Συνήθως, στο άκουσμα και μόνο της λέξης Άμστερνταμ το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν η γειτονιά με τις βιτρίνες. Η επιστροφή μας από το Πεκίνο στην Αθήνα γινόταν μέσω Άμστερνταμ και Βερολίνου, προκειμένου να μη μας κάτσει απότομα η επιστροφή στη μιζέρια της καθημερινότητας (μα τι αισιόδοξα που τα γράφω). Αν είσαι βέβαια Τούρκος, το άκουσμα και μόνο της πόλης έχει τόσο ξεκάθαρο νόημα όσο και το τι θέλει να πει η Βέρα Λάμπρου όταν λέει "Νινί". Και επειδή εδώ το μπλογκ έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, θα μάθεις και λίγα τουρκικά: "Αm ister adam" σημαίνει "Νινί(κατά Βέρα Λάμπρου) θέλει άντρα"
Φτάσαμε στο Άμστερνταμ απόγευμα Πέμπτης, έπειτα από δεκάμιση ώρες στριμωγμένοι σε ένα άθλιο 777 της China Southern. Φυσικά, επειδή είχαμε δώσει ένα σκασμό λεφτά για την ταξιδιωτική υπερπαραγωγή "Της Κορέας" και επειδή στην Ευρώπη τα ξενοδοχεία δεν είναι φθηνά, είπαμε να κάνουμε περικοπές στη διαμονή. Πρώτη ψυχρολουσία λοιπόν ήταν το ξενοδοχείο μας.
Ο Θεός να το κάνει ξενοδοχείο δηλαδή. Το Amstel Botel είναι ένα ποταμόπλοιο το οποίο είναι δεμένο στο IJ του Άμστερνταμ. Ξέραμε τι περίπου θα περιμέναμε, όχι όμως 100%. Μπαίνοντας, οι χώροι του ποταμοπλοίου μας φάνηκαν γνώριμοι (τουλάχιστον σε μένα). Σχεδόν αμέσως έκανα rewind στο αμαρτωλό παρελθόν μου, όταν την άνοιξη του 2004 είχα ξεκινήσει να πάω στα εξωτικά Αντικύθηρα με το ΡΟΜΙΛΝΤΑ, το πιο cult πλοίο της ελληνικής ακτοπλοΐας.
Κατεβαίνοντας στο κάτω deck (είπαμε, δεν είχαμε λεφτά για σουίτα) μία μυστηριώδης (να την πω;), γλυκιά (να την πω;), παράξενη (να την πω;) μυρωδιά από ένα αρωματικό είδος καιόμενου χόρτου διαχεόταν στο διάδρομο. Μπαίνοντας δε μέσα στην καμπίνα, συνειδητοποίησα ότι η Ρομίλντα ήταν κάτι το υπερλούξ μπροστά σε αυτό το κατάλυμα που είχαμε επιλέξει...
Η βόλτα στη γνωστή γειτονιά με τις βιτρίνες, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Μ' άρεσε όμως που κάθε δρομάκι είχε διαφορετικές κατηγορίες προσφερόμενων ειδών: ασιάτισσες, αφρικανές, ευρωπαίες, υπέρβαρες κλπ. Βέβαια, το πιο αστείο ήταν όταν θυμηθήκαμε το ρεπορτάζ που είχε κάνει ο Τάσος Δούσης για το Άμστερνταμ και είχε πάρει πλάνα από την εν λόγω γειτονιά, κάτι το οποίο απαγορεύεται και όποιος το κάνει συνήθως ακούει πάαααρα πολλά μπινελίκια. Επίσης δεν θα ξεχάσω τη συνέντευξη που είχε πάρει από ελληνίδα τρανσέξουαλ. Τι γελιο είχαμε ρίξει τότε! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γειτονιά είναι 100% τουριστική. Απόδειξη: τα γκρουπ γιαπωνέζων με τον ξεναγό. Όχι πως τα κορίτσια δεν είχαν δουλειά, αλλά είναι γεγονός ότι δεν πάς εκεί μόνο και μόνο από λύπηση για να μην έχεις τύψεις ότι θα βρεθούν άνεργες και ποιος ξέρει τι δουλειά θα έκαναν τότε... Πάντως, ορισμένες έχουν βρει τον τρόπο για να περνα η ώρα ευχάριστα. Μέχρι και PSP είδαμε να παίζει μία στη βιτρίνα...
Την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε για μία βόλτα στα κανάλια της πόλης. Σημείωση ότι το Amstel Botel μπορεί να είναι μία φθηνή και όχι και τόσο ποιοτική λύση, αλλά έχει υπέροχο μπουφέ πρωινού, που μας κράτησε χορτάτους μέχρι το απόγευμα. Από την Αγορά των Λουλουδιών έφερα ένα ολόκληρο φορτίο βολβούς για τουλίπες (τις οποίες και προβλέπω να μου τις καίει ο παγετός). Γενικά, το Άμστερνταμ είναι πανέμορφο και έχει υπέροχα μουσεία. Αν δεν έχετε πάει, αξίζει να το επισκεφθείτε. Σαν μοναδικά μειονεκτήματα θα έβρισκα μόνο την ακριβή διαμονή και τα σχετικά "τσιμπημένα" αεροπορικά εισιτήρια.
Το αεροδρόμιο Schiphol είναι πραγματικά τεράστιο και οι ουρές για τον έλεγχο ασφαλείας είναι μεγάλες (ελάτε αρκετά νωρίς). Το πιο όμορφο χαρακτηριστικό του εν λόγω αεροδρομίου είναι φυσικά το viewing terrace που έχει, προς τιμήν των ανά τον κόσμο planespotters. Και στο Schiphol μπορείς να δεις πολλά, πάρα πολλά...
Φτάσαμε στο Άμστερνταμ απόγευμα Πέμπτης, έπειτα από δεκάμιση ώρες στριμωγμένοι σε ένα άθλιο 777 της China Southern. Φυσικά, επειδή είχαμε δώσει ένα σκασμό λεφτά για την ταξιδιωτική υπερπαραγωγή "Της Κορέας" και επειδή στην Ευρώπη τα ξενοδοχεία δεν είναι φθηνά, είπαμε να κάνουμε περικοπές στη διαμονή. Πρώτη ψυχρολουσία λοιπόν ήταν το ξενοδοχείο μας.
Ο Θεός να το κάνει ξενοδοχείο δηλαδή. Το Amstel Botel είναι ένα ποταμόπλοιο το οποίο είναι δεμένο στο IJ του Άμστερνταμ. Ξέραμε τι περίπου θα περιμέναμε, όχι όμως 100%. Μπαίνοντας, οι χώροι του ποταμοπλοίου μας φάνηκαν γνώριμοι (τουλάχιστον σε μένα). Σχεδόν αμέσως έκανα rewind στο αμαρτωλό παρελθόν μου, όταν την άνοιξη του 2004 είχα ξεκινήσει να πάω στα εξωτικά Αντικύθηρα με το ΡΟΜΙΛΝΤΑ, το πιο cult πλοίο της ελληνικής ακτοπλοΐας.
Κατεβαίνοντας στο κάτω deck (είπαμε, δεν είχαμε λεφτά για σουίτα) μία μυστηριώδης (να την πω;), γλυκιά (να την πω;), παράξενη (να την πω;) μυρωδιά από ένα αρωματικό είδος καιόμενου χόρτου διαχεόταν στο διάδρομο. Μπαίνοντας δε μέσα στην καμπίνα, συνειδητοποίησα ότι η Ρομίλντα ήταν κάτι το υπερλούξ μπροστά σε αυτό το κατάλυμα που είχαμε επιλέξει...
Η βόλτα στη γνωστή γειτονιά με τις βιτρίνες, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Μ' άρεσε όμως που κάθε δρομάκι είχε διαφορετικές κατηγορίες προσφερόμενων ειδών: ασιάτισσες, αφρικανές, ευρωπαίες, υπέρβαρες κλπ. Βέβαια, το πιο αστείο ήταν όταν θυμηθήκαμε το ρεπορτάζ που είχε κάνει ο Τάσος Δούσης για το Άμστερνταμ και είχε πάρει πλάνα από την εν λόγω γειτονιά, κάτι το οποίο απαγορεύεται και όποιος το κάνει συνήθως ακούει πάαααρα πολλά μπινελίκια. Επίσης δεν θα ξεχάσω τη συνέντευξη που είχε πάρει από ελληνίδα τρανσέξουαλ. Τι γελιο είχαμε ρίξει τότε! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γειτονιά είναι 100% τουριστική. Απόδειξη: τα γκρουπ γιαπωνέζων με τον ξεναγό. Όχι πως τα κορίτσια δεν είχαν δουλειά, αλλά είναι γεγονός ότι δεν πάς εκεί μόνο και μόνο από λύπηση για να μην έχεις τύψεις ότι θα βρεθούν άνεργες και ποιος ξέρει τι δουλειά θα έκαναν τότε... Πάντως, ορισμένες έχουν βρει τον τρόπο για να περνα η ώρα ευχάριστα. Μέχρι και PSP είδαμε να παίζει μία στη βιτρίνα...
Την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε για μία βόλτα στα κανάλια της πόλης. Σημείωση ότι το Amstel Botel μπορεί να είναι μία φθηνή και όχι και τόσο ποιοτική λύση, αλλά έχει υπέροχο μπουφέ πρωινού, που μας κράτησε χορτάτους μέχρι το απόγευμα. Από την Αγορά των Λουλουδιών έφερα ένα ολόκληρο φορτίο βολβούς για τουλίπες (τις οποίες και προβλέπω να μου τις καίει ο παγετός). Γενικά, το Άμστερνταμ είναι πανέμορφο και έχει υπέροχα μουσεία. Αν δεν έχετε πάει, αξίζει να το επισκεφθείτε. Σαν μοναδικά μειονεκτήματα θα έβρισκα μόνο την ακριβή διαμονή και τα σχετικά "τσιμπημένα" αεροπορικά εισιτήρια.
Το αεροδρόμιο Schiphol είναι πραγματικά τεράστιο και οι ουρές για τον έλεγχο ασφαλείας είναι μεγάλες (ελάτε αρκετά νωρίς). Το πιο όμορφο χαρακτηριστικό του εν λόγω αεροδρομίου είναι φυσικά το viewing terrace που έχει, προς τιμήν των ανά τον κόσμο planespotters. Και στο Schiphol μπορείς να δεις πολλά, πάρα πολλά...
Στο επόμενο: Δεν έχει επόμενο. Ως εδώ ήταν! Το επόμενο εκτός πατρίδος θα είναι τον Απρίλιο, οπότε και αναμένεται αναλυτικό τριπ ρηπόρτ. Μέχρι τότε, κάτι θα βρίσκω και θα ανεβάζω...
1 σχόλιο:
ωραία πράγματα! δεν έχω πάει, αλλά είναι από τις χώρες που θα ήθελα
Δημοσίευση σχολίου