Στο αμαρτωλό Αμστελόδαμον...

Συνήθως, στο άκουσμα και μόνο της λέξης Άμστερνταμ το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν η γειτονιά με τις βιτρίνες. Η επιστροφή μας από το Πεκίνο στην Αθήνα γινόταν μέσω Άμστερνταμ και Βερολίνου, προκειμένου να μη μας κάτσει απότομα η επιστροφή στη μιζέρια της καθημερινότητας (μα τι αισιόδοξα που τα γράφω). Αν είσαι βέβαια Τούρκος, το άκουσμα και μόνο της πόλης έχει τόσο ξεκάθαρο νόημα όσο και το τι θέλει να πει η Βέρα Λάμπρου όταν λέει "Νινί". Και επειδή εδώ το μπλογκ έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, θα μάθεις και λίγα τουρκικά: "Αm ister adam" σημαίνει "Νινί(κατά Βέρα Λάμπρου) θέλει άντρα"

Φτάσαμε στο Άμστερνταμ απόγευμα Πέμπτης, έπειτα από δεκάμιση ώρες στριμωγμένοι σε ένα άθλιο 777 της China Southern. Φυσικά, επειδή είχαμε δώσει ένα σκασμό λεφτά για την ταξιδιωτική υπερπαραγωγή "Της Κορέας" και επειδή στην Ευρώπη τα ξενοδοχεία δεν είναι φθηνά, είπαμε να κάνουμε περικοπές στη διαμονή. Πρώτη ψυχρολουσία λοιπόν ήταν το ξενοδοχείο μας.

Ο Θεός να το κάνει ξενοδοχείο δηλαδή. Το Amstel Botel είναι ένα ποταμόπλοιο το οποίο είναι δεμένο στο IJ του Άμστερνταμ. Ξέραμε τι περίπου θα περιμέναμε, όχι όμως 100%. Μπαίνοντας, οι χώροι του ποταμοπλοίου μας φάνηκαν γνώριμοι (τουλάχιστον σε μένα). Σχεδόν αμέσως έκανα rewind στο αμαρτωλό παρελθόν μου, όταν την άνοιξη του 2004 είχα ξεκινήσει να πάω στα εξωτικά Αντικύθηρα με το ΡΟΜΙΛΝΤΑ, το πιο cult πλοίο της ελληνικής ακτοπλοΐας.

Κατεβαίνοντας στο κάτω deck (είπαμε, δεν είχαμε λεφτά για σουίτα) μία μυστηριώδης (να την πω;), γλυκιά (να την πω;), παράξενη (να την πω;) μυρωδιά από ένα αρωματικό είδος καιόμενου χόρτου διαχεόταν στο διάδρομο. Μπαίνοντας δε μέσα στην καμπίνα, συνειδητοποίησα ότι η Ρομίλντα ήταν κάτι το υπερλούξ μπροστά σε αυτό το κατάλυμα που είχαμε επιλέξει...

Η βόλτα στη γνωστή γειτονιά με τις βιτρίνες, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Μ' άρεσε όμως που κάθε δρομάκι είχε διαφορετικές κατηγορίες προσφερόμενων ειδών: ασιάτισσες, αφρικανές, ευρωπαίες, υπέρβαρες κλπ. Βέβαια, το πιο αστείο ήταν όταν θυμηθήκαμε το ρεπορτάζ που είχε κάνει ο Τάσος Δούσης για το Άμστερνταμ και είχε πάρει πλάνα από την εν λόγω γειτονιά, κάτι το οποίο απαγορεύεται και όποιος το κάνει συνήθως ακούει πάαααρα πολλά μπινελίκια. Επίσης δεν θα ξεχάσω τη συνέντευξη που είχε πάρει από ελληνίδα τρανσέξουαλ. Τι γελιο είχαμε ρίξει τότε! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γειτονιά είναι 100% τουριστική. Απόδειξη: τα γκρουπ γιαπωνέζων με τον ξεναγό. Όχι πως τα κορίτσια δεν είχαν δουλειά, αλλά είναι γεγονός ότι δεν πάς εκεί μόνο και μόνο από λύπηση για να μην έχεις τύψεις ότι θα βρεθούν άνεργες και ποιος ξέρει τι δουλειά θα έκαναν τότε... Πάντως, ορισμένες έχουν βρει τον τρόπο για να περνα η ώρα ευχάριστα. Μέχρι και PSP είδαμε να παίζει μία στη βιτρίνα...

Την επόμενη μέρα, ξεκινήσαμε για μία βόλτα στα κανάλια της πόλης. Σημείωση ότι το Amstel Botel μπορεί να είναι μία φθηνή και όχι και τόσο ποιοτική λύση, αλλά έχει υπέροχο μπουφέ πρωινού, που μας κράτησε χορτάτους μέχρι το απόγευμα. Από την Αγορά των Λουλουδιών έφερα ένα ολόκληρο φορτίο βολβούς για τουλίπες (τις οποίες και προβλέπω να μου τις καίει ο παγετός). Γενικά, το Άμστερνταμ είναι πανέμορφο και έχει υπέροχα μουσεία. Αν δεν έχετε πάει, αξίζει να το επισκεφθείτε. Σαν μοναδικά μειονεκτήματα θα έβρισκα μόνο την ακριβή διαμονή και τα σχετικά "τσιμπημένα" αεροπορικά εισιτήρια.

Το αεροδρόμιο Schiphol είναι πραγματικά τεράστιο και οι ουρές για τον έλεγχο ασφαλείας είναι μεγάλες (ελάτε αρκετά νωρίς). Το πιο όμορφο χαρακτηριστικό του εν λόγω αεροδρομίου είναι φυσικά το viewing terrace που έχει, προς τιμήν των ανά τον κόσμο planespotters. Και στο Schiphol μπορείς να δεις πολλά, πάρα πολλά...

Στο επόμενο: Δεν έχει επόμενο. Ως εδώ ήταν! Το επόμενο εκτός πατρίδος θα είναι τον Απρίλιο, οπότε και αναμένεται αναλυτικό τριπ ρηπόρτ. Μέχρι τότε, κάτι θα βρίσκω και θα ανεβάζω...

Της Κορέας (Ημέρα 7η)

Ε.ΞΕ.ΣΙ.Τ.
(Εφιαλτική Ξενάγηση Σινικού Τείχους)

Οι παλινωδίες συνεχίζονται! Δε μας έφταναν όλα τ' άλλα, έπρεπε να ξεναγηθούμε και στο Σινικό Τείχος!

Περίληψη Προηγουμένου: Η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης χώρας του κόσμου δε με ενθουσίασε τόσο όσο περίμενα. Περισσότερο με προβλημάτισε το χάος που επικρατεί εκεί. Λένε όμως πως είναι ατόπημα να βρεθείς εκεί και να μη δεις το Σινικό Τείχος. Για να δούμε αν αυτό έχει βάση ή αποτελεί μύθο...

Το παρτσακλό και ο ταξιτζής ήταν συνεπέστατοι στο ραντεβού τους. Στις εννιά ακριβώς μας περίμεναν στην είσοδο του ξενοδοχείου. Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο και ξεινήσαμε, με κατεύθυνση προς τα βόρεια. Προορισμός μας ήταν το Μπανταλίνγκ, το κοντινότερο σημείο του Σινικού Τείχους από το Πεκίνο. Την όλη διαδρομή είναι πολύ δύσκολο να την αντέξεις, πόσο μάλλον όταν έχεις και τη μικρή με την τσιριδοφωνή της να σου λέει αυτά που είχες διαβάσει το προηγούμενο βράδυ στον ταξιδιωτικό οδηγό. Να σου πω την αλήθεια, όσο ενδιαφέροντα και να ήταν αυτά που σου έλεγε, όσο καλοπροαίρετος και να ήσουν, η μικρή δεν είχε την πολυπόθητη μεταδοτικότητα, γιατί πολύ απλά είχε αποστηθήσει έναν ταξιδιωτικό οδηγό, προφανώς χωρίς να καταλαβαίνει τι λέει.

Ασφαλώς και μας είχε προβληματίσει το γεγονός ότι το Μπανταλίνγκ ήταν πολύ τουριστικό και ως εκ τούτου υποψιαζόμασταν ότι θα γινόταν της Πόπης. Φτάνοντας εκεί, επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας. Ένας χαμός: δεδάδες δεκάδων λεωφορεία και αμέτρητα γκρουπ. Κι όταν αναφερόμαστε σε γκρουπ, μην πάει το μυαλό σου στους δυτικούς. Το 90% των επισκεπτών ήταν Κινέζοι. Λογικό άλλωστε, αφού σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, ο ένας στους πέντε είναι Κινέζος.

Ανεβήκαμε τα σκαλιά και βρεθήκαμε πάνω στο Τείχος. Το έργο είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό και το μεγαλείο του είναι αναμφισβήτητο. Το γιατί και πώς, όμως, φτιάχτηκε ένα τέτοιο έργο αποτελεί προφανώς μία από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της Κίνας. Περπατήσαμε για περίπου μισό χιλιόμετρο πάνω στο τείχος, οι ζητιάνοι έθεσαν σε δοκιμασία την εγκράτειά μου και το γεγονός ότι κατάφερα και επέστρεψα πίσω αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν είμαι αγοραφοβικός. Βρήκαμε το χαμένο και ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επόμενη αττραξιόν: τους Τάφους των Μινγκ

Όσο κι αν ακούγεται παρανοϊκό, ομολογώ ότι απολαύσαμε την επίσκεψή μας στους Τάφους των Μίνγκ. Είχαμε μία απέραντη έκταση σχεδόν αποκλειστικά δική μας, μια και οι Κινέζοι δεν συνηθίζουν να πηγαίνουν εκεί, επειδή το θεωρούν γρουσουζιά. Όπως και να 'χε το πράγμα, περάσαμε υπέροχα!

Συμπερασματικά, προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε τους Τάφους των Μινγκ. Βάλτε τα πιο άνετα παπούτσια σας και περπατήστε την Ιερά Οδό, παρατηρώντας τα αγάλματα των ζώων και των φυλάκων του αυτοκράτορα. Αν σας προτείνουν Σινικό Τείχος, ζητήστε επίσκεψη σε κάποιο άλλο σημείο εκτός από το Μπανταλίνγκ. Το πιο πιθανό είναι να σας πουν ότι δε γίνεται. Αν πάτε τελικά στο Μπανταλίνγκ, μην αφήσετε την πολυκοσμία να σας πτοήσει. Καλή παρέα να υπάρχει και διάθεση, κι όλα γίνονται!

Το ταξίδι στη Βόρεια Κορέα και την Κίνα θα τελείωνε κάπου εδώ. Είχαμε όμως κανονίσει να συμπεριλάβουμε άλλες δυο χώρες στο ταξίδι μας, αυτή τη φορά στην Ευρώπη!

Αναζητώντας τη Χάιντι στις Άλπεις...

Ένα ταξίδι στα μέσα του χειμώνα στις Άλπεις δεν είναι άσχημη ιδέα. Η προσφορά γνωστής αεροπορικής εταιρείας, μας έστειλε στο Μιλάνο, κάνοντάς μας φτωχώτερους κατά €74. Από εκεί μπήκαμε σ' ένα ωραιότατο Opel Astra και πήραμε τους δρόμους...

Πρώτη μας στάση η Αόστα, πρωτεύουσα της ομώνυμης αυτόνομης περιοχής. Με εξαίρεση την υπέροχη μεσαιωνική πόλη, η Αόστα είναι μία τυπική ιταλική επαρχιακή πόλη. Αν ποτέ αποφασίσετε να πάτε, μην το διανοηθείτε να μείνετε εκτός της παλιάς πόλης.

Συνεχίσαμε προς Courmayeur και ακολούθως μπήκαμε στο θρυλικό τούννελ του Λευκού Όρους, που μας έβγαλε στη Γαλλία. Από κει και πέρα, η Γενεύη απέχει περίπου 75 χιλιόμετρα.

Η αλήθεια είναι πως η Γενεύη δε με ενθουσίασε και τόσο όσο περίμενα. Με εξαίρεση τον παλιό τομέα της, σαν πόλη στερείται κάποιου ιδιαίτερου χαρακτήρα. Κλασσικό αξιοθέατο βέβαια, ο ύψους 140 μέτρων πίδακας. Αν αυτό εσείς το θεωρείτε κάτι το σούπερ και το μοναδικό, εγώ το θεωρώ σπατάλη ενέργειας.

Αντιθέτως, βρήκα τα παραλίμνια χωριά της Λεμάν, σαφως πιο όμορφα...

Και σε αυτό το ταξίδι δεν παραλείψαμε βέβαια να γίνουμε "νούμερα". Αφορμή δόθηκε το "Carnaval de Raizes", το βραζιλιάνικο πάρτυ που έλαβε χώρα στο night club Palladium. Κι αν νομίζεις ότι μετά από 6 caipirinhas και 2 μπύρες, μπόρεσα να παραμείνω νηφάλιος και σοβαρός, ε τότε είσαι πολύ γελασμένος...

Αυτά τα φοβερά συνέβησαν το προηγούμενο σαββατοκύριακο...

Α ναι, να μην ξεχάσω: από αύριο αρχίζουμε μαθήματα πορτογαλικών...