Της Κορέας (Ημέρα 1η)

Ήτοι η απόλυτη καταστοφή! Για να φτάσεις σε αυτήν την τόσο ευλογημένη χώρα, αυτόν το σοσιαλιστικό παράδεισο που λέγεται Βόρειος Κορέα, πρέπει να πας πρώτα στο Πεκίνο, γιατί μόνο από εκεί αναχωρεί η Αεροπορική Εταιρεία της Εργατιάς, της Αγροτιάς και της Διανόησης (Air Koryo είναι το όνομά της) για την εξωτικότατη και επαναστατημένη Pyongyang.

Οι περισσότεροι (mainstream) επιβάτες επιλέγουν -συνήθως- κάποια ευρωπαϊκή εταιρεία, όπως είναι η Air France, η Lufthansa, η KLM, άντε στο τσακίρ κέφι να πας με μία Türk Hava Yolları, που είναι και της ελληνοτουρκικής φιλίας. Η άλλη λύση είναι να πάρεις μία εταιρεία της Μέσης ή Άπω Ανατολής, με την οποία πετάς μέσα στη χλίδα και την πολυτέλεια, όπως η Emirates ή η Thai. Εμείς όμως θέλαμε -τρομάρα μας- να το παίξουμε εναλλακτικοί, να πάμε με τη ρωσική Αεροφλότ και να γυρίσουμε με την China Southern. €729 για ένα υπερεισιτήριο: Αθήνα-Μόσχα-Πεκίνο-Άμστερνταμ-Βερολίνο. Θέλαμε, βλέπεις, να εξαγάγουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τις ανωτέρω εταιρείες. Λες και η ανθρωπότητα περίμενε εμάς για να μπει στα αεροπλάνα τους. Τέλος πάντων, ό,τι πληρώσαμε, αυτά πήραμε...

Aeroflot ήθελες; Aeroflot θα πάρεις σύντροφε, που έχει και επαναστατικό παρελθόν, έχει υπερσύγχρονο στόλο και ανήκει και στην αεροπορική συμμαχία Skyteam. Δε θα μπω σε ιδιαίτερες λεπτομέρειες για τη συγκεκριμένη πτήση, πλην του ότι οι ρωσίδες αεροσυνοδοί στη συγκεκριμένη πτήση ήταν αγέλαστες και άχαρες. Θα μου πείς ότι αυτό μπορεί να σου συμβεί παντού. Δεκτόν. Αυτό που δεν μπορεί να σου συμβεί όμως είναι να μην σε σέβονται και να κάνουν φασαρία, να χτυπάνε τις πόρτες των ντουλαπιών του galley και γενικότερα να νομίζεις ότι το πίσω τμήμα του -κατα τ' άλλα- υπέροχου Airbus 321 καταρρέει -κατεδαφίζεται. Δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά που νοιώθαμε καθώς αποβιβαζόμασταν...

Το υπέροχο γεύμα μας

Η θέα λίγο πριν την προσγείωση στο Sheremetyevo

Έφτασες στη Μόσχα ε; Μπράβο και συγχαρητήρια! Α, ναι και μην ξεχάσεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου για αυτά που θα δεις εκεί... To Sheremetyevo 2 απέχει πάαααααρα πολύ από αυτό που εμείς αποκαλούμε ευρωπαϊκό αεροδρόμιο. Κατ' αρχάς έπρεπε να περάσουμε το τράνζιτ. Αυτό ήταν και το ευκολότερο πράγμα που κάναμε. Μετά προσπαθήσαμε να βρούμε ένα μέρος να καθήσουμε... εις μάτην. Το Sheremetyevo 2 δεν έχει χώρο αναμονής με καθίσματα. Ο καπιταλισμός τους έκατσε απότομα -μάλλον- και αντ' αυτού θεώρησαν πιο σκόπιμο να γεμίσουν το χώρο αναχωρήσεων με καταστήματα, πολλά καταστήματα όμως (μέχρι και στις τουαλέτες θα ανοίξουν καταστήματα σε λίγο): τι Gucci, τι Hermes, τι Tommy Hilfiger είδαν τα μάτια μας, δε λέγεται. Καθίσματα πάντως δεν είδαν! Ταυτόχρονα αναχωρούσαν και κάτι πτήσεις για την εξωτική Ουλάν Μπατόρ και κάτι άλλα χωριά της Κεντρικής Ασίας. Τι πολιτισμός, θεέ μου! Πλάκα-πλάκα, οι Μογγόλοι είχαν κάνει την καλύτερη δουλειά: είχαν αράξει στα σκαλοπάτια που οδηγούν στον ημιόροφο και δεν φαινόταν να τους νοιάζει και πολύ. Κάποιοι άλλοι είχαν στρώσει και κουβέρτες και είχαν αράξει στον ημιόροφο. Εμείς πάλι αποφασίσαμε να ενδώσουμε στον εκβιασμό και να πάμε στο μοναδικό μέρος που είχε καρέκλες: τα εστιατόρια. Μη φανταστείτε τίποτα εστιατόρια της προκοπής: κάτι άθλια μπαρ ήταν. Μπήκαμε στο λιγότερο απεχθές και πληρώσαμε για δυο μπύρες και δυο σάντουιτς 28 ολόκληρα ευρω! Οι διπλανοί μας, κάτι Αρμένιοι, αφού έφαγαν άρχισαν να λένε στη σερβιτόρο ότι δεν είχαν λεφτά να πληρώσουν ολόκληρο το λογαριασμό και αυτή τους λυπήθηκε... Να μου το θυμηθείς, εμείς πληρώσαμε και τα δικά τους!

Το φωτεινό -λέμε τώρα- εσωτερικό του Sheremetyevo 2

Πανοραμική από το φωτεινό -λέμε τώρα- εσωτερικό του ίδιου τέρμιναλ

Θες κι άλλα: έφτασε η ώρα της επιβίβασης της πτήσης μας για Πεκίνο! Ένας χαμός: να φεύγουν ταυτόχρονα πτήσεις για τη μισή Ασία: Μπισκέκ (Κιργιζία), Τεχεράνη κλπ. Στον έλεγχο ασφαλείας να γίνεται της Σβετλάνας: παπούτσια βγάλαμε, ζώνες βγάλαμε, πορτοφόλια βγάλαμε, ρολόγια βγάλαμε, μισή ώρα κάναμε να ξαναντυθούμε. Θα μου πεις και πάλι: αυτά γίνονται παντού. Δεκτόν, στη Ρωσία είμαστε, μπορεί να βρεθεί κανένας Τσετσένος και να μας βάλει βόμβα.

Επιτέλους, μας καλούν για επιβίβαση! Τί καλά, θα καθήσουμε κάπου!


Και φτάνουμε στο καλύτερο, την πτήση για Πεκίνο. Το Boeing 767-300 της Aeroflot φαινόταν ΟΚ. Θα προτιμούσα βέβαια να ήταν ένα από εκείνα τα υπέροχα Ilyushin 96, αλλά οι Ρώσοι έβαλαν αμερικάνικο αεροπλάνο για να μας πάει στο Πεκίνο. Υπέροχο το αεροπλάνο, αδιάφορο το πλήρωμα, τι έλειπε; Α, ναι οι συνεπιβάτες μας. Τι τα θες; Το αεροπλάνο γέμισε Κινέζους, οι οποίοι ταξίδευαν σε γκρουπ. Σας έχει τύχει να συνταξιδέψετε μαζί τους; Κάτι σαν γκρουπ με ελληναράδες είναι αλλά στο πιο θορυβώδες, συν το ότι δεν τους καταλαβαίνεις. Ακολούθησαν τα κλασικά, το θηρίο απογειώθηκε και πήραμε το δρόμο για το προ-Ολυμπιακό Πεκίνο. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε... μας σέρβιραν και πάλι φαγητό, μάζεψαν τους δίσκους, τυλίχθηκα με την κουβέρτα (μαλακία που δεν την έκλεψα), έβαλα και το μαξιλάρι και περίμενα να χαμηλώσουν τα φώτα.... ΑΚΟΜΑ περιμένω. Όχι μόνο δε μας έδωσαν ωτοασπίδες και κάλυμμα για τα μάτια για να κοιμηθούμε, αλλά δε χαμήλωσαν και τα φώτα! Επί επτάμιση ώρες δεν έκλεισα μάτι. Το δε πλήρωμα, αμέσως αφ' ότου μάζεψαν τους δίσκους, εξαφανίστηκαν. Ψυχή δεν είδα όλη τη νύχτα. Με την ανατολή του ήλιου, κάπου πάνω από τη Μογγολία φάνηκε και ένας φροντιστής -ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος- ο οποίος σε μία φάση νιρβάνας περιφερόταν με ένα μπουκάλι νερό και σέρβιρε στους επιβάτες . Είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού, το να μπορείς να σερβίρεις νερό και να κοιμάσαι όρθιος!

Ανατολή πάνω από τη Μογγολία

Τι τα θες, με τα πολλά φτάσαμε στο Πεκίνο, αλλά αυτό έγινε την δεύτερη μέρα του ταξιδιού και εδώ είναι off-topic. Μέχρι τότε, υπομονή (όσοι είσαστε -τέλος πάντων-, αυτοί που με διαβάζετε :-)

*Ρωσικά δεν ξέρω πλην ελαχίστων λέξεων ή φράσεων όπως: "Σπασίμπα", "Χαρασό", "Ντρομπριγι Ντεν", "Κακ βας ντιλά", "Για βας λιουμπλιού" & "Για χατσιού μινιέτ" (το τελευταίο μην το πείτε σε ρωσίδα/ουκρανίδα/βουλγάρα/γενικά σε σλαβόφωνο που δε γνωρίζετε εκτός αν...).