Τα Σύνορα... της Απάτης (Τίτλος Επεισοδίου: Καθαρά Δευτέρα στην Κωνσταντινούπολη)

Ένας από τους αγαπημένους μου ταξιδιωτικούς προορισμούς είναι η Κωνσταντινούπολη, την οποία και δεν παραλείπω να επισκέπτομαι όποτε έχω το χρόνο και τα χρήματα. Η βόλτα κατά μήκος της İstiklâl Caddesi, του πεζοδρόμου με τα τρία εκατομμύρια ανθρώπων, που μετακινούνται μέσω αυτής, από την πλατεία Taksim μέχρι την πλατεία του Tünel, δεν είναι ποτέ βαρετή. Η İstıklâl, γνωστή και σαν "Μεγάλη Οδός του Πέρα" είναι ο εμπορικότερος ίσως δρόμος της Πόλης, με εντυπωσιακά κτίρια που παραπέμπουν σε πεζοδρόμους ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Η İstiklâl δεν κοιμάται ποτέ. Είναι το ίδιο ζωντανή ακόμα και στις τρεις τα ξημερώματα. H παρακείμενη γειτονιά του Asmalı Mesçit είναι γεμάτη ζωή μέχρι τις πρωινές ώρες.

Το σήμα κατατεθέν της Πόλης, είναι το ιστορικό κέντρο, η χερσόνησος που βρέχεται από τον Κεράτιο Κόλπο στα βόρεια και τη Θάλασσα του Μαρμαρά στα ανατολικά και τα νότια. Εκεί βρίσκονται αναρίθμητα μνημεία της πολιτιστικής κληρονομίας της Πόλης, ανάμεσά τους το ανάκτορο του Topkapı, το Sultanahmet Camii και φυσικά η Αγία Σοφία.

Η Κωνσταντινούπολη είναι θύμα της ίδιας της της μοίρας: υποφέρει από τον υπερπληθυσμό λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης, την αισθητική υποβάθμιση (ο "τενεκεδοειδής" μιναρές-πύραυλος, κοντά στην πλατεία Taksim, είναι το καλύτερο ίσως παράδειγμα), την άναρχη δόμηση, την επιβάρυνση του φυσικού της περιβάλλοντος, το μολυσμένο αέρα και το έντονο κυκλοφοριακό. Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να μείνω εκεί μόνιμα.

Σούπερ "space" μιναρές-κονσερβοκούτι, κοντα στην πλατεία του Taksim. O "αρχιτέκτων" πρέπει να ήταν οπαδός των Thunderbirds. Δεν εξηγείται αλλιώς....

Αν κάτι με χαροποίησε κατά την τελευταία μου επίσκεψη, ήταν η βελτίωση στο θέμα των μέσων μαζικής μεταφοράς. Το τραμ που ξεκινάει από το Zeytinburnu, στα νότια, φτάνει μέχρι το αγκυροβόλιο του Kabataş, στις ακτές του Βοσπόρου και από εκεί ξεκινάει το τελεφερίκ που φτάνει στην πλατεία του Taksim σε 65 δευτερόλεπτα. Η ίδια διαδρομή από το Kabataş μέχρι το Taksim, με τα πόδια, εκτός του ότι διαρκεί 40 λεπτά, είναι και αρκετά κουραστική. Προσωπικά, τη συνιστώ μόνο σε μαζοχιστές και σε όλους εκείνους που θέλουν να έχουν μία άνευ προηγουμένου θρησκευτική εμπειρία, δεδομένου ότι θα τους δώσει μία γεύση του τί εστί κόλαση...