Μονοήμερη “αρπαχτή” στην Αιώνια Πόλη

Είναι πολύ συγκινητικό που επιστρέφω και πάλι με άλλη μία ανάρτηση, ειδικά όταν μαθαίνω πώς πέρασε την Κυριακή του ο φίλος Γιωρίκας. Όπως ήταν αναμενόμενο, είχα καταφέρει να “τσιμπήσω” τρία πολύ φθηνά εισιτήρια με την Olympic Air για την Αιώνια Πόλη έναντι ενός απίστευτα εξευτελιστικού ποσού (το δικό μου κόστισε μόνο €48). Το ταξίδι θα ξεκινούσε με την πρωινή πτήση ΟΑ233 στις 08:50 και η επιστροφή θα γινόταν με την ΟΑ240 στις 19:30. Κανείς βέβαια δε μας είχε προετοιμάσει για όσα επρόκειτο να συμβούν.

Πρώτη στραβή: Έχω παρατηρήσει ότι από τότε που βγήκαν τα αναθεματισμένα ηλεκτρονικά εισιτήρια έχω γίνει πολύ αμελής επιβάτης. Σήμερα για παράδειγμα ξέχασα: και το e-ticket receipt και το διαβατήριο αλλά και την προεκτυπωμένη κάρτα επιβίβασης που είχα βγάλει από το γραφείο. Θυμήθηκα όμως να πάρω: δύο πιστωτικές κάρτες, μία χρεωστική, ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό χεριών, τρία πακέτα χαρτομάντηλα, €50 σε κέρματα του €1 και δύο κινητά καθώς και τις κάρτες μέλους στο Club Carrefour και ΑΒ Βασιλόπουλος. Στοίχημα ότι όταν έστελναν την Καρχιλάκη στο Ιράκ, αυτή έπαιρνε λιγότερα πράγματα μαζί της. Ευτυχώς, η ταυτότητα υποκατέστησε το διαβατήριο και οι υπάλληλοι της Olympic Air φρόντισαν να με εφοδιάσουν με την απόδειξη του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου και με μία νέα κάρτα επιβίβασης.  Συνάντηση με το ζευγάρι των φίλων μου (την κοπέλα τη γνώρισα εκείνη τη στιγμή αλλά ήταν σα να την είχα γνωρίσει πριν γνωρίσω το συνοδό της). Αφού τηρήσαμε πιστά το αεροπορικό τελετουργικό που μας θέλει να νοιώσουμε όσο γίνεται πιο άβολα μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο (άνοιγμα τσάντας, επίδειξη της μικρής σακούλας με τα υγρά -αντισηπτικό χεριών, liposan κλπ- ακολούθως λύσιμο ζώνης και περπάτημα με το παντελόνι έτοιμο να πέσει μέσα από τον ανιχνευτή μεταλλικών αντικειμένων) μπήκαμε επιτέλους στο SX-OAG, ένα από τα Airbus A319 της Olympic Air, που πήρε “δεύτερο χέρι” από τη γερμανική εκμισθώτρια αεροσκαφών Hamburg International.

Η πτήση ήταν αυτό που οι αγγλοσάξωνες αποκαλούν uneventful. Χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις, αναταράξεις και διάφορα τέτοια. Το service ήταν πολύ μίνιμαλ, αλλά εγώ κατευχαριστήθηκα το γεγονός ότι είχα ολόκληρη την εξάδα θέσεων δική μου (και το πολυπόθητο privacy για να περάσω μια χαρά). Το πρωινό αποδείκνυε περίτρανα τη σχέση της νέας OA με την εταιρεία Vivartia.

Το αεροδρόμιο Fiumicino είναι ένας καλός λόγος να εκτιμήσεις το αεροδρόμιο “Ελευθέριος Βενιζέλος” και η μετάβαση με τραίνο στο κέντρο είναι ένας εξ ίσου καλός λόγος για να εκτιμήσεις τον “Προαστιακό Σιδηρόδρομο” του ΟΣΕ. Παντού προφανής μία προχειρότητα και ανοργανωσιά, κάτι για το οποίο μας δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσουμε στη νιοστή, κατά τις επόμενες ώρες.

Η Ρώμη είναι μία κούκλα. Ξεκινήσαμε από το Trastevere και μπήκαμε σε ένα ελεεινό τραμ για να βγούμε κεντρικά. Περπατήσαμε ολόκληρο το υπόλοιπο της μέρας, παρά το ότι έπεφτε ψιλόβροχο, περνώντας από όλα τα κλασσικά αξιοθέατα-tourist traps της Αιώνιας Πόλης. Μάταια επέμενα να πάμε να ακούσουμε την λειτουργία του Πάπα στο Βατικανό. Το ότι δεν πήγαμε στον Πάπα να μας ευλογήσει, το πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά στο τέλος (συγκρατήστε τη λεπτομέρεια).

 Μία από τις πολλές πλατείες

(λυπάμαι αλλά έχασα τη μπάλα)

 Piazza Navona

 Πάνθεον

 Ο εντυπωσιακός θόλος του Πανθέου

 Fontana di Trevi

 Fontana di Trevi

Κολοσσαίο

Μικρό διάλειμμα και επιστρέφω σύντομα με το underground φινάλε της υπερπαραγωγής (τύφλα νά ‘χει η Τσινετσιτά).