Όταν η γαϊδουριά δε γνωρίζει όρια...

Θεωρώ ότι το να ταξιδεύεις είναι το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή μας. Βέβαια, το ότι εργάζομαι σε ταξιδιωτικό γραφείο, δε σημαίνει πως το επάγγελμα που εξασκώ είναι και το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω ποτέ μου. Γενικά δεν είμαι και πολύ του interaction με τον παράλογο κόσμο και, δυστυχώς, όταν έρχεσαι στο καυτό θέμα του να ταξιδέψεις, ακόμα και η κοκκινοσκουφίτσα είναι μία εν δυνάμει σαδίστρια. Ενώ αν ήμουν ταξιτζής, πιστεύω ότι το interaction θα ήταν σαφώς πιο ευχάριστο, καθ' ότι ο κόσμος που μπαίνει στο ταξί θέλει περισσότερο να πάει κάπου από ανάγκη, παρά να πάει για αναψυχή. Άσε που μπορεί να γνωρίσω και τη γυναίκα της ζωής μου σε καμιά διπλοκούρσα. Ενώ στο γραφείο... όλο γριές για την Τήνο βλέπω...

Η κυρία Δημοπούλου -λέμε τώρα ένα όνομα, εντελώς σχηματικά- είναι από τις χειρότερες πελάτισσές μου. Δεν είναι τόσο θέμα ιδιοτροπίας όσο "σταρχιδισμού" (λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιο άλλο χαρακτηρισμό). Κατά καιρούς, η εν λόγω κυρία έχει κάτι φαεινές ταξιδιωτικές ιδέες τις οποίες παίρνει τόσο πολύ στα σοβαρά που έρχεται από το γραφείο και αρχίζει να λέει και να λέει και να με βάζει να ψάχνω, χωρίς να είναι και η ίδια σίγουρη πού θέλει να πάει ακριβώς (ούτε καν στο περίπου). Το προηγούμενο καλοκαίρι της ήρθε να πάει με το σύζυγο, τον κύριο Αγγελέτο -εντελώς συμπτωματικό και πάλι το όνομα- στο Μπιλμπάο. Ήθελε, και καλά, να διασχίσει τα Πυρηναία και να βγεί στη Μπορντώ. Αφού εξαντλήσαμε κάθε δυνατό συνδυασμό για πτήσεις στη Χώρα των Βάσκων, για να πετύχουμε τον καλύτερο ναύλο και αφού κυριολεκτικά έβαλα μέσον για να "κατεβάσουν" κόσμο από μία πτήση, προκειμένου να πάει αυτή και ο σύζυγος, καταλήξαμε σε δύο εισιτήρια για Κοπεγχάγη! Τουλάχιστον μείναμε στην ίδια ήπειρο. Εντελώς μεταξύ μας, περιμένω εκείνη την άγια μέρα που θα τη στείλω να ζήσει το μύθο της στη Μογγολία με one-way εισιτήριο.

Χτες λοιπόν, η κυρία Δημοπούλου με πήρε τηλέφωνο για δύο εισιτήρια για το Λονδίνο (για τον σύζυγο και τον ανηψιό). Το ότι η ιστορία θα είχε επεισοδιακή κατάληξη είχε αρχίσει να διαφαίνεται από διάφορες κουλές ερωταπαντήσεις και από την γενικότερη αίσθηση αβεβαιότητας που ένοιωθα ακούγοντας την... Αφού της έκανα κράτηση με τον εθνικό μας αερομεταφορέα και αφού επείσθη ότι αυτή ήταν η πλέον συμφέρουσα λύση (κανείς δεν ξέρει ότι πετάτε με € 229,04) της έδωσα προθεσμία για σήμερα το μεσημέρι στις 12:00.

Η αλήθεια είναι ότι άργησα να ξυπνήσω σήμερα, και έτσι, έφτασα στη δουλειά στις 08:55, όπου και εδέχθην ένα τηλεφώνημα γεμάτο αγωνία εκ μέρους της κυρίας Δημοπούλου, η οποία επέμενε να μείνω και μετά το τέλος του ωραρίου μου για να έρθει να πάρει το εισιτήριο, γιατί έδινε -και καλά- κάποιες εξετάσεις και δεν μπορούσε να είναι στο γραφείο στην προκαθορισμένη ώρα. Αφου λοιπόν χώνεψε το ότι η κράτηση θα ακυρωνόταν στις 12:01 (μου αρέσει να το παίζω κακός), μου είπε ότι θα έστελνε το σύζυγο, τον κύριο Αγγελέτο, για να πάρει τα εισιτήρια.

Ο κύριος Αγγελέτος έφτασε στις 12:00 ακριβώς, την ώρα της υποτιθέμενης ακύρωσης της κράτησης. Αφού επικράτησε ένας μικροπανικός, καθ' ότι, κατά την κυρία Δημοπούλου, θείος και ανηψιός έπρεπε να φύγουν το βράδυ του Σαββάτου από το Λονδίνο, ενώ εκείνος επέμενε ότι μας είχε πει ότι ήθελαν να φύγουν απόγευμα.

Φυσικά, όταν ο πελάτης είναι ολίγον τι "κυδώνι", εγώ κάνω διάφορες τυπικές ερωτήσεις του τύπου "Έχετε νέου τύπου διαβατήριο ή ταυτότητα με αναγραφή του ονόματος στα λατινικά;". Ο κύριος Αγγελέτος είχε νέου τύπου διαβατήριο, ο ανηψιός πάλι όχι. Είχε όμως ταυτότητα. Εγώ ξαναρώτησα αν τα στοιχεία αναγράφονταν και στο λατινικό αλφάβητο. Ο κύριος Αγγελέτος καλεί τη σύζυγο, η οποία θα καλούσε τον πατέρα του παιδιού για να μας πει αν η ταυτότητα ήταν νέου τύπου. Ο πατέρας δεν ήξερε και έτσι κάλεσε το γιο για να μάθει. Ο γιός πάλι, δεν ήξερε... Αφού λοιπόν ο κύριος Αγγελέτος κάλεσε και τον ανηψιό κατ' ιδίαν, πληροφορηθήκαμε ότι η στην ταυτότητα δεν αναγράφονταν τα στοιχεία στα λατινικά. Παραθέτω τη στιχομυθία ανάμεσα σε θείο και ανηψιό...

-Δηλαδή δεν είναι και στο λατινικό αλφάβητο το όνομά σου;
-Δεν ξέρω
-Τι δεν ξέρεις παιδάκι μου. Είναι ή δεν είναι και με λατινικά το όνομά σου; Αν δείξεις την ταυτότητα στον Άγγλο, θα μπορέσει να διαβάσει το όνομά σου;
(σιωπή....)
-Ναι θείε! Αφού το όνομά μου γράφεται και στα ΑΓΓΛΙΚΑ στην ταυτότητα!

Ε ναι λοιπόν, ο μικρός δεν ήξερε τι είναι το λατινικό αλφάβητο!

Η ώρα είχε ήδη πάει 12:30 και τα εισιτήρια δεν είχαν εκδοθεί... Ο κύριος Αγγελέτος θυμήθηκε ότι στο Λονδίνο πήγαινε ως τουρίστας με τον ανηψιό του και άρα έπρεπε να μείνουν σε ξενοδοχείο (όχι που θα ξεμπέρδευα έτσι εύκολα. Ψάξε να τους βρεις και ξενοδοχείο τώρα). Βέβαια, μπορεί να ήθελε να μείνει σε ξενοδοχείο, αλλά δεν ήξερε πού ακριβώς, καθ' ότι θα έκαναν τουρνέ στην αγγλική επαρχία για να βρουν πανεπιστήμιο για τον κανακάρη (ο οποίος, δευτερόλεπτα νωρίτερα, είχε μάθει ότι το αγγλικό αλφάβητο ήταν το λατινικό, αλλά δεν παίρνω όρκο, μπορεί και να μην το είχε συνειδητοποιήσει ακόμα). Το ότι ο κύριος Αγγελέτος με διαβεβαίωνε ότι τα πλάνα ήταν ξεκαθαρισμένα, αναιρείτο πανηγυρικά το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο.

"Να μείνω δύο μέρες στο Λονδίνο ή τέσσερις; .... είναι μακριά άραγε το Νιουκάστλ για να πάμε ένα μονοήμερο ταξίδι και να δούμε το πανεπιστήμιο εκεί; ... μπά, μάλλον τέσσερις νύχτες στο Λονδίνο να κλείσουμε... αλλά καλύτερα να κλείσουμε δύο.... και που είναι το ξενοδοχείο; Στο Bayswater είπαμε; Πιο φθηνό δεν υπάρχει; Ας κλείσουμε τέσσερις"

Τέσσερις να είναι οι ώρες σου.... σκεφτόμουν καθώς έπρεπε να ανέβω και στο Κέντρο για να παραδώσω ένα βιβλίο της Χέλγκας.

Η ώρα είχε πάει 13:00. Η Πάττυ, η συνάδελφος εξ Αγγλίας, είχε μόλις φύγει. Κάποια στιγμή του είπα να αποφασίσει γιατί έπρεπε να φύγω αλλιώς να το αφήναμε για Δευτέρα.΄

"Όχι, τώρα θα αποφασίσω. Δύο ή τέσσερις νύχτες; Δύο, είναι οριστικό..... όχι, όχι, όχι, τέσσερις νύχτες θα μείνω"

"Το ξανασκέφτηκα! Δύο να 'ναι οι ώρες σου" είπα από μέσα μου

Το voucher του ξενοδοχείου εκδόθηκε στις 13:25. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Ο κύριος Αγγελέτος έπρεπε να πάρει και κάποιες ακόμα απαντήσεις: αυτή τη φορά για τις διακοπές του Πάσχα...