Αγάπη μου, συρρίκνωσα το Alisnack*

Η ώρα ήταν 17:15. Τρεις παλαβοί τρέχουν μέσα στο σταθμό της Ostiense για να φτάσουν στο binario 12, απ' όπου θα περνούσε το τραίνο για το Fiumicino. Τα καταφέραμε μεν, το τραίνο όμως άφαντο. Το είχαμε χάσει; Δε νομίζω. Μάλλον έχει καθυστέρηση. Όντως,  στις 17:22 φτάνει το τραίνο. Μπαίνουμε μέσα, καθόμαστε στα πεντακάθαρα καθίσματα (περιττό να πω ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανα με το που θα έμπαινα σπίτι, ήταν να βάλω το παντελόνι στο πλυντήριο). Αν και με τη γλώσσα έξω, ήμασταν χαρούμενοι που θα φτάναμε στο αεροδρόμιο εγκαίρως. Αν παίρναμε το επόμενο, όλα έδειχναν ότι θα τρέχαμε σαν παλαβοί και στο Fiumicino και στον έλεγχο και στη φυσούνα, γενικώς θα τρέχαμε. Έτσι έδειχναν όλα... Για προοικονομία χρόνου, απλά σας αναφέρω ότι ακόμα κι αν παίρναμε το τελευταίο τραίνο της μέρας και πηγαίναμε σα να πηγαίναμε σε τάμα στην Τήνο -ξέρετε, στα τέσσερα- και πάλι θα προλαβαίναμε, απλά δεν το ξέραμε.

Βγαίνουμε έξω, πάμε προς το Terminal C (ας το πούμε έτσι, για να κρατήσουμε ένα επίπεδο) και πηγαίνουμε προς τον έλεγχο εισιτηρίων. Σε μία σκοτεινή γωνιά γινόταν ο έλεγχος εισιτηρίων. επειδή οι ιμάντες δε λειτουργούσαν, οι επιβάτες έπαιρναν τις τσεκαρισμένες αποσκευές και τις τοποθετούσαν σε ένα καροτσάκι, όπου ένας υπάλληλος της Alitalia Handling (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή) τις πήγαινε σε άγνωστη ερημική τοποθεσία. Τώρα ξέρουμε πια, γιατί της έχει βγεί το όνομα της Alitalia για τις χαμένες βαλίτσες βαλίτσες...

 
Φυσικά έρχεται η σειρά μας και τότε θυμάται η υπάλληλος ότι πρέπει να κάνει ένα τηλεφώνημα κάπου. Ακολούθησε μία συνομιλία που θύμιζε εκτέλεση συνταγής του Στέλιου Παρλιάρου (αργά -σχεδόν εκνευριστικά και βασανιστικά- για μη μας κόψει η σως σοκολάτας για την τσιπούρα προβενσάλ). Εγώ ήδη κεραυνοβολούσα, αλλα η ragazza το χαβά της. Τέλος πάντων, παραλαμβάνουμε τις κάρτες: έξοδος D8. Εξακριβώνουμε ότι η κατάσταση στις τουαλέτες των Αναχωρήσεων είναι η ίδια -αν όχι χειρότερη- με εκείνη των Αφίξεων και κατευθυνόμαστε στο επόμενο μαρτύριο που λέγεται Controllo di Sicurrezza.

Προφανώς μόλις είχε κυκλοφορήσει η είδηση ότι κάποιος χάλασε το λίφτινγκ του Μπερλουσκόνι και χιλιάδες αντικαθεστωτικοί εγκατέλειπαν τη χώρα φοβούμενοι ενδεχόμενο πογκρόμ από τους καραμπινιέρους. Μπροστά μου μία μάνα με τις δύο bimbo κόρες της, όλες με μπότες και υπερμεγέθεις τσάντες Hello Kitty. Η μάνα φορούσε και γούνα για την οποία πάνω από 100 οικογένειες τσιντσιλά πρέπει να θρηνούν κάπου στην Κίνα. Καταλαβαίνεις ότι η γυναικεία τσάντα είναι ένα αξεσουάρ προς αποφυγή σε τέτοιες καταστάσεις, δεδομένου ότι περιλαμβάνει οτιδήποτε απαγορεύεται να μπει σε αεροπλάνο: ενυδατικές, κραγιόν, λίμες. Η δε τσάντα "Hello Kitty" όταν την κρατάει ενήλικη γυναίκα και δη ιταλίδα, που φημίζεται για τη φινέτσα, είναι φαινόμενο αν μη τι άλλο ανησυχητικό. Να μη σχολιάσω τις μεταλλικές μπότες με λίγο δέρμα για διακοσμητικό... Συμβουλή: την επόμενη φορά που πας για έλεγχο ασφαλείας, δεν κοιτάς ποια σειρά έχει λιγότερο κόσμο, αλλά σε ποια σειρά οι κυρίες δεν είναι ντυμένες σαν το Ρόμποκοπ και οι άνδρες δεν είναι ντυμένοι σαν τους θαμώνες του "Blue Oyster Bar" στη "Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή". Αν διαλέξεις τη σειρά τους, την καθυστέρηση την έχεις στανταράκι.

Προχωράμε. Εγώ εγκαταλείπω την παρέα και αποφασίζω να πάω στην πύλη. Μας απέμεναν 45 περίπου λεπτά μέχρι την αναχώρηση και δεν ήξερα τις μας περίμενε μέχρι εκεί. Ανεβαίνω την κυλιόμενη και παθαίνω την πλάκα μου: Προφανώς οι κυλιόμενες με έβγαλαν σε αεροδρόμιο άλλης χώρας: Κατμαντού, Ντάκκα, Νέο Δελχί, κάπου εκτός Ευρώπης τέλος πάντων. Το μπουζουκοringtone του Νίκου Βέρτη, που ακούστηκε, μας επιβεβαίωσε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πηγαίναμε Αθήνα. Έξω βροχή, μέσα βρώμα. Είναι να απορείς αν υπάρχει Υγειονομικό στην Ιταλία. Εκστασιασμένος φωτογράφιζα τη μοκέτα, ενώ στα δέκα μέτρα αριστερότερα, οι διάολοι μίας νεοελληνικής οικογένειας κυλιόντουσαν επάνω στην αποικία υπερπληθυσμού χολέρας της μοκέτας. Η μαμά τους είχε άλλη δουλειά, ούσα φορτωμένη με τσάντες από το Upim, έδειχνε τα ψώνια της στις φίλες της (ούτε κουβέντα για ψώνια από τη Via Condotti).

Τα λεπτά περνούσαν, οι πρώτοι είχαν ήδη στηθεί μπροστά από το γκισέ της πύλης (δεν ήξερες, δε ρώταγες;). Aποτέλεσμα μηδέν. Κάποια στιγμή η υπάλληλος της Alitalia Handling ανακοίνωσε ότι η επιβίβαση θα καθυστερούσε 30 λεπτά due to weather conditions. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μας είχαν αλλάξει το προγραμματισμένο Α320 με ένα Α319 αλλά αυτό μάλλον ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Επικοινωνώ με το το “σύνδεσμό” μας στο αεροδρόμιο (βάλαμε μπρος τα μεγάλα μέσα), ο οποίος μας ενημέρωσε ότι μας είχαν στείλει το SX-OAK, ένα Airbus A319, το οποίο η OA είχε προμηθευτεί από αεροπορική εταιρεία της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Στο άκουσμα και μόνο ότι θα μας παραλάμβανε το SX-OAK, τα φίδια ζώσανε τον ένα από την παρέα. Να σημειωθεί ότι σε προηγούμενη πτήση με το ίδιο αεροπλάνο, ο εν λόγω παραλίγο να φτάσει “ακατούρητος” στην Κύπρο, λόγω προβλημάτων στις τουαλέτες –κλείνει η παρέκβαση. Σχεδόν ταυτόχρονα γίνεται νέα ανακοίνωση ότι η επιβίβαση θα καθυστερούσε άλλα 30 λεπτά (due to technical checks). Η ώρα ήταν περίπου 19:45. Αναπόδραστα άρχισαν διάφορες αψιμαχίες στην πύλη του τύπου (γουί γουόν το ση ε ρισπόνσιμπλ χίαρ, βορρέμο βεντέρε ιλ ρεσπονσάμπιλε, σούμπιτο) ενώ όσοι δεν μπήκαν στο τριπάκι των διαπληκτισμών, αρκέστηκαν σε περιλήψεις διάφορων επεισοδίων του “Mayday!” (ντοκυμανταίρ του Makedonia TV που περιγράφει πολύ παραστατικά –είναι γεγονός- πολλά τραγικά αεροπορικά δυστυχήματα. Μιλάμε για υπερπαραγωγή).

Μισή ώρα αργότερα η πύλη ανοίγει και από μέσα βγαίνουν K1, FO και τρία Olympic Girls. Τα επόμενα λεπτά μου θύμησαν εκείνες τις αξέχαστες στιγμές με τον Παπανδρέου στο Ωνάσειο και το κλιμάκιο ιατρών να ετοιμάζεται για ανακοινωθέν. Το πλήρωμα προσπάθησε να δώσει εξηγήσεις σε ένα τσούρμο φωνακλάδων, που ζητούσαν να έρθει άλλο αεροπλάνο από την Αθήνα ή να εκστομίζουν διάφορα κοσμητικά επίθετα προς κάθε κατεύθυνση από το Χατζηδάκη μέχρι το Βγενόπουλο. Κατά τα λεγόμενα του Computerise, τόνιζαν συνεχώς ότι το αεροπλάνο είναι ολοκαίνουριο και ασφαλές.

Σχεδόν ταυτόχρονα, οι πρώτοι συνεπιβάτες μας, έρχονταν προς το μέρος μας (εμείς ήμασταν στη Νεκρή Ζώνη). “Μας είπαν ότι χάλασε ένα εξάρτημα του αεροπλάνου και πρέπει να περιμένουμε να το φτιάξουνε εδώ, γιατί δεν μπορεί να επιστρέψει στην Αθήνα το αεροπλάνο και να το φτιάξουν εκεί” είπε ένας από τους κυρίους. “Κατάλαβες φίλε μου, φέρανε χαλασμένο αεροπλάνο για να το φτιάξουν εδώ που τα εργατικά είναι φθηνότερα” είπε ένας άλλος με μπουφάν Gate 13 Mytilini. Το “χαλασμένο τηλέφωνο” έκανε καλά τη δουλειά του. Και τότε ήταν που επήλθε το τελειωτικό χτύπημα: ήταν η ενημέρωση ότι η πτήση θα καθυστερούσε δύο με τρεις ώρες λόγω τεχνικού προβλήματος. Περιττό να αναφέρω ότι την ίδια στιγμή η “Aegean” έκανε ακριβώς απέναντι το last and final call για τους τελευταίους επιβάτες της, ανάμεσά τους και γνωστός σκηνοθέτης μαιτρ του σύγχρονου (βωβού) ελληνικού κινηματογράφου. Θεόδωρο τον λένε κι αυτόν (εντελώς συμπτωματικά).

Βέβαια, στο άκουσμα της τελευταίας ανακοίνωσης τα τεκταινόμενα στην πύλη έκαναν ακόμα και τις υπερπαραγωγές του Σεφερλή στο Δελφινάριο να αποτελούν ρεσιτάλ μινιμαλισμού και αφαιρετικότητας. Μάταια προσπαθούσε ο station manager να ηρεμήσει πολλούς από τους 110 που θα μετέφερε το SX-OAK. Άγνωστο γιατί, αιτήματα για αποζημίωση δε βρήκαν ανταπόκριση. Τότε ήταν που ο Nick αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί, λέγοντας χαμηλόφωνα στο station manager μία λεξούλα που μόλις του είχα μάθει “reprotection”.
Στο ρεζουμέ:

Ανακοίνωση καθυστέρησης 30 λεπτών λόγω καιρού

Ανακοίνωση καθυστέρησης 30 λεπτών λόγω απαραίτητων τεχνικών ελέγχων

Ανακοίνωση καθυστέρησης 2-3 ωρών λόγω βλάβης

Τελευταία ανακοίνωση για αναχώρηση πτήσης της Αιγαίου στην απέναντι πύλη...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΨΗΛΑ!
Η Αιγαίου φεύγει, τo Alisnack έρχεται!

*Alisnack: Το προσφερόμενο στις πτήσεις της Alitalia έδεσμα. Το μικροσκοπικό μέγεθος και η άθλια ποιότητά του είναι παροιμιώδεις…