Αγάπη μου, συρρίκνωσα το Alisnack (έξοδος και λύση της τραγωδίας).

Τελικά, ακόμα και με καθυστέρηση, η κατάρα του Fiumicino μας είχε κατεδίωκε, με αποτέλεσμα να τρέχουμε σαν τους τρελούς –παρά το ότι η πτήση θα είχε απροσδιόριστη καθυστέρηση. Κατεβαίνουμε ένα επίπεδο και πάμε στην C10, απ' όπου υποτίθεται ότι θα αναχωρούσε η ΑΖ722 για την Αθήνα. Οι πρώτοι επιβάτες είχαν αρχίσει να σχηματίζουν την ουρά στην έξοδο. Η πτήση προβλεπόταν γεμάτη. Πάμε στη μικρούλα και της λέμε για το πρόβλημα, αυτή μας κοιτούσε λες και της μιλούσαμε ισλανδικά. “We have been reprotected by Olympic” της λέω εγώ. “Ah, yes a colleague has just informed me, please wait for the boarding to start”.

Picture this: ένα Α321 με πληρότητα άνω του 90%, κόσμος να περιμένει να επιβιβαστεί και δεκατρείς τρελοί να περιμένουν με κάρτες επιβίβασης χωρίς αριθμούς θέσης. Είναι να απορείς πώς είναι δυνατόν στο αεροδρόμιο αναχώρησης, να μη μπορεί το service desk που μας έδωσε τις κάρτες, να βάλει αριθμό θέσης, πόσο μάλλον η ίδια η Πύλη Αναχώρησης.

Εγώ αμφέβαλλα για το αν όντως είχαμε confirmed κράτηση ή απλά ήμασταν standby. Κάποια στιγμή, θες από κούραση, θες από απόγνωση, πες το όπως θες, αποσύρθηκα από το σκηνικό. Η επιβίβαση είχε σχεδόν τελειώσει κι εμείς ακόμα εκεί. Τέσσερα άτομα προσπαθούσαν να κάνουν κάτι με εμάς. Το τι προσπαθούσαν να κάνουν ήταν άξιο απορίας, μια και δεν είχαν ακόμα καν σκανάρει τις κάρτες επιβίβασης για να δούν αν τους έλειπε κανένας από τους κανονικούς επιβάτες. Αυτή η ιστορία πρέπει να κράτησε ίσα με 50 λεπτά. Οι άλλοι είχαν επιβιβαστεί στο Α321, τα καταστήματα είχαν κλείσει και εγώ ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στο service desk της Alitalia και να τους ζητήσω να με ξαναβάλουν στην ΟΑ. Είχαμε και το νου μας στο σκοτεινό SX-OAK, το οποίο φαινόταν καλύτερα από τη C10, παρά από τη D8, απ' όπου υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε.
Κάποια στιγμή έρχεται μία σαραντάρα της Alitalia Handling και αρχίζει να φωνάζει στους τέσσερις υπαλλήλους της πύλης. Τους κατέστησε υπεύθυνους για την καθυστέρηση και την ταλαιπωρία των επιβατών στο Α321. Μέσα στον παροξυσμό της επαναλάμβανε κάποιο μάντρα “Έσσε Μπι Τσέηντζ Έντερ... Έσσε Μπι Τσέηντζ Έντερ... Έσσε Μπι Τσέηντζ Έντερ!”. Προφανώς πρόκειται για την εντολή SB@ <enter> , που όπως έμαθα αργότερα, θα ξεκινούσε την καταμέτρηση των επιβσατών. Εμείς ακόμα περιμέναμε, η άλλη ακόμα φώναζε, ενώ ένας που τόλμησε να πλησιάσει το γκισέ εισέπραξε ένα “Λασσιάτε μι παρλάρε κον ι μιέι κολλαμπορατόρι νέλλα μία λινγκουα”.

Κάποια στιγμή ακούγεται ένα “σηκωθείτε, φεύγουμε!”. Εγώ νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις. Γενικώς ακόμα κι αν μου έλεγες ότι προσγειώθηκε ΑΤΙΑ στο Fiumicino, ήμουν ικανός να το πιστέψω, το ότι θα επιβιβαζόμασταν στην πτήση όμως μου φαινόταν “του γκουντ του μπη τρου”. Δίνουμε τις κάρτες, μας κόβουν τα κουπόνια και μας λένε να καθήσουμε όπου βρούμε. Όλη εκείνη την ώρα ένα ζευγάρι που είχε κανονικό εισιτήριο με Alitalia, δεν μπορούσε κι εκείνο να επιβιβαστεί επειδή η σύζυγος είχε δύο επίθετα και το σύστημα κόλλαγε, λόγω του ότι το σύνολο των χαρακτήρων ξεπερνούσε τους 28 και έβγαινε name mismatch.

Με τη σκέψη ότι επιτέλους θα τρώγαμε (συγκρατήστε τη λεπτομέρεια), μπαίνουμε στο λεωφορείο (νόμισα ότι ήταν το τελειωτικό χτύπημα) και μέσα στη βροχή επιβιβαζόμαστε στο I-BIXH. Στα άγρια βλέμματα των υπολοίπων επιβατών (λες και εμείς φταίγαμε) εγώ ανταπάντησα με ένα περίλυπο και ταλαιπωρημένο ύφος (δεν χρειάστηκε και πολύ κόπο αν σκεφτείς τι είχα τραβήξει, δεν είχαμε χρόνο για ενοχικά σύνδρομα). Κάποιοι έξυπνοι πάνε και κάθονται στη Business, το ακόμα πιο έξυπνο πλήρωμα τους άφησε και μετά φάγαμε ένα πεντάλεπτο για να ελέγξουν τις κάρτες και να δουν ποιοι θα έπρεπε να βγουν προτεινόμενοι για τη Οικονομική. Αφού το ζήσαμε κι αυτό, ξεκίνησε η ευλογημένη εκείνη ώρα της αναχώρησης. H επίδειξη έγινε σε βίντεο. Στα μισά οι οθόνες έκλεισαν για να ακουστεί beep για τις ζώνες (ήταν “έκτακτο δελτίο”), ξανάνοιξαν και το demo συνεχίστηκε. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, πρέπει να τροχοδρομούσαμε κανένα τέταρτο μέχρι το holding point. Ακόμα και τότε, οι οθόνες εξακολουθούσαν να ανοιγοκλείνουν (μάλλον ήταν συνδεδεμένες με flaps).

Απογείωση, άνοδος και ώρα για το πολυαναμενόμενο Alisnack. Ένας γνωστός είχε κάνει μία απλή-λιτή περιγραφή για το τι με περίμενε: ένα χάπι μεταμφιεσμένο σε σάντουιτς. Δεν είχα προσδοκίες για κάτι σπέσιαλ, αλλά ψυλλιάστηκα κάτι ύποπτο όταν άνοιξα το τραπεζάκι και είδα ψίχουλα από μπισκότα. Ο φροντιστής είχε το θράσος να ρωτάει αν θέλουμε salty or sweet: όσοι ζήτησαν salty (όπως η αλβανίδα κυρία δίπλα μου) πήραν κρακεράκια σε μέγεθος γραμματοσήμου. Όσοι ζητήσαμε sweet πήραμε ένα πακετάκι με τέσσερα μπισκότα σε μέγεθος μονόευρου και με τρύπα στη μέση (περικοπές και στη ζύμη). Επίσης, και στα υγρά είχαμε δικαίωμα επιλογής: ανθρακούχο ή μεταλλικό νερό. Ακούστηκε επίσης μια φήμη ότι κάποιος ήπιε χυμό σανγκουίνι. Η πληροφορία ελέγχεται.

Το IFE ήταν άλλο ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη: Ξεκινήσαμε με μία βλακωδέστατη διαφήμιση Alitalia. Η υπόθεση είναι απλή αλλά απολύτως σουρρεαλιστική: Σε ένα χάι-τεκ αεροδρόμιο (δεν ήταν το ούτε το FCO, ούτε το ΜΧP), μία check-in-ατζού τσεκάρει μία οικογένεια της οποίας ο κανακάρης έχει μία χάρτινη σαΐτα . Η οικογένεια φεύγει, αλλά το κωλόπαιδο ξεχνάει τη σαΐτα (μπορεί να ήταν και προβοκάτσια). Η χαζή υπάλληλος αφήνει το πόστο της (και γαμώ την ευσυνειδησία) και ψάχνει να βρει την οικογένεια. Tους ακολουθεί παντού (δε βλέπουμε αν πέρασε κι από τον έλεγχο ασφαλείας, πολύ λογικό διότι αν συνέβαινε και αυτό, θα είχαμε φτάσει στην Αθήνα και η διαφήμιση θα συνεχιζόταν). Παίρνει τηλέφωνα στις πύλες, περιγράφει την οικογένεια αλλά είναι τόσο ηλίθια που θα μπορούσε απλά να δει το όνομα στον υπολογιστή της και να πάει στη συγκεκριμένη πύλη και όχι να ανεβοκατεβαίνει κυλιόμενες και ασανσέρ σαν τουρκάλα γριά από τα Άδανα που φτάνει στο αεροδρόμιο Zaventem και πανικοβάλλεται. Το τέλος δεν το είδα (συγγνώμη δεν το έκανα απο βαρεμάρα απλά κάτι μου έφερε μία στιγμιαία υπνηλία) και δυστυχώς δεν το βρίσκω και στο YouTube.

 
Υπάρχει μία συνήθεια, οι εθνικοί αερομεταφορείς μίας χώρας να προβάλλουν προπαγανδιστικές παραγωγές με προϊόντα της χώρας τους. Η παλιά ΟΑ έβγαζε λ.χ. "Μένουμε Ελλάδα", ακροπόλεις, παρθενώνες, γκρηκ σουβλάκι και Μαμαλάκη. Η Ιταλία φημίζεται για ορισμένα πολύ χαρακτηριστικά πράγματα: ένα από αυτά είναι η κουζίνα της, αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ προκλητικό να μας βάλουν εκπομπή με τον ιταλό Μαμαλάκη, τη στιγμή που μας είχαν σερβίρει τα τέσσερα μονόευρα μπισκότα και το νερό. Η επιλογή “Best of Cicciolina” ήταν out of question (είχαμε και σχολικό γκρουπ), έτσι, προσανατολίστηκαν στο άλλο υπέρτατο ιταλικό πολιτιστικό δημιούργημα για το οποίο υπερηφανεύονται: ιταλική μόδα. Το τι ντεφιλέ είδαμε στην υπόλοιπη μισή ώρα ήταν κάτι το απερίγραπτο, διότι πέρα από τα πολύ κοινότυπα Rocco Barocco, Ferre, Trussardi κλπ. Έδειξε και ανδρική μόδα με τα μοντέλα με μαλλί σαν της Τάμτας, ντυμένα αμπαζούρ, να φοράνε ασημί κελεμπίες με τη γραβάτα από πάνω δεμένη ανάποδα. Να ξαναθυμήσω ότι μιλάμε για ανδρική μόδα ή δε χρειάζεται; Κάποια ταινία που ξεκίνησε να προβάλλεται κόπηκε μετά τους τίτλους έναρξης (ήταν και χολλυγουντιανή παραγωγή χωρίς ήχο).

Το καλό ήταν ότι η πτήση διήρκεσε λίγο. Η διπλανή αλβανίδα κυρία ήταν πολύ ήσυχη (μιλούσε και ελληνικά και αγγλικά) και ο διπλανός κύριος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσει τη συγκλονιστική ιστορία μας αλλά και να μας πει τις δικές του (και πιστέψτε με, όταν είναι να μιλήσεις για Αλιτάλια, έχεις πολλά να πεις και λίγα να φας).

Αγάπη μου, συρρίκνωσα το Alisnack*

Η ώρα ήταν 17:15. Τρεις παλαβοί τρέχουν μέσα στο σταθμό της Ostiense για να φτάσουν στο binario 12, απ' όπου θα περνούσε το τραίνο για το Fiumicino. Τα καταφέραμε μεν, το τραίνο όμως άφαντο. Το είχαμε χάσει; Δε νομίζω. Μάλλον έχει καθυστέρηση. Όντως,  στις 17:22 φτάνει το τραίνο. Μπαίνουμε μέσα, καθόμαστε στα πεντακάθαρα καθίσματα (περιττό να πω ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανα με το που θα έμπαινα σπίτι, ήταν να βάλω το παντελόνι στο πλυντήριο). Αν και με τη γλώσσα έξω, ήμασταν χαρούμενοι που θα φτάναμε στο αεροδρόμιο εγκαίρως. Αν παίρναμε το επόμενο, όλα έδειχναν ότι θα τρέχαμε σαν παλαβοί και στο Fiumicino και στον έλεγχο και στη φυσούνα, γενικώς θα τρέχαμε. Έτσι έδειχναν όλα... Για προοικονομία χρόνου, απλά σας αναφέρω ότι ακόμα κι αν παίρναμε το τελευταίο τραίνο της μέρας και πηγαίναμε σα να πηγαίναμε σε τάμα στην Τήνο -ξέρετε, στα τέσσερα- και πάλι θα προλαβαίναμε, απλά δεν το ξέραμε.

Βγαίνουμε έξω, πάμε προς το Terminal C (ας το πούμε έτσι, για να κρατήσουμε ένα επίπεδο) και πηγαίνουμε προς τον έλεγχο εισιτηρίων. Σε μία σκοτεινή γωνιά γινόταν ο έλεγχος εισιτηρίων. επειδή οι ιμάντες δε λειτουργούσαν, οι επιβάτες έπαιρναν τις τσεκαρισμένες αποσκευές και τις τοποθετούσαν σε ένα καροτσάκι, όπου ένας υπάλληλος της Alitalia Handling (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή) τις πήγαινε σε άγνωστη ερημική τοποθεσία. Τώρα ξέρουμε πια, γιατί της έχει βγεί το όνομα της Alitalia για τις χαμένες βαλίτσες βαλίτσες...

 
Φυσικά έρχεται η σειρά μας και τότε θυμάται η υπάλληλος ότι πρέπει να κάνει ένα τηλεφώνημα κάπου. Ακολούθησε μία συνομιλία που θύμιζε εκτέλεση συνταγής του Στέλιου Παρλιάρου (αργά -σχεδόν εκνευριστικά και βασανιστικά- για μη μας κόψει η σως σοκολάτας για την τσιπούρα προβενσάλ). Εγώ ήδη κεραυνοβολούσα, αλλα η ragazza το χαβά της. Τέλος πάντων, παραλαμβάνουμε τις κάρτες: έξοδος D8. Εξακριβώνουμε ότι η κατάσταση στις τουαλέτες των Αναχωρήσεων είναι η ίδια -αν όχι χειρότερη- με εκείνη των Αφίξεων και κατευθυνόμαστε στο επόμενο μαρτύριο που λέγεται Controllo di Sicurrezza.

Προφανώς μόλις είχε κυκλοφορήσει η είδηση ότι κάποιος χάλασε το λίφτινγκ του Μπερλουσκόνι και χιλιάδες αντικαθεστωτικοί εγκατέλειπαν τη χώρα φοβούμενοι ενδεχόμενο πογκρόμ από τους καραμπινιέρους. Μπροστά μου μία μάνα με τις δύο bimbo κόρες της, όλες με μπότες και υπερμεγέθεις τσάντες Hello Kitty. Η μάνα φορούσε και γούνα για την οποία πάνω από 100 οικογένειες τσιντσιλά πρέπει να θρηνούν κάπου στην Κίνα. Καταλαβαίνεις ότι η γυναικεία τσάντα είναι ένα αξεσουάρ προς αποφυγή σε τέτοιες καταστάσεις, δεδομένου ότι περιλαμβάνει οτιδήποτε απαγορεύεται να μπει σε αεροπλάνο: ενυδατικές, κραγιόν, λίμες. Η δε τσάντα "Hello Kitty" όταν την κρατάει ενήλικη γυναίκα και δη ιταλίδα, που φημίζεται για τη φινέτσα, είναι φαινόμενο αν μη τι άλλο ανησυχητικό. Να μη σχολιάσω τις μεταλλικές μπότες με λίγο δέρμα για διακοσμητικό... Συμβουλή: την επόμενη φορά που πας για έλεγχο ασφαλείας, δεν κοιτάς ποια σειρά έχει λιγότερο κόσμο, αλλά σε ποια σειρά οι κυρίες δεν είναι ντυμένες σαν το Ρόμποκοπ και οι άνδρες δεν είναι ντυμένοι σαν τους θαμώνες του "Blue Oyster Bar" στη "Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή". Αν διαλέξεις τη σειρά τους, την καθυστέρηση την έχεις στανταράκι.

Προχωράμε. Εγώ εγκαταλείπω την παρέα και αποφασίζω να πάω στην πύλη. Μας απέμεναν 45 περίπου λεπτά μέχρι την αναχώρηση και δεν ήξερα τις μας περίμενε μέχρι εκεί. Ανεβαίνω την κυλιόμενη και παθαίνω την πλάκα μου: Προφανώς οι κυλιόμενες με έβγαλαν σε αεροδρόμιο άλλης χώρας: Κατμαντού, Ντάκκα, Νέο Δελχί, κάπου εκτός Ευρώπης τέλος πάντων. Το μπουζουκοringtone του Νίκου Βέρτη, που ακούστηκε, μας επιβεβαίωσε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πηγαίναμε Αθήνα. Έξω βροχή, μέσα βρώμα. Είναι να απορείς αν υπάρχει Υγειονομικό στην Ιταλία. Εκστασιασμένος φωτογράφιζα τη μοκέτα, ενώ στα δέκα μέτρα αριστερότερα, οι διάολοι μίας νεοελληνικής οικογένειας κυλιόντουσαν επάνω στην αποικία υπερπληθυσμού χολέρας της μοκέτας. Η μαμά τους είχε άλλη δουλειά, ούσα φορτωμένη με τσάντες από το Upim, έδειχνε τα ψώνια της στις φίλες της (ούτε κουβέντα για ψώνια από τη Via Condotti).

Τα λεπτά περνούσαν, οι πρώτοι είχαν ήδη στηθεί μπροστά από το γκισέ της πύλης (δεν ήξερες, δε ρώταγες;). Aποτέλεσμα μηδέν. Κάποια στιγμή η υπάλληλος της Alitalia Handling ανακοίνωσε ότι η επιβίβαση θα καθυστερούσε 30 λεπτά due to weather conditions. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι μας είχαν αλλάξει το προγραμματισμένο Α320 με ένα Α319 αλλά αυτό μάλλον ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Επικοινωνώ με το το “σύνδεσμό” μας στο αεροδρόμιο (βάλαμε μπρος τα μεγάλα μέσα), ο οποίος μας ενημέρωσε ότι μας είχαν στείλει το SX-OAK, ένα Airbus A319, το οποίο η OA είχε προμηθευτεί από αεροπορική εταιρεία της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Στο άκουσμα και μόνο ότι θα μας παραλάμβανε το SX-OAK, τα φίδια ζώσανε τον ένα από την παρέα. Να σημειωθεί ότι σε προηγούμενη πτήση με το ίδιο αεροπλάνο, ο εν λόγω παραλίγο να φτάσει “ακατούρητος” στην Κύπρο, λόγω προβλημάτων στις τουαλέτες –κλείνει η παρέκβαση. Σχεδόν ταυτόχρονα γίνεται νέα ανακοίνωση ότι η επιβίβαση θα καθυστερούσε άλλα 30 λεπτά (due to technical checks). Η ώρα ήταν περίπου 19:45. Αναπόδραστα άρχισαν διάφορες αψιμαχίες στην πύλη του τύπου (γουί γουόν το ση ε ρισπόνσιμπλ χίαρ, βορρέμο βεντέρε ιλ ρεσπονσάμπιλε, σούμπιτο) ενώ όσοι δεν μπήκαν στο τριπάκι των διαπληκτισμών, αρκέστηκαν σε περιλήψεις διάφορων επεισοδίων του “Mayday!” (ντοκυμανταίρ του Makedonia TV που περιγράφει πολύ παραστατικά –είναι γεγονός- πολλά τραγικά αεροπορικά δυστυχήματα. Μιλάμε για υπερπαραγωγή).

Μισή ώρα αργότερα η πύλη ανοίγει και από μέσα βγαίνουν K1, FO και τρία Olympic Girls. Τα επόμενα λεπτά μου θύμησαν εκείνες τις αξέχαστες στιγμές με τον Παπανδρέου στο Ωνάσειο και το κλιμάκιο ιατρών να ετοιμάζεται για ανακοινωθέν. Το πλήρωμα προσπάθησε να δώσει εξηγήσεις σε ένα τσούρμο φωνακλάδων, που ζητούσαν να έρθει άλλο αεροπλάνο από την Αθήνα ή να εκστομίζουν διάφορα κοσμητικά επίθετα προς κάθε κατεύθυνση από το Χατζηδάκη μέχρι το Βγενόπουλο. Κατά τα λεγόμενα του Computerise, τόνιζαν συνεχώς ότι το αεροπλάνο είναι ολοκαίνουριο και ασφαλές.

Σχεδόν ταυτόχρονα, οι πρώτοι συνεπιβάτες μας, έρχονταν προς το μέρος μας (εμείς ήμασταν στη Νεκρή Ζώνη). “Μας είπαν ότι χάλασε ένα εξάρτημα του αεροπλάνου και πρέπει να περιμένουμε να το φτιάξουνε εδώ, γιατί δεν μπορεί να επιστρέψει στην Αθήνα το αεροπλάνο και να το φτιάξουν εκεί” είπε ένας από τους κυρίους. “Κατάλαβες φίλε μου, φέρανε χαλασμένο αεροπλάνο για να το φτιάξουν εδώ που τα εργατικά είναι φθηνότερα” είπε ένας άλλος με μπουφάν Gate 13 Mytilini. Το “χαλασμένο τηλέφωνο” έκανε καλά τη δουλειά του. Και τότε ήταν που επήλθε το τελειωτικό χτύπημα: ήταν η ενημέρωση ότι η πτήση θα καθυστερούσε δύο με τρεις ώρες λόγω τεχνικού προβλήματος. Περιττό να αναφέρω ότι την ίδια στιγμή η “Aegean” έκανε ακριβώς απέναντι το last and final call για τους τελευταίους επιβάτες της, ανάμεσά τους και γνωστός σκηνοθέτης μαιτρ του σύγχρονου (βωβού) ελληνικού κινηματογράφου. Θεόδωρο τον λένε κι αυτόν (εντελώς συμπτωματικά).

Βέβαια, στο άκουσμα της τελευταίας ανακοίνωσης τα τεκταινόμενα στην πύλη έκαναν ακόμα και τις υπερπαραγωγές του Σεφερλή στο Δελφινάριο να αποτελούν ρεσιτάλ μινιμαλισμού και αφαιρετικότητας. Μάταια προσπαθούσε ο station manager να ηρεμήσει πολλούς από τους 110 που θα μετέφερε το SX-OAK. Άγνωστο γιατί, αιτήματα για αποζημίωση δε βρήκαν ανταπόκριση. Τότε ήταν που ο Nick αποφάσισε να παίξει το τελευταίο του χαρτί, λέγοντας χαμηλόφωνα στο station manager μία λεξούλα που μόλις του είχα μάθει “reprotection”.
Στο ρεζουμέ:

Ανακοίνωση καθυστέρησης 30 λεπτών λόγω καιρού

Ανακοίνωση καθυστέρησης 30 λεπτών λόγω απαραίτητων τεχνικών ελέγχων

Ανακοίνωση καθυστέρησης 2-3 ωρών λόγω βλάβης

Τελευταία ανακοίνωση για αναχώρηση πτήσης της Αιγαίου στην απέναντι πύλη...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΨΗΛΑ!
Η Αιγαίου φεύγει, τo Alisnack έρχεται!

*Alisnack: Το προσφερόμενο στις πτήσεις της Alitalia έδεσμα. Το μικροσκοπικό μέγεθος και η άθλια ποιότητά του είναι παροιμιώδεις…