Ιστορίες... του Πόλου

Ένας απο τους συνταξιδιώτες μου και το αεροπλάνο της αερολέσχης του Kangerlussuaq, με φόντο την απεραντοσύνη της σκεπασμένης με πάγο ενδοχώρας της Γροιλανδίας. Εκεί που τελειώνει ο κόσμος, αρχίζει η Γροιλανδία.



Το ότι έχω περάσει λιγότερες ημέρες στο Λονδίνο ή το Παρίσι ή το Βερολίνο απ’ ό,τι στη Γροιλανδία, νομίζω ότι δείχνει ότι οι mainstream τουριστικοί προορισμοί δεν αποτελούν τις πρώτες μου επιλογές. Δεν πιστεύω ότι θα είχα πάει στις παραπάνω μεγαλουπόλεις με τόση ευκολία, αν δεν είχαν κατοικοεδρεύσει εκεί η Χέλγκα και η Αμελί (Ελληνίδες είναι, απλά γουστάρω πολύ τα καλλιτεχνικά τους ονόματα). Μην το εκλάβετε τόσο σαν σνομπισμό, όσο ως πεποίθηση ότι στις κοντινές χώρες μπορείς να πας και αργότερα, όταν δεν θα μπορείς να κάνεις μακρινά ταξίδια για οικογενειακούς, οικονομικούς ή λόγους υγείας.

Η Γροιλανδία πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Σαν προορισμός είχε πάντα αυτό το απρόσιτο, το εξωτικό, το απομονωμένο, το "άβατον" για εμάς τους νοτιοευρωπαίους. Βέβαια είναι ένας πολύ ακριβός προορισμός, αλλά πιστεύω πως η ικανοποίηση που νοιώθεις, καθώς σκέφτεσαι πού έχεις βρεθεί και πόσο μακρυά βρίσκονται οι δικοί σου, σε κάνει να μην μετανοιώνεις για το ότι έδωσες το ένα τρίτο της τιμής ενός ΙΧ, για να πας να δεις φώκιες, φάλαινες, γροιλανδούς και απέραντες άγονες εκτάσεις.

Με θυμάμαι να ονειρεύομαι ένα ταξίδι εκεί, από τότε που διάβαζα τον τόμο G μιας αμερικανικής εγκυκλοπαίδειας της μάνας μου (το λήμμα Greenland ερχόταν αμέσως μετά το λήμμα Greece). Πρέπει να ήμουν 12 χρονών τότε... Κάπου έξι χρόνια αργότερα, σε κάποιο σεμινάριο για τα συστήματα κρατήσεων των αεροπορικών εταιριών, άρχισα και πειραματιζόμουν στα δρομολόγια προς αυτόν τον τόσο όμορφο προορισμό.

Το Σεπτέμβρη του 2006, δεκάξι χρόνια αργότερα, το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα. Όλα είχαν προετοιμαστεί ένα χρόνο πριν. Το ταξίδι έγινε μέσω Κοπεγχάγης και σαν δώρο στον εαυτό μου έκανα και ένα μονοήμερο ταξίδι στη Στοκχόλμη. Συνολικά, μπήκα σε οκτώ αεροπλάνα, ενώ το ταξίδι διήρκεσε εννιά μέρες. Στη διάρκεια των είκοσι ωρών στον αέρα είχα διάφορες σούπερ εμπειρίες, όπως το να έχω δίπλα μου μία τρελοαμερικάνα «ιεραπόστολο» της εκκλησίας των Μορμόνων, η οποία, επί πέντε ώρες μου έκανε in-flight κήρυγμα (άτιμη Γροιλανδία, είσαι και μακριά!!!!!).

Στα επόμενα posts θα σας δώσω τα highlights από το ταξίδι μου σε αυτήν την μοναδική και υπέροχη χώρα... Ελπίζω να σας αρέσει.

Όταν η γαϊδουριά δε γνωρίζει όρια...

Θεωρώ ότι το να ταξιδεύεις είναι το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή μας. Βέβαια, το ότι εργάζομαι σε ταξιδιωτικό γραφείο, δε σημαίνει πως το επάγγελμα που εξασκώ είναι και το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω ποτέ μου. Γενικά δεν είμαι και πολύ του interaction με τον παράλογο κόσμο και, δυστυχώς, όταν έρχεσαι στο καυτό θέμα του να ταξιδέψεις, ακόμα και η κοκκινοσκουφίτσα είναι μία εν δυνάμει σαδίστρια. Ενώ αν ήμουν ταξιτζής, πιστεύω ότι το interaction θα ήταν σαφώς πιο ευχάριστο, καθ' ότι ο κόσμος που μπαίνει στο ταξί θέλει περισσότερο να πάει κάπου από ανάγκη, παρά να πάει για αναψυχή. Άσε που μπορεί να γνωρίσω και τη γυναίκα της ζωής μου σε καμιά διπλοκούρσα. Ενώ στο γραφείο... όλο γριές για την Τήνο βλέπω...

Η κυρία Δημοπούλου -λέμε τώρα ένα όνομα, εντελώς σχηματικά- είναι από τις χειρότερες πελάτισσές μου. Δεν είναι τόσο θέμα ιδιοτροπίας όσο "σταρχιδισμού" (λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιο άλλο χαρακτηρισμό). Κατά καιρούς, η εν λόγω κυρία έχει κάτι φαεινές ταξιδιωτικές ιδέες τις οποίες παίρνει τόσο πολύ στα σοβαρά που έρχεται από το γραφείο και αρχίζει να λέει και να λέει και να με βάζει να ψάχνω, χωρίς να είναι και η ίδια σίγουρη πού θέλει να πάει ακριβώς (ούτε καν στο περίπου). Το προηγούμενο καλοκαίρι της ήρθε να πάει με το σύζυγο, τον κύριο Αγγελέτο -εντελώς συμπτωματικό και πάλι το όνομα- στο Μπιλμπάο. Ήθελε, και καλά, να διασχίσει τα Πυρηναία και να βγεί στη Μπορντώ. Αφού εξαντλήσαμε κάθε δυνατό συνδυασμό για πτήσεις στη Χώρα των Βάσκων, για να πετύχουμε τον καλύτερο ναύλο και αφού κυριολεκτικά έβαλα μέσον για να "κατεβάσουν" κόσμο από μία πτήση, προκειμένου να πάει αυτή και ο σύζυγος, καταλήξαμε σε δύο εισιτήρια για Κοπεγχάγη! Τουλάχιστον μείναμε στην ίδια ήπειρο. Εντελώς μεταξύ μας, περιμένω εκείνη την άγια μέρα που θα τη στείλω να ζήσει το μύθο της στη Μογγολία με one-way εισιτήριο.

Χτες λοιπόν, η κυρία Δημοπούλου με πήρε τηλέφωνο για δύο εισιτήρια για το Λονδίνο (για τον σύζυγο και τον ανηψιό). Το ότι η ιστορία θα είχε επεισοδιακή κατάληξη είχε αρχίσει να διαφαίνεται από διάφορες κουλές ερωταπαντήσεις και από την γενικότερη αίσθηση αβεβαιότητας που ένοιωθα ακούγοντας την... Αφού της έκανα κράτηση με τον εθνικό μας αερομεταφορέα και αφού επείσθη ότι αυτή ήταν η πλέον συμφέρουσα λύση (κανείς δεν ξέρει ότι πετάτε με € 229,04) της έδωσα προθεσμία για σήμερα το μεσημέρι στις 12:00.

Η αλήθεια είναι ότι άργησα να ξυπνήσω σήμερα, και έτσι, έφτασα στη δουλειά στις 08:55, όπου και εδέχθην ένα τηλεφώνημα γεμάτο αγωνία εκ μέρους της κυρίας Δημοπούλου, η οποία επέμενε να μείνω και μετά το τέλος του ωραρίου μου για να έρθει να πάρει το εισιτήριο, γιατί έδινε -και καλά- κάποιες εξετάσεις και δεν μπορούσε να είναι στο γραφείο στην προκαθορισμένη ώρα. Αφου λοιπόν χώνεψε το ότι η κράτηση θα ακυρωνόταν στις 12:01 (μου αρέσει να το παίζω κακός), μου είπε ότι θα έστελνε το σύζυγο, τον κύριο Αγγελέτο, για να πάρει τα εισιτήρια.

Ο κύριος Αγγελέτος έφτασε στις 12:00 ακριβώς, την ώρα της υποτιθέμενης ακύρωσης της κράτησης. Αφού επικράτησε ένας μικροπανικός, καθ' ότι, κατά την κυρία Δημοπούλου, θείος και ανηψιός έπρεπε να φύγουν το βράδυ του Σαββάτου από το Λονδίνο, ενώ εκείνος επέμενε ότι μας είχε πει ότι ήθελαν να φύγουν απόγευμα.

Φυσικά, όταν ο πελάτης είναι ολίγον τι "κυδώνι", εγώ κάνω διάφορες τυπικές ερωτήσεις του τύπου "Έχετε νέου τύπου διαβατήριο ή ταυτότητα με αναγραφή του ονόματος στα λατινικά;". Ο κύριος Αγγελέτος είχε νέου τύπου διαβατήριο, ο ανηψιός πάλι όχι. Είχε όμως ταυτότητα. Εγώ ξαναρώτησα αν τα στοιχεία αναγράφονταν και στο λατινικό αλφάβητο. Ο κύριος Αγγελέτος καλεί τη σύζυγο, η οποία θα καλούσε τον πατέρα του παιδιού για να μας πει αν η ταυτότητα ήταν νέου τύπου. Ο πατέρας δεν ήξερε και έτσι κάλεσε το γιο για να μάθει. Ο γιός πάλι, δεν ήξερε... Αφού λοιπόν ο κύριος Αγγελέτος κάλεσε και τον ανηψιό κατ' ιδίαν, πληροφορηθήκαμε ότι η στην ταυτότητα δεν αναγράφονταν τα στοιχεία στα λατινικά. Παραθέτω τη στιχομυθία ανάμεσα σε θείο και ανηψιό...

-Δηλαδή δεν είναι και στο λατινικό αλφάβητο το όνομά σου;
-Δεν ξέρω
-Τι δεν ξέρεις παιδάκι μου. Είναι ή δεν είναι και με λατινικά το όνομά σου; Αν δείξεις την ταυτότητα στον Άγγλο, θα μπορέσει να διαβάσει το όνομά σου;
(σιωπή....)
-Ναι θείε! Αφού το όνομά μου γράφεται και στα ΑΓΓΛΙΚΑ στην ταυτότητα!

Ε ναι λοιπόν, ο μικρός δεν ήξερε τι είναι το λατινικό αλφάβητο!

Η ώρα είχε ήδη πάει 12:30 και τα εισιτήρια δεν είχαν εκδοθεί... Ο κύριος Αγγελέτος θυμήθηκε ότι στο Λονδίνο πήγαινε ως τουρίστας με τον ανηψιό του και άρα έπρεπε να μείνουν σε ξενοδοχείο (όχι που θα ξεμπέρδευα έτσι εύκολα. Ψάξε να τους βρεις και ξενοδοχείο τώρα). Βέβαια, μπορεί να ήθελε να μείνει σε ξενοδοχείο, αλλά δεν ήξερε πού ακριβώς, καθ' ότι θα έκαναν τουρνέ στην αγγλική επαρχία για να βρουν πανεπιστήμιο για τον κανακάρη (ο οποίος, δευτερόλεπτα νωρίτερα, είχε μάθει ότι το αγγλικό αλφάβητο ήταν το λατινικό, αλλά δεν παίρνω όρκο, μπορεί και να μην το είχε συνειδητοποιήσει ακόμα). Το ότι ο κύριος Αγγελέτος με διαβεβαίωνε ότι τα πλάνα ήταν ξεκαθαρισμένα, αναιρείτο πανηγυρικά το επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο.

"Να μείνω δύο μέρες στο Λονδίνο ή τέσσερις; .... είναι μακριά άραγε το Νιουκάστλ για να πάμε ένα μονοήμερο ταξίδι και να δούμε το πανεπιστήμιο εκεί; ... μπά, μάλλον τέσσερις νύχτες στο Λονδίνο να κλείσουμε... αλλά καλύτερα να κλείσουμε δύο.... και που είναι το ξενοδοχείο; Στο Bayswater είπαμε; Πιο φθηνό δεν υπάρχει; Ας κλείσουμε τέσσερις"

Τέσσερις να είναι οι ώρες σου.... σκεφτόμουν καθώς έπρεπε να ανέβω και στο Κέντρο για να παραδώσω ένα βιβλίο της Χέλγκας.

Η ώρα είχε πάει 13:00. Η Πάττυ, η συνάδελφος εξ Αγγλίας, είχε μόλις φύγει. Κάποια στιγμή του είπα να αποφασίσει γιατί έπρεπε να φύγω αλλιώς να το αφήναμε για Δευτέρα.΄

"Όχι, τώρα θα αποφασίσω. Δύο ή τέσσερις νύχτες; Δύο, είναι οριστικό..... όχι, όχι, όχι, τέσσερις νύχτες θα μείνω"

"Το ξανασκέφτηκα! Δύο να 'ναι οι ώρες σου" είπα από μέσα μου

Το voucher του ξενοδοχείου εκδόθηκε στις 13:25. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Ο κύριος Αγγελέτος έπρεπε να πάρει και κάποιες ακόμα απαντήσεις: αυτή τη φορά για τις διακοπές του Πάσχα...

Τα Σύνορα... της Απάτης (Τίτλος Επεισοδίου: Καθαρά Δευτέρα στην Κωνσταντινούπολη)

Ένας από τους αγαπημένους μου ταξιδιωτικούς προορισμούς είναι η Κωνσταντινούπολη, την οποία και δεν παραλείπω να επισκέπτομαι όποτε έχω το χρόνο και τα χρήματα. Η βόλτα κατά μήκος της İstiklâl Caddesi, του πεζοδρόμου με τα τρία εκατομμύρια ανθρώπων, που μετακινούνται μέσω αυτής, από την πλατεία Taksim μέχρι την πλατεία του Tünel, δεν είναι ποτέ βαρετή. Η İstıklâl, γνωστή και σαν "Μεγάλη Οδός του Πέρα" είναι ο εμπορικότερος ίσως δρόμος της Πόλης, με εντυπωσιακά κτίρια που παραπέμπουν σε πεζοδρόμους ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Η İstiklâl δεν κοιμάται ποτέ. Είναι το ίδιο ζωντανή ακόμα και στις τρεις τα ξημερώματα. H παρακείμενη γειτονιά του Asmalı Mesçit είναι γεμάτη ζωή μέχρι τις πρωινές ώρες.

Το σήμα κατατεθέν της Πόλης, είναι το ιστορικό κέντρο, η χερσόνησος που βρέχεται από τον Κεράτιο Κόλπο στα βόρεια και τη Θάλασσα του Μαρμαρά στα ανατολικά και τα νότια. Εκεί βρίσκονται αναρίθμητα μνημεία της πολιτιστικής κληρονομίας της Πόλης, ανάμεσά τους το ανάκτορο του Topkapı, το Sultanahmet Camii και φυσικά η Αγία Σοφία.

Η Κωνσταντινούπολη είναι θύμα της ίδιας της της μοίρας: υποφέρει από τον υπερπληθυσμό λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης, την αισθητική υποβάθμιση (ο "τενεκεδοειδής" μιναρές-πύραυλος, κοντά στην πλατεία Taksim, είναι το καλύτερο ίσως παράδειγμα), την άναρχη δόμηση, την επιβάρυνση του φυσικού της περιβάλλοντος, το μολυσμένο αέρα και το έντονο κυκλοφοριακό. Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να μείνω εκεί μόνιμα.

Σούπερ "space" μιναρές-κονσερβοκούτι, κοντα στην πλατεία του Taksim. O "αρχιτέκτων" πρέπει να ήταν οπαδός των Thunderbirds. Δεν εξηγείται αλλιώς....

Αν κάτι με χαροποίησε κατά την τελευταία μου επίσκεψη, ήταν η βελτίωση στο θέμα των μέσων μαζικής μεταφοράς. Το τραμ που ξεκινάει από το Zeytinburnu, στα νότια, φτάνει μέχρι το αγκυροβόλιο του Kabataş, στις ακτές του Βοσπόρου και από εκεί ξεκινάει το τελεφερίκ που φτάνει στην πλατεία του Taksim σε 65 δευτερόλεπτα. Η ίδια διαδρομή από το Kabataş μέχρι το Taksim, με τα πόδια, εκτός του ότι διαρκεί 40 λεπτά, είναι και αρκετά κουραστική. Προσωπικά, τη συνιστώ μόνο σε μαζοχιστές και σε όλους εκείνους που θέλουν να έχουν μία άνευ προηγουμένου θρησκευτική εμπειρία, δεδομένου ότι θα τους δώσει μία γεύση του τί εστί κόλαση...

The Surprise from Iceland

Χωρίς αμφιβολία, ένα ταξίδι στην εξωτική Ισλανδία ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ταξιδιών που σου μένουν αξέχαστα. Η Ισλανδία αποτελεί ένα από τα νεότερα εδάφη του πλανήτη μας, και αναδύθηκε στο σημείο που αποκλίνουν η Ευρασιατική από τη Βορειοαμερικανική λιθοσφαιρική πλάκα. Αυτή η απόκλιση είναι περισσότερο εμφανής στην περιοχή του Þingvellir (Θίνγκβετλιρ) όπου εκατοντάδες ρωγμές στο έδαφος έχουν μετατραπεί σε μικρές λίμνες.

Ταυτόχρονα, το Þingvellir ανήκει στη λίστα των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο, αφού εδώ ήταν που το 930 μ.Χ. ιδρύθηκε ένα από τα πρώτα θεσμοθετημένα κοινοβουλευτικά όργανα της Ευρώπης.

Το Reykjavík μπορεί να θεωρείται πρωτεύουσα αλλά δεν παύει να είναι μία όμορφη μικρή παραθαλάσσια πόλη. Αυτό που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι η έλλειψη πολυόροφων πολυκατοικιών, η καθαριότητα και η τάξη.

Το ψηλότερο κτίριο της πόλης αλλά κι ολόκληρης της χώρας, είναι η επιβλητική εκκλησία Halgrimmskirkja, μπροστά από την οποία βρίσκεται το άγαλμα του Leifur Eriksson (Λέιβυρ Έρικσον), που η παράδοση τον θέλει να είναι ο πρώτος ευρωπαίος που πάτησε το πόδι του στην Βόρειο Αμερική. Μήπως να αναθεωρήσουμε αυτά που λέγαμε για τον Κολόμβο και την περιέργειά του;

Η φύση της Ισλανδίας είναι μοναδική. Απέραντες εκτάσεις λάβας εναλλάσσονται με ορμητικούς χειμάρρους, ηφαίστεια, θερμοπηγές, εντυπωσιακούς καταρράκτες, όπως ο Gullfoss (Γκούτλφος), ο Χρυσός Καταρράκτης.

Στην "ανήσυχη" ισλανδική φύση οφείλεται και η έντονη γεωθερμία σε ολόκληρο το νησί. Στην κοιλαδα με τα Geysir δεσπόζει το εντυπωσιακό Strokkur (Στρόχκουρ), γνωστό και σαν το Μεγάλο Γκέιζερ.

Αλλά και το Litli Geysir (Λίχτλι Γέισιρ) δεν πάει πίσω, αφού από το άνοιγμά του μπορεί κανείς να διακρίνει το νερό που κοχλάζει.

Κάπου εκεί κοντά δεσπόζει και το εντυπωσιακό ηφαίστειο Hekla (Χέχκλα), το πλέον δραστήριο ηφαίστειο της νήσου. Δεν είναι τυχαίο γιατί κατά το μεσαίωνα, οι ντόπιοι το αποκαλούσαν Πύλη της Κολάσεως.

Η γεωθερμική ενέργεια έχει σαν αποτέλεσμα την παροχή ζεστού νερού για χρήση και θέρμανση χωρίς να είναι απαραίτητη η κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος ή ορυκτών καυσίμων. Το Perlan είναι ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα δεξαμενών, πάνω στο λόγο Öskjuhlíð, στις οποίες αποθηκεύεται το ζεστό νερό για την εξυπηρέτηση των αναγκών του Reykjavík. Στην κορυφή λειτουργεί ένα πανάκριβο εστιατόριο.

Και βέβαια, μία επίσκεψη στη Χώρα της Φωτιάς και των Πάγων, δεν είναι πλήρης χωρίς μία επίσκεψη στην υπ' αριθμόν ένα τουριστική ατραξιόν: τη Γαλάζια Λίμνη, επί το ισλανδικότερον: Bláa Lónið (Μπλάουα Λόουνιθ). Πρόκειται για μία τεχνητή λίμνη, στην οποία καταλήγει το ζεστό θαλασσινό νερό που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από παρακείμενο γεωθερμικό εργοστάσιο. Είναι μία αξέχαστη εμπειρία αλλά μην ψάξετε να βρείτε ντόπιους εκεί...

Οι ισλανδοί είναι ευγενικοί και φιλικοί, αν και λίγο συνεσταλμένοι (σουρρεαλιστικά παραδείγματα του τύπου Björk και Silvia Night, μάλλον αποτελούν έξαίρεση στον κανόνα). Κάποιοι ίσως βιαστούν και αποκαλέσουν την Ισλανδία "οικολογικό παράδεισο". Δύσκολα όμως μπορείς να πεις κάτι τέτοιο για μία χώρα που αρνείται να υπογράψει διεθνείς συνθήκες για τον περιορισμό της φαλαινοθηρίας... Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι ένας πανάκριβος προορισμός.