Ολοκληρώνω το οδοιπορικό μου στη Λευκωσία με τα τρία καλύτερα δείγματα street art από την τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα στον κόσμο.
ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΡΙΑ:“ΘΑ ΦΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ!”
(Εικαστική παρέμβαση ανωνύμου με TippEx και μολύβι)
Θέλοντας να δείξουν αλληλεγγύη στο δοκιμαζόμενο από την οικονομική κρίση ελληνικό λαό, οι κύπριοι αδελφοί μας φιλοτέχνησαν και μας αφιερώνουν το ανωτέρω έργο τέχνης, στο υπόγειο του πάρκινγκ της οδού Λήδρας (ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και το βρίσκεις μπροστά σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεις). Για να φτάσεις στην έξοδο από την κρίση, ακολουθείς το βέλος, αφού πρώτα έχεις προετοιμαστεί για το επώδυνο πακέτο μέτρων που θα φας κατευθυνόμενος προς εκεί…
ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ:
“OIKONOMIKH ΕΝΙΣΧΥΣΗ € ΤΡΙΑ-ΜΙΣΟ”
(σπουδή με αερογραφο επάνω σε μπετόν αρμέ)
Θες να παρκάρεις, αλλά έχεις κλειστοφοβία; Γιατί να ενισχύσεις το δημοτικό πάρκινγκ για να σου τα φάει η Μαύρου σε σαχλαμάρες κι αριστεροκουλτουριάρικες εκδηλώσεις, όταν μπορείς κάλλιστα να στηρίξεις την ιδιωτική πρωτοβουλία. Παίρνεις την οδό Λυκούργου και αντί να κάνεις την οπορτουνιστική δεξιά στροφή (που έκανε και η Μαύρου) για το πάρκινγκ της Λήδρας, στρίβεις αριστερά. Περνάς από την China Town (πρέπει να είναι μοναδική στο είδος της, μια και βρίσκεται εντός μεσαιωνικών οχυρώσεων) και αίφνης βρίσκεσαι σε αυτό το σεμνό, λιτό και απέριττο πάρκινγκ, το οποίο απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε ελληνόφωνη πελατεία. Διότι αγαπητέ αναγνώστη, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η αναγραφή της χρέωσης γίνεται ολογράφως και όχι αριθμητικώς. Κι αν αλλάξει η ταρίφα, τι κάνουμε τότε ρε κουμπάρε; Βάφουμε τον τοίχο και φτου κι απ’ την αρχη;
Κατεβαίνουμε κάτω και ανεβαίνουμε στην κορυφή…
Αγωνία….
Αγωνία…
Νούμερο ΕΝΑ!
Κάνουμε μια αναδρομή στο μακρινό παρελθόν, δηλαδή τότε που ζούσα μόνιμα στο Χρυσοπράσινο Φύλλο…
“ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΕΊΝΑΙ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ” έγραφε η διαφημιστική καρτούλα του ταξί Millennium που μου είχαν δώσει τα συμπαθέστατα παιδιά που το είχαν. Κάθε φορά που κοιτούσα την καρτούλα, αναλογιζόμουν το βαθύ νόημα του κοινωνικού μηνύματος και σκεφτόμουν τι στο διάολο ήταν τα ναρκωτικά στον εικοστό αιώνα. IN μήπως; HOT μήπως; Κι αν ήταν κάτι από τα παραπάνω στον εικοστό, στο δέκατο ένατο τι ήταν; Προφανώς ΑΓΝΩΣΤΑ!
Που θέλω να καταλήξω; Οι εποχές αλλάζουν, οι εξελίξεις τρέχουν. Η διαλεκτική σχέση του παρόντος με το παρελθόν επαναπροσδιορίζει το νόημα των γεγονότων. Γιατί να τρωγόμαστε με τις πληγές του παρελθόντος και να μην ατενίζουμε μαζί το μέλλον; Γιατί να ασχολούμαστε με την παράνομη κατοχή της Κύπρου και να μην δίνουμε στο αίτημά μας μια παγκόσμια, μια οικουμενική –θα έλεγα- διάσταση. Σύντομα θα λυθεί το Κυπριακό (σε τρία τέρμινα). Το “ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ” θα είναι και αυτό ξεπερασμένο και θα πρέπει ήδη να βρούμε κάτι άλλο για να διαμαρτυρόμαστε και να φωνάζουμε. Μια καλή ιδέα βρήκα στην έξοδο του πάρκινγκ της Φανερωμένης
“THE THREAT IS OUT THERE”
Κάπου εδώ, η Τριλογία “Ο Πόλεμος των Φρουταριών” τελειώνει και το μπλογκ παίρνει άδεια απομάκρυνσης από τη μονάδα του.
