάση μας –και πάλι- το Μεγάλο Χάνι (Büyük Han)…



συνεχίσαμε προς την Αγία Σοφία των Αυγουστίνων (νυν Σελιμιγιέ Τζαμίι)


… περπατήσαμε στη Zahra Sokak της Συνοικίας Arabahmet…


…από τον προμαχώνα Mula, βλέποντας προς την οδό Μάρκου Δράκου και το Ledra Palace,  “επιστρέψαμε” και πάλι στη θλιβερή και σκληρή πραγματικότητα της διχοτόμησης της Κύπρου…



Το βράδυ είπαμε να τιμήσουμε τον υπέρτατο “Ζανέττο”, την αγαπημένη λευκωσιάτικη ταβέρνα…

και κλείσαμε τη μέρα με ένα παγωμένο Octavio Paz στην Οκτάνα.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για την Πάφο, κάνοντας την καθιερωμένη στάση μας στο γνωστό tourist trap της “Πέτρας του Ρωμιού”…

… και συνεχίσαμε προς την Πάνω Πάφο και την τουρκοκυπριακή συνοικία…




Με εξαίρεση το φρούριό της, η Κάτω Πάφος μας άφησε παγερά αδιάφορους: γεμάτη κόσμο και τουριστικά καταστήματα. Βέβαια γίναμε μάρτυρες και ενός απίστευτα κιτς ξενοδοχείου…

Συνεχίσαμε προς το μαγευτικό φθινοπωρινό Τρόοδος. Αφού περάσαμε από τις Πλάτρες και την Πλατεία Τροόδους, καταλήξαμε στην Κακοπετριά, όπου συνοδεία μίας ΚΕΟ, δοκιμάσαμε τις καταπληκτικές πέστροφες στο εστιατόριο του Λινου.

Τελευταία στάση μας η Λεμεσός, για απογευματινό καφέ στο Καστράκι και στο upmarket μπιστρό του συγκροτήματος Harob Tree.

Φτάσαμε στο νέο αεροδρόμιο της Λάρνακας μιάμιση ώρα περίπου πριν από την πτήση μας με την Olympic Air. Το αεροδρόμιο μετρούσε μόλις τρεις μέρες λειτουργίας: τεράστιο, πανέμορφο, πολιτισμένο, με ευγενικό προσωπικό, τεράστια καταστήματα και διακόσμηση με “ζεστά” χρώματα.





Η νέα Olympic Air δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Πέρα από τη σαφέστατη θετική εξέλιξη της ανανέωσης του στόλου, την ώθηση που έδωσε στον ανταγωνισμό με τις νέες προσφορές και το νεανικό προσωπικό, με απογοήτευσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι τα πληρώματα δεν ήταν εξυπηρετικά και φιλικά επειδή έτσι ένοιωθαν, αλλά επειδή έτσι ήταν υποχρεωμένα να δείχνουν. Για κάποιον που έχει ευκαιρίες να ταξιδεύει σχετικά συχνά και με πολλές και διαφορετικές εταιρείες, το γεγονός ότι τα πληρώματα ήταν “στημένα” ήταν παραπάνω από φανερό. Μου έδωσε την εντύπωση ότι η Olympic Air προσπαθεί να μιμηθεί την ανταγωνίστρια Aegean, ίσως επειδή και η ίδια η προϊσταμένη πληρωμάτων, καθώς και κάποια από τα “κορίτσια” είναι “μεταγραφή” από την Aegean. Κάκιστη εντύπωση και το γεγονός ότι κανένας από το cockpit δεν ήταν παρών κατά την αποβίβαση των επιβατών, για να αποχαιρετήσει -γιατί όχι- και να ακούσει και ένα “ευχαριστώ” από έναν ικανοποιημένο –κατά τ’ άλλα- επιβάτη. Déja vu και φασόν καταστάσεις δηλαδή. Θα τους δώσω κι άλλες ευκαιρίες για να βεβαιωθώ ότι δεν έπεσα στην περίπτωση.