Η εκλεκτή μου πελατεία - τα κορίτσια (μέρος Α')

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η άνοιξη έχει αρχίσει να κάνει τα πρώτα της δειλά βήματα και πολλοί από εσάς έχετε αρχίσει να αναρωτιέστε ή τσακώνεστε πού στην ευχή θα πάτε διακοπές το καλοκαίρι. Επειδή αυτό το έργο το ζω κάθε άνοιξη και καλοκαίρι, τα τελευταία οκτώ χρόνια και μετά από διάφορες -ομολογουμένως- επώδυνες, επίπονες, σούρρεαλ, ντεκαντάνς καταστάσεις, αποφάσισα να σας δώσω συνοπτικά τις πιο "τρανταχτές" κατηγορίες του θηλυκού πελατολογίου ενός ταξιδιωτικού γραφείου για να δείτε τί τραβάμε και εμείς που κανονίζουμε τις διακοπές σας, κυρίες μου.

1. Η "ΚΟΣΜΙΚΙΑ"
Α, όλα κι όλα, δεν έχω κανένα λόγο να θίξω όλες εκείνες τις καθωσπρέπει κυρίες των κοσμικών στηλών των διάφορων περιοδικών που σου δίνουν την εντύπωση ότι αποστολή τους είναι να ξημεροβραδιάζονται σε διάφορα gala για τα βαφτίσια του τάδε σκασμένου που έτυχε να είναι κόρη της τάδε στυλίστριας ή κάποιες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Ο λόγος είναι ότι όλες αυτές οι παραπάνω δεν ασχολούνται αυτοπροσώπως με την εύρεση θέσεων ή καταλύμματος (τι τις έχουμε τις σχέσεις με τον τάδε εφοπλιστή και τον τάδε μεγαλοξενοδόχο;). Αναφέρομαι σε όλες εκείνες τις κυρίες που επιδιώκουν το glam του να είσαι μία Μπουμπού Μπαρμπαλιά (στις διακοπές τους τουλάχιστον). Θα φορέσουν το πατσουλί, θα πάρουν και το Φούφι (το κανίς) και θα έρθουν στο γραφείο αυτοπροσώπως (πρώτη διαφορά: η πραγματική κοσμικιά έχει τη γραμματέα της για αυτή τη δουλειά, η ντεμέκ δεν έχει δεύτερο βρακί να βάλει, που λέει λόγος). Αγαπημένοι προορισμοί: η Μύκονος και η Σίφνος. Η κοσμικιά αυτού του είδους, έχει φροντίσει να τουμπάρει τον σύζυγο, ο οποίος είθισται να έχει πιάσει την καλή (με άλλα λόγια είναι νεόπλουτος) και θα ζητήσει να πάει στον προορισμό της με το ταχύπλοο. Εδώ είναι που αρχίζουν τα μεγάλα γέλια. Η ντεμέκ κοσμικιά δεν γνωρίζει το όνομα του ταχυπλόου, το οποίο και βαφτίζει με διάφορα space ονόματα όπως "Superfastferry", "Superspeed", "Hi-Fi Ferry" και άλλα τέτοια, ποτέ όμως δεν θα πει Highspeed με την πρώτη. Μείζον πρόβλημα που ανακύπτει είναι η επιλογή των θέσεων. Μία κυρία δεν ταξιδεύει με το μπούγιο και τους κοινούς θνητούς, γι' αυτό και ρωτάει τιμές για business και VIP. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να αποκαλείται business μια κατηγορία θέσεων ενός πλοίου που πάει σε προορισμούς αναψυχής. Eδώ έχουμε και το πρώτο crash test, αφού πληροφορείται ότι η απλή οικονομική για Μύκονο κοστίζει €42 ενώ η VIP €82. Κι εδώ λοιπόν είναι που θα φανεί πόσο ικανή ήταν στο "τουμπάρισμα" του συζύγου. Οι περισσότερες επιλέγουν οικονομική με τη δικαιολογία "καλέ για τρεις ώρες ταξίδι δεν και μεγάλη διαφορά".

Βέβαια το θέμα δεν έχει κλείσει ακόμα. Θα πάρουμε οικονομική αλλά όχι όπου να 'ναι! Θα πρέπει να έχει θέα στο παράθυρο και να μη φυσάει το κλιματιστικό στο συγκεκριμένο σημείο. Αν ταξιδεύουν οικογενειακώς, θα επιλέξουν τραπεζάκι αλλά πάντοτε με θέα στο πέλαγος και προς τη φορά που ταξιδεύει το πλοίο.

Γενικότερα, το θέμα της επιλογής της συγκεκριμένης θέσης μέσα στο ταχύπλοο παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες και από εκείνες ενός διηπειρωτικού ταξιδιού στην Κορέα. "Μα καλά, δεν σας έχουν προμηθεύσει με χάρτες του πλοίου;"... "Δε θέλω να κάτσω μπροστά γιατί κουνάει"... "Ξέρετε από που θα είναι ο ήλιος όταν θα πηγαίνω; Θα κρατάω το σκυλάκι στην αγκαλιά και δε θέλω να μου το χτυπάει ο ήλιος" είναι φράσεις που θα ακουστούν κατά τη διάρκεια της κράτησης...

Αν υπάρχει και αυτοκίνητο στην κράτηση, η κοσμικιά, θα πάρει τηλέφωνο το σύζυγο και θα ρωτήσει μεγαλοφώνως, για να σιγουρευτεί ότι θα την ακούσουν όλοι: "Θα πάρουμε τη Mercedes ή το Cherokee στη Μύκονο; Θες να πώ στο παιδί να μας δώσει τη BMW μήπως και να του αφήσουμε τη Μercedes;"

Όταν η κοσμικιά μπεί με τις φίλες στο πλοίο θα προξενήσει μία μικρή αναστάτωση. Αν είστε άτυχος ,-η και βρίσκεστε κοντά όταν χτυπήσει το τηλέφωνο, το πιο πιθανό που θα ακούσετε είναι: "Έλα Τζένη μου, η Λίλιαν είμαι... Πού είμαι; Είμαι εν πλώ για τη Μύκονο. Ναι πάω στους Διαμαντόπουλους για weekend. O Kώστας; Α, θα έρθει αύριο με το ιστιοπλοϊκό γιατί σήμερα έχει meetıng. Τί είπες; Άχου, καλέ δεν το πιστεύω, έρχεσαι και εσύ αύριο; Αχ, δεν το πιστεύω!"

2. H ΘΕΟΥΣΑ

Έξαρση του εν λόγω φαινομένου παρατηρείται στις αρχές Σεπτέμβρη. Οι πελάτισσες αυτής της ηλικίας είναι στην πλειοψηφία τους μεταξύ των 40 και 90 ετών. Μέγα ζήτημα είναι η αυθημερόν επιστροφή, συνήθως με το ίδιο πλοίο. Αν η αναχώρηση είναι από Πειραιά, το πλοίο είναι το Blue Star Ithaki. Από τη Ραφήνα οι επιλογές ποικίλουν από το Superferry και το Πηνελόπη, μέχρι το Aqua Jewel, το SeaJet ή το Flying Cat. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι, φυσικά, να υπάρχει αρκετός χρόνος στην Τήνο για την ανάβαση στην εκκλησία, το άναμα του κεριού, την αγορά τάματος και λαδιού, το πέρασμα πάνω από τις ορδές των ζητιάνων και το πολυπόθητο προσκήνυμα. Γενικά, καλό είναι να αποφεύγονται μετακινήσεις με free seating (χωρίς αριθμημένες θέσεις) πλοία αυτήν την περίοδο. Δεδομένου του μονοήμερου ταξιδιού, οι περισσότερες ξαπλώνουν σε καναπέδες, θα βγάλουν τα παπούτσια, αδιαφορώντας για το πού θα καθήσουν οι υπόλοιποι. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέττω.

Λόγω του ότι επόμενος προορισμός του πλοίου είναι η Μύκονος, είναι φοβερό το θέαμα που αντικρύζει κανείς, μέσα από την ειρηνική (;) συνύπαρξη γιαγιάδων αλλά και νεαροτέρων κυριών-κλώνων της Λουκά με τις εκπροσώπους της επόμενης κατηγορίας που θα ακολουθήσει στο επόμενο πόστ. Κρατηθείτε... έρχονται οι Bimbos...

NUUK: Μα, είναι αυτή πρωτεύουσα χώρας;

H περιοχή του Kolonihavn στο Nuuk και, στο βάθος, το όρος Sermitsiaq

To Nuuk είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Γροιλανδίας. Η ιστορία της ξεκινάει κάπου στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα, όταν εγκαταστάθηκε εκεί ο νορβηγός ιεραπόστολος Hans Egede, προκειμένου κηρύξει τον Προτεσταντισμό σε μία μικρή κοινότητα Βίκινγκς, οι οποίοι πιστευόταν, ότι επειδή είχαν εκγκατασταθεί εκεί πριν από τη Μεταρρύθμιση, είχαν παραμείνει καθολικοί (πάντοτε αγνά τα κίνητρα των ανα τον κόσμο εκκλησιών).

Ο Egede εγκαθίσταται συν γυναιξί και τέκνοις σε ένα μικρό νησί στα ανοικτά της περιοχής όπου βρίσκεται η σημερινή πόλη, το οποίο πήρε το πολύ αισιόδοξο όνομα Håbets Ø, δηλαδή, Νήσος της Ελπίδας. Αυτό έγινε το 1721, όμως ο Egede δεν βρήκε απολύτως κανέναν ευρωπαίο στην περιοχή. Στα 1729, άρχισε να βαπτίζει ορισμένους ντόπιους και να μεταφράζει τη Βίβλο στα Γροιλανδικά (Trivia: όσοι από εσάς ασπάζεστε τον σχετικισμό, θα χαρείτε όταν μάθετε ότι στην Κυριακή Προσευχή, αντι για τον "επιούσιο άρτο", η μετάφραση κάνει λόγο για "επιούσιο φώκια"!).

Τέλος πάντων, εκείνη την εποχή ήταν που ιδρύθηκε το Godthåb το οποίο στα τέλη του 20ου αιώνα ονομάστηκε Nuuk. "Godthåb" στα δανικά σήμαινε "Καλή Ελπίδα". Αντιθέτως, το τοπωνύμιο "Nuuk" είναι καθαρά γεωγραφικός προσδιορισμός και σημαίνει "Το Ακρωτήριο". Γιατί το ονόμασαν έτσι; Δείτε την παρακάτω αεροφωτογραφία από τη δημοτική ιστοσελίδα του Nuuk και θα καταλάβετε καλύτερα...

Από την κατατοπιστικότατη φωτογραφία και μόνον, γίνεται αντιληπτό το ότι ο επισκέπτης δε χρειάζεται περισσότερο από μία ημέρα με καλό καιρό, για να τη δεί και μισή ώρα περπάτημα από για να περπατήσει από τη μία άκρη της μέχρι την άλλη. Ως πόλη, το Nuuk δε λέει και πολλά πράγματα. Αυτό το οποίο πραγματικά αξίζει είναι η υπέροχη άγρια φύση της Γροιλανδίας, για την οποία θα μιλήσω σε κάποιο άλλο post. Ο κύριος δρόμος της πόλης ονομάζεται Aqqusinerssuaq και σημαίνει "η μεγάλη οδός". Είναι ο δρόμος που περνάει από το κέντρο της νέας πόλης και καταλήγει στο λιμάνι.

Το εμπορικό λιμάνι και ο επιβατικός σταθμός είναι ένα μέρος απίστευτα καταθλιπτικό και βρώμικο, με εκατοντάδες κοντέινερς στοιβαγμένα κατά μήκος του κυματοθραύστη. Μόνιμο γνώρισμα του λιμανιού του Nuuk είναι η παλίρροιά του, με αποτέλεσμα η επιβίβαση στα πλεούμενα να γίνεται μέσω μίας ξύλινης σκάλας, γνωστη και σαν Tidevandstrappen (κλίμακα των παλιρροιακών υδάτων). Πάνω από το λιμάνι δεσπόζουν τα διάφορα συγκροτήματα πολυκατοικιών.

Αν κάτι αποτελεί αξιοθέατο σε αυτήν την πόλη, αυτό είναι το πλήθoς των πολυκατοικιών. Η μαζική στέγαση, επεβλήθη από τους Δανούς, με πρόσχημα τις φτωχές συνθήκες υγιεινής των Ίνουιτ στους παραδοσιακούς οικισμούς. Η μετεγκατάσταση των ντόπιων ήταν υποχρεωτική. Πίσω από αυτές τις αποφάσεις όμως, κρυβόταν η ανάγκη της Δανίας για ανάπτυξη της βιομηχανίας επεξεργασίας αλιευμάτων και η συνεπαγόμενη ζήτηση εργατικών χεριών. Τα Blok, όπως ονομάζονται αυτές οι πολυκατοικίες, είναι σήμερα ο τομέας της πόλης που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της. Kάθε Blok έχει έναν κωδικό αριθμό ή γράμμα. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι το Blok P, στην Prinsessevej με μήκος 64 διαμερισμάτων και ύψος πέντε ορόφων είναι ένα πραγματικά εντυπωσιακό αξιοθέατο, που δεν αφήνει κανέναν απροβλημάτιστο...

Το σκηνικό αλλάζει λίγο προς το καλύτερο, αν περπατήσει κανείς προς τα δυτικά, εκεί που βρίσκεται το Kolonihavn, το παλιό αποικιακό λιμάνι. Στο δρόμο προς το Kolonihavn βρίσκεται και το κτίριο του κοινοβουλίου. Όταν περνάς απ' έξω έχεις την εντύπωση ότι κάποιος έμαθε ότι έρχεσαι και φρόντισε να μαζέψει τα πρόβατα, που μάλλον έβοσκαν εκεί πριν περάσεις εσύ από εκεί και τα δείς. Δεν εξηγείται αλλιώς το βουκολικό setting του Κοινοβουλίου....

Αλλά, ας μην ξεχνάμε και τις contemporary αρχιτεκτονικές απόψεις των Γροιλανδών, που υλοποιήθηκαν μέσα από την ανέγερση του πολιτιστικού κέντρου Katuaq, το οποίο μοιάζει με την Aurora Borrealis, το εντυπωσιακό φαινόμενο των ουρανών της Αρκτικής, που είναι γνωστό σε εμάς σαν Βόρειο Σέλας. Λένε ότι στο Katuaq θα βρείτε τον καλύτερο cappuccino σε ολόκληρη την Αρκτική. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο ευσταθεί αυτό...

Πάντως, ο περίπατος στο Kolonihavn είναι αρκετά ευχάριστος! Δε θα βρείτε βέβαια καφετέριες, όπως συνήθως συμβαίνει στους παλιούς τομείς των πόλεων. Αντιθέτως, θα βρείτε τα δείγματα της παραδοσιακής γροιλανδικής και αποικιακής αρχιτεκτονικής των Δανών. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει σε αυτόν τον τόσο όμορφο τομέα της πόλης και ο παραθαλάσσιος δρόμος θα σας θυμήσει ότι βρίσκεστε σε κάποιο παραλιακό οικισμό της Σκανδιναβίας.

Εκεί βρίσκεται και το Εθνικό Μουσείο της Γροιλανδίας. Η επίσκεψη στην αίθουσα με τις μούμιες από το Qilakitsoq είναι μία εμπειρία ζωής. Σε μία σκοτεινή αίθουσα, θα βρείτε τρεις γυάλινες θήκες με τις μούμιες τριών γυναικών και ενός βρέφους έξι μηνών. Η ιστορία μας πάει πίσω στο 1475, όταν ετάφησαν στο Qilakitsoq (το τοπωνύμιο σημαίνει "Εκεί που ο ουρανός κατεβαίνει στη γη") κάποιες γυναίκες με τα παιδιά τους, όλοι τους ντυμένοι με βαριά χειμωνιάτικα ρούχα που θα τους προστάτευαν στο μακρύ ταξίδι τους στον παγωμένο κόσμο των νεκρών. Η φωτογράφηση στο μουσείο επιτρέπεται, με την προϋπόθεση ότι δε θα χρησιμοποιηθει φλας στην αίθουσα με τα εκθέματα του Qilaqitsoq. Η ιστορία είναι πραγματικά συγκινητική, μια και οι εξετάσεις έδειξαν πως όλοι οι νεκροί φαίνεται πως έπασχαν από ανίατες ασθένειες και ίσως για αυτό το λόγο, είχαν ταφεί μακρυά από τον οικισμό του Uumaannaq. Κανείς δεν θα μάθει τί είχε συμβεί εκείνη την ημέρα...

To ξενοδοχείο Hans Egede αποτελεί την καλύτερη λύση για τους επισκέπτες της πόλης. Πεντακάθαρο, με υπέροχο πρωινό, ευγενέστατο προσωπικό και καταπληκτικά εστιατόρια, είναι σίγουρο ότι δε θα σας δυσαρεστήσει. Τα δωμάτια είναι ευρύχωρα και προσφέρουν μία άνετη διαμονή. Το μόνο κακό είναι ότι η διαμονή εκεί θα σας κοστίσει γύρω στα €200 την ημέρα. Μη συμβιβαστείτε με τίποτα λιγότερο όμως. Με δεδομένο ότι βρίσκεστε στην Αρκτική και έχετε κάνει ένα μοναδικό ταξίδι, σίγουρα αξίζει τα λεφτά του. Μοιάζει λίγο με showroom IKEA ή μου φαίνεται;

Nutaanik 2-inik nalunaarutisiassaqarputit

Aυτό είναι που λένε: "Θέλω να πετάξω τώρα!"

Το ευτύχημα με αυτό το ταξίδι στη Γροιλανδία, είναι ότι δε με βρήκε καμία απολύτως κακοτοπιά. Τα κυριότερα πλήγματα που δέχομαι, όποτε πηγαίνω κάποιο ταξίδι αναψυχης, μπορεί να ξεκινούν από ένα απλό συνάχι και να καταλήγουν σε λουμπάγκο, διάρροια ή δυσκοιλιότητα και άλλα τέτοια, που προσδίδουν ένα έξτρα excitement στο glam και to glitz που έχει η κάθε ταξιδιωτική υπερπαραγωγή μου. Θα ήταν αχαριστία ή ψέμα αν έλεγα ότι μου συνέβη κάτι δυσάρεστο σε αυτό το ταξίδι... Παρ' όλα αυτά είχαμε βέβαια εκείνα τα απρόσμενα και χαριτωμένα περιστατικά και καταστάσεις που προσέδωσαν την ανατρεπτικά σουρρεαλιστική allure.

Η δεύτερη μέρα του ταξιδιού μου περιελάμβανε δύο πτήσεις. Η πρώτη ήταν μία υπερατλαντική, από την Κοπεγχάγη στο Kangerlussuaq και άλλη μία από το Kangerlussuaq προς το Nuuk, την πρωτεύουσα της Γροιλανδίας. Δεν έχω παράπονο: η Air Greenland, ο εθνικός αερομεταφορέας της χώρας, προσφέρει ένα υπέροχο ταξίδι, με σούπερ βασιλικές περιποιήσεις, πολύ φαγητό και πολλά αναψυκτικά.

Αυτό που έδωσε έξτρα ώθηση στο ταξίδι, ήταν μία πενηντάρα αμερικανίδα κυρία που καθόταν δίπλα μου. Από την αρχή φαινόταν ότι ήταν πολυλογού Μία άθλια βλαχοαμερικάνικη προφορά από την Utah και οι διάφορες χαζοχαρούμενες χαριτωμενιές που μου έκανε προμήνυαν μία πτητική εμπειρία-κτήμα ες αεί. Φυσικά, το "επαναστατικό ποιόν" της κυρίας έγινε σχεδόν αμέσως γνωστό. Ήταν "ιεραπόστολος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών" και θα πήγαινε στη Γροιλανδία για να κηρύξει το Ευαγγέλιο και το Βιβλίο του Μόρμον στους πιστούς της αίρεσης εκεί. Το κακό ήταν ότι ήταν αφόρητα πιεστική κατά τη διάρκεια της πτήσης με διάφορες ερωτήσεις του τύπου "Do you believe in Jesus Christ? Do you love God? God has a plan for you and has sent you a message!" (Tι κρίμα που δεν επιτρέπεται να ανοίξω το κινητό στα 35.000 πόδια για να το διαβάσω!)

Α, όλα κι όλα, πέρα από το in-flight κήρυγμα, εκλήθην να ανταποκριθώ και σε διάφορα άλλα φλέγοντα ερωτήματα, στο άκουσμα των οποίων και μόνο, μετά βίας προσπαθούσα να συγκρατήσω τα γέλια, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ με αντιμετώπιζε σα να είχα έρθει από μία χώρα, τις οποίας οι κάτοικοι μόλις είχαν κατέβει από τα δέντρα και είχαν μάθει να στέκονται στα δύο πόδια. Τι ρώτησε; Διαλέξτε και πάρτε:

Is Turkey a communist state? (Είναι το Τούρκεϋ κομμουνιστικό χώρα;)

Do you add ice in the water that you drink? (Βάζετε πάγκο στο νερό που πίνετε στο Ελλάντα;)

Do you have freedoms in Greece or is it an authoritarian state? (Έχετε ελευθερίες στο Ελλάντα ή είναι απολυταρκικό το χώρα σου;)

Της απαντάς ή δεν της απαντάς: "Ντου γιου νόου δε γουώρντ Ντημόκρασυ, μάι ντήαρ; Οέο;"


Ευτυχώς, στο υπέροχο θέαμα που αντίκρυσα καθώς το Kunuunnguaq (έτσι αποκαλούν το Βοeing 757-200 της AirGreenland) άρχιζε την κάθοδο προς το Kangerlussuaq, η ψυχική μου διάθεση πήρε τα πάνω της, καθώς απόκοσμο θέαμα ενός από τα μεγαλύτερα φιορδ στον πλανήτη δημιουργούσε απίστευτα αισθήματα δέους (Trivia 1: Kangerlussuaq σημαίνει "Το Μεγάλο Φιορδ"-τελικά στη Γροιλανδία το μέγεθος μετράει ακόμα).

Το επόμενο γεγονός που έδωσε μία απρόσμενη τροπή στο ταξίδι, οφειλόταν στην ελληνική εταιρία κινητής τηλεφωνίας, της οποίας ήμουν συνδρομητής. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπήρχε κανένα πρόλημα με τη χρήση του κινητού μου στη Γροιλανδία, η κάρτα μου "έτρωγε πόρτα" κάθε φορά που προσπαθούσα να συνδεθώ με το δίκτυο της TeleGreenland. Δεδομένου ότι οι τηλεφωνικές χρεώσεις του ξενοδοχείου απαγορευτικές, κάτι έπρεπε να κάνω και μάλιστα γρήγορα... Η λύση δόθηκε σχεδόν ριζοσπαστικά. Σε μία πρωτόγνωρη κρίση αυτοπεποίθησης, κατευθύνθηκα προς το ταχυδρομείο του Nuuk, πήρα μια βαθιά ανάσα και με βροντερή φωνή είπα στα δανέζικα, στη γροιλανδή υπάλληλο: "God Dag, en Tusass Startpakke!" Τι σήμαινε αυτό; "Γκειά σου, εγκώ τέλει εσύ ντώσει εμένα ένα πακέτο καρτοκινητή Tusass" (Trivia 2: Tusass σημαίνει "See You" -τι σύμπτωση και αυτή!). Το αν η Άννα-Μαρία (του τέως) ή ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είχαν την ίδια προφορά με εμένα, θα σας γελάσω. Το θέμα είναι ότι με κατάλαβε και αυτό ήταν που μέτραγε.

Γεμάτος χαρά, πήρα το πακέτο συνδεσης και πήγα στο ξενοδοχείο για να πάρω τηλέφωνο. Υπήρχε όμως μία μικρή λεπτομέρεια που δεν είχα υπολογίσει: πώς θα συνενοηθώ με το φωνητικό μενού που ήταν στα Γροιλανδικα; Οέο; Το βιβλιαράκι οδηγιών ήταν δίγλωσσο. Μπρούσα να διαλέξω ανάμεσα στα Γροιλανδικά και τα Δανέζικα. Ευτυχώς κάτι Σουηδικά που είχα μάθει -και που ευτυχώς μοιάζουν με τα δανέζικα- με την ελπίδα να ρίξω καμία σκανδιναβή γκόμενα, με βοήθησαν να καταλάβω πως στο βιβλιαράκι των οδηγιών αναφερόταν πως δεν υπήρχε αρχικός χρόνος ομιλίας και ότι έπρεπε να ξύσω μία καρτούλα και να περάσω τις μονάδες.

Μπορεί να μην έχω πηδήξει σουηδέζα ακόμα, αλλά τα σουηδικά μου είχαν φανεί επιτέλους χρήσιμα. Και καλά με τις οδηγίες χρήσης, κατάφερα και τις διαβασα. Έλα όμως που το φωνητικό μενού ήταν στα γροιλανδικά! Ο τίτλος του πόστ σας δίνει μια ιδέα με το πώς μοιάζει αυτή η τόσο εύηχη (εχμ!) γλώσσα. Είχα πεισμώσει. Είχα καταφέρει και είχα συνενοηθεί με τη γροιλανδή στο ταχυδρομείο, τον ταξιτζή στο αεροδρόμιο, είχα υποστεί τον προσυλητισμό από τη χαζοαμερικάνα. Ε όχι! Δε χρειάζομαι τη βοήθεια της reception! Αφού κάλεσα το φωνητικό μενού δέκα φορές, μπόρεσα και άλλαξα τη γλώσσα στα δανέζικα. Μετά από άλλες πέντε κλήσεις, ο χρόνος ομιλίας των 100 κορωνών είχε περαστεί στο λογαριασμό μου! Και με το ύφος του επιτυχημένου τύπου-πρώην φύτουλα- σαν αυτούς στις διαφημίσεις της σχολής Κορέλκο (Έτσι γράφεται το μέλλον), πληκτρολόγησα τον γνώριμο αριθμό του "Σπιτιού του Λαού" (έτσι αποκαλώ το πατρικό μου).

Το τηλεφώνημα στη μαμά πατρίδα είχε άλλη αίγλη... και πολλά χαιρετίσματα στους γνωστούς, έτσι για να σκάσουν οι "οχτροί" μας απ' τη ζήλεια!

Φάντασου να πρέπει να κάνω δεκαπέντε προσπάθειες και με τη σουηδέζα, προκειμένου να επιτευχθει το ποθούμενο. Πανωλεθρία!

Τι σημαίνει ο τίτλος του ποστ; Τι άλλο: "Είχατε δύο κλήσεις, ενώ είχατε το κινητό σας κλειστό". Τι νομίζατε; Στη Γροιλανδία έχουμε και υπενθύμιση χαμένων κλήσεων, όχι παίζουμε!