Ένας δύσκολος και άδικος αποχωρισμός

 2003-2014

Ήταν άνοιξη του 2004, όταν ένα όμορφο, νεαρό ημίαιμο θηλυκό λυκόσκυλο βρέθηκε στη γειτονιά μας, στο Παλαιό Φάληρο. Έχοντας ήδη αρκετά ζώα στο σπίτι και παρά το ότι είχαμε ένα σχετικά μεγάλο κήπο, το ενδεχόμενο να τη πάρουμε κι εκείνη μαζί εκεί ήταν εκτός συζήτησης, δεδομένου η απόκτηση ενός ακόμα ζώου μαζεμένου από το δρόμο θα ήταν ένας ακόμα πονοκέφαλος. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να φροντίζουμε το ζώο, όπως και τα άλλα αδέσποτα σκυλιά της γειτονιάς. Την ονομάσαμε "ΚΟΥΚΛΑ", για ευνόητους -πιστεύω- λόγους.  Αυτό που δεν είχαμε καταλάβει τότε, ήταν ότι η Κούκλα είχε άλλα σχέδια για εμάς. Κι έτσι ξεκίνησε ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια στη ζωή μας.

"Θέλω χάδια"

Από τότε που εκείνο το αυτοκίνητο την "πέταξε" (όπως μάθαμε) στην οδό Άτλαντος, δίπλα από τα Starbucks, η Κούκλα είχε αποφασίσει να βρει μια νέα καλύτερη οικογένεια και, όταν βρήκε εμάς, αποφάσισε να μας "υιοθετήσει" και έκανε τα πάντα για να μας κερδίσει. Ενσωματώθηκε στη γειτονιά και έγινε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Ήταν πάντα εκεί το πρωί να μας περιμένει να ανοίξουμε το γραφείο και να μας αποχαιρετήσει το βράδυ. Ήταν πάντα εκεί την ώρα της δουλειάς. Το μόνο που ζητούσε ήταν αγάπη, λίγα χάδια και λίγο φαγητό. Ήταν ένας από τους λόγους που εξακολουθήσαμε να κρατάμε ένα διαμέρισμα στο Παλαιό Φάληρο, κοντά στη δουλειά, για να την προστατέψουμε από τους κινδύνους του δρόμου, τις καλοκαιρινές ζέστες και τα κρύα του χειμώνα. Η Κούκλα στειρώθηκε, εντάχθηκε στο μητρώο των αδεσπότων του Δήμου, εμβολιάστηκε και πήγε για λίγους μήνες "διακοπές" κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και μας επεστράφη από το Δήμο Παλαιού Φαλήρου, το Σεπτέμβριο του 2004.

Με το πρώτο τεύχος του "Σκύλος & Γάτα"

Γύρω από την Κούκλα μεγάλωνε ένας ξεχωριστός μικρόκοσμος. Τη γνώριζαν και την αγαπούσαν όλοι: οι πελάτες, οι γείτονες, οι εργαζόμενοι στην παρακείμενη Δημόσια Υπηρεσία και τα καταστήματα κι εκείνη μεγάλωνε ανταποδίδοντας την αγάπη τους. Ήταν ένα κοινωνικό σκυλί, φιλικό με όλους, ακόμα κι όταν εκείνο το μεσημέρι, πριν από τρία χρόνια, αποφάσισε να κάνει μια ακόμα φίλη, ένα γατάκι που κατεβάσαμε από ένα δέντρο, με το οποίο άρχισε να συγκατοικεί στο μικρό διαμέρισμα του Παλαιού Φαλήρου.

Η συμβίωση που δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο

Η ζωή μας είχε αλλάξει από τον πρώτο χρόνο. Τις Κυριακές, οι γείτονες άνοιγαν το διαμέρισμα και την έβγαζαν έξω, ενώ κάποιος από εμάς έκανε τα 30 χιλιόμετρα από το σπίτι προς το Φάληρο για να ταΐσει την Κούκλα και να τη μαζέψει για να κοιμηθεί το βράδυ.

Δεν πιστεύω σε "θετικές ενέργειες" και άλλα τέτοια. Πιστεύω μόνο στην αγάπη και η Κούκλα μας, ήταν πάντα εκεί για να μας την προσφέρει ανιδιοτελώς, χωρίς όρους και χωρίς προϋποθέσεις.

Νωρίς το πρωί του Σαββάτου 11 Ιανουαρίου, η Κούκλα βγήκε για την πρωινή της βόλτα. Λίγο αργότερα επέστρεψε με σπασμούς και βγάζοντας αφρούς. Υπέφερε έναν βασανιστικό  και επώδυνο θάνατο, που επήλθε 40 λεπτά αργότερα. Ο πατέρας μου, που ήταν εκεί, δεν πρόλαβε να τη βοηθήσει, δεδομένης της ταχύτατης δράσης του φυτοφαρμάκου. Οι υπόλοιποι φτάσαμε λίγο πριν το τέλος. Το θέαμα για όλους μας ήταν φρικτό και σκληρό. Την ίδια μέρα, άλλο ένα σκυλί και μία γάτα κι ένα περιστέρι πέθαναν με τον ίδιο τρόπο, προφανώς από δηλητηριασμένη τροφή που κάποιοι άφησαν μέσα σε κάποια πιάτα στην οδό Αιόλου, λίγο πριν τα φανάρια της Ποσειδώνος. Σήμερα Δευτέρα 13 Ιανουαρίου, άλλες τρεις γάτες βρέθηκαν νεκρές στο ίδιο σημείο.

Δεν ξέρω εάν υπάρχει αυτό που λένε "Θεία Δίκη" ή είναι μια παρηγοριά για όσα άδικα μας προξενούν οι κακοί άνθρωποι, που παραμένουν ατιμώρητοι. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να μάθω ποιος ήταν αυτός που μας στέρησε την Κούκλα και γενικά δεν το χωράει ο νους μου, γιατί θα πρέπει να στερείς τη ζωή από ανυπεράσπιστα ζώα που δε σε ενοχλούν και δε σε απειλούν.  Δε θέλω να εστιάσω στη δική μας περίπτωση, γιατί αυτό είναι ένα φαινόμενο καθημερινό και διαχρονικό, σε όλη την κοινωνία μας. Προσωπικά, νοιώθω οργή κι απογοήτευση για το άδικο και για την ατιμωρησία σε κάθε επίπεδο της ζωής μας: από τον ασυνείδητο που πετάει τα αναμμένα τσιγάρα από το αυτοκίνητο ή παραβιάζει τον ΚΟΚ, τον διεφθαρμένο πολιτικό, το δολοφόνο που σκοτώνει για λίγα ευρώ. Όλοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας και δρουν ανενόχλητοι και ατιμώρητοι.

Με αυτές τις σκέψεις, αλλά κυρίως με όμορφες αναμνήσεις από τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μας, με δάκρυα στα μάτια και βαρύ πόνο, αποχαιρετούμε την Κούκλα μας, προσπαθώντας να ξεχάσουμε τι  ζήσαμε το προηγούμενο Σάββατο. Αν και η Κούκλα βρίσκεται στον κήπο μας, κοντά στο Φιντέλ, τη Λολίτα, τον Ασπρούλη, τη Μπέλα, το Μύγα, την Πίπη και την Κάρμεν, τα ζώα με τα οποία δεθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, ένα δυσαναπλήρωτο κενό αγάπης και ανιδιοτέλειας  και μια σκληρή απουσία ήρθαν για να αλλάξουν και πάλι τις ζωές μας.