Της Κορέας (Ημέρα 2η)

Περίληψη προηγουμένου: Ο Ανδρέας και ο Νικολάκης είναι δύο πανέμορφοι Έλληνες νέοι με έντονα διαταραγμένο ψυχικό κόσμο, που θαυμάζουν βαθύτατα τη Μάγια Τσόκλη, απεχθάνονται να βλέπουν το «Μενουμε Ελλάδα» και παθαίνουν σπασμούς βλέποντας τις εκπομπές του Τάσου Δούση. Φέτος αποφάσισαν να ζήσουν του μύθο τους στην εξωτική και επαναστατική Βόρειο Κορέα. Η πρώτη ημέρα του ταξιδιού τους σημαδεύτηκε από δύο πτήσεις της συμφοράς με την Αεροφλότ και ένα τράνζιτ σε ένα από τα χειρότερα αεροδρόμια της Ευρασίας: το Sheremetyevo 2, της Μόσχας. Για να δούμε όμως τι τους επiφυλάσσει η μοίρα για τη δευτερη μέρα του ταξιδιού τους, όταν οι δύο λαμπροί, πλην όμως παράφρονες νέοι, έφταναν στο Πεκίνο.

Δε λέω, το Τέρμιναλ 2 του Διεθνούς Αεροδρομίου του Πεκίνου είναι πράγματι εντυπωσιακό. Το κακό είναι ότι για να πας να περάσεις έξω, θα πρέπει να συμπληρώσεις τρεις διαφορετικές φόρμες και να τις παραδώσεις σε τρεις διαφορετικές υπηρεσίες. Σε μία από αυτές, έχουν και θερμική κάμερα, για να δουν αν έχεις πυρετό (το φάντασμα της Νόσου των Πτηνών πλανάται ακόμα πάνω από την Ασία). Το ίδιο ισχύει και για την αναχώρηση. Κινέζικη γραφειοκρατία... τι το ψάχνεις;

Βγαίνοντας από τα τελωνεία, σχεδόν αμέσως εντοπίσαμε μια μικρή κινεζούλα που κρατούσε μια πινακίδα με τα ονόματά μας επάνω. Αφού μας καλωσόρισε μας πήγε μαζί με τον οδηγό στο αυτοκίνητό μας, σε ένα από τα υπόγεια πάρκινγκ του αεροδρομίου. Καθώς λοιπόν ξεκινήσαμε για το Πεκίνο, η μικρούλα μας άρχισε το ποίημά της, που φαίνεται πως είχε μάθει πολύ καλά, αγγλικά πάλι όχι...

«Είμαι η Σίρλεϋ (!) και θα είμαι η ξεναγός σας σε αυτήν την υπέροχη χώρα... μπλα, μπλα, μπλα... το Πεκίνο φημίζεται για πέντε πράγματα: την κουλτούρα του, τον εκσυγχρονισμό του.... μπλά, μπλα, μπλα.... το πέμπτο είναι η πάπια Πεκίνου. Πρίν ψήσουμε την πάπια την αλείφουμε με ένα μείγμα μυρωδικών... μπλά, μπλα, μπλα... οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι μία τεράστια ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο ότι η Κίνα είναι μια προοδευμένη χώρα... μπλα, μπλα, μπλά»

«Για στάσου ρε Σίρλεϋ, Κινέζα δεν είσαι; Πως και έχεις αγγλικό όνομα;» τόλμησε και ρώτησε ο Νικολάκης «Η δασκάλα των αγγλικών με αποκαλεί έτσι, και το κινέζικο όνομα μου είναι Λέι-Λέι.» μας απάντησε με μία φυσικότητα κι εμείς πολύ το χαρήκαμε.

Εκείνη την ημέρα είχαμε κάνει μια τεράστια μαλακία (το γράφω bold για να το θυμάμαι): είχαμε ζητήσει από τον πράκτορα να μας βάλει μία ολοήμερη ξενάγηση στο Πεκίνο, αμέσως μετά την άφιξή μας. Το αποτέλεσμα ήταν να μας τρέχουν στα διάφοτα αξιοθέατα σε μία κατάσταση αποσύνθεσης. Η Σίρλεϋ είχε αποστηθίσει ολόκληρα κατεβατά από ταξιδιωτικούς οδηγούς, προφανώς χωρίς να τα καταλαβαίνει. Θες και αποδείξεις; Κάθε φορά που τη ρωτούσες κάτι πολύ απλό, δεν σε καταλάβαινε και σου απαντούσε άλλα αντί άλλων. Για το Μάο Τσε Τούνγκ τη ρωτούσες, για την πάπια Πεκίνου σου απαντούσε και μάλιστα με ακατάσχετη φλυαρία. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω την έννοια του κινέζικου βασανιστηρίου. Αν αυτό δεν ήταν βασανιστήριο, τότε κάποιος μας έκανε πλάκα, στάνταρ...

Πρώτη στάση μας το Θερινό Ανάκτορο. Δε λέω, εντυπωσιακό ήταν, τεράστιο ήταν, γεμάτο τουρίστες ήταν, οι περισσότεροι Κινέζοι ήταν. Είδαμε κάτι ωραία κτίρια, έναν ναό στην κορυφή του λόφου (στην κατάστασή μου εστάθη αδύνατον να ανέβω εκεί πάνω) θαυμάσαμε την πολύχρωμη διακόσμηση, είδαμε κάτι κινέζους να φτύνουν και μας πήγαν και σε ένα εστιατόριο εντελώς -μα, εντελώς- tourist trap. Τι φάγαμε; Δεν ξέρω. Πάντως είχε και πιρούνια = μαγαζί για δυτικούς=μεγάλο φιάσκο...

Τεράστια (ανθρωποφάγα;) νούφαρα στις όχθες της λίμνης Κουνμίνγκ

Ο "Πύργος της Ευωδίας του Βούδα" (Θερινό Ανάκτορο)

Το "Μαρμάρινο Πλοίο" (τί άλλο θα δούμε σήμερα...)

Στη συνέχεια, η Σίρλεϋ μας παρακάλεσε να της κάνουμε μία μεγάλη χάρη και να πάμε μία επίσκεψη σε ένα «Μουσείο Μαργαριταριών» η οποία δεν συμπεριλαμβανόταν στο πρόγραμμα, γιατί θα ήθελε να δούμε ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα (κυρίως όμως να αγοράσουμε και τίποτα, μήπως και πάρει αυτή κι ο οδηγός καμιά προμήθεια). Εμείς -σαν καλοί μαλάκες- δεν αρνηθήκαμε και πήγαμε, παρά το ότι δεν είχαμε κοιμηθεί και ήμασταν σαν τα κοτόπουλα. Φτάνουμε λοιπόν στο μέρος, ένα κιτσάτο κατακόκκινο κτίριο, σαν παγόδα, όπου μας υποδέχεται μία «υπάλληλος» η οποία μας άνοιξε (σκότωσε) ένα στρείδι μπροστά μας, για να μας δείξει ότι είχε μέσα κάτι μαργαριτάρια. Έγω είχα αρχίσει «να τα παίρνω» διότι το κακόμοιρο το ζώο (μαλάκιο) δεν έφταιγε σε τίποτα, να πεθάνει έτσι άδοξα για μαλακίες... εν συνεχεία μας πήγαν στο «ζουμί» της υπόθεσης, ήτοι το κατάστημα. Δώστε προσοχή στον αποκαλυπτικότατο διάλογο που ακολουθεί:

”Where you from Sir?“

“Greece” απαντάμε εμείς,

«Greece, yes, Greece is in England» (καλή η προσπάθειά σου, κοντά έπεσες, ηλίθια).

Eμείς, καθώς προχωρούσαμε, είχαμε ήδη καταστρώσει και το σχέδιο απόδρασης από το κατάστημα: Σκεφτήκαμε (τώρα μιλάς σοβαρά;) να κάνουμε πως βλέπουμε, να πούμε ότι μας ενδιαφέρει κάτι, να ακούσουμε την τιμή και να φύγουμε. Το σχέδιο, ως σχέδιο είναι πολύ καλό: Βλέπεις, ρωτάς, δε σ’αρέσει, φεύγεις. Αμ δε, αυτό που ακολούθησε δεν το είχαμε υπολογίσει (λογικό). Βλέπει ο Νικόλας ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, συμφωνώ εγώ ότι είναι ενδιαφέρον, ρωτάμε τιμή, μας λένε €1780, λέμε «δεν ενδιαφερόμαστε» και πάμε να φύγουμε (σ.σ. είχαμε πάει με €500 ο καθένας, για 11 μέρες ταξιδιού, μια και τα περισσότερα είχαν προπληρωθεί). Το πόσο γρήγορα μαζεύτηκε γύρω μας ολόκληρο το προσωπικό του καταστήματος δε λέγεται! Αρχίζουν τα παζάρια και οι προσφορές... φτάσαμε στα €50 (θυμήσου ότι η αρχική τιμή ήταν €1780) και μας παρακαλούσαν να τα πάρουμε. Ευτυχώς είχαμε φτάσει κοντά στην πόρτα. Της ρίχνουμε μία προειδοποίηση της Σίρλεϋ να μην διανοηθεί να μας ξανακάνει τέτοια «πουτανιά» και φεύγουμε, έχοντας χάσει μια ώρα από το πρόγραμμά μας και εμένα να με ταλαιπωρεί το στομάχι και η κοιλιά μου.

Εγώ δεν αισθανόμουν και πολύ καλά (έμοιαζα σα να είχα πάρει "ληγμένα"), παρ’ όλα αυτά έκανα υπομονή, πολλή υπομονή! Επόμενη στάση μας ο ζωολογικός κήπος του Πεκίνου, όπου πηγαμε για να δούμε τα αρκουδάκια πάντα και μετά ακολούθησε η Πλατεία Τιεν Αν Μεν και η Απαγορευμένη Πόλη. Η ξενάγηση έγινε με γρήγορο βήμα. Η Απαγορευμένη Πόλη είναι σε φάση αναστήλωσης, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων (χαχαχα! άλλο ανέκδοτο), οπότε όλα σχεδόν τα εσωτερικά των κτιρίων είναι κλειστά για το κοινό. Το πώς κατάφερνα και παρέμενα όρθιος στα πόδια μου είναι κάτι που όσο το σκέφτομαι δε σταματώ να με θαυμάζω. Η Σίρλεϋ είχε αποστηθίσει τις σελίδες από έναν οδηγό για το Πεκίνο, και πειράχτηκε όταν ανοίξαμε το δικό μας για να δούμε κάτι και να ρωτήσουμε, θεωρώντας ότι της κάναμε τεστ.

"Πάω στοίχημα ότι ακόμα και οι αρκούδες μας πήραν χαμπάρι και μας δουλεύουν σήμερα..."

Απαγορευμένη Πόλη

Με τα πολλά (μιλάμε ότι το Πεκίνο αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα με την κίνηση), φτάσαμε και στο ξενοδοχείο μας, ένα ωραιότατο Sofitel για να τακτοποιηθούμε. Κι εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο «Κινέζος με αγγλικό -καλλιτεχνικό- όνομα». Όλοι οι υπάλληλοι είχαν καρτελάκι με ονόματα του τύπου: Thelma Chang, Dorothy Lee, George Wang, Ingrid Lu, Timothy Chung και άλλα τέτοια. Τέλος πάντων κατάφερα πήγα στο μπάνιο και ηρέμησα λίγο και στο καπάκι ετοιμαστήκαμε για το boys’ night out.

Όταν λέμε boys' night out, μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό (μπαρότσαρκες, μπουρδελότσαρκες και άλλα τέτοια). Το πρόγραμμα είχε παραδοσιακό δείπνο και Όπερα του Πεκίνου. Πέφτουμε σε φοβερό traffic και φτάνουμε στο «παραδοσιακό» λέγε-με-tourist-trap εστιατόριο με την ψυχή στο στόμα. Μας σερβίρουν κάτι μαλακίες, τρώμε εμείς και ακολούθως περνάμε στην αίθουσα της όπερας.

"Εγώ την Όπερα δεν τη χάνω", είχα πει σε ανύποπτο χρόνο... πού να 'ξερα ότι θα έπεφτα στη χειρότερη εκδοχή Όπερας Πεκίνου, που θα μπορούσε να τύχει σε κάποιον;

Η Όπερα του Πεκίνου είναι μία παραδοσιακή παράσταση με κινέζικη μουσική. Ίσως να πρόκειται για κάτι το θεαματικό, αλλά το δικό μας ήταν μεγάλη παρακμή και έκανε μπαμ ότι ήταν τουριστικό σώου. Από πάνω είχε και matrix όπου περνούσε η μετάφραση, και -δόξα το Θεώ- κατάλαβα την υπόθεση και θα σου δώσω τη χαρά να μοιραστείς μαζί μου τη συγκίνηση, αγαπητέ αναγνώστη:

Στην πρώτη πράξη, ο αυτοκράτορας αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα γιατί δεν μπορεί να βρει έναν έμπιστο Μανδαρίνο. (Εδώ πάλι το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα, βρίσκεται σε αναζήτηση προέδρου). Η ορχηστρα να βαράει κάτι κλαπατσίμπαλα, ένας χαμός! (Εδώ πάλι βγαίνουν στην τηλεόραση ο Κακαουνάκης με τον Πάγκαλο και τσακώνονται -εκεί να δεις σαματά). Τελικά ο Κινέζος αυτοκράτορας βρήκε Μανδαρίνο (μένει να δούμε το ΠΑΣΟΚ τι θα βρει τελικά). «Τι τα θες; Ορισμένα πράγματα είναι διαχρονικά» σκέφτηκα...

Έρχεται και η δεύτερη πράξη για να με αποτελειώσει, όπου μία φτωχή πλην όμως τίμια κοπέλα, ας την πούμε Τσου-Λί (ίδια η Björk σε κινέζα) έχει άρρωστη τη μάνα της, τις έχει κακομεταχειριστεί (δηλαδή καρακαταπηδήξει) και τις δυο ένας κακός γαιοκτήμονας και τώρα πάει στην παραλία για να μαζέψει «θαλασσινά αγγούρια» (φυρί-φυρί το πας κοπέλα μου, ο νους σου στο "αγγούρι"). Και δωσ’ του να σε κοιτάει με ένα βλέμμα τίγκα στην παράνοια, και δώσ’ του να κάνει γύρους και να παίρνει σβούρες πάνω στη σκηνή, και δωσ’ του η ορχήστρα να βαράει τα κλαπατσίμπαλα, και δωσ’ του να στριγγλίζει αυτή. Έχεις δει το βίντεο κλιπ «Violently Happy» της Björk και ένα άλλο που είναι πάνω στην καρότσα μιας νταλίκας και χοροπηδάει; Κάπως έτσι ήταν. Κάτι Νορβηγοί δίπλα να έχουν κατουρηθεί στα γέλια, εγώ να προσπαθώ να τηρήσω τα προσχήματα. Ευτυχώς εκεί καναμε διάλειμμα και φύγαμε (λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης). Οι Νορβηγοί έμειναν. Βέβαια, κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν οι Νορβηγοί μετά την παράσταση... Ααααχ, για κάτι τέτοια θαυμάζω τους Σκανδιναβούς, ποια ΙΚΕΑ και μαλακίες...



Πάρε και λίγη όπερα από το γιουτιούμπ. Δώσε βάση στη στιχομυθία, αγαπητέ αναγνώστη. Ακόμα απορώ πώς άντεξε τόσα δευτερόλεπτα να βιντεοσκοπεί ο θεατής... Θαύμα!

Σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να δώσουμε εξηγήσεις και στη Σίρλεϋ, γιατί φύγαμε πριν ολοκληρωθεί η μεγαλειώδης παράσταση στο κινέζικο Μπροντγουέη:

Της είπαμε ότι δε μας άρεσε, αυτή μας είπε ότι ήμασταν άδικοι.

Τη ρωτήσαμε αν έχει ακούσει ποτέ για την Αΐντα ή την Τραβιάτα, αυτή μας είπε πως όχι.

Τη ρωτήσαμε αν έχει ακούσει για τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες, αυτή μας ξαναείπε πως όχι.

Κάπου εκεί καταλάβαμε πως δεν είχε νόημα να συνεχιστεί η συζήτηση...