Αγάπη μου, συρρίκνωσα το Alisnack (έξοδος και λύση της τραγωδίας).

Τελικά, ακόμα και με καθυστέρηση, η κατάρα του Fiumicino μας είχε κατεδίωκε, με αποτέλεσμα να τρέχουμε σαν τους τρελούς –παρά το ότι η πτήση θα είχε απροσδιόριστη καθυστέρηση. Κατεβαίνουμε ένα επίπεδο και πάμε στην C10, απ' όπου υποτίθεται ότι θα αναχωρούσε η ΑΖ722 για την Αθήνα. Οι πρώτοι επιβάτες είχαν αρχίσει να σχηματίζουν την ουρά στην έξοδο. Η πτήση προβλεπόταν γεμάτη. Πάμε στη μικρούλα και της λέμε για το πρόβλημα, αυτή μας κοιτούσε λες και της μιλούσαμε ισλανδικά. “We have been reprotected by Olympic” της λέω εγώ. “Ah, yes a colleague has just informed me, please wait for the boarding to start”.

Picture this: ένα Α321 με πληρότητα άνω του 90%, κόσμος να περιμένει να επιβιβαστεί και δεκατρείς τρελοί να περιμένουν με κάρτες επιβίβασης χωρίς αριθμούς θέσης. Είναι να απορείς πώς είναι δυνατόν στο αεροδρόμιο αναχώρησης, να μη μπορεί το service desk που μας έδωσε τις κάρτες, να βάλει αριθμό θέσης, πόσο μάλλον η ίδια η Πύλη Αναχώρησης.

Εγώ αμφέβαλλα για το αν όντως είχαμε confirmed κράτηση ή απλά ήμασταν standby. Κάποια στιγμή, θες από κούραση, θες από απόγνωση, πες το όπως θες, αποσύρθηκα από το σκηνικό. Η επιβίβαση είχε σχεδόν τελειώσει κι εμείς ακόμα εκεί. Τέσσερα άτομα προσπαθούσαν να κάνουν κάτι με εμάς. Το τι προσπαθούσαν να κάνουν ήταν άξιο απορίας, μια και δεν είχαν ακόμα καν σκανάρει τις κάρτες επιβίβασης για να δούν αν τους έλειπε κανένας από τους κανονικούς επιβάτες. Αυτή η ιστορία πρέπει να κράτησε ίσα με 50 λεπτά. Οι άλλοι είχαν επιβιβαστεί στο Α321, τα καταστήματα είχαν κλείσει και εγώ ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στο service desk της Alitalia και να τους ζητήσω να με ξαναβάλουν στην ΟΑ. Είχαμε και το νου μας στο σκοτεινό SX-OAK, το οποίο φαινόταν καλύτερα από τη C10, παρά από τη D8, απ' όπου υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε.
Κάποια στιγμή έρχεται μία σαραντάρα της Alitalia Handling και αρχίζει να φωνάζει στους τέσσερις υπαλλήλους της πύλης. Τους κατέστησε υπεύθυνους για την καθυστέρηση και την ταλαιπωρία των επιβατών στο Α321. Μέσα στον παροξυσμό της επαναλάμβανε κάποιο μάντρα “Έσσε Μπι Τσέηντζ Έντερ... Έσσε Μπι Τσέηντζ Έντερ... Έσσε Μπι Τσέηντζ Έντερ!”. Προφανώς πρόκειται για την εντολή SB@ <enter> , που όπως έμαθα αργότερα, θα ξεκινούσε την καταμέτρηση των επιβσατών. Εμείς ακόμα περιμέναμε, η άλλη ακόμα φώναζε, ενώ ένας που τόλμησε να πλησιάσει το γκισέ εισέπραξε ένα “Λασσιάτε μι παρλάρε κον ι μιέι κολλαμπορατόρι νέλλα μία λινγκουα”.

Κάποια στιγμή ακούγεται ένα “σηκωθείτε, φεύγουμε!”. Εγώ νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις. Γενικώς ακόμα κι αν μου έλεγες ότι προσγειώθηκε ΑΤΙΑ στο Fiumicino, ήμουν ικανός να το πιστέψω, το ότι θα επιβιβαζόμασταν στην πτήση όμως μου φαινόταν “του γκουντ του μπη τρου”. Δίνουμε τις κάρτες, μας κόβουν τα κουπόνια και μας λένε να καθήσουμε όπου βρούμε. Όλη εκείνη την ώρα ένα ζευγάρι που είχε κανονικό εισιτήριο με Alitalia, δεν μπορούσε κι εκείνο να επιβιβαστεί επειδή η σύζυγος είχε δύο επίθετα και το σύστημα κόλλαγε, λόγω του ότι το σύνολο των χαρακτήρων ξεπερνούσε τους 28 και έβγαινε name mismatch.

Με τη σκέψη ότι επιτέλους θα τρώγαμε (συγκρατήστε τη λεπτομέρεια), μπαίνουμε στο λεωφορείο (νόμισα ότι ήταν το τελειωτικό χτύπημα) και μέσα στη βροχή επιβιβαζόμαστε στο I-BIXH. Στα άγρια βλέμματα των υπολοίπων επιβατών (λες και εμείς φταίγαμε) εγώ ανταπάντησα με ένα περίλυπο και ταλαιπωρημένο ύφος (δεν χρειάστηκε και πολύ κόπο αν σκεφτείς τι είχα τραβήξει, δεν είχαμε χρόνο για ενοχικά σύνδρομα). Κάποιοι έξυπνοι πάνε και κάθονται στη Business, το ακόμα πιο έξυπνο πλήρωμα τους άφησε και μετά φάγαμε ένα πεντάλεπτο για να ελέγξουν τις κάρτες και να δουν ποιοι θα έπρεπε να βγουν προτεινόμενοι για τη Οικονομική. Αφού το ζήσαμε κι αυτό, ξεκίνησε η ευλογημένη εκείνη ώρα της αναχώρησης. H επίδειξη έγινε σε βίντεο. Στα μισά οι οθόνες έκλεισαν για να ακουστεί beep για τις ζώνες (ήταν “έκτακτο δελτίο”), ξανάνοιξαν και το demo συνεχίστηκε. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, πρέπει να τροχοδρομούσαμε κανένα τέταρτο μέχρι το holding point. Ακόμα και τότε, οι οθόνες εξακολουθούσαν να ανοιγοκλείνουν (μάλλον ήταν συνδεδεμένες με flaps).

Απογείωση, άνοδος και ώρα για το πολυαναμενόμενο Alisnack. Ένας γνωστός είχε κάνει μία απλή-λιτή περιγραφή για το τι με περίμενε: ένα χάπι μεταμφιεσμένο σε σάντουιτς. Δεν είχα προσδοκίες για κάτι σπέσιαλ, αλλά ψυλλιάστηκα κάτι ύποπτο όταν άνοιξα το τραπεζάκι και είδα ψίχουλα από μπισκότα. Ο φροντιστής είχε το θράσος να ρωτάει αν θέλουμε salty or sweet: όσοι ζήτησαν salty (όπως η αλβανίδα κυρία δίπλα μου) πήραν κρακεράκια σε μέγεθος γραμματοσήμου. Όσοι ζητήσαμε sweet πήραμε ένα πακετάκι με τέσσερα μπισκότα σε μέγεθος μονόευρου και με τρύπα στη μέση (περικοπές και στη ζύμη). Επίσης, και στα υγρά είχαμε δικαίωμα επιλογής: ανθρακούχο ή μεταλλικό νερό. Ακούστηκε επίσης μια φήμη ότι κάποιος ήπιε χυμό σανγκουίνι. Η πληροφορία ελέγχεται.

Το IFE ήταν άλλο ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη: Ξεκινήσαμε με μία βλακωδέστατη διαφήμιση Alitalia. Η υπόθεση είναι απλή αλλά απολύτως σουρρεαλιστική: Σε ένα χάι-τεκ αεροδρόμιο (δεν ήταν το ούτε το FCO, ούτε το ΜΧP), μία check-in-ατζού τσεκάρει μία οικογένεια της οποίας ο κανακάρης έχει μία χάρτινη σαΐτα . Η οικογένεια φεύγει, αλλά το κωλόπαιδο ξεχνάει τη σαΐτα (μπορεί να ήταν και προβοκάτσια). Η χαζή υπάλληλος αφήνει το πόστο της (και γαμώ την ευσυνειδησία) και ψάχνει να βρει την οικογένεια. Tους ακολουθεί παντού (δε βλέπουμε αν πέρασε κι από τον έλεγχο ασφαλείας, πολύ λογικό διότι αν συνέβαινε και αυτό, θα είχαμε φτάσει στην Αθήνα και η διαφήμιση θα συνεχιζόταν). Παίρνει τηλέφωνα στις πύλες, περιγράφει την οικογένεια αλλά είναι τόσο ηλίθια που θα μπορούσε απλά να δει το όνομα στον υπολογιστή της και να πάει στη συγκεκριμένη πύλη και όχι να ανεβοκατεβαίνει κυλιόμενες και ασανσέρ σαν τουρκάλα γριά από τα Άδανα που φτάνει στο αεροδρόμιο Zaventem και πανικοβάλλεται. Το τέλος δεν το είδα (συγγνώμη δεν το έκανα απο βαρεμάρα απλά κάτι μου έφερε μία στιγμιαία υπνηλία) και δυστυχώς δεν το βρίσκω και στο YouTube.

 
Υπάρχει μία συνήθεια, οι εθνικοί αερομεταφορείς μίας χώρας να προβάλλουν προπαγανδιστικές παραγωγές με προϊόντα της χώρας τους. Η παλιά ΟΑ έβγαζε λ.χ. "Μένουμε Ελλάδα", ακροπόλεις, παρθενώνες, γκρηκ σουβλάκι και Μαμαλάκη. Η Ιταλία φημίζεται για ορισμένα πολύ χαρακτηριστικά πράγματα: ένα από αυτά είναι η κουζίνα της, αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ προκλητικό να μας βάλουν εκπομπή με τον ιταλό Μαμαλάκη, τη στιγμή που μας είχαν σερβίρει τα τέσσερα μονόευρα μπισκότα και το νερό. Η επιλογή “Best of Cicciolina” ήταν out of question (είχαμε και σχολικό γκρουπ), έτσι, προσανατολίστηκαν στο άλλο υπέρτατο ιταλικό πολιτιστικό δημιούργημα για το οποίο υπερηφανεύονται: ιταλική μόδα. Το τι ντεφιλέ είδαμε στην υπόλοιπη μισή ώρα ήταν κάτι το απερίγραπτο, διότι πέρα από τα πολύ κοινότυπα Rocco Barocco, Ferre, Trussardi κλπ. Έδειξε και ανδρική μόδα με τα μοντέλα με μαλλί σαν της Τάμτας, ντυμένα αμπαζούρ, να φοράνε ασημί κελεμπίες με τη γραβάτα από πάνω δεμένη ανάποδα. Να ξαναθυμήσω ότι μιλάμε για ανδρική μόδα ή δε χρειάζεται; Κάποια ταινία που ξεκίνησε να προβάλλεται κόπηκε μετά τους τίτλους έναρξης (ήταν και χολλυγουντιανή παραγωγή χωρίς ήχο).

Το καλό ήταν ότι η πτήση διήρκεσε λίγο. Η διπλανή αλβανίδα κυρία ήταν πολύ ήσυχη (μιλούσε και ελληνικά και αγγλικά) και ο διπλανός κύριος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσει τη συγκλονιστική ιστορία μας αλλά και να μας πει τις δικές του (και πιστέψτε με, όταν είναι να μιλήσεις για Αλιτάλια, έχεις πολλά να πεις και λίγα να φας).