Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Της Κορέας (Ημέρα 3η)

Στο προηγούμενο επεισόδιο:
Ο Νικολάκης και ο Ανδρέας προσγειώνονται στο Πεκίνο και έχουν την πρώτη προ-ολυμπιακή εμπειρία: bimbo ξεναγός της συμφοράς, φαγητό της συμφοράς, ξεναγήσεις της συμφοράς, με αποκορύφωμα μία φοβερή παράσταση κινέζικης όπερας (και αυτή της συμφοράς), με θρησκευτικό όμως περιεχόμενο, αφού σου δίνει μία ιδέα τι εστί κόλαση. Σήμερα όμως η ημέρα αναμένεται άκρως επαναστατική: ο Νικολάκης και ο Ανδρέας πρόκειται να ταξιδέψουν από το Πεκίνο στην Πυονγκγιάνγκ, την πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας.

Και μετα, και μετά;
Μα τι πράγματα είναι αυτά; Μας ανάγκασαν να αναχωρήσουμε από το ξενοδοχείο μας από τις 08:30 τα χαράματα! Αν είναι δυνατόν να πρέπει να φύγουμε από το ξενοδοχείο μας τρισημιση ώρες πριν την πτήση για το αεροδρόμιο, λες και θα πάμε στην Κορέα οδικώς. Το κεφάλι μου ακόμα κουδουνίζε από την κραιπάλη και το τρελλό ξεφάντωμα της προηγούμενης νύχτας στην Όπερα και δε θυμάμαι και πολλά από τη διαδρομή πλην ελαχίστων λεπτομερειών τα οποία είχα καταγράψει σαν ζόμπι, με την κάμερα και είδα μετά: το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Πέντε αυτοκινητοδρόμους σαν την Αττική Οδό έχουν, και οι πέντε σαν την Κηφισού στο ύψος της Αχαρνών είναι! Μόνο που στο Πεκίνο είναι μόνιμα πηγμένες. Μέσα στο λήθαργο θυμάμαι το παρτσακλο να μιλάει όλη την ώρα, κάτι μας έλεγε ότι θα πάει εθελόντρια στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Ε, ρε γλέντια οι ξένοι!


Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, συμπληρώνουμε τις τρεις φόρμες, και φτάνουμε στο επαναστατικό counter της εταιρείας Air Koryo. Περνάμε όλους τους ελέγχους και μπαίνουμε στο χώρο αναχωρήσεων όπου και κάναμε λίγο plane spotting. Η επιβίβαση στο αεροπλάνο της Air Koryo είναι ένα ταξίδι στο χρόνο. Το αεροσκάφος με το οποίο θα πηγαίναμε στη Βόρειο Κορέα ήταν ένα «υπερσύγχρονο» Ilyushin-62M, σοβιετικής κατασκευής του 1979, το νεότερο αεροπλάνο του στόλου της Εταιρείας της Εργατιάς, της Αγροτιάς και της Διανόησης και απαύγασμα της σοβιετικής αεροδιαστημικής. Η Air Koryo είναι μία από τις εταιρείες που ανήκουν στη Μαύρη Λίστα της Ε.Ε. και δεν επιτρέπεται όχι μόνο η προσγείωση αλλά ούτε και η πτήση πανω από τα εδάφη της Ε.Ε. Τόσο πολύ φθονούν αυτήν την εταιρειάρα οι δυτικοί καπιταλιστές... μαύρη να 'ναι η ώρα αυτού που συνέταξε τη λίστα! Πάντως η πτήση ήταν εντελώς γεμάτη με ξένους. Μας έκαναν πολύ σύντομη επίδειξη για τις ζώνες ασφαλείας και αυτό ήταν όλο. Συμπέρασμα: η εταιρεία είναι τόσο ασφαλής που δεν χρειάζεται να σου κάνουν επίδειξη των μέτρων ασφαλείας... Περιττό να πω ότι φάγαμε του σκασμού. Αν συνέβαινε το μοιραίο, τουλάχιστον θα πηγαίναμε χορτάτοι.
Τώρα αρχίζουν τα ωραίαααα: με το που φτάνουμε και περνάμε τους ελέγχους με πλησιάζει ένας Κορεάτης (σ.σ. το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο κόσμο) και με ρωτάει αν είμαι από την Ελλάδα. Για όσους απορούν πώς και μας ξεχώρισε από άλλους 160 επιβάτες, θα τους βοηθήσω λέγοντας μάλλον θα είχαν στα χέρια τους τις φωτογραφίες της βίζας μας. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να μας κατασχέσουν τα κινητά και να μας δώσουν μία απόδειξη. Το επόμενο ήταν να μας πάρουν τα διαβατήρια. Για όλα αυτά μας είχαν προειδοποιήσει, οπότε δε μας φάνηκαν παράξενα. Στη συνέχεια μας συνέστησε στο δεύτερο ξεναγό μας και τον οδηγό μας. Είμασταν δύο άτομα και είχαμε τρία άτομα για να μας προσέχουν!

Γενικά, κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας ρωτούσαν διάφορα πράγματα, υποτίθεται για να σπάσουν τον πάγο. Στην ουσία επαλήθευαν αυτά που είχαμε γράψει στις αιτήσεις της βίζας. Σιγά-σιγά μπαίναμε στην Πυονγκγιάνγκ, μία από τις πιο παράξενες πόλεις που έχω δει στη ζωή μου. Η πόλη είναι γεμάτη πάρκα και άλση. Όλοι οι δρόμοι ήταν απελπιστικά άδειοι. Μπορούσες να μετρήσεις τα αυτοκίνητα. Παρ’ όλα αυτά, τα τραμ, τα τρόλλεϋ και τα λεωφορεία πηγαινοέρχονταν διαρκώς.

Πρώτη στάση (πριν ακόμα πάμε στο ξενοδοχείο), το Τσίρκο της Πυονγκγιάνγκ. Φυσικά, δεν υπάρχει επιλογή να μην πάμε, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το Κόμμα ήξερε πολύ καλά τί έπρεπε να δούμε και έπρεπε να το κάνουμε. Το κτίριο είναι τσιμεντένιο και αρκετά εντυπωσιακό. Μπήκαμε από ξεχωριστή είσοδο στο χώρο αναμονής επισήμων και εν συνεχεία στο χώρο παραστάσεων, θαυμάζοντας στην πορεία τα καλογυαλισμένα μάρμαρα και τους κρυστάλλινους πολυελαίους. Μία διάχυτη μυρωδιά υγρασίας-μούχλας, σε συνδυασμό με τη ζωντανή ορχήστρα με το κλασικό ρεπερτόριο του τσίρκου έδιναν ένα παλιομοδίτικο αέρα στην παράσταση. Τι πολυκαιρισμένη γκλαμουριά, θεέ μου! Τα ακροβατικά περίτεχνα και αξιοθαύμαστα, από πολυβραβευμένες ομάδες ακροβατών με τις κλασικές φανταχτερές στολές, έντονο μακιγιάζ και βγαλμένα φρύδια (άνδρες και γυναίκες)... Τι σοσιαλιστικό υπερθέαμα!

Οι υπέροχοι ακροβάτες του Τσίρκου της Πυονγκγιάνγκ καθώς μας αποχαιρετούν


Μετά την παράσταση, σειρά είχε το check-in στο ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο Υanggakdo ήταν χτισμένο πάνω σε ένα νησί του ποταμού Taedong. Αρκετά εντυπωσιακό, με 47 ορόφους και 8 ασανσέρ. Το δωμάτιό μας βρισκόταν στον 43ο όροφο, με τους συνοδούς μας να μένουν στον 27ο. Όπως καταλάβατε, οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να βρίσκονται κοντά μας, πάντοτε προφασιζόμενοι ότι πρόκειται για την ασφάλειά μας. Το δωμάτιό μας ήταν σούπερ. Είχε υπέροχη απεριόριστη θέα της πόλης, με τις αμέτρητες εργατικές πολυκατοικίες και τα απίστευτης αισθητικής μνημεία. Κάτι που εύλογα σου δημιουργεί απορία είναι το ότι το ξενοδοχείο αυτό, το οποίο κτισθηκε από γαλλική εταιρεία, έχει 800-900 δωμάτια. Είναι δυνατόν να είναι όλα επιπλωμένα, όταν ο αριθμός των τουριστών δεν υπερβαίνει τα 5000 άτομα ετησίως; Άσε που φαινόταν απελπιστικά άδειο...

Αμέσως μετά το δείπνο κατεβήκαμε στο λόμπυ και πήγαμε στο στάδιο Rungnado, το μεγαλύτερο στάδιο της Ασίας, όπου και θα βλέπαμε τη μεγαλύτερη παράσταση στον κόσμο. Πρόκειται για το Arirang, ένα υπερθέαμα 100.000 συμμετεχόντων που έχει ως σκοπό να εξυμνήσει τη χώρα, να πλέξει το εγκώμιο στην ηγεσία, να υπερτονίσει τον πατριωτισμό, να προβάλει τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, την εκβιομηχάνιση της οικονομίας, να προπαγανδίσει την κρατική ιδεολογία και να ξεμπροστιάσει τη Δύση. Τα μέσα για την επίτευξη αυτών των στόχων ήταν οι χιλιάδες αθλητών, στρατιωτών, μαθητών και χορευτών στην πίστα και δεκάδων χιλιάδων παιδιών στις εξέδρες που δημιούργησαν ένα απίστευτο υπερθέαμα που προξενεί αναμφισβήτητα θαυμασμό ως προς το μέγεθος και μόνο του εγχειρήματος. Ήδη από τα πρώτα λεπτά φαίνεται ότι η υπόθεση κάπου χάνει και το όλο υπερθέαμα καταντά άλλοτε υπερβολικά σουρεαλιστικό, άλλοτε τραγελαφικό, κυρίως όμως κακόγουστο: τεράστιοι πυρσοί ανάβουν, αθλητές εκτοξεύονται στο κενό εκτελώντας απίστευτα ακροβατικά που κόβουν την ανάσα, σημαίες εμφανίζονται από το πουθενά, όπλα εμφανίζονται στο matrix ανάμεσα σε λουλούδια, γυναίκες στρατιωτικοί χορεύουν κρατώντας ανθοδέσμες, εκατοντάδες αθλητές κάνουν μαζική επίδειξη Τάε-Κβον-Ντο... ένας χαμός! Φυσικά η παράσταση ήταν και γεμάτη συμβολισμούς: η γέννηση του Προέδρου Κιμ Ιλ Σουνγκ, συμβολίστηκε με την εμφάνιση ενός αστεριού στο νυχτερινό ουρανό. Σας θυμίζει κάτι από τα θρησκευτικά; Ούτε ο Αρναούτογλου στις εκπομπές του δεν έχει τέτοια ποικιλία...

Το Στάδιο Rungnado, το μεγαλύτερο της Ασίας









Η "προθέρμανση" των μαθητών στην κερκίδα... πραγματικά αξέχαστο
(το βίντεο ανήκει σε άλλο χρήστη του youtube)







Απ' όλα είχε το υπερθέαμα: μέχρι και κατάφωτα χριστουγεννιάτικα δέντρα και συντριβάνια έβαλαν στη σκηνή...


Κατά τις 21:30 το επαναστατικό υπερθέαμα του Arirang έλαβε τέλος. Αν νομίζεις ότι τώρα αρχίζει η ξέφρενη διασκέδαση στην Πυονγκγιάνγκ, είσαι πολύ γελασμένος, σύντροφε αναγνώστη. 22:10 ήμασταν ήδη στο δωμάτιό μας για ύπνο. Η άλλη μας επιλογή για διασκέδαση ήταν να πάμε να παίξουμε πινγκ πονγκ στο υπόγειο του ξενοδοχείου. Αυτά σκεφτόμουν λοιπόν, καθώς άνοιγα την τηλεόραση στο κρατικό κανάλι, μήπως και δω τίποτα να περάσει η ώρα... Μιλάμε για μεγαλειώδεις υπερπαραγωγές...




Ωραιότατο επαναστατικό καραόκε (από το Γιουτιούμπ)




Και ένα πλούσιο σε διδαχές δελτίο ειδήσεων... (κι αυτό από το Γιουτιούμπ)

1 σχόλιο:

YO!Reeka's είπε...

πωπωπωπω γαμάτο!!! καλά, παράσταση με τόσο κόσμο... αναρωτιέμαι αν πληρώνονται σε ρύζι :)