Της Κορέας (Ημέρα 6η)

Το υπερθέαμα συνεχίζεται, η παρέα φεύγει από την Κορέα, αλλά ο τίτλος παραμένει ίδιος...

Καλή Χρονιά σε όλους!
Δύο από τους τέσσερις Soloviev D-30KU, του Ilyushin 62Μ της Air Koryo (από τα τελευταία αεροπλάνα αυτού του τύπου που πετούν ακόμα). Η ΕΕ έχει απαγορέυσει την πτήση του συγκεκριμένου πάνω από τα εδάφη της... Κατάλαβες τώρα πόσο τυχερός ήμουν...


Περιγράψτε -με λίγα λόγια- την ημέρα που πέρασε:

Λίγα λόγια και καλά: το σεξ πολεμάει την τερηδόνα, καθώς ανθίζει η ανεμώνα. Μόνο έτσι θα μπορούσες να περιγράψεις το σουρρεαλισμό που διακρίνει την πρωτεύουσα της πιο απομονωμένης χώρας του κόσμου. Σοσιαλιστικά οικοδομήματα, μνημεία και η εντύπωση πως όπου πήγαινες υπήρχε ένας θίασος ντόπιων που έπαιζε σε ένα είδος θεάτρου, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να πιστέψεις πως σε αυτή τη χώρα όλα είναι υπέροχα και όλοι ζουν σε μία σοσιαλιστική νιρβάνα. Για το βράδυ μας είχαν φυλάξει το καλύτερο πάλι: δείπνο σε ένα κιτσάτο τουριστικό εστιατόριο με μία ντισκομπάλα να περιστρέφεται ψυχεδελικά και απειλητικά από πάνω μας και ως άλλη δαμόκλειος σπάθη να κινδυνεύει να πέσει α)στο μπωλ με τα νουντλς μου β)στο κεφάλι μου (worst case scenario).

Φτάσαμε σχετικά νωρίς στο αεροδρόμιο Σουνάν, έχοντας διανύσει 25 χλμ μέσα στην πυκνή ομίχλη. Οι ξεναγοί μας είχαν καθησυχάσει πως το φαινόμενο είναι πολύ συχνό και ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχούμε, μια και η ομίχλη επρόκειτο να διαλυθεί σύντομα. Η υπάλληλος του τσεκ-ιν ήταν ένα φοβερό αξιοθέατο: φορούσε μπερέ, επωμίδες... λες και ήταν έτοιμη να σου πει στα κορεάτικα «Αναφέρσου, πέσε κάτω και πάρε πέντε». Παραλάβαμε τα κινητά μας, που μας είχαν κατασχέσει το Σάββατο το πρωί, δώσαμε τα σχετικά φιλοδωρήματα στην τριάδα οδηγού-συνοδών, περάσαμε τους ελέγχους ασφαλείας, διαβατηρίων και μπήκαμε στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα αναχωρήσεων.

Αυτή η χώρα δε σταματά να σε εκπλήσσει. Η αίθουσα αναχωρήσεων ήταν ένα τεράστιο δωμάτιο. Στα αριστερά βρισκόταν ο πάγκος με τα αφορολόγητα, με την απίστευτη ποικιλία: τζινσένγκ, τσάι και άλλα τζιβιτζιλίκια ογδόης διαλογής. Στην τεράστια τηλεόραση μπροστά μας παιζόταν στη διαπασών και σε repeat mode ένα επανασταστικό ντοκιμαντέρ για την 50ή επέτειο του Λαϊκού Επαναστατικού Στρατού, με σφήνες από σκηνές μάχης, μαζικές επιδείξεις κλπ κλπ, τι να σου τα λέω τώρα, το έχεις ξαναδεί το έργο. Τώρα πρέπει να καταλαβαίνεις και τι συνέβαινε: ομίχλη, δύο καθυστερημένες πτήσεις, ο σινεμάς να δείχνει βομβαρδισμούς και παρελάσεις, εμβατήρια στη διαπασών και όλες οι καρέκλες πιασμένες (και προσανατολισμένες προς την τηλεόραση): ένα μπάχαλο.

Άποψη της αίθουσας αναχωρήσεων του Σουνάν, με το κοινό -εκστασιασμένο- να παρακολουθεί την ογδοηκοστή επανάληψη του προπαγανδιστικού ντοκιμαντέρ. Καταραμένη ομίχλη, καταραμένες καθηστερήσεις, καταραμένο repeat mode...

Με τα πολλά, η ομίχλη άρχισε να διαλύεται και μαζί με αυτή, άρχισε και η επιβίβαση στο σοβιετικό Ιλιούσιν 62Μ (αυτό που μια γνωστή μου, ανατολικογερμανίδα, αποκαλεί Ιλιούσιν Τσβάιουντζέχτσιχ-Εμ). Η πτήση ήταν απίστευτα βαρετή. Δεν μας έβγαλαν να φάμε τίποτα, κάτι γκρουπ κινέζων μας είχαν πρήξει (κι εμάς και τα "τέτοια" μας, τα "απαυτά" μας -κατάλαβες τώρα), τα αφορολόγητα ήταν μια από τα ίδια με εκείνα που είδαμε στο αεροδρόμιο: μία απελπισία.

"Ο κύριος προτιμάει κρέας ή ψάρι; Ψάρι; Καλά, πέσε για ύπνο και θα σε ξυπνήσω όταν φτάσουμε. Σήμερα, φαϊ γιοκ!"

Στο Πεκίνο μας υποδέχθηκε μια φίλη της Σίρλεϋ Λέι-Λέι Φου Μαν Τσου, επειδή η μικρή προφανώς είχε άλλα θύματα να στείλει στο εργαστήριο μαργαριταριών... Δε μπήκαμε καν στον κόπο να ρωτήσουμε πώς την έλεγαν... άδικος κόπος (μπορεί και να τη λέγαν Τσού-Λί, ποτέ δεν ξέρεις, και άντε να τις εξηγήσεις τι σημαίνει "τσουλί" στα ελληνικά).

Ο "Μεγάλος Τιμονιέρης" στην είσοδο της Απαγορευμένης Πόλης.

Εμείς φτάσαμε στο Πεκίνο και αποφασίσαμε να βγούμε και να δούμε -μόνοι μας- την πόλη που θα φιλοξενήσει τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν εντυπωσιάστηκα, τουναντίον περισσότερο απογοητεύτηκα. Κατ’ αρχάς είναι αχανής. Πολύ λογικό... αυτό όμως που με απογοήτευσε περισσότερο είναι πως η διείσδυση της αγγλικής σε αυτήν την πόλη είναι ανάλογη με τη διείσδυση της ισλανδικής στην Κάτω Τραχανοπλαγιά. Μην είμαστε όμως άδικοι. Σε όλες τις τουριστικές ατραξιόν υπήρχαν νεαροί και νεαρές που μας ρωτούσαν από που είμασταν και αν θέλαμε να πάμε για τσάι μαζί τους. Ο ευκολόπιστος τουρίστας θα πιστέψει ότι η νέα γενιά των Κινέζων είναι περισσότερο εξωστρεφής, περίεργη να γνωρίσει τον εξω κόσμο και πολύ αισιόδοξη για το μέλλον. Ο πιο υποψιασμένος θα καταλάβει ότι πίσω από αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα, κρύβεται μία κομπίνα: τα παιδιά θα σε πάνε σε ένα τεϊοποτείο όπου και θα τους κεράσεις κάτι και μετά θα έρθει ένας λογαριασμός μερικών εκατοντάδων δολλαρίων... Θα μου πεις ότι αυτά συμβαίνουν παντού: κι εδώ κυκλοφορεί στο Σύνταγμα ο γνωστός τύπος που ψάχνει για μαλάκες τουρίστες για να τους πάει σε ένα από τα γνωστά μπαρ με τις πολλά υποσχόμενες αλλοδαπές. Το θέμα είναι αν κι εσύ σαν τουρίστας πας γυρεύοντας... Από κάποια στιγμή και μετά είπαμε να το διασκεδάσουμε κι εμείς λίγο και αρχίσαμε να λέμε ότι είμαστε τα δίδυμα αδέλφια της Silvia Night από την Ισλανδία. Για όσους δεν μας πίστεψαν, αρχίσαμε να συμπεριφερόμαστε όπως και η Σίλβια... "Στους επόμενους που θα μας την πέσουν για να τους πάμε για τσάι, θα τους πω ότι θέλουμε σεξ" είπε ο Νικολάκης. Ευτυχώς, δε χρειάστηκε να το πούμε, γιατί δεν είμαι σίγουρος που θα είχαμε καταλήξει τώρα...

Από τις περιηγήσεις μας στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν...

Για το βράδυ κανονίσαμε μία βόλτα στο Χόου Χάι, ας το πούμε το «Γκάζι-Ψυρρή-Κεραμεικό» του Πεκίνου. Καταλήξαμε σε ένα φοβερό εστιατόριο που ειδικευόταν στη «Χακκά», την κουζίνα των κινέζων μουσουλμάνων, με θέα μία φοβερή λίμνη με εκατοντάδες πλεούμενα. Γενικά, όπου διαλέξαμε οι ίδιοι για να γευματίσουμε/δειπνήσουμε κλπ., περάσαμε καλύτερα απ’ όπου μας πήγε το γραφείο... Τι τό 'θελα πάλι και θυμήθηκα την Όπερα του Πεκίνου...

Φύγαμε κατά τις 11 μ.μ. για να βρεθούμε μπροστά στις κλειστές πόρτες του σταθμού του μετρό... ο τελευταίος συρμός ήταν στις 22:40. Είπατε τίποτα;

Στη συνέχεια: Ε.ΞΕ.ΣΙ.Τ. (Εφιαλτική Ξενάγηση Σινικού Τείχους)