ΑΚΡΑΤ(ει)Α

Ο σκοπός του ταξιδιού επετεύχθη και η επιχείρηση "Κάνε PR, Φάε, Πιές, Ξαναφάε, Κοιμήσου" στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Η διευρυμένη, πλέον, παρέα επιβιβάστηκε στο λεωφορείο της εταιρείας και πήρε το δύσκολο δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Γενικά, αν κάτι βαριέμαι αφόρητα μετά από κάθε ταξίδι μου, είναι το λεωφορείο από το λιμάνι/αεροδρόμιο μέχρι το σπίτι μου, πόσο μάλλον όταν το πλοίο έδεσε στην Πάτρα και το σπίτι βρισκόταν μία ώρα από τα γραφεία της εταιρείας στο κέντρο της Αθήνας.

Το ότι η συνέχεια θα ήταν επεισοδιακή, το "μυριστήκαμε" σχεδόν από την αρχή. Κατά την επιβίβαση στο λεωφορείο, μία παράξενη, πλην όμως πολύ γνώριμη, μυρωδιά αιωρείτο στον αέρα. Οι καλοπροαίρετοι την αποδώσαμε στο ότι δευτερόλεπτα πιο πριν είχε πάρει μπρος ο κλιματισμός. Οι λιγότερο καλοπροαίρετοι το απέδωσαν σε ατύχημα: "άνθρωποι είμαστε, λίγο το κουβάλημα της βαλίτσας, λίγο το υπέροχο φαγητό, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, δε θέλεις και πολύ να ζοριστείς..." Το θέμα ήταν ότι ενώ μπαίναμε στην Εθνική Οδό Κορίνθου-Πατρών, (που ο Θεός να την κάνει Εθνική Οδό, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και θα περίμενε κανείς ότι η μυρωδιά θα εξαφανιζόταν, τουναντίον, αυτή γινόταν ολοένα και πιο έντονη. Είχαν αρχίσει να ακούγονται διάφορα σχόλια μέσα στο λεωφορείο από εκείνα που σε κάνουν να πιστεύεις το γνωστό και πολύ προβλέψιμο που νομίζεις ότι όλοι υποψιάζονται ότι το έκανες εσύ, ή ότι υπάρχει υπέρυθρη κάμερα που βλέπει αυτό που οι άλλοι μυρίζουν και σε ανάβει φωτεινή ένδειξη πάνω από το κεφάλι σου. "Λες να νομίζουν ότι το έκανα εγω; Α, κάτσε να αρχίσω κι εγώ να σχολιάζω"

Εγώ είχα βρει εφήμερο αντίδοτο στο ραδιόφωνο του κινητού μου, αφ' ενός για να απαλύνω το μαρτύριο του αισθητηρίου της όσφρησης, αφ' έτέρου για να μην ακούω τα διάφορα σχόλια που γίνονταν. Κάποια στιγμή μάλιστα είχα πιάσει και το σταθμό των Ευαγγελιστών-Πεντηκοστιανών που έπεζε κάτι φοβερά χιτ με ποπ ενορχήστρωση και στίχους του τύπου: "Τζήζους λάβζ γιου, αληλούυυυυυυυιααααααα, κοζ μάϊ χαρτ μπηλόνγκζ το μάϊ Λόρντ, αλληλούυυυυυυυιααααα", που ερμήνευε το cult σχήμα "Οι Λυτρωμένοι". Την ωραιότατη διαδρομή πλαισίωναν και οι τεράστιες κίτρινες φωσφοριζέ πινακίδες της Εθνικής Οδού, με τα κοινωνικά μηνύματα: Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ καθώς και το απόλυτο: "ΠΡΟΣΟΧΗ, ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ" Που σε προειδοποιεί λές και μπαίνεις στο Τρίγωνο των Βερμούδων και διανύεις τα τελευταία δύο χιλιόμετρα της ζωής σου. Ή, λες και στον υπόλοιπο δρόμο και με 200 χλμ. την ώρα να τρέχεις, αν πάθεις ατύχημα, δεν πρόκειται να πεθάνεις.

Κι εκει που είχα παραδοθεί στη νεο-χριστιανική νιρβάνα μου (αλληλούυυυυιααααα, Τζήζους λάβζ μι -μην ξεχνιόμαστε), νά 'σου και η ανακοίνωση από τα ηχεία που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα...

"Ναι με ακούτε; Λοιπόν, επειδή αντιμετωπίζουμε ένα τεχνικό πρόβλημα και δε θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι τα Mc Donalds, στην Κόρινθο, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε μία 20λεπτη στάση στο επόμενο βενζινάδικο, όπου θε μπορείτε να καπνίσετε, να πιείτε ένα καφέ ή να πάτε τουαλέτα"

"Θα μας έκανε σαμποτάζ στα φρένα η ΑΝΕΚ" συμπέρανα εγώ, ερμηνεύοντας κατά λέξη τα λεγόμενα του κρατούντος το μικρόφωνο και με χιουμοριστική διάθεση (ενδεχομένως από τις αναθυμιάσεις). Μια άλλη σκέψη μου ήταν το "Μα καλά, θα καπνίσουμε στο βενζινάδικο; Είναι σοβαρός ο άνθρωπος; Παρανάλωμα θα γίνουμε" αλλά ας πούμε ότι γι' αυτή τη σκέψη ευθύνεται μια ξανθιά τούφα που έχω στο κεφάλι μου από παιδί...

Όντως σταματήσαμε κάπου έξω από την Ακράτα (hint για τον τίτλο της ανάρτησης) όπου και υπάρχει ένας σούπερ ΣΕΑ που έχει ένα πολύ ωραίο εστιατόριο και ένα βενζινάδικο. Η αλήθεια είναι ότι το προσωπικό δε μας περίμενε (ήταν και Δευτέρα) απόδειξη ότι η τοστιέρα δεν είχε ζεσταθεί δεόντως για να ψήσει το κατα τ' άλλα νοστιμότατο σνάκ που πήρα (να πάρετε το σάντουιτς Capri και θα με θυμηθείτε).

Κάθησα λοιπόν έξω παρατηρώντας τον οδηγό που κάπνιζε στο πάρκινγκ. "Ρε παιδιά, γιατί δε διορθώνει το πρόβλημα ο οδηγός και καθόμαστε εδω;" ρώτησα...

"Μα δεν κατάλαβες τι συνέβη; Αϊντε, άιντεεεεεεε"

Τι είχε συμβεί; Ένας παππούς, δυο σειρές μπροστά δεν είχε αντέξει τις κακουχίες/συγκινήσεις/ανέσεις των τελευταίων ημερών και προφανώς δεν μπόρεσε να συγκρατήσει (απ' τη χαρά του;) αυτά που κανονικά προορίζονταν για τη λεκάνη της τουαλέτας... (κοινώς: χέστηκε ο άνθρωπος). Η κόρη του στο απέναντι κάθισμα έκανε την "κινέζα" πως δεν έτρεχε τίποτα, ώσπου ένας συνάδελφος που εκτελούσε χρέη ξεναγού κατά την τρίωρη παραμονή στη Βενετία, πήρε την κατάσταση στα χέρια του, προτείνοντας την επείγουσα στάση στο ΣΕΑ έξω από την Ακράτα.

Παραμένει μυστήριο το θέαμα που αντίκρυσαν οι υπάλληλοι του ΣΕΑ στις τουαλέτες, όταν ο παππούς μπήκε στο πούλμαν με νέα ρούχα κι εμφανώς ανακουφισμένος και πήραμε το δρόμο για την Αθήνα. Τι τα θες, όλα για τον άνθρωπο είναι. Δουλίτσα να υπάρχει.

Που-Σου-Κου-Δου εν πλω...

Πινακίδα κοντά στη "Γέφυρα των Ελλήνων". Πού αλλού; Μα φυσικά στη Βενετία...

Είναι τελικά να μην κάνω την αρχή. Και το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, το πέρασα εκτός έδρας, σε μία μίνι-κρουαζιέρα επαγγελματικής φύσεως, οργανωμένη από μία άλλη από τις μεγάλες ακτοπλοϊκες εταιρείες της χώρας.

Το "έγκλημα" ήταν άριστα οργανωμένο. Το Πασιφάη Παλλάς, θα αναχωρούσε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής από την Πάτρα και θα έφτανε το πρωί της Κυριακής στην ονειρική Βενετία. Από εκεί, θα αναχωρούσε το μεσημέρι και θα έφτανε αργά το απόγευμα της Δευτέρας στην Πάτρα. Ασφαλώς, ο σκοπός του ταξιδιού ήταν περισσότερο να δούμε από κοντά τις προσφερόμενες υπηρεσίες στα πλοία των Μινωικών Γραμμών, παρά να κάνουμε τουρισμό στη Βενετία. Πρόκειται για αυτό που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ονομάζεται "fam trip" (από το familiarisation) ήτοι "ταξίδι γνωριμίας". Στη διάρκεια του ταξιδιού έχεις την ευκαιρία να κάνεις τα πάντα, κυρίως όμως: PR, socializing, να φας, να πιείς, να κοιμηθείς μέχρι τελικής πτώσης μαζί με άλλους 99 συναδέλφους σου. Το ευχάριστο αυτό σύνολο πλαισιώνουν άλλοι εκατό συμπαθέστατοι οδηγοί φορτηγών, διότι τι άλλο θα δεις χειμωνιάτικα να ταξιδεύει; Γερμανίδες τουρίστριες πάντως όχι :-(



Τα καζάνια της κολάσεως... καίνε στο Πασιφάη Παλλάς

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η άφιξη με το πλοίο στη Βενετία είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος για να έχει κανείς την ομορφότερη πρώτη εικόνα της πόλης. Παρά το ότι τρελαίνομαι να ταξιδεύω αεροπορικώς, η όψη της πόλης από το κανάλι της Giudecca, είναι μία αξέχαστη εμπειρία. Ο διάπλους του καναλιού διαρκεί συνολικά 45 ολόκληρα λεπτά, λόγω του ότι το πλοίο πρέπει να μειώσει ταχύτητα, να επιβιβαστεί ο ιταλός πιλότος και να προηγηθεί το ρυμουλκό, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ναυτικού ατυχήματος σε ένα τόσο δύσκολο πέρασμα, όπως αυτό της Giudecca.

Στα "συν" του ταξιδιού ήταν και η ακούραστη και αξιοθαύμαστη υπάλληλος της reception, η οποία έκανε την ξενάγηση στο κανάλι σε πέντε διαφορετικές γλώσσες, καθώς το τεραστίων διαστάσεων "Πασιφάη" έπλεε ανάμεσα στα νησιά και περνούσε σε απόσταση αναπνοής από τα υπέροχα μνημεία αυτού του απίστευτου μέρους.

Το βαπορέτο που είχαν ναυλώσει οι Μινωικές Γραμμές, ειδικά για εμάς, μας μετέφερε στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου και η τρίωρη περιπλάνηση στα κανάλια και τα πεζοδρόμια μίας από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, είχε μόλις ξεκινήσει...

Γύρω στις 3 μ.μ., η Πασιφάη αναχώρησε για το ταξίδι της επιστροφής. Με τις υπέροχες αυτές εικόνες, πήραμε βγήκαμε από τη λιμνοθάλασσα της Βενετίας στην Αδριατική με τελικό προορισμό την Πάτρα, όπου θα φτάναμε το βράδυ της Δευτέρας.

Νομίζατε ότι ξεμπερδέψαμε χωρίς απρόοπτα; Χα! Λίγη υπομονή...

Πάτρα-Ανκόνα-Πάτρα, στα γρήγορα...

Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Νοεμβρίου 1988, όταν για πρώτη φορά έφευγα εκτός Ελλάδας σε ένα τετραήμερο ταξίδι στην Ανκόνα. Θυμάμαι την κάθε διαδρομή με το Ionian Galaxy να διαρκεί 36 ώρες, την ολοήμερη παραμονή στην Ιταλία και την εκδρομή στη μικροσκοπική Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου και τον παράδεισο των καταστημάτων του με τα αφορολόγητα είδη του. Ήμουν 10 ετών τότε...

Δεκαεννιά χρόνια αργότερα, στις 16 Νοεμβρίου 2007, είχα και πάλι την ευκαιρία να ξανακάνω το ίδιο δρομολόγιο, οντας προσκεκλημένος μίας από τις κορυφαίες ναυτιλιακές εταιρείες. Στην πορεία είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τις υπηρεσίες και να κάνω τις δικές μου συγκρίσεις με το ταξίδι που είχα κάνει τότε.

• 
  
  Τότε το ταξίδι διαρκούσε 36 ώρες, τώρα διαρκεί μόνο 19.
  
  
  
• 
  
  Τότε χρειαζόσουν διαβατήριο και ένοιωθες το ότι έφευγες από τη χώρα, τώρα νοιώθεις σαν να επιβιβάστηκες στο Πέραμα και να βγήκες στα Παλούκια της Σαλαμίνας.
  
  
  
• 
  
  Τότε στα πλοία υπήρχε καζίνο με κουλοχέρηδες, τώρα υπάρχουν HotSpots και Internet Booths.
  
  
  

Αν κάτι ήταν ίδιο με τότε, αυτό ήταν ο καιρός και η θάλασσα. Η θέα από το σαλόνι του πλοίου, καθώς μπαίναμε σε μία από τις καταιγίδες της Αδριατικής, προκαλούσε δέος. Η αλήθεια ήταν ότι "κουνηθήκαμε" λίγο, λόγω των ισχυρών ανέμων και των κυμάτων.

Όμως, ο καιρός δεν στάθηκε ικανός να μας χαλάσει τη διάθεση. Οι υπηρεσίες και η φιλοξενία από το σύνολο του πληρώματος ήταν μοναδικές. Οι επισκέψεις στη γέφυρα του πλοίου και το μηχανοστάσιο, καθώς και η προθυμία των μελών να μας περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια τις δραστηριότητες στο πλοίο και τις αρμοδιότητές τους μας εντυπωσίασε, λόγω του ότι αφιέρωσαν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους, προκειμένου να μιλήσουν μαζί μας.

Η Ανκόνα ήταν όμορφη και σαφώς πιο βελτιωμένη από τη θλιβερή πόλη που είχα δει τότε. Παραμένει βέβαια ένα λιμάνι, αλλά, όπως και να το κάνουμε έχει ένα αέρα νοσταλγίας που δύσκολα βρίσκεις σε επαρχιακές πόλεις στην Ελλάδα.

Της Κορέας (Ημέρα 5η)

Τί έγινε χθες;

Τι θες να έγινε; Μας πήγαν ολοήμερη εκδρομή στην Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη, μιλήσαμε με το πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο, φάγαμε στην Καεσόνγκ, μας ξεπάτωσαν τόοοοσες ώρες μέσα στο σαράβαλο τζιπ, για να καταλήξουμε και πάλι στην Πυονγκγιάνγκ, όπου και ψήσαμε πάπια σε κορεάτικο B-B-Q, σε ένα πριβέ δωμάτιο ενός εστιατορίου, που ειδικεύεται στο να βάζει τους θαμώνες τους να ψήνουν οι ίδιοι την πάπια.

Και μετα;

Καλά, σήμερα έχουμε πανοραμική ξενάγηση της μεγάλης ηρωομάνας Πυονγκγιάνγκ. Λίγο-πολύ είχαμε διαβάσει για αυτά που θα βλέπαμε... αλλά υποτιμήσει τον παράγοντα "έκπληξη"...

Πρώτη μας στάση, ο Πύργος του Τζούτσε. Τζούτσε είναι η θεωρία που ανέπτυξε ο Πρόεδρος Κιμ Ιλ Σουνγκ, βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι κύριος του εαυτού του και της μοίρας του, και ως εκ τούτου πρέπει ο ίδιος να χαράσσει τη δική του πορεία. Σε συλλογικό επίπεδο το Τζούτσε διέπει την ιστορία ενός ολόκληρου λαού. Ο Κιμιλσουνγκισμός (όπως αλλιώς ονομάζεται η εν λόγω θεωρία) είχε ολέθριες συνέπειες για τους Κορεάτες: την εσωστρέφεια και την άρνηση αποδοχής ανθρωπιστικής βοήθειας, στη διάρκεια των λιμών της δεκαετίας του '90 (Κοινώς: μπουρδέλο τα κάνουμε και μόνοι μας, δε τα θέλουμε τα τρόφιμά σας, προτιμούμε να πεθάνουμε).

Αυτό το τόσο καλόγουστο και αισθητικά άρτιο δημιούργημα, σχεδιάστηκε από τον Κιμ Γιονγκ Ιλ, το γιο του προέδρου, για τα εβδομηκοστά γενέθλια του πατέρα του (μπαμπά, μπαμπά, έλα να δεις τι δώρο σου πήρα!). Αποτελείται από 25.550 κύβους, έναν για την κάθε ημέρα στη ζωή του Προέδρου Κιμ Ιλ Σουνγκ, από τη μέρα που γεννήθηκε, μέχρι και τη μέρα που έσβησε τα 70 κεράκια της τούρτας... Και για όσους δεν κατάλαβαν: 70Χ365=25550! Τι συμβολισμός! Ο Πύργος απεικονίζεται σχέδόν παντού: στις καρτ ποστάλ, τις κάρτες επιβίβασης της Air Koryo και στο σήμα του δελτίου ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης. Ο πυρσός φωτίζεται κάθε βράδυ και ζυγίζει 20 τόνους... Τι μεγαλείο, το δώρο σου Πρόεδρέ μου...

Ο Πύργος του Τζούτσε, δώρο γενεθλίων για τα εβδομηκοστά γενέθλια του Προέδρου Κιμ Ιλ Σουνγκ

Θες κι άλλα; Δες τι ανακαλύψαμε στην είσοδο του ασανσέρ που σε ανεβάζει στην κορυφή του Πύργου...

Όπου και να πάω, η Ελλάδα με πληγώνει... ή όπου γάμος και χαρά, η Ελλαδίτσα πρώτη...

Επόμενη στάση το Μνημείο για τα 50 Χρόνια του Εργατικού Κόμματος. Άλλη μία χοντροκοπιά μπροστά μας... Με ύψος 50 μέτρων (ένα για κάθε χρόνο) το μνημείο ανεγέρθη για το μισό αιώνα ζωής του Κόμματος. Οι τρεις γροθιές συμβολίζουν την ενότητα και την αποφασιστικότητα του Βορειοκορεάτικού λαού. Το δρεπάνι συμβολίζει την αγροτιά, το σφυρί συμβολίζει την εργατιά και το πινέλο συμβολίζει την εργαζόμενη διανόηση... Το μνημείο πάει "σετάκι" με δύο τεράστιες συμμετρικές εργατικές πολυκατοικίες: το Κόμμα μεριμνά για το λαό και του παρέχει στέγη. Πάμε γι' άλλα...

Το Μνημείο για τα 50 Χρόνια του Εργατικού Κόμματος της Κορέας


Θες κι άλλα, το ξέρω... επόμενη χοντροκοπιά που θαυμάσαμε: ένα τεράστιο ξενοδοχείο σε σχήμα πυραμίδας που υποτίθεται ότι χτίζεται εδώ και είκοσι χρόνια. Οι κακιές γλώσσες κάνουν λόγο για έλλειψη ρευστού, οι ξεναγοί μας υποστηρίζουν ότι είναι "under construction". Αν είχε ολοκληρωθεί πάντως θα ήταν υψηλότερο ξενοδοχείο του πλανήτη. 302 μέτρα είναι αυτά...

Το ημιτελές ξενοδοχείο Ρυουγκγυόνγκ

Νόμιζες ότι μόνο ο βερολινέζικος Fernsehturm είναι εντυπωσιακός; Δες και τον αντίστοιχο της Πυονγκγιάνγκ...

... ο οποίος βρίσκεται κοντά στο Στάδιο "Πρόεδρος Κιμ Ιλ Σουνγκ", απ' όπου και το ψηφιδωτό...

Από το λόφο Μάνσου, μπορείς να δεις το και μυθικό άλογο "Τσολλίμα" το οποίο υποτίθεται πως συμβολίζει πλέον τον ταχύτατο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της Βορείου Κορέας, στα χρόνια που ακολούθησαν τον Πόλεμο της Κορέας... Το ίδιο όνομα έχει και η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας.



... κάπου εκεί κοντά και ο αδριάντας του Προέδρου, ο οποίος ανεγέρθη εν όσω ο Κιμ Ιλ Σουνγκ ήταν εν ζωη και αποτελούσε δώρο για κάποια από τα γενέθλιά του. Κάθε τουριστικό γκρουπ που φτάνει στη χώρα πρέπει να επισκεφθεί το μνημείο στο λόφο Μάνσου, να καταθέσει ένα μπουκέτο λουλούδια και να υποκλιθεί...


Το εντυπωσιακότατο μετρό της Πυονγκγιάνγκ δε μας άφησε ασυγκίνητους. Το γεγονός ότι είναι χτισμένο σε απίστευτα μεγάλο βάθος, κάνει τη διαδρομή με την κυλιόμενη σκάλα, από την επιφάνεια μέχρι την αποβάθρα, ένα ολόκληρο δρομολόγιο πέντε λεπτών...

Άλλη μία μέρα στην επαναστατική Πυονγκγιανκ έφτασε στο τέλος της. Λίγη υπομονή όμως: τα παλαιοκομμουνιστικά παραφερνάλια μας επεφύλαξαν άλλη μία έκπληξη για την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας...

Την προσοχή σας παρακαλώ! (Βοτρ αττανσιόν σιλβουπλαί)

Παρακαλούνται οι σεβάσμιοι κύριοι (και κυρίες) δημοσιογράφοι που θέλουν να αντλήσουν κάποια ιδέα από αυτό το ταπεινό μπλογκ, να αποφεύγουν το επαίσχυντο copy-paste και να κοιτάξουν να καταθέσουν στο χαρτί τις δικές τους ιδέες ή εμπειρίες.

Αν πάλι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, τουλάχιστον ας αλλάξουν λίγο ορισμένες από τις φράσεις. Αν είναι ανίκανοι να κάνουν ακόμα και αυτό, τότε ας μου στείλουν πρώτα ένα e-mail, και ας με προειδοποιήσουν.

Ομολογώ ότι εκνευρίστηκα όταν πριν από λίγες μέρες πήρα στα χέρια μου ένα ταξιδιωτικό έντυπο και βρήκα μέσα δύο ολόκληρες παραγράφους από αυτό το μπλογκ, για ένα ταξίδι το οποίο έκανα στο παρελθόν. Στην αρχή σκέφτηκα: «μωρέ μπράβο, τις ίδιες ιδέες έχουμε», έπειτα ακολούθησε το «κάπου το έξω ξαναδιαβάσει αυτό», στην συνέχεια ήρθε το «λες να το έχω γράψει εγώ, για κάτσε να δω» για να καταλήξω, μετά από λίγο ψάξιμο, στο συμπέρασμα: «α, στο διάολο, με αντέγραψε!»

Λυπάμαι πάρα πολύ που αναγκάζομαι να κάνω αυτήν την επισήμανση, πόσο μάλλον όταν το άτομο που υποστηρίζει ότι έγραψε το συγκεκριμένο κείμενο του εν λόγω εντύπου, θεωρείται ένας ταξιδιώτης που υποτίθεται πως μας μεταδίδει από πρώτο χέρι τις αξιοθαύμαστες ταξιδιωτικές του εμπειρίες. Εγώ πάλι δυστυχώς δεν έχω σπόνσορες, χορηγούς επικοινωνίας ή οργανισμούς για να μου πληρώνουν αυτά τα ταξίδια που κάνω και αυτά που γράφω εδώ, δεν τα γράφω για να βγάλω τα προς το ζήν ή να αυτοδιαφημιστώ. Τουναντίον έδωσα αρκετές χιλιάδες εύρω για να μπορέσω να ζήσω την εμπειρία και να νοιώθω την ικανοποίηση να μπορώ να γράφω εδώ.

Εκτός, βέβαια, και αν θα έπρεπε να τα θεωρώ τιμητικά όλα αυτά... τι να πω;

Της Κορέας (Ημέρα 4η)

Η υπογραφή του "Αιώνιου Προέδρου" Κιμ Ιλ Σουνγκ, από ένα κείμενο όπου εξέθετε τις ιδέες του για την Επανένωση της Κορεατικής Χερσονήσου και που υπέγραψε μία ημέρα πριν το θάνατό του. Ακολούθησε τριετές πένθος...


Τι έγινε πριν:
Αφού τους κατέσχεσαν τα κινητά τηλέφωνα, με το «καλημέρα σας» οι δύο φίλοι έχουν την πρώτη τους επαφή με τις επαναστατικές διδαχές των λαμπρων βορειοκορεάτικων θεαμάτων μαζικής ψυχαγωγίας και επιμόρφωσης. Για να δούμε τι τους επιφυλάσσει η τέταρτη ημέρα του ταξιδιού τους...


Πες μου κι άλλα, πες μου κι άλλα...

Τι χαρά που κάναμε πάλι! Ο ένας από τους οδηγούς μας μας είπε πως θα πηγαίναμε ολοήμερη (ουάου!) εκδρομή στο εξωτικό Καεσόνγκ, το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας! Το Καεσόνγκ βρίσκεται 160 χλμ από την ηρωομάνα Πυονγκγιάνγκ, οκτώ χιλιόμετρα από την Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη και τον 38ο Παράλληλο και 70 χιλιόμετρα από τη Σεούλ, την πρωτεύουσα της Νοτίου Κορέας...

Βγήκαμε στον φοβερό αυτοκινητόδρομο, ο οποίος ήταν εντελώς άδειος! Είναι ζήτημα αν είδαμε συνολικά 5 αυτοκίνητα στη διάρκεια των δυόμιση ωρών που κάναμε. Το τοπίο ήταν εντυπωσιακό, καθώς ο αυτοκινητόδρομος διασχίζει δάση, ορυζώνες, λειβάδια, περνάει πάνω από ορμητικούς χειμάρρους, ανάμεσα από πευκόφυτους λόφους και μέσα από κατασκότεινα τούννελ, ορισμένα εκ των οποίων ξεπερνούσαν το χιλιόμετρο. Το ειδυλλιακό σκηνικό πλαισίωναν ορισμένα... οδοφράγματα που ήλεγχαν την εσωτερική διακίνηση των τουριστών, αλλά κυρίως των ντόπιων, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να ταξιδέψουν προς κάποια άλλη πόλη, χωρίς πρώτα να έχουν εξασφαλίσει την ειδική άδεια, την οποία παρεμπιπτόντως διέθεταν και οι ξεναγοί μας.

Περάσαμε έξω από την Καεσόνγκ με τις εργατικές της πολυκατοικίες και κατευθυνθήκαμε προς το Πανμουντζόμ, το χωριό που βρίσκεται μέσα στην Αποστρατιωτικοποιημένη Ζώνη. Φτάσαμε στο χωριό όπου μας παρέλαβε ένας συνταγματάρχης του Λαϊκού Στρατού της Κορέας και μας ενέταξε σε ένα μεγαλύτερο γκρουπ, αποτελούμενο από θορυβώδεις κινέζους. Η ξενάγηση στα διάφορα κτίρια έγινε κατά ομάδες. Όταν φτάσαμε πλέον στον 38ο Παράλληλο, και είχαμε απέναντί μας τις εγκαταστάσεις των Νοτιο-κορεατών, έγινε το εξής: ο συνταγματάρχης είπε στον ξεναγό μας να βγάλει εμένα και το Νικόλα έξω, για φωτογραφήσουμε με την ησυχία μας, γιατί, όπως είπε, δεν θα επέτρεπε στους κινέζους να κάνουν κάτι τέτοιο, από φόβο μήπως και προκαλέσουν κανένα επεισόδιο με τους Νοτίους. Ας μην ξεχνάμε, πως οι δύο χώρες δεν έχουν υπογράψει, προς το παρόν, τη Συνθήκη Ειρήνης και βρίσκονται σε ανακωχή.

Πανμουντζόμ: Τα οικήματα στα οποία διεξήχθησαν οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην υπογραφή της Ανακωχής. Το μεγάλο κτίριο στο βάθος βρίσκεται στα εδάφη της Νοτίου Κορέας. Το σημείο που στέκονται οι στρατιώτες, ανάμεσα στα οικήματα είναι ο 38ος Παράλληλος.


Τα ωραία συνεχίστηκαν αργότερα, όταν ο «φίλος» μας, ζήτησε να του πούμε τι λένε στην Ελλάδα για τη χώρα του. Εδώ σε θέλω φίλε! Του εξηγήσαμε ότι μας διακατέχουν επαναστατικά και αντι-ιμπεριαλιστικά αισθήματα, ότι στην Ελλάδα ο κόσμος δυνασχετεί με το παιχνίδι των Υπερδυνάμεων στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και το πόσο πολύ μας λυπεί που η χώρα μας έστειλε στρατιώτες για να πολεμήσουν τους Βορείους. Ευτυχώς, η μύτη μας δε φάνηκε να μεγαλώνει (είναι ήδη αρκετά μεγάλη) κατά τη διάρκεια της «εγκάρδιας» συνομιλίας. Αποχαιρετίσαμε το συνταγματάρχη κάνοντάς του ένα μικρό δώρο (τα τσιγάρα είναι το ιδεώδες δώρο για αυτές τις περιπτώσεις.

Το Παραδοσιακό Ξενοδοχείο της Καεσόνγκ

Επιστρέψαμε στην Καεσόνγκ για να φάμε ένα πλούσιο γεύμα, σε ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο. Στη διαδρομή, μας απέτρεψαν από το να φωτογραφήσουμε σκηνές από την καθημερινή ζωή των ντόπιων, υπό το πρόσχημα ότι βρισκόμασταν σε στρατιωτική περιοχή.

Προπαγανδιστική ζωγραφική σε έναν από τους δρόμους της παλιάς πόλης της Καεσόνγκ

Μετά από ένα τόσο πλούσιο γεύμα, τι πιο ωραίο μία επίσκεψη στον τάφο του βασιλιά Κονγκμίν, λίγο πιο έξω από την Καεσόνγκ. Το μέρος ήταν ονειρικό και άξιζε την ανάβαση μέχρι τον τάφο, με γεμάτο στομάχι (κινδυνευσα βέβαια να ξαναδώ ό,τι είχα φάει πριν από λίγη ώρα). Αυτό που μας παραξένεψε ήταν το γεγονός ότι ήμασταν απολύτως μόνοι. Ούτε ένας Κινέζος! Ο λόγος ήταν ότι οι Κινέζοι είναι τόσο προληπτικοί, που δεν επισκέπτονται ταφικά μνημεία.

Ο τάφος του βασιλιά Κονγκμίν

Οι φύλακες του τάφου

Η θέα από τον τάφο. Η πίστη μας βγήκε για να ανέβουμε!

Φτάσαμε αργά το απόγευμα στην Πυονγκγιάνγκ, για να φωτογραφήσουμε το πρώτο από τα μεγαλειώδη μνημεία της βορειοκορεατικής πρωτεύουσας: το Μνημείο των Τριών Προτάσεων του Προέδρου για την Επανένωση...

Το Μνημείο των Τριών Προτάσεων για την Επανένωση

Καθώς η νύχτα έπεσε, η Πυονγκγιάνγκ έγινε ένα ακόμα πιο απόκοσμο σκηνικό, χωρίς φωτισμό στους δρόμους, χωρίς διαφημιστικές πινακίδες. Τα μόνα φώτα που βλέπαμε ήταν αυτά που έβγαιναν από τα παράθυρα των διαμερσιμάτων των εργατικών πολυκατοικιών και εκείνα των μνημείων, τα οποία και έσβησαν ταυτόχρονα στις 11μ.μ. Η ησυχία επέτεινε το πρωτόγνωρο αίσθημα. "Ρε συ, έλα να δεις τι γίνεται έξω!" είπα έντρομος στο Νικόλα "το ακούς εκείνο το φορτηγό;" ρώτησα, δείχνοντάς του ένα φορτηγό στην απέναντι όχθη του ποταμού Ταεντόνγκ, κάπου ένα χιλιόμετρο μακρυά από εμάς...

Pyongyang by night...



Τα υπόλοιπα, καθώς και πολλές άλλες εκπλήξεις, τα συναντήσαμε την επόμενη ημέρα του ταξιδιού μας, σε αυτήν την τόσο παράξενη χώρα...

Της Κορέας (Ημέρα 3η)

Στο προηγούμενο επεισόδιο:
Ο Νικολάκης και ο Ανδρέας προσγειώνονται στο Πεκίνο και έχουν την πρώτη προ-ολυμπιακή εμπειρία: bimbo ξεναγός της συμφοράς, φαγητό της συμφοράς, ξεναγήσεις της συμφοράς, με αποκορύφωμα μία φοβερή παράσταση κινέζικης όπερας (και αυτή της συμφοράς), με θρησκευτικό όμως περιεχόμενο, αφού σου δίνει μία ιδέα τι εστί κόλαση. Σήμερα όμως η ημέρα αναμένεται άκρως επαναστατική: ο Νικολάκης και ο Ανδρέας πρόκειται να ταξιδέψουν από το Πεκίνο στην Πυονγκγιάνγκ, την πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας.

Και μετα, και μετά;
Μα τι πράγματα είναι αυτά; Μας ανάγκασαν να αναχωρήσουμε από το ξενοδοχείο μας από τις 08:30 τα χαράματα! Αν είναι δυνατόν να πρέπει να φύγουμε από το ξενοδοχείο μας τρισημιση ώρες πριν την πτήση για το αεροδρόμιο, λες και θα πάμε στην Κορέα οδικώς. Το κεφάλι μου ακόμα κουδουνίζε από την κραιπάλη και το τρελλό ξεφάντωμα της προηγούμενης νύχτας στην Όπερα και δε θυμάμαι και πολλά από τη διαδρομή πλην ελαχίστων λεπτομερειών τα οποία είχα καταγράψει σαν ζόμπι, με την κάμερα και είδα μετά: το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Πέντε αυτοκινητοδρόμους σαν την Αττική Οδό έχουν, και οι πέντε σαν την Κηφισού στο ύψος της Αχαρνών είναι! Μόνο που στο Πεκίνο είναι μόνιμα πηγμένες. Μέσα στο λήθαργο θυμάμαι το παρτσακλο να μιλάει όλη την ώρα, κάτι μας έλεγε ότι θα πάει εθελόντρια στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Ε, ρε γλέντια οι ξένοι!

Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, συμπληρώνουμε τις τρεις φόρμες, και φτάνουμε στο επαναστατικό counter της εταιρείας Air Koryo. Περνάμε όλους τους ελέγχους και μπαίνουμε στο χώρο αναχωρήσεων όπου και κάναμε λίγο plane spotting. Η επιβίβαση στο αεροπλάνο της Air Koryo είναι ένα ταξίδι στο χρόνο. Το αεροσκάφος με το οποίο θα πηγαίναμε στη Βόρειο Κορέα ήταν ένα «υπερσύγχρονο» Ilyushin-62M, σοβιετικής κατασκευής του 1979, το νεότερο αεροπλάνο του στόλου της Εταιρείας της Εργατιάς, της Αγροτιάς και της Διανόησης και απαύγασμα της σοβιετικής αεροδιαστημικής. Η Air Koryo είναι μία από τις εταιρείες που ανήκουν στη Μαύρη Λίστα της Ε.Ε. και δεν επιτρέπεται όχι μόνο η προσγείωση αλλά ούτε και η πτήση πανω από τα εδάφη της Ε.Ε. Τόσο πολύ φθονούν αυτήν την εταιρειάρα οι δυτικοί καπιταλιστές... μαύρη να 'ναι η ώρα αυτού που συνέταξε τη λίστα! Πάντως η πτήση ήταν εντελώς γεμάτη με ξένους. Μας έκαναν πολύ σύντομη επίδειξη για τις ζώνες ασφαλείας και αυτό ήταν όλο. Συμπέρασμα: η εταιρεία είναι τόσο ασφαλής που δεν χρειάζεται να σου κάνουν επίδειξη των μέτρων ασφαλείας... Περιττό να πω ότι φάγαμε του σκασμού. Αν συνέβαινε το μοιραίο, τουλάχιστον θα πηγαίναμε χορτάτοι.

Τώρα αρχίζουν τα ωραίαααα: με το που φτάνουμε και περνάμε τους ελέγχους με πλησιάζει ένας Κορεάτης (σ.σ. το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο κόσμο) και με ρωτάει αν είμαι από την Ελλάδα. Για όσους απορούν πώς και μας ξεχώρισε από άλλους 160 επιβάτες, θα τους βοηθήσω λέγοντας μάλλον θα είχαν στα χέρια τους τις φωτογραφίες της βίζας μας. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να μας κατασχέσουν τα κινητά και να μας δώσουν μία απόδειξη. Το επόμενο ήταν να μας πάρουν τα διαβατήρια. Για όλα αυτά μας είχαν προειδοποιήσει, οπότε δε μας φάνηκαν παράξενα. Στη συνέχεια μας συνέστησε στο δεύτερο ξεναγό μας και τον οδηγό μας. Είμασταν δύο άτομα και είχαμε τρία άτομα για να μας προσέχουν!

Γενικά, κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας ρωτούσαν διάφορα πράγματα, υποτίθεται για να σπάσουν τον πάγο. Στην ουσία επαλήθευαν αυτά που είχαμε γράψει στις αιτήσεις της βίζας. Σιγά-σιγά μπαίναμε στην Πυονγκγιάνγκ, μία από τις πιο παράξενες πόλεις που έχω δει στη ζωή μου. Η πόλη είναι γεμάτη πάρκα και άλση. Όλοι οι δρόμοι ήταν απελπιστικά άδειοι. Μπορούσες να μετρήσεις τα αυτοκίνητα. Παρ’ όλα αυτά, τα τραμ, τα τρόλλεϋ και τα λεωφορεία πηγαινοέρχονταν διαρκώς.

Πρώτη στάση (πριν ακόμα πάμε στο ξενοδοχείο), το Τσίρκο της Πυονγκγιάνγκ. Φυσικά, δεν υπάρχει επιλογή να μην πάμε, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Το Κόμμα ήξερε πολύ καλά τί έπρεπε να δούμε και έπρεπε να το κάνουμε. Το κτίριο είναι τσιμεντένιο και αρκετά εντυπωσιακό. Μπήκαμε από ξεχωριστή είσοδο στο χώρο αναμονής επισήμων και εν συνεχεία στο χώρο παραστάσεων, θαυμάζοντας στην πορεία τα καλογυαλισμένα μάρμαρα και τους κρυστάλλινους πολυελαίους. Μία διάχυτη μυρωδιά υγρασίας-μούχλας, σε συνδυασμό με τη ζωντανή ορχήστρα με το κλασικό ρεπερτόριο του τσίρκου έδιναν ένα παλιομοδίτικο αέρα στην παράσταση. Τι πολυκαιρισμένη γκλαμουριά, θεέ μου! Τα ακροβατικά περίτεχνα και αξιοθαύμαστα, από πολυβραβευμένες ομάδες ακροβατών με τις κλασικές φανταχτερές στολές, έντονο μακιγιάζ και βγαλμένα φρύδια (άνδρες και γυναίκες)... Τι σοσιαλιστικό υπερθέαμα!

Οι υπέροχοι ακροβάτες του Τσίρκου της Πυονγκγιάνγκ καθώς μας αποχαιρετούν


Μετά την παράσταση, σειρά είχε το check-in στο ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο Υanggakdo ήταν χτισμένο πάνω σε ένα νησί του ποταμού Taedong. Αρκετά εντυπωσιακό, με 47 ορόφους και 8 ασανσέρ. Το δωμάτιό μας βρισκόταν στον 43ο όροφο, με τους συνοδούς μας να μένουν στον 27ο. Όπως καταλάβατε, οι άνθρωποι αυτοί έπρεπε να βρίσκονται κοντά μας, πάντοτε προφασιζόμενοι ότι πρόκειται για την ασφάλειά μας. Το δωμάτιό μας ήταν σούπερ. Είχε υπέροχη απεριόριστη θέα της πόλης, με τις αμέτρητες εργατικές πολυκατοικίες και τα απίστευτης αισθητικής μνημεία. Κάτι που εύλογα σου δημιουργεί απορία είναι το ότι το ξενοδοχείο αυτό, το οποίο κτισθηκε από γαλλική εταιρεία, έχει 800-900 δωμάτια. Είναι δυνατόν να είναι όλα επιπλωμένα, όταν ο αριθμός των τουριστών δεν υπερβαίνει τα 5000 άτομα ετησίως; Άσε που φαινόταν απελπιστικά άδειο...

Αμέσως μετά το δείπνο κατεβήκαμε στο λόμπυ και πήγαμε στο στάδιο Rungnado, το μεγαλύτερο στάδιο της Ασίας, όπου και θα βλέπαμε τη μεγαλύτερη παράσταση στον κόσμο. Πρόκειται για το Arirang, ένα υπερθέαμα 100.000 συμμετεχόντων που έχει ως σκοπό να εξυμνήσει τη χώρα, να πλέξει το εγκώμιο στην ηγεσία, να υπερτονίσει τον πατριωτισμό, να προβάλει τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, την εκβιομηχάνιση της οικονομίας, να προπαγανδίσει την κρατική ιδεολογία και να ξεμπροστιάσει τη Δύση. Τα μέσα για την επίτευξη αυτών των στόχων ήταν οι χιλιάδες αθλητών, στρατιωτών, μαθητών και χορευτών στην πίστα και δεκάδων χιλιάδων παιδιών στις εξέδρες που δημιούργησαν ένα απίστευτο υπερθέαμα που προξενεί αναμφισβήτητα θαυμασμό ως προς το μέγεθος και μόνο του εγχειρήματος. Ήδη από τα πρώτα λεπτά φαίνεται ότι η υπόθεση κάπου χάνει και το όλο υπερθέαμα καταντά άλλοτε υπερβολικά σουρεαλιστικό, άλλοτε τραγελαφικό, κυρίως όμως κακόγουστο: τεράστιοι πυρσοί ανάβουν, αθλητές εκτοξεύονται στο κενό εκτελώντας απίστευτα ακροβατικά που κόβουν την ανάσα, σημαίες εμφανίζονται από το πουθενά, όπλα εμφανίζονται στο matrix ανάμεσα σε λουλούδια, γυναίκες στρατιωτικοί χορεύουν κρατώντας ανθοδέσμες, εκατοντάδες αθλητές κάνουν μαζική επίδειξη Τάε-Κβον-Ντο... ένας χαμός! Φυσικά η παράσταση ήταν και γεμάτη συμβολισμούς: η γέννηση του Προέδρου Κιμ Ιλ Σουνγκ, συμβολίστηκε με την εμφάνιση ενός αστεριού στο νυχτερινό ουρανό. Σας θυμίζει κάτι από τα θρησκευτικά; Ούτε ο Αρναούτογλου στις εκπομπές του δεν έχει τέτοια ποικιλία...

Το Στάδιο Rungnado, το μεγαλύτερο της Ασίας

Η "προθέρμανση" των μαθητών στην κερκίδα... πραγματικά αξέχαστο

(το βίντεο ανήκει σε άλλο χρήστη του youtube)

Απ' όλα είχε το υπερθέαμα: μέχρι και κατάφωτα χριστουγεννιάτικα δέντρα και συντριβάνια έβαλαν στη σκηνή...

Κατά τις 21:30 το επαναστατικό υπερθέαμα του Arirang έλαβε τέλος. Αν νομίζεις ότι τώρα αρχίζει η ξέφρενη διασκέδαση στην Πυονγκγιάνγκ, είσαι πολύ γελασμένος, σύντροφε αναγνώστη. 22:10 ήμασταν ήδη στο δωμάτιό μας για ύπνο. Η άλλη μας επιλογή για διασκέδαση ήταν να πάμε να παίξουμε πινγκ πονγκ στο υπόγειο του ξενοδοχείου. Αυτά σκεφτόμουν λοιπόν, καθώς άνοιγα την τηλεόραση στο κρατικό κανάλι, μήπως και δω τίποτα να περάσει η ώρα... Μιλάμε για μεγαλειώδεις υπερπαραγωγές...

Ωραιότατο επαναστατικό καραόκε (από το Γιουτιούμπ)

Και ένα πλούσιο σε διδαχές δελτίο ειδήσεων... (κι αυτό από το Γιουτιούμπ)

Της Κορέας (Ημέρα 2η)

Περίληψη προηγουμένου: Ο Ανδρέας και ο Νικολάκης είναι δύο πανέμορφοι Έλληνες νέοι με έντονα διαταραγμένο ψυχικό κόσμο, που θαυμάζουν βαθύτατα τη Μάγια Τσόκλη, απεχθάνονται να βλέπουν το «Μενουμε Ελλάδα» και παθαίνουν σπασμούς βλέποντας τις εκπομπές του Τάσου Δούση. Φέτος αποφάσισαν να ζήσουν του μύθο τους στην εξωτική και επαναστατική Βόρειο Κορέα. Η πρώτη ημέρα του ταξιδιού τους σημαδεύτηκε από δύο πτήσεις της συμφοράς με την Αεροφλότ και ένα τράνζιτ σε ένα από τα χειρότερα αεροδρόμια της Ευρασίας: το Sheremetyevo 2, της Μόσχας. Για να δούμε όμως τι τους επiφυλάσσει η μοίρα για τη δευτερη μέρα του ταξιδιού τους, όταν οι δύο λαμπροί, πλην όμως παράφρονες νέοι, έφταναν στο Πεκίνο.

Δε λέω, το Τέρμιναλ 2 του Διεθνούς Αεροδρομίου του Πεκίνου είναι πράγματι εντυπωσιακό. Το κακό είναι ότι για να πας να περάσεις έξω, θα πρέπει να συμπληρώσεις τρεις διαφορετικές φόρμες και να τις παραδώσεις σε τρεις διαφορετικές υπηρεσίες. Σε μία από αυτές, έχουν και θερμική κάμερα, για να δουν αν έχεις πυρετό (το φάντασμα της Νόσου των Πτηνών πλανάται ακόμα πάνω από την Ασία). Το ίδιο ισχύει και για την αναχώρηση. Κινέζικη γραφειοκρατία... τι το ψάχνεις;

Βγαίνοντας από τα τελωνεία, σχεδόν αμέσως εντοπίσαμε μια μικρή κινεζούλα που κρατούσε μια πινακίδα με τα ονόματά μας επάνω. Αφού μας καλωσόρισε μας πήγε μαζί με τον οδηγό στο αυτοκίνητό μας, σε ένα από τα υπόγεια πάρκινγκ του αεροδρομίου. Καθώς λοιπόν ξεκινήσαμε για το Πεκίνο, η μικρούλα μας άρχισε το ποίημά της, που φαίνεται πως είχε μάθει πολύ καλά, αγγλικά πάλι όχι...

«Είμαι η Σίρλεϋ (!) και θα είμαι η ξεναγός σας σε αυτήν την υπέροχη χώρα... μπλα, μπλα, μπλα... το Πεκίνο φημίζεται για πέντε πράγματα: την κουλτούρα του, τον εκσυγχρονισμό του.... μπλά, μπλα, μπλα.... το πέμπτο είναι η πάπια Πεκίνου. Πρίν ψήσουμε την πάπια την αλείφουμε με ένα μείγμα μυρωδικών... μπλά, μπλα, μπλα... οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι μία τεράστια ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο ότι η Κίνα είναι μια προοδευμένη χώρα... μπλα, μπλα, μπλά»

«Για στάσου ρε Σίρλεϋ, Κινέζα δεν είσαι; Πως και έχεις αγγλικό όνομα;» τόλμησε και ρώτησε ο Νικολάκης «Η δασκάλα των αγγλικών με αποκαλεί έτσι, και το κινέζικο όνομα μου είναι Λέι-Λέι.» μας απάντησε με μία φυσικότητα κι εμείς πολύ το χαρήκαμε.

Εκείνη την ημέρα είχαμε κάνει μια τεράστια μαλακία (το γράφω bold για να το θυμάμαι): είχαμε ζητήσει από τον πράκτορα να μας βάλει μία ολοήμερη ξενάγηση στο Πεκίνο, αμέσως μετά την άφιξή μας. Το αποτέλεσμα ήταν να μας τρέχουν στα διάφοτα αξιοθέατα σε μία κατάσταση αποσύνθεσης. Η Σίρλεϋ είχε αποστηθίσει ολόκληρα κατεβατά από ταξιδιωτικούς οδηγούς, προφανώς χωρίς να τα καταλαβαίνει. Θες και αποδείξεις; Κάθε φορά που τη ρωτούσες κάτι πολύ απλό, δεν σε καταλάβαινε και σου απαντούσε άλλα αντί άλλων. Για το Μάο Τσε Τούνγκ τη ρωτούσες, για την πάπια Πεκίνου σου απαντούσε και μάλιστα με ακατάσχετη φλυαρία. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω την έννοια του κινέζικου βασανιστηρίου. Αν αυτό δεν ήταν βασανιστήριο, τότε κάποιος μας έκανε πλάκα, στάνταρ...

Πρώτη στάση μας το Θερινό Ανάκτορο. Δε λέω, εντυπωσιακό ήταν, τεράστιο ήταν, γεμάτο τουρίστες ήταν, οι περισσότεροι Κινέζοι ήταν. Είδαμε κάτι ωραία κτίρια, έναν ναό στην κορυφή του λόφου (στην κατάστασή μου εστάθη αδύνατον να ανέβω εκεί πάνω) θαυμάσαμε την πολύχρωμη διακόσμηση, είδαμε κάτι κινέζους να φτύνουν και μας πήγαν και σε ένα εστιατόριο εντελώς -μα, εντελώς- tourist trap. Τι φάγαμε; Δεν ξέρω. Πάντως είχε και πιρούνια = μαγαζί για δυτικούς=μεγάλο φιάσκο...

Τεράστια (ανθρωποφάγα;) νούφαρα στις όχθες της λίμνης Κουνμίνγκ

Ο "Πύργος της Ευωδίας του Βούδα" (Θερινό Ανάκτορο)

Το "Μαρμάρινο Πλοίο" (τί άλλο θα δούμε σήμερα...)

Στη συνέχεια, η Σίρλεϋ μας παρακάλεσε να της κάνουμε μία μεγάλη χάρη και να πάμε μία επίσκεψη σε ένα «Μουσείο Μαργαριταριών» η οποία δεν συμπεριλαμβανόταν στο πρόγραμμα, γιατί θα ήθελε να δούμε ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα (κυρίως όμως να αγοράσουμε και τίποτα, μήπως και πάρει αυτή κι ο οδηγός καμιά προμήθεια). Εμείς -σαν καλοί μαλάκες- δεν αρνηθήκαμε και πήγαμε, παρά το ότι δεν είχαμε κοιμηθεί και ήμασταν σαν τα κοτόπουλα. Φτάνουμε λοιπόν στο μέρος, ένα κιτσάτο κατακόκκινο κτίριο, σαν παγόδα, όπου μας υποδέχεται μία «υπάλληλος» η οποία μας άνοιξε (σκότωσε) ένα στρείδι μπροστά μας, για να μας δείξει ότι είχε μέσα κάτι μαργαριτάρια. Έγω είχα αρχίσει «να τα παίρνω» διότι το κακόμοιρο το ζώο (μαλάκιο) δεν έφταιγε σε τίποτα, να πεθάνει έτσι άδοξα για μαλακίες... εν συνεχεία μας πήγαν στο «ζουμί» της υπόθεσης, ήτοι το κατάστημα. Δώστε προσοχή στον αποκαλυπτικότατο διάλογο που ακολουθεί:

”Where you from Sir?“

“Greece” απαντάμε εμείς,

«Greece, yes, Greece is in England» (καλή η προσπάθειά σου, κοντά έπεσες, ηλίθια).

Eμείς, καθώς προχωρούσαμε, είχαμε ήδη καταστρώσει και το σχέδιο απόδρασης από το κατάστημα: Σκεφτήκαμε (τώρα μιλάς σοβαρά;) να κάνουμε πως βλέπουμε, να πούμε ότι μας ενδιαφέρει κάτι, να ακούσουμε την τιμή και να φύγουμε. Το σχέδιο, ως σχέδιο είναι πολύ καλό: Βλέπεις, ρωτάς, δε σ’αρέσει, φεύγεις. Αμ δε, αυτό που ακολούθησε δεν το είχαμε υπολογίσει (λογικό). Βλέπει ο Νικόλας ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, συμφωνώ εγώ ότι είναι ενδιαφέρον, ρωτάμε τιμή, μας λένε €1780, λέμε «δεν ενδιαφερόμαστε» και πάμε να φύγουμε (σ.σ. είχαμε πάει με €500 ο καθένας, για 11 μέρες ταξιδιού, μια και τα περισσότερα είχαν προπληρωθεί). Το πόσο γρήγορα μαζεύτηκε γύρω μας ολόκληρο το προσωπικό του καταστήματος δε λέγεται! Αρχίζουν τα παζάρια και οι προσφορές... φτάσαμε στα €50 (θυμήσου ότι η αρχική τιμή ήταν €1780) και μας παρακαλούσαν να τα πάρουμε. Ευτυχώς είχαμε φτάσει κοντά στην πόρτα. Της ρίχνουμε μία προειδοποίηση της Σίρλεϋ να μην διανοηθεί να μας ξανακάνει τέτοια «πουτανιά» και φεύγουμε, έχοντας χάσει μια ώρα από το πρόγραμμά μας και εμένα να με ταλαιπωρεί το στομάχι και η κοιλιά μου.

Εγώ δεν αισθανόμουν και πολύ καλά (έμοιαζα σα να είχα πάρει "ληγμένα"), παρ’ όλα αυτά έκανα υπομονή, πολλή υπομονή! Επόμενη στάση μας ο ζωολογικός κήπος του Πεκίνου, όπου πηγαμε για να δούμε τα αρκουδάκια πάντα και μετά ακολούθησε η Πλατεία Τιεν Αν Μεν και η Απαγορευμένη Πόλη. Η ξενάγηση έγινε με γρήγορο βήμα. Η Απαγορευμένη Πόλη είναι σε φάση αναστήλωσης, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων (χαχαχα! άλλο ανέκδοτο), οπότε όλα σχεδόν τα εσωτερικά των κτιρίων είναι κλειστά για το κοινό. Το πώς κατάφερνα και παρέμενα όρθιος στα πόδια μου είναι κάτι που όσο το σκέφτομαι δε σταματώ να με θαυμάζω. Η Σίρλεϋ είχε αποστηθίσει τις σελίδες από έναν οδηγό για το Πεκίνο, και πειράχτηκε όταν ανοίξαμε το δικό μας για να δούμε κάτι και να ρωτήσουμε, θεωρώντας ότι της κάναμε τεστ.

"Πάω στοίχημα ότι ακόμα και οι αρκούδες μας πήραν χαμπάρι και μας δουλεύουν σήμερα..."

Απαγορευμένη Πόλη

Με τα πολλά (μιλάμε ότι το Πεκίνο αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα με την κίνηση), φτάσαμε και στο ξενοδοχείο μας, ένα ωραιότατο Sofitel για να τακτοποιηθούμε. Κι εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο «Κινέζος με αγγλικό -καλλιτεχνικό- όνομα». Όλοι οι υπάλληλοι είχαν καρτελάκι με ονόματα του τύπου: Thelma Chang, Dorothy Lee, George Wang, Ingrid Lu, Timothy Chung και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων κατάφερα πήγα στο μπάνιο και ηρέμησα λίγο και στο καπάκι ετοιμαστήκαμε για το boys’ night out.

Όταν λέμε boys' night out, μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό (μπαρότσαρκες, μπουρδελότσαρκες και άλλα τέτοια). Το πρόγραμμα είχε παραδοσιακό δείπνο και Όπερα του Πεκίνου. Πέφτουμε σε φοβερό traffic και φτάνουμε στο «παραδοσιακό» λέγε-με-tourist-trap εστιατόριο με την ψυχή στο στόμα. Μας σερβίρουν κάτι μαλακίες, τρώμε εμείς και ακολούθως περνάμε στην αίθουσα της όπερας.

"Εγώ την Όπερα δεν τη χάνω", είχα πει σε ανύποπτο χρόνο... πού να 'ξερα ότι θα έπεφτα στη χειρότερη εκδοχή Όπερας Πεκίνου, που θα μπορούσε να τύχει σε κάποιον;

Η Όπερα του Πεκίνου είναι μία παραδοσιακή παράσταση με κινέζικη μουσική. Ίσως να πρόκειται για κάτι το θεαματικό, αλλά το δικό μας ήταν μεγάλη παρακμή και έκανε μπαμ ότι ήταν τουριστικό σώου. Από πάνω είχε και matrix όπου περνούσε η μετάφραση, και -δόξα το Θεώ- κατάλαβα την υπόθεση και θα σου δώσω τη χαρά να μοιραστείς μαζί μου τη συγκίνηση, αγαπητέ αναγνώστη:

Στην πρώτη πράξη, ο αυτοκράτορας αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα γιατί δεν μπορεί να βρει έναν έμπιστο Μανδαρίνο. (Εδώ πάλι το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα, βρίσκεται σε αναζήτηση προέδρου). Η ορχηστρα να βαράει κάτι κλαπατσίμπαλα, ένας χαμός! (Εδώ πάλι βγαίνουν στην τηλεόραση ο Κακαουνάκης με τον Πάγκαλο και τσακώνονται -εκεί να δεις σαματά). Τελικά ο Κινέζος αυτοκράτορας βρήκε Μανδαρίνο (μένει να δούμε το ΠΑΣΟΚ τι θα βρει τελικά). «Τι τα θες; Ορισμένα πράγματα είναι διαχρονικά» σκέφτηκα...

Έρχεται και η δεύτερη πράξη για να με αποτελειώσει, όπου μία φτωχή πλην όμως τίμια κοπέλα, ας την πούμε Τσου-Λί (ίδια η Björk σε κινέζα) έχει άρρωστη τη μάνα της, τις έχει κακομεταχειριστεί (δηλαδή καρακαταπηδήξει) και τις δυο ένας κακός γαιοκτήμονας και τώρα πάει στην παραλία για να μαζέψει «θαλασσινά αγγούρια» (φυρί-φυρί το πας κοπέλα μου, ο νους σου στο "αγγούρι"). Και δωσ’ του να σε κοιτάει με ένα βλέμμα τίγκα στην παράνοια, και δώσ’ του να κάνει γύρους και να παίρνει σβούρες πάνω στη σκηνή, και δωσ’ του η ορχήστρα να βαράει τα κλαπατσίμπαλα, και δωσ’ του να στριγγλίζει αυτή. Έχεις δει το βίντεο κλιπ «Violently Happy» της Björk και ένα άλλο που είναι πάνω στην καρότσα μιας νταλίκας και χοροπηδάει; Κάπως έτσι ήταν. Κάτι Νορβηγοί δίπλα να έχουν κατουρηθεί στα γέλια, εγώ να προσπαθώ να τηρήσω τα προσχήματα. Ευτυχώς εκεί καναμε διάλειμμα και φύγαμε (λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης). Οι Νορβηγοί έμειναν. Βέβαια, κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν οι Νορβηγοί μετά την παράσταση... Ααααχ, για κάτι τέτοια θαυμάζω τους Σκανδιναβούς, ποια ΙΚΕΑ και μαλακίες...



Πάρε και λίγη όπερα από το γιουτιούμπ. Δώσε βάση στη στιχομυθία, αγαπητέ αναγνώστη. Ακόμα απορώ πώς άντεξε τόσα δευτερόλεπτα να βιντεοσκοπεί ο θεατής... Θαύμα!

Σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να δώσουμε εξηγήσεις και στη Σίρλεϋ, γιατί φύγαμε πριν ολοκληρωθεί η μεγαλειώδης παράσταση στο κινέζικο Μπροντγουέη:

Της είπαμε ότι δε μας άρεσε, αυτή μας είπε ότι ήμασταν άδικοι.

Τη ρωτήσαμε αν έχει ακούσει ποτέ για την Αΐντα ή την Τραβιάτα, αυτή μας είπε πως όχι.

Τη ρωτήσαμε αν έχει ακούσει για τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες, αυτή μας ξαναείπε πως όχι.

Κάπου εκεί καταλάβαμε πως δεν είχε νόημα να συνεχιστεί η συζήτηση...