Social Networking Xmas

Ζει ο βασιλιάς McAlexandro’s;

Το blog βρέθηκε πρόσφατα σε μυστική αποστολή στην εξωτική εξοχή της Λευκωσίας, προς αναζήτηση νέων εμπειριών και διεύρυνση οριζόντων. Βέβαια οι βιαστές του καλού γούστου καραδοκούν παντού και όπως συμβαίνει με κάθε βιασμό, έτσι και στην περίπτωσή μας, αν δεν μπορείς να αντισταθείς, χαλαρώνεις και τον απολαμβάνεις, συνοδεία ενός cheeseburger…

Το μνημείο-ωδή προς το μέγα στρατηλάτη, δεσπόζει σε περίοπτη θέση επί της οδού Γιάννου Κρανιδιώτη στα όμορφα Λατσιά της Λευκωσίας. Ο άγνωστος καλλιτέχνης φιλοτέχνησε την προτομή του μεγάλου στρατηλάτη-εκπολιτιστή των αγρίων της Ασίας, επάνω σε γύψο. Άγνωστο γιατί, ο Αλέξανδρος ο Μέγας από το λαιμό και κάτω μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε τσιμέντο. Μία προσπάθεια εξήγησης ήταν ότι ο Μεγαλέξανδρος ήταν ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς πριν τη βυζαντινή μετενσάρκωσή του. Το έργο πλαισιώνει μία ασπίδα με τον ήλιο της Βεργίνας επάνω σε δύο αναποδογυρισμένους κίονες ντούμπλφας (με το ιωνικό κιονόκρανο σε ρόλο βάσης της ασπίδας και το δωρικό να στηρίζει τον κίονα) και δύο επίσης αναποδογυρισμένα κιονόκρανα: ένα δωρικό και ένα ιωνικό, γύψινα κι αυτά. Φυσικά, Μεγαλέξανδρος χωρίς Ήλιο της Βεργίνας και Μακεδονική Σάρισα δεν γίνεται, οπότε, νά ‘σου και τέσσερις σάρισες σε ρόλο ιστού σημαίας: μία για τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία για τη σημαία της Κύπρου, μία για τη σημαία του Δήμου Λατσιών και μία για την πανταχού παρούσα-πάει-με-όλα Γαλανόλευκη.

Αποφασίσαμε να πλησιάσουμε το μνημείο, γνωρίζοντας ενστικτωδώς πως υπήρχε περίπτωση να το μετανοιώσουμε οικτρά, για ένα close-up.

Η χρήση πορώδους γύψου ως υλικού για την κατασκευή του μνημείου, ήταν μία ατυχέστατη επιλογή, δεδομένης και της παρατεταμένης ανομβρίας, η βρωμιά, το χώμα και τα καυσαέρια είχαν δημιουργήσει ένα καταπληκτικό eyeliner effect τύπου Κίμωνα Κουλούρη, αλλά και ωραιώτατες ανταύγειες στην πλούσια κώμη του μακεδόνα βασιλέα.

Ειδωμένο από τα αριστερά, το σύμπλεγμα πλαισιούται από την πινακίδα εξόδου του McDrive και το πρατήριο των “Υποδημάτων Αφροδίτη” (γιατί η ομορφιά ξεκινά από το πόδι).

Ειδωμένο από τα δεξιά, το μνημείο εξωραΐζεται από τη διακριτική πινακίδα παρακείμενου εστιατορίου με παιδότοπο, στον οποίο μάλιστα ελάμβανε χώρα και πάρτυ γενεθλίων (ελπίζω όχι DriveThru).

Αποφασίσαμε να μπούμε ακόμα περισσότερο στο feeling και να πάρουμε μία “γεύση” από το πάρτυ κι ό,τι ήθελε προκύψει. Παραγγείλαμε τα γνωστά junk food. Παραδόξως, από τον  παιδότοπο έλειπε ο γνωστός κλόουν-σήμα κατατεθέν, αλλά τι να τον κάνεις όταν δίπλα ακριβώς έχεις τέτοια μεγαλεία με εκπαιδευτικό χαρακτήρα;

Μην πιστεύοντας ότι υπήρχε τίποτα σουρρεαλιστικότερο από το να φάμε το McMenu μας συντροφιά με το μέγα στρατηλάτη (εκτός κι αν πηγαίναμε στην Πουγουδουμού, όπου συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα, αλλά αυτή μας έπεφτε μακριά) καθήσαμε έξω. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν συμβεί: Από ένα χωματόδρομο ξεπρόβαλαν πέντε 13χρονοι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ που φώναζαν εν χoρώ ακατάληπτα γηπεδικά συνθήματα, κρατώντας μία μεγάλη ελληνική σημαία επάνω σε κοντάρι με σταυρό. Οι νεαροί κάθισαν σε ένα από τα τραπέζια, συνεχίζοντας να εκστομίζουν τα διάφορα γηπεδικά και ρατσιστικά συνθήματα την ώρα που έτρωγαν τα cheeseburgers τους, ενώ την ίδια στιγμή, οι αλλοδαποί υπάλληλοι του εστιατορίου ετοίμαζαν τα τραπεζάκια για το επόμενο πάρτυ.

Ενώ σουρούπωνε κι αφού είχαμε φάει και την τελευταία πατάτα μας, αποφασίσαμε να αφήσουμε τα εξωτικά Λατσιά, ευχαριστώντας την τύχη μας, που είχαμε γίνει κοινωνοί του νεοκυπριακού πολιτισμού, που σέβεται την αισθητική του λιτού και του απέριττου ενώ τιμά την ιστορία της γειτονικής του χώρας. Το σύνολο φάνταζε ανυπέρβλητο από το πάρκινγκ της απέναντι πολυκατοικίας.

Μία εβδομάδα στο Çeşme

Το μπλογκ αντιστέκεται στα υποχθόνια σχέδια του Γιωργάκη, της Κυβέρνησης και του Μνημονίου και φεύγει για διακοπές. Και φέτος προτιμήσαμε το Çeşme, όπου μας περίμεναν αγαπημένοι φίλοι, ένα σούπερ ξενοδοχείο, χαμηλές τιμές, χαμογελαστά πρόσωπα και ατελείωτες ώρες ύπνου. Oı διακοπές του μπλογκ συνέπεσαν με το Şeker Bayramı (η Γιορτή των Ζαχαρωτών, που σηματοδοτεί το τέλος της νηστείας του Ραμαζανιού), τα ημιτελικά και τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ και το αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα για την τροποποίηση του Συντάγματος της Τουρκίας.

Φέτος αποφασίσαμε να προτιμήσουμε την απευθείας πτήση της Pegasus-İZair, που μας έστειλε σε 35 λεπτά στο αεροδρόμιο Menderes της Σμύρνης και από εκεί με transfer φτάσαμε στο Çeşme. Η άλλη λύση ήταν να πετάξουμε μέχρι τη Χίο, νωρίς το πρωί, έτσι ώστε να προλάβουμε το πλοίο των 08:30. Η πτήση είναι τόσο σύντομη, που το A319 ξεκινάει την κάθοδο, λίγα μόλις λεπτά αφού αφήσει την Τήνο.

 

Άνδρος και Τήνος

Και φέτος μείναμε στο Radisson Blu Çeşme Resort & Spa. Εξαιρετικό ξενοδοχείο με πολύ καλές τιμές, σε σχέση πάντοτε με αυτά που προσφέρει. Αρκετά ευρύχωρα και πολυτελή δωμάτια, ευγενέστατο προσωπικό, τεράστια πισίνα. Αν εξαιρέσεις την όχι και τόσο καλή πλαζ του, το προτείνω χωρίς κανέναν άλλο ενδοιασμό.

 

 

Οι τούρκοι γιόρτασαν τη νίκη της Εθνικής Τουρκίας στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος με ενθουσιώδεις εκδηλώσεις.

Τον ενθουσιασμό των τούρκων για την (άδικη;) πρόκριση στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ, διαδέχτηκε η απογοήτευση της ήττας στο τελικό με την ομάδα των Η.Π.Α.

 

Βέβαια, η νύχτα του Τελικού συνέπεσε και με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Δημοψηφίσματος για τη Συνταγματική Τροποποίηση που εξακολουθεί να αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα για την τουρκική κοινωνία, κυρίως επειδή έπρεπε να γίνει συνολική αποδοχή ή απόρριψη ενός ολόκληρου πακέτου μεταρρυθμίσεων που αφορούσαν στα εργασιακά δικαιώματα (π.χ. την άρση των περιορισμών του δικαιώματος στην απεργία και στο συνδικαλισμό), την προστασία των προσωπικών δεδομένων,  αλλά και τον τρόπο εκλογής των ανώτερων δικαστικών στα ανώτατα δικαστικά όργανα, όπως π.χ. το Συνταγματικό Δικαστήριο.

 

Και του χρόνου!

Άνθρωπος των σπηλαίων σε Talent Show.

Σήμερα αποφάσισα να ρίξω κι άλλο το επίπεδο του μπλογκ. Το case study ονομάζεται Αβραάμ Αβραάμ, μόλις έμαθε να στέκεται στα δύο του πόδια, να οδηγεί και να αρθρώνει λέξεις τις οποίες και χρησιμοποιεί για να εξωτερικεύσει τα κόμπλεξ του.

Δικός σας!

Αεροδρόμιο Esenboğa, Άγκυρα

Ίσως το καλύτερο μεσαίου μεγέθους αεροδρόμιο που έχω δει μέχρι τώρα. Διαθέτει 15 γέφυρες επιβίβασης, δύο παράλληλους διαδρόμους προσανατολισμού 03/21, είναι πεντακάθαρο, πολιτισμένο, με χαμηλούς φόρους, φιλικό προς το περιβάλλον και πανέμορφο. Το αεροδρόμιο Esenboğa εκμεταλλεύεται τις εκπομπές των καυσαερίων που παράγονται στις εγκαταστάσεις του, τις οποίες χρησιμοποιεί για να κινεί το σύστημα κλιματισμού του, μειώνοντας την ενέργεια που καταναλώνει συνολικά κατά 25%. Δυστυχώς, οι συγκρίσεις με το δικό μας -χρυσοπληρωμένο- Ελ. Βενιζέλος είναι αναπόφευκτες…

Δείτε περισσότερα:
http://en.wikipedia.org/wiki/Esenboga_Airport
http://www.esenbogaairport.com/

ANITKABİR, Άγκυρα

Την είδαμε και την Άγκυρα. Τίποτα το ιδιαίτερο, με μοναδικές ίσως εξαιρέσεις το κάστρο και το Anıtkabir, το εντυπωσιακό μαυσωλείο του Atatürk. Οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι η επίσκεψη εκεί έχει αρκετό ενδιαφέρον, όχι γιατί πας να δεις το μαυσωλείο αλλά για να πάρεις μία δόση τουρκικού κεμαλικού σουρρεαλισμού. Τα ωραία ξεκινούν με την άφιξη στην είσοδο του μνημείου, όπου θα πρέπει να αφήσεις όλα σου τα υπάρχοντα, προς αποφυγή τυχόν τρομοκρατικών ενεργειών. Στη συνέχεια θα πάρεις τον σύντομο ανηφορικό δρόμο προς το μνημείο, ανάμεσα στα δέντρα και τις όχι και τόσο κολακευτικές όψεις της Άγκυρας, που δε φαίνεται να ξεφεύγει ιδιαίτερα από το κλασσικό μοντέλο ανάπτυξης των τουρκικών πόλεων (φθηνής κατασκευής πολυκατοικίες, άναρχη δόμηση, τεράστιες και πολυπληθείς πλατείες με κάποιο μνημείο πατριωτικού περιεχομένου και αβαν-γκάρντ αισθητικής, πανάκριβα πολυκαταστήματα, αμερικανικών συμφερόντων ταχυφαγεία και καφετέριες και προάστια τύπου-Φιλοθέης, αν όχι καλύτερα, και την καθιερωμένη λεωφόρο Ατατούρκ, το hotspot κάθε τουρκικής πόλης που θέλει να υπάρχει στο χάρτη).

Ο δρόμος προς το Anıtkabir

Κοιτάζοντας προς τα νότια

Φτάνοντας στο μνημείο, τον επισκέπτη υποδέχονται τα συμπλέγματα γλυπτών τριών ανδρών και τριών γυναικών, που συμβολίζουν το λαό της Τουρκίας όταν πληροφορήθηκε την είδηση του θανάτου του Atatürk. Το σύμπλεγμα των ανδρών, αποτελείται από ένα διανοούμενο, ένα στρατιώτη και ένα αγρότη, σαφέστατα στοιχεία σοσιαλιστικής ρεαλιστικής αισθητικής. Από τις γυναίκες, η μία κλαίει, ενώ οι άλλες δύο κρατούν ένα στεφάνι από στάχυα, σύμβολο του πλούτου της χώρας.

Οι γυναίκες

Οι άνδρες

Από εκείνο το σημείο και μετά, ξεκινά η Οδός των Λεόντων, ένας πεζόδρομος που οδηγεί στο κυρίως μνημείο. Για την ιστορία, να αναφέρω ότι οι λέοντες αποτελούσαν σύμβολα εξουσίας των χετταίων. Σε ολόκληρο το μνημείο, δεν υπάρχει καμία αναφορά σε κάποια συγκεκριμένη θρησκεία (ιδιαίτερα το ισλάμ), με μοναδική εξαίρεση το ανάγλυφο ενός αγγέλου, σύμβολο ανεξαρτησίας και ελευθερίας, ο οποίος κρατάει ένα πάπυρο με τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας.

Είναι πρωτότυπος (και άθλιος) ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησαν οι σχεδιαστές του μνημείου, να υποχρεώσουν τον επισκέπτη να μην κινηθεί βιαστικά προς το μνημείο. Η μήκους 260 μέτρων Οδός των Λεόντων, έχει στρωθεί με πλάκες ανάμεσα στις οποίες υπάρχει διάκενο πλάτους 5 εκατοστών. Το διάκενο αυτό σε υποχρεώνει να κινηθείς με πολλή προσοχή και με το κεφάλι σκυμμένο κάτω, για να προσέχεις που πατάς προς αποφυγή διαστρεμμάτων και λοιπών ορθοπεδικής φύσεως κακώσεων.

Το κυρίως μνημείο αποτελείται από ένα αρκετά μεγάλο ανοικτό χώρο, ο οποίος περιβάλλεται από σκεπαστή κιονοστοιχία, διακοσμημένη με περίτεχνα σελτζουκικά και οθωμανικά μοτίβα. Στις γωνίες υπάρχουν πύργοι που στεγάζουν τα αυτοκίνητα του Atatürk, τον κιλλίβαντα με τον οποίο μετεφέρθη η σωρός και το απαραίτητο Μουσείο.

Η Αίθουσα των Τιμών είναι το σημαντικότερο από τα κτήρια του μνημείου, μια και εκεί βρίσκεται η σωρός του Atatürk, σε ένα νεκρικό θάλαμο, κάτω από το ομοίωμα μίας σαρκοφάγου, βάρους 40 τόνων.

Η Αίθουσα των Τιμών

Ο τάφος του İsmet İnönü

Η ουρά για την είσοδο στο Μουσείο ήταν τεράστια, οπότε αποφάσισα να μην πάω, αλλά να επισκεφθώ το κατάστημα σουβενίρ: πέρα από τα κλασσικά βιβλία που υποτίθεται ότι είχε γράψει ο Atatürk και που αφορούσαν τη διοίκηση, τη συμπεριφορά, την πατριδογνωσία, τον πατριωτισμό και τον τρόπο ανατροφής των παιδιών, στο κατάστημα θα βρείτε εντυπωσιακά και πολυχρηστικά αντικείμενα: θες παζλ 100 κομματιών με τον Atatürk; To έχουμε! Θέλεις 300 κομματιών; 1000 κομματιών; Κι αυτά τα έχουμε! Θέλεις σερβίτσιο τσαγιού, δείπνου ή μαχαιροπήρουνα με τον Atatürk; Τα έχουμε! Θέλεις γραβάτα με την ζωγραφιά και την υπογραφή του Πατέρα του Έθνους; Κι αυτό το έχουμε! Αν είσαι άρρωστος και θες ένα κουτάκι για τα χάπια σου, τα αντισυλληπικά σου, τις ασπιρίνες, ρε αδερφε, θα το βρεις κι αυτό εδώ, όπως επίσης θα βρεις στυλό, αναπτήρες, ταμπακιέρες, ρολόγια, διακοσμητικά γραφείου, περιδέραια, μανικετόκουμπα, καρφίτσες κλπ. Όλα με το προφίλ του Atatürk! Οι κυρίες θα ενθουσιαστούν με την καταπληκτική ποικιλία σετ μέικ-απ (καθρεφτάκια take-me-to-your-leader με τη φωτογραφία του leader). Υπερβολές; Για ρίξτε μια ματιά στο on-line shop! Εγώ πάντως εκστασιάστηκα με τα κάδρα με φωτογραφίες της τουρκικής υπαίθρου όπου οι σκιές των βουνών σχημάτιζαν το προφίλ του Κεμάλ. Είπαμε: το Anιtkabir Shop ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει, τύφλα να 'χει το IKEA.

Στο Anıtkabir υπάρχει έντονη παρουσία του στρατού και της αστυνομίας. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ντυμένοι με πολιτικά και παριστάνουν τους επισκέπτες. Πέτυχα ορισμένους από αυτούς να παραδίδουν οπλισμό στο φυλάκιο του λόφου…

Τριάντα δύο

 

Χθες έγινα 32 ετών. Τα τελευταία χρόνια, η ημέρα των γενεθλίων μου έχει καταντήσει να είναι μία μέρα σαν όλες τις άλλες, ίσως και λίγο χειρότερη. Λες και ο Μέρφυ σε θυμάται περισσότερο εκείνη τη μέρα: πήξημο στην Παραλιακή, με τη θάλασσα να σε προκαλεί… ένα ανοιγμένο μπουκάλι μαλακτικού ρούχων στο πορτ μπαγκαζ… συνεχή δρομολόγια με το αυτοκίνητο… τράπεζες… εφορίες… κλπ.

Είναι η μέρα που συνειδητοποιείς περισσότερο από τις άλλες, το ότι είχες διαφορετική ιδέα για το πως σε βλέπουν οι φίλοι και οι γνωστοί σου, είναι η μέρα που ανακατεύονται για άλλη μία φορά τα χαρτιά του παιχνιδιού των σχέσεων και των φιλιών.

Μου άρεσε το ότι κάποιοι με τους οποίους έχουμε να μιλήσουμε αρκετό καιρό, με θυμήθηκαν και μου τηλεφώνησαν ή μου έστειλαν ένα SMS.

Το καλύτερο το έλαβα από ένα σχετικά νέο φίλο, ο οποίος μαθαίνοντας το ότι έκλεινα τα τριάντα δύο, μου έγραψε: “Κρύβε χρόνια από τώρα, για να έχεις άνεση αργότερα”. Για άλλη μια φορά, συνειδητοποιώ ότι πολλοί φίλοι και γνωστοί πιστεύουν ότι είμαι αρκετά μεγαλύτερος απ’ όσο λέει η ταυτότητά μου. Το ότι θεωρούν ότι είμαι μεγαλύτερος, φυσικά και δεν πιστεύω ότι είναι γιατί με θεωρούν ωριμότερο (εξ άλλου, ούτε εγώ ο ίδιος το πιστεύω αυτό). Μάλλον όντως δείχνω μεγαλύτερος ή πιο κουρασμένος απ’ όσο είμαι και απλά αυτοί τηρούν τα προσχήματα.

Το θέμα είναι ότι μετά από περιπέτειες, μπορώ πλέον να πω ότι νοιώθω όσο δείχνει η ταυτότητά μου, όχι όσο δείχνει η εμφάνισή μου. Είναι ίσως η πρώτη φορά που θα έβρισκα την ευχή “να τα εκατοστήσεις” να με κάνει να νοιώθω άβολα. Τι μπορείς να χαρείς με την ίδια χαρά που το χαίρεσαι τώρα, όταν είσαι εκατό ετών;

Χθες έγινα 32 ετών.

TRASH ME! (reloaded)

Σας το υποσχέθηκα και σας το παρουσιάζω:
Κατηγορία: “Ανωρθώγραφα”

Το “ΨΑΛΥΔΙΑ” μάλλον βγαίνει από το “ΜΟΛΥΒΙΑ”

Κατηγορία: “Απαγορεύσεις”

Το ελληνικό κείμενο έχει περισσότερα λάθη από το αγγλικό.

Κατηγορία: “Global Village”

Τι να πρωτοθαυμάξεις εδώ; Το αντικαπνιστικό μήνυμα και μάλιστα σε ανοικτό χώρο; Την άριστη γνώση των αγγλικών (PLEASE); Την καταγραφή του ρηματικού ουσιαστικού βάσει της προφοράς στο μγιούτιφουλ Σάουθ Κάρολαϊνα; Τη χρήση γραμμάτων του νορβηγικού αλφαβήτου στο NØ; Το χαλαμάντουρο; Το απαγορευτικό για τη στάθμευση;


Μαθήματα αγγλικών για αρχαρίους.

Κατηγορία: “Xanax”

Δεν μπορώ να πω τίποτα…

Κατηγορία: “Γραφειοκρατία αγάπη μου”
Τσιγάρα – Ξύδια - Σκυλιά

Κατηγορία: “Πατριωτισμός του Κώλου”

Straight turks, remember your wives’ birthdays!

Κατηγορία: “Μια ιταλίδα από τον Κοτσιάτη”

Λαμπρό δείγμα σχέσης των κυπρίων με την ιταλική γλώσσα και πολιτισμό.

Κατηγορία: “Ανένταχτα”

Ο Βαρνάβας δεν είναι πλέον Αποστόλου.

Πιάνοντας το Μάη στην Κύπρο…

  Το μπλογκ βρήκε το Kangerlussuaq του στην Κύπρο και εξακολουθεί να ζει το μύθο του εκεί. Πρωτομαγιά βρέθηκα στη Λευκωσία για την καθιερωμένη πλέον –εκτός των άλλων- επίσκεψη στο Ομεριέ. ΟΚ, το παραδέχομαι ότι ήταν η πρώτη στάση στη Λευκωσία.

Στη συνέχεια πέρασα από τη Φανερωμένη για να τιμήσω το θεσμό των “Καλών Καθουμένων”

Οι ήχοι των τυμπάνων (του πολέμου;) μας έφεραν στα γραφεία της Π.Ε.Ο., όπου μόλις είχε ολοκληρωθεί η Πρωτομαγιάτικη πορεία, ενώ η μεσημεριανή βροχή μας πέτυχε την ώρα που πίναμε καφέ στο πολιτιστικό κέντρο της Χρυσαλινιώτισσας.

 

Εν μέσω καταιγίδας αποφασίσαμε να ανέβουμε στο Φικάρδου, όπου και μας υποδέχθηκε η τοπική celebrity, αίγια Λάσσυ.

 

Κυριακή πρωί κατεβήκαμε Λεμεσό για καφέ στο Blue Berry στον Άγιο Τύχωνα, ενώ το απόγευμα επέστρεψα στο μαγικό αεροδρόμιο της Λάρνακας για την πτήση της επιστροφής.

 

Κι επειδή δεν υπάρχει γάμος χωρίς δάκρυα και κηδεία χωρίς γέλιο σύντομα θα ακολουθήσει και το trash ανθολόγιο των τελευταίων επισκέψεων :-P