Που-Σου-Κου-Δου εν πλω...

Πινακίδα κοντά στη "Γέφυρα των Ελλήνων". Πού αλλού; Μα φυσικά στη Βενετία...

Είναι τελικά να μην κάνω την αρχή. Και το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, το πέρασα εκτός έδρας, σε μία μίνι-κρουαζιέρα επαγγελματικής φύσεως, οργανωμένη από μία άλλη από τις μεγάλες ακτοπλοϊκες εταιρείες της χώρας.

Το "έγκλημα" ήταν άριστα οργανωμένο. Το Πασιφάη Παλλάς, θα αναχωρούσε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής από την Πάτρα και θα έφτανε το πρωί της Κυριακής στην ονειρική Βενετία. Από εκεί, θα αναχωρούσε το μεσημέρι και θα έφτανε αργά το απόγευμα της Δευτέρας στην Πάτρα. Ασφαλώς, ο σκοπός του ταξιδιού ήταν περισσότερο να δούμε από κοντά τις προσφερόμενες υπηρεσίες στα πλοία των Μινωικών Γραμμών, παρά να κάνουμε τουρισμό στη Βενετία. Πρόκειται για αυτό που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ονομάζεται "fam trip" (από το familiarisation) ήτοι "ταξίδι γνωριμίας". Στη διάρκεια του ταξιδιού έχεις την ευκαιρία να κάνεις τα πάντα, κυρίως όμως: PR, socializing, να φας, να πιείς, να κοιμηθείς μέχρι τελικής πτώσης μαζί με άλλους 99 συναδέλφους σου. Το ευχάριστο αυτό σύνολο πλαισιώνουν άλλοι εκατό συμπαθέστατοι οδηγοί φορτηγών, διότι τι άλλο θα δεις χειμωνιάτικα να ταξιδεύει; Γερμανίδες τουρίστριες πάντως όχι :-(



Τα καζάνια της κολάσεως... καίνε στο Πασιφάη Παλλάς

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η άφιξη με το πλοίο στη Βενετία είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να έχει κανείς την ομορφότερη πρώτη εικόνα της πόλης. Παρά το ότι τρελαίνομαι να ταξιδεύω αεροπορικώς, η όψη της πόλης από το κανάλι της Giudecca, είναι μία αξέχαστη εμπειρία. Ο διάπλους του καναλιού διαρκεί συνολικά 45 ολόκληρα λεπτά, λόγω του ότι το πλοίο πρέπει να μειώσει ταχύτητα, να επιβιβαστεί ο ιταλός πιλότος και να προηγηθεί το ρυμουλκό, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ναυτικού ατυχήματος σε ένα τόσο δύσκολο πέρασμα, όπως αυτό της Giudecca.

Στα "συν" του ταξιδιού ήταν και η ακούραστη και αξιοθαύμαστη υπάλληλος της reception, η οποία έκανε την ξενάγηση στο κανάλι σε πέντε διαφορετικές γλώσσες, καθώς το τεραστίων διαστάσεων "Πασιφάη" έπλεε ανάμεσα στα νησιά και περνούσε σε απόσταση αναπνοής από τα υπέροχα μνημεία αυτού του απίστευτου μέρους.

Το βαπορέτο που είχαν ναυλώσει οι Μινωικές Γραμμές, ειδικά για εμάς, μας μετέφερε στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου και η τρίωρη περιπλάνηση στα κανάλια και τα πεζοδρόμια μίας από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, είχε μόλις ξεκινήσει...

Γύρω στις 3 μ.μ., η Πασιφάη αναχώρησε για το ταξίδι της επιστροφής. Με τις υπέροχες αυτές εικόνες, πήραμε βγήκαμε από τη λιμνοθάλασσα της Βενετίας στην Αδριατική με τελικό προορισμό την Πάτρα, όπου θα φτάναμε το βράδυ της Δευτέρας.

Νομίζατε ότι ξεμπερδέψαμε χωρίς απρόοπτα; Χα! Λίγη υπομονή...

Πάτρα-Ανκόνα-Πάτρα, στα γρήγορα...

Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Νοεμβρίου 1988, όταν για πρώτη φορά έφευγα εκτός Ελλάδας σε ένα τετραήμερο ταξίδι στην Ανκόνα. Θυμάμαι την κάθε διαδρομή με το Ionian Galaxy να διαρκεί 36 ώρες, την ολοήμερη παραμονή στην Ιταλία και την εκδρομή στη μικροσκοπική Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου και τον παράδεισο των καταστημάτων του με τα αφορολόγητα είδη του. Ήμουν 10 ετών τότε...

Δεκαεννιά χρόνια αργότερα, στις 16 Νοεμβρίου 2007, είχα και πάλι την ευκαιρία να ξανακάνω το ίδιο δρομολόγιο, οντας προσκεκλημένος μίας από τις κορυφαίες ναυτιλιακές εταιρείες. Στην πορεία είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τις υπηρεσίες και να κάνω τις δικές μου συγκρίσεις με το ταξίδι που είχα κάνει τότε.

• 
  
  Τότε το ταξίδι διαρκούσε 36 ώρες, τώρα διαρκεί μόνο 19.
  
  
  
• 
  
  Τότε χρειαζόσουν διαβατήριο και ένοιωθες το ότι έφευγες από τη χώρα, τώρα νοιώθεις σαν να επιβιβάστηκες στο Πέραμα και να βγήκες στα Παλούκια της Σαλαμίνας.
  
  
  
• 
  
  Τότε στα πλοία υπήρχε καζίνο με κουλοχέρηδες, τώρα υπάρχουν HotSpots και Internet Booths.
  
  
  

Αν κάτι ήταν ίδιο με τότε, αυτό ήταν ο καιρός και η θάλασσα. Η θέα από το σαλόνι του πλοίου, καθώς μπαίναμε σε μία από τις καταιγίδες της Αδριατικής, προκαλούσε δέος. Η αλήθεια ήταν ότι "κουνηθήκαμε" λίγο, λόγω των ισχυρών ανέμων και των κυμάτων.

Όμως, ο καιρός δεν στάθηκε ικανός να μας χαλάσει τη διάθεση. Οι υπηρεσίες και η φιλοξενία από το σύνολο του πληρώματος ήταν μοναδικές. Οι επισκέψεις στη γέφυρα του πλοίου και το μηχανοστάσιο, καθώς και η προθυμία των μελών να μας περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια τις δραστηριότητες στο πλοίο και τις αρμοδιότητές τους μας εντυπωσίασε, λόγω του ότι αφιέρωσαν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους, προκειμένου να μιλήσουν μαζί μας.

Η Ανκόνα ήταν όμορφη και σαφώς πιο βελτιωμένη από τη θλιβερή πόλη που είχα δει τότε. Παραμένει βέβαια ένα λιμάνι, αλλά, όπως και να το κάνουμε έχει ένα αέρα νοσταλγίας που δύσκολα βρίσκεις σε επαρχιακές πόλεις στην Ελλάδα.

Της Κορέας (Ημέρα 5η)

Τί έγινε χθες;

Τι θες να έγινε; Μας πήγαν ολοήμερη εκδρομή στην Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη, μιλήσαμε με το πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο, φάγαμε στην Καεσόνγκ, μας ξεπάτωσαν τόοοοσες ώρες μέσα στο σαράβαλο τζιπ, για να καταλήξουμε και πάλι στην Πυονγκγιάνγκ, όπου και ψήσαμε πάπια σε κορεάτικο B-B-Q, σε ένα πριβέ δωμάτιο ενός εστιατορίου, που ειδικεύεται στο να βάζει τους θαμώνες τους να ψήνουν οι ίδιοι την πάπια.

Και μετα;

Καλά, σήμερα έχουμε πανοραμική ξενάγηση της μεγάλης ηρωομάνας Πυονγκγιάνγκ. Λίγο-πολύ είχαμε διαβάσει για αυτά που θα βλέπαμε... αλλά υποτιμήσει τον παράγοντα "έκπληξη"...

Πρώτη μας στάση, ο Πύργος του Τζούτσε. Τζούτσε είναι η θεωρία που ανέπτυξε ο Πρόεδρος Κιμ Ιλ Σουνγκ, βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι κύριος του εαυτού του και της μοίρας του, και ως εκ τούτου πρέπει ο ίδιος να χαράσσει τη δική του πορεία. Σε συλλογικό επίπεδο το Τζούτσε διέπει την ιστορία ενός ολόκληρου λαού. Ο Κιμιλσουνγκισμός (όπως αλλιώς ονομάζεται η εν λόγω θεωρία) είχε ολέθριες συνέπειες για τους Κορεάτες: την εσωστρέφεια και την άρνηση αποδοχής ανθρωπιστικής βοήθειας, στη διάρκεια των λιμών της δεκαετίας του '90 (Κοινώς: μπουρδέλο τα κάνουμε και μόνοι μας, δε τα θέλουμε τα τρόφιμά σας, προτιμούμε να πεθάνουμε).

Αυτό το τόσο καλόγουστο και αισθητικά άρτιο δημιούργημα, σχεδιάστηκε από τον Κιμ Γιονγκ Ιλ, το γιο του προέδρου, για τα εβδομηκοστά γενέθλια του πατέρα του (μπαμπά, μπαμπά, έλα να δεις τι δώρο σου πήρα!). Αποτελείται από 25.550 κύβους, έναν για την κάθε ημέρα στη ζωή του Προέδρου Κιμ Ιλ Σουνγκ, από τη μέρα που γεννήθηκε, μέχρι και τη μέρα που έσβησε τα 70 κεράκια της τούρτας... Και για όσους δεν κατάλαβαν: 70Χ365=25550! Τι συμβολισμός! Ο Πύργος απεικονίζεται σχέδόν παντού: στις καρτ ποστάλ, τις κάρτες επιβίβασης της Air Koryo και στο σήμα του δελτίου ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης. Ο πυρσός φωτίζεται κάθε βράδυ και ζυγίζει 20 τόνους... Τι μεγαλείο, το δώρο σου Πρόεδρέ μου...

Ο Πύργος του Τζούτσε, δώρο γενεθλίων για τα εβδομηκοστά γενέθλια του Προέδρου Κιμ Ιλ Σουνγκ

Θες κι άλλα; Δες τι ανακαλύψαμε στην είσοδο του ασανσέρ που σε ανεβάζει στην κορυφή του Πύργου...

Όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει... ή όπου γάμος και χαρά, η Ελλαδίτσα πρώτη...

Επόμενη στάση το Μνημείο για τα 50 Χρόνια του Εργατικού Κόμματος. Άλλη μία χοντροκοπιά μπροστά μας... Με ύψος 50 μέτρων (ένα για κάθε χρόνο) το μνημείο ανεγέρθη για το μισό αιώνα ζωής του Κόμματος. Οι τρεις γροθιές συμβολίζουν την ενότητα και την αποφασιστικότητα του Βορειοκορεάτικού λαού. Το δρεπάνι συμβολίζει την αγροτιά, το σφυρί συμβολίζει την εργατιά και το πινέλο συμβολίζει την εργαζόμενη διανόηση... Το μνημείο πάει "σετάκι" με δύο τεράστιες συμμετρικές εργατικές πολυκατοικίες: το Κόμμα μεριμνά για το λαό και του παρέχει στέγη. Πάμε γι' άλλα...

Το Μνημείο για τα 50 Χρόνια του Εργατικού Κόμματος της Κορέας


Θες κι άλλα, το ξέρω... επόμενη χοντροκοπιά που θαυμάσαμε: ένα τεράστιο ξενοδοχείο σε σχήμα πυραμίδας που υποτίθεται ότι χτίζεται εδώ και είκοσι χρόνια. Οι κακιές γλώσσες κάνουν λόγο για έλλειψη ρευστού, οι ξεναγοί μας υποστηρίζουν ότι είναι "under construction". Αν είχε ολοκληρωθεί πάντως θα ήταν υψηλότερο ξενοδοχείο του πλανήτη. 302 μέτρα είναι αυτά...

Το ημιτελές ξενοδοχείο Ρυουγκγυόνγκ

Νόμιζες ότι μόνο ο βερολινέζικος Fernsehturm είναι εντυπωσιακός; Δες και τον αντίστοιχο της Πυονγκγιάνγκ...

... ο οποίος βρίσκεται κοντά στο Στάδιο "Πρόεδρος Κιμ Ιλ Σουνγκ", απ' όπου και το ψηφιδωτό...

Από το λόφο Μάνσου, μπορείς να δεις το και μυθικό άλογο "Τσολλίμα" το οποίο υποτίθεται πως συμβολίζει πλέον τον ταχύτατο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της Βορείου Κορέας, στα χρόνια που ακολούθησαν τον Πόλεμο της Κορέας... Το ίδιο όνομα έχει και η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας.



... κάπου εκεί κοντά και ο αδριάντας του Προέδρου, ο οποίος ανεγέρθη εν όσω ο Κιμ Ιλ Σουνγκ ήταν εν ζωη και αποτελούσε δώρο για κάποια από τα γενέθλιά του. Κάθε τουριστικό γκρουπ που φτάνει στη χώρα πρέπει να επισκεφθεί το μνημείο στο λόφο Μάνσου, να καταθέσει ένα μπουκέτο λουλούδια και να υποκλιθεί...


Το εντυπωσιακότατο μετρό της Πυονγκγιάνγκ δε μας άφησε ασυγκίνητους. Το γεγονός ότι είναι χτισμένο σε απίστευτα μεγάλο βάθος, κάνει τη διαδρομή με την κυλιόμενη σκάλα, από την επιφάνεια μέχρι την αποβάθρα, ένα ολόκληρο δρομολόγιο πέντε λεπτών...

Άλλη μία μέρα στην επαναστατική Πυονγκγιανκ έφτασε στο τέλος της. Λίγη υπομονή όμως: τα παλαιοκομμουνιστικά παραφερνάλια μας επεφύλαξαν άλλη μία έκπληξη για την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας...

Την προσοχή σας παρακαλώ! (Βοτρ αττανσιόν σιλβουπλαί)

Παρακαλούνται οι σεβάσμιοι κύριοι (και κυρίες) δημοσιογράφοι που θέλουν να αντλήσουν κάποια ιδέα από αυτό το ταπεινό μπλογκ, να αποφεύγουν το επαίσχυντο copy-paste και να κοιτάξουν να καταθέσουν στο χαρτί τις δικές τους ιδέες ή εμπειρίες.

Αν πάλι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, τουλάχιστον ας αλλάξουν λίγο ορισμένες από τις φράσεις. Αν είναι ανίκανοι να κάνουν ακόμα και αυτό, τότε ας μου στείλουν πρώτα ένα e-mail, και ας με προειδοποιήσουν.

Ομολογώ ότι εκνευρίστηκα όταν πριν από λίγες μέρες πήρα στα χέρια μου ένα ταξιδιωτικό έντυπο και βρήκα μέσα δύο ολόκληρες παραγράφους από αυτό το μπλογκ, για ένα ταξίδι το οποίο έκανα στο παρελθόν. Στην αρχή σκέφτηκα: «μωρέ μπράβο, τις ίδιες ιδέες έχουμε», έπειτα ακολούθησε το «κάπου το έξω ξαναδιαβάσει αυτό», στην συνέχεια ήρθε το «λες να το έχω γράψει εγώ, για κάτσε να δω» για να καταλήξω, μετά από λίγο ψάξιμο, στο συμπέρασμα: «α, στο διάολο, με αντέγραψε!»

Λυπάμαι πάρα πολύ που αναγκάζομαι να κάνω αυτήν την επισήμανση, πόσο μάλλον όταν το άτομο που υποστηρίζει ότι έγραψε το συγκεκριμένο κείμενο του εν λόγω εντύπου, θεωρείται ένας ταξιδιώτης που υποτίθεται πως μας μεταδίδει από πρώτο χέρι τις αξιοθαύμαστες ταξιδιωτικές του εμπειρίες. Εγώ πάλι δυστυχώς δεν έχω σπόνσορες, χορηγούς επικοινωνίας ή οργανισμούς για να μου πληρώνουν αυτά τα ταξίδια που κάνω και αυτά που γράφω εδώ, δεν τα γράφω για να βγάλω τα προς το ζήν ή να αυτοδιαφημιστώ. Τουναντίον έδωσα αρκετές χιλιάδες εύρω για να μπορέσω να ζήσω την εμπειρία και να νοιώθω την ικανοποίηση να μπορώ να γράφω εδώ.

Εκτός, βέβαια, και αν θα έπρεπε να τα θεωρώ τιμητικά όλα αυτά... τι να πω;

Της Κορέας (Ημέρα 4η)

Η υπογραφή του "Αιώνιου Προέδρου" Κιμ Ιλ Σουνγκ, από ένα κείμενο όπου εξέθετε τις ιδέες του για την Επανένωση της Κορεατικής Χερσονήσου και που υπέγραψε μία ημέρα πριν το θάνατό του. Ακολούθησε τριετές πένθος...


Τι έγινε πριν:
Αφού τους κατέσχεσαν τα κινητά τηλέφωνα, με το «καλημέρα σας» οι δύο φίλοι έχουν την πρώτη τους επαφή με τις επαναστατικές διδαχές των λαμπρων βορειοκορεάτικων θεαμάτων μαζικής ψυχαγωγίας και επιμόρφωσης. Για να δούμε τι τους επιφυλάσσει η τέταρτη ημέρα του ταξιδιού τους...


Πες μου κι άλλα, πες μου κι άλλα...

Τι χαρά που κάναμε πάλι! Ο ένας από τους οδηγούς μας μας είπε πως θα πηγαίναμε ολοήμερη (ουάου!) εκδρομή στο εξωτικό Καεσόνγκ, το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας! Το Καεσόνγκ βρίσκεται 160 χλμ από την ηρωομάνα Πυονγκγιάνγκ, οκτώ χιλιόμετρα από την Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη και τον 38ο Παράλληλο και 70 χιλιόμετρα από τη Σεούλ, την πρωτεύουσα της Νοτίου Κορέας...

Βγήκαμε στον φοβερό αυτοκινητόδρομο, ο οποίος ήταν εντελώς άδειος! Είναι ζήτημα αν είδαμε συνολικά 5 αυτοκίνητα στη διάρκεια των δυόμιση ωρών που κάναμε. Το τοπίο ήταν εντυπωσιακό, καθώς ο αυτοκινητόδρομος διασχίζει δάση, ορυζώνες, λειβάδια, περνάει πάνω από ορμητικούς χειμάρρους, ανάμεσα από πευκόφυτους λόφους και μέσα από κατασκότεινα τούννελ, ορισμένα εκ των οποίων ξεπερνούσαν το χιλιόμετρο. Το ειδυλλιακό σκηνικό πλαισίωναν ορισμένα... οδοφράγματα που ήλεγχαν την εσωτερική διακίνηση των τουριστών, αλλά κυρίως των ντόπιων, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να ταξιδέψουν προς κάποια άλλη πόλη, χωρίς πρώτα να έχουν εξασφαλίσει την ειδική άδεια, την οποία παρεμπιπτόντως διέθεταν και οι ξεναγοί μας.

Περάσαμε έξω από την Καεσόνγκ με τις εργατικές της πολυκατοικίες και κατευθυνθήκαμε προς το Πανμουντζόμ, το χωριό που βρίσκεται μέσα στην Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη. Φτάσαμε στο χωριό όπου μας παρέλαβε ένας συνταγματάρχης του Λαϊκού Στρατού της Κορέας και μας ενέταξε σε ένα μεγαλύτερο γκρουπ, αποτελούμενο από θορυβώδεις κινέζους. Η ξενάγηση στα διάφορα κτίρια έγινε κατά ομάδες. Όταν φτάσαμε πλέον στον 38ο Παράλληλο, και είχαμε απέναντί μας τις εγκαταστάσεις των Νοτιο-κορεατών, έγινε το εξής: ο συνταγματάρχης είπε στον ξεναγό μας να βγάλει εμένα και το Νικόλα έξω, για φωτογραφήσουμε με την ησυχία μας, γιατί, όπως είπε, δεν θα επέτρεπε στους κινέζους να κάνουν κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως και προκαλέσουν κανένα επεισόδιο με τους Νοτίους. Ας μην ξεχνάμε, πως οι δύο χώρες δεν έχουν υπογράψει, προς το παρόν, τη Συνθήκη Ειρήνης και βρίσκονται σε ανακωχή.

Πανμουντζόμ: Τα οικήματα στα οποία διεξήχθησαν οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην υπογραφή της Ανακωχής. Το μεγάλο κτίριο στο βάθος βρίσκεται στα εδάφη της Νοτίου Κορέας. Το σημείο που στέκονται οι στρατιώτες, ανάμεσα στα οικήματα είναι ο 38ος Παράλληλος.


Τα ωραία συνεχίστηκαν αργότερα, όταν ο «φίλος» μας, ζήτησε να του πούμε τι λένε στην Ελλάδα για τη χώρα του. Εδώ σε θέλω φίλε! Του εξηγήσαμε ότι μας διακατέχουν επαναστατικά και αντι-ιμπεριαλιστικά αισθήματα, ότι στην Ελλάδα ο κόσμος δυνασχετεί με το παιχνίδι των Υπερδυνάμεων στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και το πόσο πολύ μας λυπεί που η χώρα μας έστειλε στρατιώτες για να πολεμήσουν τους Βορείους. Ευτυχώς, η μύτη μας δε φάνηκε να μεγαλώνει (είναι ήδη αρκετά μεγάλη) κατά τη διάρκεια της «εγκάρδιας» συνομιλίας. Αποχαιρετίσαμε το συνταγματάρχη κάνοντάς του ένα μικρό δώρο (τα τσιγάρα είναι το ιδεώδες δώρο για αυτές τις περιπτώσεις.

Το Παραδοσιακό Ξενοδοχείο της Καεσόνγκ

Επιστρέψαμε στην Καεσόνγκ για να φάμε ένα πλούσιο γεύμα, σε ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο. Στη διαδρομή, μας απέτρεψαν από το να φωτογραφήσουμε σκηνές από την καθημερινή ζωή των ντόπιων, υπό το πρόσχημα ότι βρισκόμασταν σε στρατιωτική περιοχή.

Προπαγανδιστική ζωγραφική σε έναν από τους δρόμους της παλιάς πόλης της Καεσόνγκ

Μετά από ένα τόσο πλούσιο γεύμα, τι πιο ωραίο μία επίσκεψη στον τάφο του βασιλιά Κονγκμίν, λίγο πιο έξω από την Καεσόνγκ. Το μέρος ήταν ονειρικό και άξιζε την ανάβαση μέχρι τον τάφο, με γεμάτο στομάχι (κινδυνευσα βέβαια να ξαναδώ ό,τι είχα φάει πριν από λίγη ώρα). Αυτό που μας παραξένεψε ήταν το γεγονός ότι ήμασταν απολύτως μόνοι. Ούτε ένας Κινέζος! Ο λόγος ήταν ότι οι Κινέζοι είναι τόσο προληπτικοί, που δεν επισκέπτονται ταφικά μνημεία.

Ο τάφος του βασιλιά Κονγκμίν

Οι φύλακες του τάφου

Η θέα από τον τάφο. Η πίστη μας βγήκε για να ανέβουμε!

Φτάσαμε αργά το απόγευμα στην Πυονγκγιάνγκ, για να φωτογραφήσουμε το πρώτο από τα μεγαλειώδη μνημεία της βορειοκορεατικής πρωτεύουσας: το Μνημείο των Τριών Προτάσεων του Προέδρου για την Επανένωση...

Το Μνημείο των Τριών Προτάσεων για την Επανένωση

Καθώς η νύχτα έπεσε, η Πυονγκγιάνγκ έγινε ένα ακόμα πιο απόκοσμο σκηνικό, χωρίς φωτισμό στους δρόμους, χωρίς διαφημιστικές πινακίδες. Τα μόνα φώτα που βλέπαμε ήταν αυτά που έβγαιναν από τα παράθυρα των διαμερσιμάτων των εργατικών πολυκατοικιών και εκείνα των μνημείων, τα οποία και έσβησαν ταυτόχρονα στις 11μ.μ. Η ησυχία επέτεινε το πρωτόγνωρο αίσθημα. "Ρε συ, έλα να δεις τι γίνεται έξω!" είπα έντρομος στο Νικόλα "το ακούς εκείνο το φορτηγό;" ρώτησα, δείχνοντάς του ένα φορτηγό στην απέναντι όχθη του ποταμού Ταεντόνγκ, κάπου ένα χιλιόμετρο μακρυά από εμάς...

Pyongyang by night...



Τα υπόλοιπα, καθώς και πολλές άλλες εκπλήξεις, τα συναντήσαμε την επόμενη ημέρα του ταξιδιού μας, σε αυτήν την τόσο παράξενη χώρα...