Τέτοιες μέρες ήταν, όταν πριν από αρκετά χρόνια, έπαιρνα την πρώτη μου τοποθέτηση (μετά τη μετάθεση ειδικότητας) σε γνωστό και μη εξαιρετέο ελληνικό νησί. Οι περισσότεροι επισκέπτες του νησιού αγνοούν βέβαια πως στο συγκεκριμένο νησί βρισκόταν μία από τις λιγότερο δημοφιλείς μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας, εξ ου και πήγαιναν κυρίως οι “ιθαγενείς” ή όσοι δεν είχαν το ανάλογο μέσον που θα τους έστελνε σε μία “βυσματική” μονάδα με λιγότερες και καλύτερες υπηρεσίες, συχνότερα offs και λογικότερη διοίκηση.
Τις μέρες εκείνες λοιπόν, αναβρασμός επικρατούσε στη μονάδα εν όψει της Τσικνοπέμπτης. Η πρώτη μας επαφή με τη Μονάδα ήταν φυσικά το γραφείο προσωπικού, όπου και γίνονταν διάφορες συζητήσεις για το πώς θα “τσίκνιζαν” το βράδυ. Εμείς, ως νέοι, πήραμε “άδεια προσαρμογής”, δηλαδή τρεις διανυκτερεύσεις εκτός Μονάδος. Ως νέοι επίσης, τις ημέρες μας τις περνούσαμε τρώγοντας το γνωστό “χώσιμο”, άλλοτε σε “χωματουργικές” εργασίες (έτσι λέγαμε το σκάψιμο) και άλλοτε στις “καθαριότητες”, μία εκ των οποίων ήταν και η “Λέσχη Αξιωματικών”, το αγαπημένο socializing venue & hotspot των υψηλά ισταμένων της μονάδας (βλ. μόνιμοι). Καθώς λοιπόν πλησίαζε η Κυριακή της Αποκριάς, η κινητικότητα στη Λέσχη ήταν αυξημένη, και το άγχος των υπευθύνων χτύπαγε κόκκινο, δεδομένης και της επιστροφής του παρανοϊκού υποδιοικητή από την άδειά του (τον οποίο μέχρι τότε δεν είχα γνωρίσει).
Το μεσημέρι του Σαββάτου με βρήκε στη Λέσχη Αξιωματικών, να ξεφορτώνουμε κιβώτια με τρόφιμα, σερπαντίνες και λοιπά εποχικά διακοσμητικά, νταμιτζάνες με κρασί (εκείνο το φτηνιάρικο το “Διόνυσος”, που η συγκέντρωση θειωδών χτυπάει κόκκινο) καθώς και ένα ψύκτη κρασιού τύπου beertender, στο πιο ελληνικό και το πιο ντεκαντάνς του (φτιαγμένος από πλαστικό σε σχήμα βαρελιού και με πλαστικό κισσό γύρω-γύρω). Ένα πιεστικό αέρος είχε επιστρατευθεί προκειμένου να φουσκώσουμε τα μπαλόνια (αφού πρώτα είχαμε φουσκώσει αρκετά δια της παραδοσιακής μεθόδου που φέρνει πνευμονικό οίδημα μετά το πεντηκοστό μπαλόνι). Εκείνο το μεσημέρι ήρθε και ο “υπόδικας” τον οποίο και γνώρισα και ο οποίος με καλωσόρισε στη μονάδα.
Το ίδιο βράδυ κι ενώ το πάρτυ ήταν σε full swing, οι μάσκες έπεσαν: αφού φόρτωσε τον ελληνικό ποιμενικό του, ο υπόδικας βγήκε με το τζιπ κατά μήκος όλων των σκοπιών και “έγραψε” όλους τους σκοπούς για εσφαλμένη αναγνώριση, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έτσι για να πάρω το βάπτισμα του πυρός κι εκείνος να μπει στο πετσί του υψίστης σημασίας ρόλου του για την εκπλήρωση της αποστολής της μονάδος.
Το επόμενο κι πρωί, ξανάπεσε το γνωστό “χώσιμο” στη Λέσχη Αξιωματικών, μόνο που τώρα ήταν η δική μας σειρά να εκπληρώσουμε την “μάχιμη” αποστολή που μας είχε αναθέσει η μονάδα. Στην τεράστια αίθουσα γινόταν ένας χαμός, αμέτρητα χιλιόμετρα σερπαντίνων και κιλά χαρτοπολέμου μαζεύτηκαν σε σακούλες. Κάθε λογής ποτά και ηδύποτα βρίσκονταν χυμένα στο πάτωμα. Η ίδια άθλια κατάσταση επικρατούσε και στις τουαλέτες. Θα σας φανεί παράξενο, αλλά το άθλιο χάλι επικρατούσε περισσότερο στις γυναικείες, όπου ο χαρτοπόλεμος στους νιπτήρες και τις λεκάνες συναγωνιζόταν σε ποσότητα εκείνον στην κυρίως αίθουσα.
Παρά το ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, ποτέ δεν ξέχασα εκείνες τις ημέρες, όχι γιατί ήταν η μοναδική “φυλακή” που έφαγα στη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, αλλά περισσότερο γιατί ακόμα σκέφτομαι το πόσο μίζερη μπορεί να είναι η ζωή ενός στρατιωτικού, ο οποίος θα προτιμούσε να πάει να διασκεδάσει με την οικογένειά του στη Λέσχη Αξιωματικών της Μονάδας του, τσουγκρίζοντας υποκριτικά τα ποτήρια, μαζί με την ομολογουμένως αχώνευτη διοίκηση (οι μόνιμοι τους φοβόντουσαν περισσότερο, επειδή ακριβώς ήταν μόνιμοι και τους είχαν από πάνω περισσότερο από τους οπλίτες), ξεχνώντας την όποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια είχε ή σκέψη ότι το επόμενο πρωί κάποιοι θα έπρεπε να συμμαζέψουν όλο αυτό το χάλι.
Θέλω να πιστεύω ότι στα χρόνια που πέρασαν, τέτοιες πρακτικές εξέλιπαν από τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ακόμα όμως κι αν δεν συνέβη αυτό, θα ήταν μία καλή ευκαιρία στα πλαίσια των σουρρεαλιστικών περικοπών στα άσκοπα έξοδα (βλ. κόβουμε παρελάσεις αλλά συνεχίζουμε τα εξοπλιστικά προγράμματα), να δοθεί ένα τέλος σε κάτι που όλοι μας πληρώνουμε για να κάνουν κάποιοι την πλάκα τους στα πλαίσια της παροχής της ανεκτίμητης υπηρεσίας τους προς τη μαμά-πατρίδα.
Ευτυχώς για μένα, γλίτωσα το ανάλογο κομφούζιο του Πάσχα λόγω εορταστικής αδείας, ενώ την επόμενη Πρωτοχρονιά, την πέρασα με τους υπόλοιπους σμηνίτες στην επόμενη μονάδα στην Αθήνα. Ευτυχώς, εκεί δεν είχε ρεβεγιόν…
---- UPDATE ----
Μόλις σήμερα 05.03.2010, με χαρά πληροφορήθηκα ότι τέτοιου είδους καραγκιοζιλίκια θα αποτελούν σύντομα παρελθόν. Να και ένα καλό της κρίσης...
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1113438&lngDtrID=244
